Cold Guy ตกอยู่ในอ้อมกอดวิศวะคนเย็นชา のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

โดยทันทีที่ประตูปิดลง หญิงสาวก็ถอนหายใจพรืดยาวออกมาอย่างโล่งอก ราวกับว่าความตึงเครียดที่กดทับอยู่ในอกตลอดเวลาถูกปลดปล่อยออกไป ความอึดอัดที่แอบซ่อนอยู่เบื้องหลังแววตาก็พลันจางหายไปในพริบตาภาพความคิดก่อนหน้านี้ย้อนกลับเข้ามาในหัว ในตอนที่เธอนั่งรถกลับมาคอนโดมิเนียม พระเพลงเอ่ยชวนไปเที่ยวผับด้วยกันคืนนี้ เพราะเพื่อนสาวคนสนิทถูกเชิญจากรุ่นพี่ที่สนิทไปงานวันเกิดที่จัดที่ผับ แต่ไม่อยากไปคนเดียว เลยรบเร้าให้เธอไปเป็นเพื่อนด้วยแต่ตอนนั้นหญิงสาวลังเลใจอยู่ไม่น้อย เธอรู้ดีว่าถ้าพี่คินอยู่ด้วย เธอไม่มีทางได้รับอนุญาตแน่ ๆ เขาเข้มงวดกับเธอเกินกว่าจะปล่อยให้ออกไปเที่ยวกลางคืนในที่แบบนั้น เธอจึงตัดสินใจปฏิเสธเพื่อน แม้จะเสียดายเล็กน้อยในใจแต่ทว่าตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว พี่คินกลับบ้านไปแล้ว ทางสะดวก ละอองฟองรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาเพื่อนสาวทันที“คืนนี้ฉันไปด้วยนะ”(พี่คินอนุญาตให้ไปแล้วเหรอ แปลกจัง)“ไม่หรอก ฉันไม่ได้บอก”(อ้าว แล้วจะไปยังไง)“วันนี้พี่คินกลับบ้าน ทางสะดวกแล้ว”(มันจะดีเหรอ ฉันว่านะเธอควรบอกพี่เขานะฟอง ไม่งั้นถ้าเขารู้เข้าทีหลัง คนที่ลำบากคือเธอนะ)“ถ้าบอก พี่คินคงไม่

“พอใจแล้วก็ปล่อยหนู” ละอองฟองกระชากตัวเองออกจากอ้อมกอดหน้า จากนั้นก็รีบสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเองกลับคืน“ถ้ายังบอกว่ายังไม่พอล่ะ”“ถ้ายังไม่พอก็ไปเอากับคนอื่นต่อซะ เพราะหนูเหนื่อยแล้ว”พอสวมเสื้อผ้าของตัวเองกลับเรียบร้อย ละอองฟองก็หันไปจ้องเขม็งใส่คนใจร้ายด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโกรธ ก่อนจะรีบเดินผ่านร่างสูงออกจากห้องน้ำ ทว่าเพียงก้าวออกมาก็เจอเข้ากับ ยาใจ ลูกสาวของเพื่อนร่วมธุรกิจพ่อ ซึ่งเราสองคนสนิทกันพอสมควร“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้”ยาใจถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ดวงตาจับจ้องเธออย่างพิจารณา แต่ละอองฟองยังไม่พร้อมอธิบายอะไรตอนนี้ เธอเพียงตั้งใจจะเดินผ่านไปให้เร็วที่สุด ทว่าเสียงทุ้มคุ้นเคยกลับดังขึ้นด้านหลังพร้อมแรงดึงที่ข้อมือ“เดินหนีทำไม”คนใจร้ายเดินมาจับมือเธอเอาไว้ในตอนที่เธอกำลังจะเดินหนี ซึ่งเธอก็หันไปมองด้วยสายตาขุ่นเคือง“อย่ามายุ่งกับหนูอีก ขอตัวนะคะพี่ยาใจ”เธอหันไปบอกพี่ยาใจอย่างสุภาพ ก่อนจะพูดตัดบทใส่คนใจร้าย แล้วรีบสาวเท้าออกจากผับ ทว่าก็ไม่ทันร่างสูงที่เดินตามออกมาติด ๆ“จะเดินหนีทำไม มีอะไรก็คุยกันสิ”“แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่คุยกันดี ๆ แทนที่จะทำร้ายหนู!”“แล้วท

หลังจากที่เก็บข้าวของที่ห้องเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวก็รีบโบกแท็กซี่กลับมาที่บ้านของตัวเองทันที ความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจถาโถมเข้ามาจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง เมื่อก้าวเข้ามาภายในตัวบ้านก็พบว่าพ่อกับแม่กำลังนั่งพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติอยู่ที่ห้องรับแขก เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของทั้งคู่ตัดกับสภาพของเธอที่ดูอิดโรยและมีร่องรอยฟกช้ำเต็มใบหน้าอย่างสิ้นเชิงโดยเมื่อสายตาของท่านทั้งสองเหลือบมามองก็เพียงแค่ปรายตามาเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปพูดคุยกันต่อราวกับไม่เห็นความผิดปกติใด ๆ ในตัวเธอเลย ความรู้สึกน้อยใจพลันแล่นเข้ามาในอก หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น เพราะอย่างน้อยพวกท่านก็ควรถามสักคำว่าเป็นอะไรมาทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้ แต่กลับเลือกที่จะเพิกเฉยเหมือนทุกอย่างยังคงปกติเธอสูดลมหายใจเข้าลึก กลั้นความรู้สึกเจ็บช้ำไว้ แล้วค้อมตัวลงยกมือไหว้ท่านทั้งสองด้วยความนอบน้อม จากนั้นก็รีบเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของตัวเองโดยไม่เอ่ยอะไร“คุณหนู ไปทำอะไรมาคะ ทำไมหน้าถึงเป็นแบบนี้”เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เธอชะงัก หญิงสาวหันกลับไปมองก็พบกับ แม่นมอิ่ม ผู้ที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก ดวงตาของแม่นม

พอวางสายจากคนตัวเล็กแล้ว คินก็รีบเหยียบคันเร่งมุ่งหน้ากลับมายังบ้านใหญ่ที่อยู่ค่อนข้างไกลออกไปจากตรงที่เขาจอดรถอยู่ โดยใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มกว่าจะเลี้ยวเข้ามายังโรงจอดรถด้านในตัวบ้าน เขาจอดรถอย่างเร่งรีบ ก่อนจะก้าวขาลงด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ความคิดมากมายประดังเข้ามาไม่หยุด “แม่ครับ”ซึ่งพอเดินเข้ามาในตัวบ้าน ชายหนุ่มก็เอ่ยเรียกแม่ของเองที่กำลังนั่งเช็ดเครื่องประดับอยู่กับพี่แม่บ้าน โดยซึ่งท่านเห็นเขาเดินเข้ามาก็ทำท่าทีตกใจ“มาได้ยังไงลูก ไม่เห็นบอกแม่ไว้ก่อนเลย”คินสูดหายใจลึกก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “ผมมีเรื่องสำคัญอยากคุยด้วยครับ วันนี้พ่ออยู่บ้านไหม”“อยู่สิ ตอนนี้อยู่ในห้องทำงาน”ทันทีที่ได้ยินแม่พูดออกมาแบบนั้น เขาก็หันไปบอกแม่บ้านให้ช่วยตามพ่อออกมาให้หน่อย จากนั้นตัวเขาเองก็ก้าวไปนั่งลงบนโซฟาในห้องโถง ตรงข้ามแม่ของเขาที่กำลังมองด้วยสายตากังวล“ธุระอะไรเหรอลูก”“เดี๋ยวรอคุณพ่อมาก่อนครับ ผมอยากพูดทีเดียวเลย”“โอเคลูก” คุณหญิงณฉัตรเพียงพยักหน้ารับ แม้จะยังงุนงงกับลูกชายตัวเองอยู่บ้าง แต่ไม่นานนักชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อก็รีบเดินเข้ามาภายในห้องโถง ด้วยสีหน้ายังเต็มไปด้วยคว

“หนูเหนื่อยแล้วค่ะ เรากลับกันเถอะ”“อืม” คินพยักหน้าตอบรับ เขาเองก็เห็นด้วย เพราะหลังจากเดินซื้อขนมตรงนู้นทีตรงนี้ทีมาสักพักใหญ่ คนข้างกายที่ยืนบ่นอ้อนเสียงอ่อนก็ดูเหมือนจะหมดแรงเต็มที ท่าทางงอแงเล็ก ๆ นั้นทำให้เขารู้สึกเอ็นดูขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว“ไปกัน”“ค่ะ”ทั้งสองก็พากันเดินมาเรื่อย ๆ มุ่งหน้าไปยังลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า ทว่าระหว่างทางกลับสายตาคมของชายหนุ่มไปสะดุดเข้ากับใครบางคนที่ยืนโงนเงนเหมือนจะล้ม“นั่นมันคุณหญิงวัลภาไม่ใช่เหรอ” คินชะงักแล้วเอ่ยออกมา พลางยกมือชี้ให้คนข้างกายดูละอองฟองก็หันไปตามทันที “จริงด้วยค่ะ เหมือนคุณป้าจะเป็นลมเลย” ไม่รอช้า เธอรีบวิ่งเข้าไปประคองคนตรงหน้า ส่วนคินก็เดินตามมาติด ๆ ด้วยความเป็นห่วง“คุณป้า!”“อ้าวหนูฟอง” เสียงคุณหญิงอ่อนแรง“คุณป้าเป็นลมเหรอคะ”“ใช่ลูก อยู่ ๆ ก็เวียนหัวขึ้นมา”“แล้วนี่คุณป้ามาคนเดียวเหรอคะ”“มากับแม่บ้านจ้ะ แต่แม่บ้านป้าเพิ่งแยกเอาของไปเก็บที่รถ”“งั้นฟองพาคุณป้าไปนั่งพักตรงนั้นก่อนนะคะ”เธอเอ่ยเสียงอ่อน ก่อนจะค่อย ๆ ประคองร่างท่านไปยังเก้าอี้พักของห้างสรรพสินค้าที่ตั้งไว้ริมทางเดิน คินช่วยจัดทางและคอยกันผู้คนที่เดินพลุกพล่