All Chapters of ดิบ เถื่อน รัก: Chapter 121 - Chapter 130

“ดีมาก…คนเก่ง”ขาดคำเขาก็ถาโถมโหมกระหน่ำเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง ส่วนปิยฉัตรก็ตอบสนองให้มากสุดเท่าที่จะทำได้ ฤทธิ์พิศวาสบาดจิตทำเธอหลงลืมความผิดชอบชั่วดีไปชั่วขณะ ทว่าในวินาทีที่จะกรีดร้องอย่างสาแก่ใจเขาก็รีบเบี่ยงหน้ามาจูบซับเสียงครวญคร่ำร่ำร้อง แล้วขยี้ร่างเย้ายวนให้แนบชิดติดผนังอย่างสาแก่ใจ ยิ่งซอกสาวบีบรัดเป็นจังหวะเร้าอารมณ์เขาก็ยิ่งเหมือนจะเสียสติเสียให้ได้ อัดกระแทกเข้าใส่อย่างดิบเถื่อน เร่าร้อน และทรงพลังอย่างถึงแก่น กระทั่งทนไม่ไหวอีกต่อไป จอมพลจึงปล่อยให้ปากเจ่อเป็นอิสระ กระซิบให้เธอยกมือสั่นเทาขึ้นเท้าผนังในท่าโก้งโค้ง จนสะโพกมนลอยเด่นมาทางด้านหลัง ลนลานจับบั้นเอวคอดกิ่วเอาไว้ให้มั่น จากนั้นก็ตอกอัดเข้าใส่หนักๆ ติดๆ กันหลายครั้ง กระทั่งเสียงคำรามสอดประสาน กายทั้งคู่สั่นระริกด้วยความสุขสมถึงขีดสุดของความหฤหรรษ์ ทันใดนั้นเธอก็ร้อนวาบไปทั้งช่องท้อง เมื่อหยาดหยดรักสาดซัดเข้าใส่ทันทีที่ชายหนุ่มถอดถอนตัวตนออกไปจากกายสาว ร่างอ่อนเปลี้ยก็ทรุดลงไปกองกับพื้นในสภาพเหนื่อยหอบ ก่อนที่เขาจะลนลานช้อนเธอมานั่งเกยบนตักกว้าง กดใบหน้าชื้นเหงื่อซบอกอุ่น แล้วลูบหลังเป็นเชิงปลอบประโลม ขณะปากจุม

จากนั้นปิยฉัตรก็แจ้นไปยังแผนกฉุกเฉิน ทว่าพอไปถึงกลับไม่มีเคสอะไรที่ต้องอาศัยแพทย์เด็กผู้เชี่ยวชาญทั้งสิ้น ทำเอาคุณหมอสาวทำหน้างงหนัก ส่วนพยาบาลที่มาแจ้งข่าวก็ละล่ำละลักกล่าวขอโทษขอโพยหลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ติดใจอะไร คลี่ยิ้มบางๆ ส่งไปให้เพื่อให้อีกฝ่ายเลิกกังวล “พี่น้อยไม่ต้องคิดมากนะคะ คนเรามีผิดพลาดกันได้ ปี่ไม่ติดใจอะไรหรอกค่ะ พี่น้อยไปทำงานเถอะค่ะ”คุณหมอสาวเอ่ยปลอบคนที่ยังทำหน้าไม่สู้จะดีนัก ทำงานมาหลายปีแต่หล่อนก็ไม่เคยหน้าแหกขนาดนี้ กระทั่งมือเรียวของคุณหมอสาวแตะเบาๆ ที่หัวไหล่ พยาบาลวัยกลางคนถึงได้พึมพำขอบคุณ แล้วเดินออกไป“ยัยน้อยนะยัยน้อยทำไมไม่ฟังให้ดีๆ เอ๊ะ! แต่จะว่าฟังอย่างตั้งใจไหม…ก็ตั้งใจนะ แต่น่าแปลกที่เราได้ยินมีคนโทรมาแจ้งจริงๆ หรือใครจะแอบไปเล่นพิเรนกับโทรศัพท์” คุณหมอสาวทันได้ยินน้ำคำบ่นกับตัวเองของคนที่เพิ่งก้าวออกไปจากห้องตรวจ วาจาในตอนท้ายทำเธอตงิดใจอย่างพิลึก คิ้วเรียวขมวดมุ่น ตั้งใจว่าจะเข้าคอมพิวเตอร์เพื่อค้นหาเบอร์ติดต่อคุณแม่ของน้องฟ้าใส ทว่าคราวนี้อาจารย์หมอที่แผนกกลับโทรมาขอความช่วยเหลือด่วน ซึ่งเคสที่เธอกระวีกระวาดลงไปยังห้องฉุกเฉินอีกหนก็ทำเอาตะ

“เอ่อ ฉันขอนั่งด้วยคนนะคะ” การเข้าหาคนที่ไม่ชอบสานสัมพันธ์กับใครทำให้เธอประหม่าอย่างบอกไม่ถูก และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีอึดอัดเช่นกัน “คุณอยากรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับนนนี่ก็ว่ามาเถอะค่ะ” ปานระพีเริ่มเข้าเรื่อง ทว่ายังคงมีท่าทีไว้ตัว การเข้าใจอะไรง่ายทำให้ปิยฉัตรเริ่มผ่อนคลายขึ้นบ้างเล็กน้อย “ฉันอยากรู้เรื่องครอบครัวของนนนี่ค่ะ” “ฉันไม่รู้อะไรมากหรอกค่ะ เพราะจริงๆ แล้วฉันไม่ใช่สายเลือดของตระกูลชัยพฤษ เป็นแค่เด็กข้างถนนที่คุณย่าท่านเมตตาเก็บมาเลี้ยง” น้ำเสียงขมขื่นที่เจ้าตัวพยายามปิดแต่ไม่มิดทำให้ปิยฉัตรนึกสะท้อนในอก “ฉันก็ไม่ต่างจากคุณนักหรอกค่ะ ฉันก็เป็นเด็กกำพร้าที่ยายซึ่งอาศัยอยู่ในสลัมเก็บมาเลี้ยงเหมือนกัน”“น่าแปลกที่เราสองคนมีอะไรเหมือนๆ กัน ถ้าเราเกิดปีเดียวกันก็คงเป็นเพื่อนกันได้”“คุณพูดเหมือนไม่ค่อยมีเพื่อนเลยนะคะ” ปิยฉัตรหยั่งเชิงอย่างไม่แน่ใจ “ฉันเคยมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งค่ะ แต่เขาจากไปด้วยโรคลูคิเมียแล้วเมื่อห้าปีก่อน” คนที่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลเอ่ยเสียงติดจะสะท้าน “เอ่อ…ถ้าคุณอยากมีเพื่อน ฉันเป็นเพื่อนให้คุณได้นะคะ”“คุณอยากเป็นเ

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะจ๊ะ?”จอมพลเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับ หลังจากที่ไปส่งปานระพีที่คอนโดนเสร็จ ปิยฉัตรก็เอาแต่นั่งนิ่ง และไม่ยอมพูดยอมจาอะไรสักอย่าง “ก็แค่สงสารพี่แพรน่ะ”“แทนที่จะสงสารคนอื่น สงสารผัวตัวเองดีกว่าไหมทูนหัว” หลังจากอมยิ้มเอ็นดูในความอ่อนไหวแบบโคตรจะหญิง คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยก็เปรยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ทำไมฉันต้องสงสารคนร้ายกาจอย่างคุณด้วยคะ”เธอย่นจมูกใส่คนที่อยู่ดีๆ ก็เกิดอยากเรียกร้องความสนใจ เรียกเสียงหัวเราะขลุกขลัก แล้วน้ำคำที่อีกฝ่ายยื่นหน้ามากระซิบข้างหูเร็วๆ ก็ทำเอาอ้าปากค้างเติ่ง“ชมผัวแบบนี้ ให้รางวัลสักทีดีไหม”“หื่นจิตขนาดนี้ไปให้หมอรักษาเถอะ!” เธอถลึงตาใส่ “หมอไหนก็รักษาไม่หายหรอก…ถ้าไม่ใช่คุณ”คราวนี้ร่างบางถึงกับสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง แก้มนวลร้อนจี๋ เมื่อใบหน้าหล่อลากไส้วูบมาจูบแก้มสุกปลั่งหนักๆ หนึ่งทีอย่างมันเขี้ยวและอดใจไม่ไหว “ฉันไม่ใช่จิตแพทย์ รักษาคนบ้าเซ็กส์อย่างคุณไม่ได้หรอก”“ได้สิ เคสพิเศษอย่างผมหมออย่างคุณไม่ต้องใช้เข็มฉีดยาด้วยซ้ำ เพราะผมจะเป็นเข็มให้คุณเอง” เขาเอ่ยเอื่อยๆในจังหวะที่ดับรถเพราะมาถึ

“เห็นว่ายังไม่จับอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยัยเด็กนั่นเป็นคนขี้เบื่อก็เลยลองไปเรื่อย เขาเคยเล่าให้ผมฟังว่าลองทำหลายอย่างอยู่เหมือนกัน แต่ที่เห็นมีความสุขที่สุดเวลาไปบ้านผมก็คือการเข้าครัวทำอาหาร”“คุณพอจะรู้เรื่องที่นนนี่ประสบอุบัติเหตุตอนเด็กๆ บ้างไหมคะ”“อุบัติเหตุ?”“ใช่ค่ะ นนนี่เคยเล่าให้ฉันฟังว่าเขาฝันร้าย ฝันซ้ำๆ ถึงเหตุการณ์รถชนกัน เขาเคยอยู่ในเหตุการณ์รถชนกันเมื่อหลายปีก่อนค่ะ” ปิยฉัตรพยักหน้าน้อยๆ แล้วเอ่ยลงรายละเอียด “ผมไม่รู้เรื่องนี้เลยจริงๆ”“แล้วเรื่องของวิเวียน น้องสาวนอกไส้ของคุณล่ะคะ” “ขี้สงสัยเกินไปแล้วนะตัวแสบ” ว่าพลางบีบจมูกรั้นอย่างมันเขี้ยว“นะ…เล่าให้ฟังหน่อยนะคะ” “วิเวียนเป็นเด็กกำพร้าที่แม่เลี้ยงของผมนำมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรม แต่พอแม่เลี้ยงของผมตาย ก็มีคนมาอ้างว่าเป็นพ่อของวิเวียน แล้วก็ขอนำเธอกลับไปเลี้ยงดู ตอนแรกพ่อผมไม่ยอม ถึงแม้จะไม่ได้ผูกพันเพราะส่วนมากวิเวียนจะอยู่กับแม่เลี้ยงของผมที่ฮ่องกง แต่ยังไงท่านก็ส่งเสียเลี้ยงดูมา จนกระทั่งฝ่ายนั้นเรียกร้องให้มีการตรวจดีเอ็นเอ ที่สุดผลออกมาว่าผู้ชายคนนั้นคือพ่อแท้ๆ ของวิเวียน ที่สุดวิเวียนก็ได้ไปอยู่กับพ่อแท้ๆ ขอ