Cold Guy ตกอยู่ในอ้อมกอดวิศวะคนเย็นชา のすべてのチャプター: チャプター 41 - チャプター 50

“เย็นนี้พี่ไม่ได้มารับนะ พอดีต้องไปทำธุระ เธอให้พระเพลงไปส่งที่ห้องก็แล้วกัน”ระหว่างที่เธอกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อจะลงจากรถ เสียงทุ้มของคนที่นั่งข้าง ๆ ก็ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวชะงักเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามอง“ธุระอะไรคะ” น้ำเสียงแฝงด้วยความสงสัย“เรื่องธุรกิจของพ่อน่ะ อธิบายไปเธอก็ไม่เข้าใจหรอก” คำตอบสั้น ๆ มาพร้อมรอยยิ้มบางที่เหมือนตั้งใจเลี่ยง“จะไม่เข้าใจได้ยังไง อย่าลืมว่าหนูเรียนบริหารนะ” เธอพูดพลางทำหน้าจับผิดใส่เขาเหมือนกำลังไล่ต้อน“ไม่ต้องมาจับผิด ไปทำธุระจริง ๆ” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ พร้อมเอื้อมมือมาขยี้ผมเธอ“ก็ได้ค่ะ งั้นหนูไปก่อน” เธอขยับเข้าไปใกล้ หอมแก้มเขาอย่างเคยชินแล้วเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในอาคารเรียนหลายชั่วโมงต่อมา...“แกว่างไหม ไปส่งฉันที่ห้องหน่อยสิ” หลังเลิกเรียน ขณะที่กำลังเก็บหนังสือยัดใส่กระเป๋า หญิงสาวก็หันไปเอ่ยกับเพื่อนที่กำลังเก็บของเช่นกัน“อ้าว วันนี้พี่คินไม่มีเรียนเหรอ เมื่อเช้าฉันยังเห็นอยู่เลย หรือฉันตาฝาด” พระเพลงถามพลางเหลือบสายตามามองเพื่อน“มีเรียนอยู่หรอก แต่พี่เขาดันติดธุระ เลยบอกว่าวันนี้คงมารับไม่ได้ แต่ถ้าเธอไม่ว่างฉันกลับแ

พอขับรถมาถึงคอนโดมิเนียม ชายหนุ่มก็รีบอุ้มเธอขึ้นมายังบนห้องทันที โดยพอเข้ามาในห้อง เขาก็วางเธอลงบนเตียงนอนนุ่ม ซึ่งคนที่หลับก่อนหน้านี้ลืมตา พอเธอเห็นเขาก็หันหน้าหนี แต่เขาดันใช้มือจับคางเธอแล้วหันกลับมาจ้องมองกัน“รู้ไหมจากนี้เธอจะโดนอะไร”“ไม่ต้องมายุ่งกับหนูเลย ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นมา ยังมีหน้ามาตามหนูกลับอีก ไอ้คนสกปรก”รอยยิ้มที่มุมปากหยักค่อย ๆ จืดจางลง เมื่อร่างสูงเอื้อมมือแกร่งไปโอบรั้งร่างบอบบางเข้ามาในอ้อมแขน ก่อนจะโน้มลงประกบปากจูบเธอด้วยความเอ็นดู โดยรสจูบครั้งนี้ เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่มากกว่าหลายครั้งก่อน“อื้อ บอกให้ถอยห่างจากหนูไง”ท่วงท่าเอาแต่ใจของละอองฟอง ทำให้คินรู้สึกเอ็นดูไม่น้อย จนอยากจะแกล้งกดจูบแรง ๆ ให้หายมันเขี้ยว ขณะเดียวกันก็อยากปลอบโยนเธอด้วยเช่นกันโดยละอองฟองที่ถูกรั้งเข้าไปจูบโดยไม่ทันตั้งตัว ก็ได้แต่เงยหน้ารับจูบอย่างเงอะงะ แต่ก็ยังเผยอปากให้โอกาสอีกฝ่ายได้แทรกลิ้นเข้ามาหาความหวาน“อือ อื้มมม”เธอส่งเสียงหวานในคอด้วยความเคลิบเคลิ้มและความเมามาย โดยไม่รู้เลยว่าเสียงนั้นยิ่งกระตุ้นความต้องการในตัวของชายหนุ่มให้มากยิ่งกว่าเดิมริมฝีปากสวยเผยอม

หลายวันต่อมา...“วันนี้หนูแต่งตัวเป็นยังไง สวยไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมกับหันไปทำตาแป๋วมองคนข้าง ๆ“สวย” คินตอบสั้น ๆ แต่สายตาคมยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเธอไม่วางตา “แต่ว่าฉันว่าแก้มมันแดงไปหน่อยนะ”ละอองฟองรีบยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองทันที “ไม่แดงหรอก แบบนี้แหละ เทรนกำลังมา” น้ำเสียงของเธอเจือความมั่นใจปนขี้เล่นเล็ก ๆคินส่ายหน้าเบา ๆ แต่รอยยิ้มมุมปากกลับปรากฏขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ “ตามใจ” เขาพูดช้า ๆ ราวกับจะยอมแพ้ให้กับความดื้อรั้นของคนตัวเล็ก “วันนี้วันสุดท้ายแล้ว ตั้งใจสอบให้ดี ถ้าเทอมนี้เกรดออกมาสวย อยากได้อะไรก็จะซื้อให้”น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ดังอยู่ในรถทำให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้นทันที แม้จะเป็นประโยคธรรมดา แต่ละอองฟองกลับยิ้มกว้างเหมือนเด็กที่ได้ยินสัญญาจากผู้ใหญ่ใจดี“จริงเหรอคะ พูดแล้วห้ามคืนคำนะ” เธอเงยหน้าขึ้นมามองทันที “อืม” เขาพยักหน้ารับสั้น ๆ “งั้นหนูอยากได้รถใหม่ เอาแบบแพง ๆ เลยนะ” เธอพูดพลางยิ้มกวน ความจริงไม่ได้อยากได้สักหน่อย แค่อยากลองเชิงเขาดูว่าถ้าเป็นของชิ้นใหญ่ขนาดนี้ เขาจะยังตามใจเธออยู่หรือเปล่าคินเหลือบตาไปมองนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบเรียบ ๆ แต่แฝงความมั่นคงในน้ำเสียง“

“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่”ทันทีที่รถจอดสนิท ละอองฟองก็รีบเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะเดินจูงมือสามีหนุ่มตรงเข้าไปในตัวบ้านด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความคิดถึงคนบ้านหลังนี้เมื่อก้าวเข้ามาด้านในแล้ว เธอก็พบกับคุณพ่อคุณแม่ของคินที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับหลานชายตัวน้อยวัยสองขวบ ลูกชายคนเล็กของคิมน้องชายฝาแฝดของสามี ซึ่งทันทีที่ทั้งสองท่านเห็นเธอเดินเข้ามา ก็ยิ้มกว้างพลางกวักมือเรียก ละอองฟองจึงรีบเดินเข้าไปกอดท่านทั้งคู่ด้วยความรักและผูกพัน“คิดถึงจังเลยลูก ตอนพี่คินโทรมาบอกว่าหนูมาหาที่บริษัท แม่ก็ตกใจนะ เพราะเมื่อวานยังคุยกันอยู่ ไม่เห็นบอกอะไรเลย”“ถ้าบอกก่อน งั้นก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ” ละอองฟองยิ้มสดใส ก่อนจะหันไปโบกมือทักหลานชายตัวน้อยที่นั่งเล่นอยู่ “ตัวเล็กน่ารักจังเลยค่ะแม่”“จริงจ้ะ น่ารักมากเลย”ละอองฟองมองเด็กน้อยด้วยสายตาอบอุ่น ก่อนจะหันกลับมาถาม “แล้วพ่อแม่ของหลานไปไหนกันคะ”“พ่อแม่เขาพาเจ้าแฝดไปซื้อชุดนักเรียนน่ะลูก เปลี่ยนชั้นเรียนแล้ว ชุดมันคับก็เลยต้องไปซื้อใหม่”“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”ละอองฟองพยักหน้าเข้าใจ คุณแม่ก็ไม่รอช้า จูงมือเธอไปนั่งลงที่โซฟาตัวว่าง โดยมีพี่คินนั่งลงเคียงข้างไม่ห่าง

คินเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม อารมณ์ดีตั้งแต่ยังไม่ก้าวพ้นประตู เพราะเพียงแค่คิดว่าภรรยาสาวกำลังลงมือทำอาหารรอเขาอยู่ ความเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวันก็พลันสลายไปในพริบตาโดยทันทีที่เสียงประตูบ้านปิดลง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำเอาหัวใจของเขาเต้นแรงกว่าเดิม เพราะตอนนี้ภรรยาสาวกำลังยืนอยู่หน้าเตาในครัว ร่างบอบบางสวมผ้ากันเปื้อนพิมพ์ลายน่ารัก ผมยาวถูกรวบขึ้นลวก ๆ ให้พ้นใบหน้า เผยลำคอระหงขาวนวล ขณะที่มือเล็กกำลังขยับปรุงอาหารอย่างคล่องแคล่วเธอกำลังฮัมเพลงเบา ๆ ไปตามจังหวะดนตรีที่เปิดคลออยู่ เสียงหวานนั้นกลมกล่อมพอ ๆ กับกลิ่นหอมจากหม้อแกงที่ลอยอบอวลไปทั่วห้องครัวคินหยุดยืนมองอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งโดยไม่เอ่ยอะไร แววตาคมเต็มไปด้วยความละมุน ราวกับต้องมนตร์สะกด เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าความสุขของตัวเองจะเรียบง่ายเพียงเท่านี้ การได้กลับบ้านมาเจอผู้หญิงคนนี้ที่ยืนรออยู่ในครัวริมฝีปากหยักยกยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด ก่อนที่เขาจะเดินย่องเข้าไปข้างหลังเธออย่างเงียบเชียบ พลางยกแขนกว้างโอบเอวบางจากด้านหลังแนบแน่น ก้มหน้าซุกลงที่ไหล่ขาวพร้อมสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเธออย่างเต็มปอด“หอมทั้งกับข้าว หอมทั้ง