Semua Bab ดิบ เถื่อน รัก: Bab 111 - Bab 120

“ฉันนี่แหละจะเป็นคนแรก” ขาดคำนิรดาก็ลั่นไกปืนสาดกระสุนนัดแรกไปยังร่างอรชรในชุดคอสเพลย์ชวนสะพรึง หากแต่อีกฝ่ายกลับหลบมันได้อย่างว่องไว บ่งบอกว่าไม่ได้เก่งแค่ใช้มีด แต่เก่งทั้งศิลปะการป้องกันตัว แล้วอยู่ๆ แสงเทียนก็ดับวูบลง ความมืดมิดที่คืบคลานมาแทนที่แสงสว่าง แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาให้เห็นเพียงเงารำไรทำให้นิรดาใจสั่น“หึ…หึ…” แล้วก็ผวาเมื่อเสียงหัวเราะเขย่าขวัญสั่นประสาทดังขึ้น เสียงลากเท้าเข้าหาทำให้เธอสาดกระสุนใส่อีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่งเพราะจิตหลุด หากแต่ไม่นานมือที่ถือปืนอยู่กลับถูกคว้าหมับแบบไม่ทันตั้งตัว แรงบิดที่ข้อมือทำให้เธอปล่อยให้ปืนหลุดมือ แล้วถูกเข่ากระแทกลงที่หน้าท้องเต็มแรง พยาบาลสาวที่รับมือกับคนร้ายไม่ไหวลงไปนอนราบอยู่กับพื้น ขณะที่อีกฝ่ายนั่งคร่อมร่าง แล้วหัวเราะเยาะกลั้วลำคออย่างผู้กำชัยชนะ เธอพยายามผลักไส และดิ้นรนหาทางเอาตัวรอด ทว่ากลับถูกใครอีกคนตรงเข้ามามัดข้อมือและข้อเท้าเอาไว้ แล้วบอกให้แม่สาวคอสเพลย์สุดประสาทรีบจัดการเธอให้เสร็จๆ “ที่จริงแกเป็นผู้หญิงที่เก่งนะ ทำงานในเรือนจำได้ถือว่าเจ๋งสุดๆ แต่ฉันรู้หรอกว่าแกทำให้ตัวเองแกร่งและเข้มแข็งได้ขนาดนี้เ

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่ดังขึ้นแล้วเงียบไปหลายต่อหลายครั้ง ทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ความเศร้าสลดเพราะข่าวร้ายที่เพิ่งได้รับรู้โดยตรงจากณภัทรได้สติ นัยน์ตาร้าวรานเสมองหน้าจอมือถือที่สว่างวาบเพราะมีสายเรียกเข้า ครั้นเห็นชื่อคนโทรมาโชว์หราก็นั่งนิ่งเฉยไม่ยินดียินร้าย ขยับกายนอนขด แล้วกอดตัวเองเอาไว้ ขณะหูยังแว่วได้ยินเสียงมือถือดังอยู่อย่างต่อเนื่อง กระทั่งทนรำคาญไม่ไหวถึงได้กดรับสาย “คุณโอเคไหมทูนหัว?”ทำไมได้ยินแค่นี้มันต้องรู้สึกดีด้วยวะ?น้ำเสียงห้าวทุ้มติดจะร้อนรนกรอกลงมาในสายทำให้คนที่ไม่อยากยอมรับและซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองถึงกับเบ้หน้า ผู้ที่โทรมากำลังทำให้เธออุ่นใจอย่างช่วยไม่ได้ “ฮื่อ…ฉันกำลังพยายามอยู่” หญิงสาวสวนกลับแบบแบ่งรับแบ่งสู้ เงียบไปอึดใจใหญ่ ก่อนจะเอ่ยคล้ายระบายกับเขาเสียงสั่นเครือ “แต่มันก็อาจจะยากสักหน่อย คุณนิเขาตายเพราะฉัน ถ้าฉันไม่ดึงเขาเข้ามาพัวพันกับเรื่องบ้าๆ เขาก็คงไม่จบชีวิตลงอย่างน่าอนาถเช่นนี้” “ชู่ว์…อย่าโทษตัวเองสิเบบี๋ ไม่มีใครเขาโทษว่าเป็นความผิดของคุณหรอก ถ้าคุณรู้ก่อนล่วงหน้าว่าสุดท้ายแล้วคุณนิเขาจะมาจบชีวิตลงแบบนี้ คุณก็คงจะไม่

“หวัดดีค่ะพี่หมอปี่ ไม่นึกว่าพี่หมอปี่จะอยู่ที่นี่ด้วย” “อ้าว! ตอนโทรไปคุณไม่ได้บอกน้องเหรอคะ ว่าฉันเป็นคนให้คุณโทรไปชวนน้องมาทานมื้อค่ำกับเรา”ปิยฉัตรหันไปเล่นงานคนที่ตัวเองเพิ่งตะกายลงจากตัก แต่กระนั้นพ่อคุณก็ยังไม่วายดึงเธอไปนั่งแนบชิดตรงโซฟาต่อหน้าสาวน้อย คนอะไรไร้ยางอายสิ้นดี “เปล่าจ้ะ ผมลืมน่ะ” เขาไหวไหล่เอ่ยหน้าตายยังไม่ทันที่ทั้งสามจะได้สนทนาอะไรกันไปมากกว่านั้น เสียงกดกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น จอมพลผุดลุกขึ้น เดินไปเปิดประตู ก็ปรากฏว่าเป็นคนของทางร้านอาหารตรงข้างล่างคอนโดนำอาหารมาส่ง“มานั่งนี่มาตัวแสบ” ชายหนุ่มว่าพลางกวักมือเรียกนลินนิภาไปนั่งข้างกายตัวเอง เท่านั้นแหละสาวน้อยก็ยิ้มแฉ่ง รีบกระวีกระวาดไปนั่งเก้าอี้ข้างกันกับเขา ส่วนปิยฉัตรก็เดินอ้อมไปนั่งลงในฝั่งตรงข้ามกับนลินนิภา แทนที่จะนั่งตรงข้ามกับเขาอย่างที่เขาตั้งใจไว้ และนั่นก็ทำให้จอมพลมองด้วยสายตาดุๆ คล้ายคาดโทษ แต่เธอกลับลอยหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จากนั้นทั้งสามก็ลงมือจัดการกับอาหารด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย บ้างคุยสัพเพเหระไปเรื่อย เสียงหัวเราะแว่วออกมาจากปากไม่ขาดสาย แต่น่าแปลกที่นลินนิภาคุยกับจอมพลได้ถูกคอเกินคาด

เอวารินขึ้นรถมากับจอมพลอย่างงงๆ ในช่วงหัวค่ำของวันศุกร์ถัดมา หลังจากปฏิเสธนัดของผู้ชายหล่อเหลา และร่ำรวยมากด้วยเสน่ห์ในแบบดิบเถื่อนชวนค้นหา ที่ผู้หญิงค่อนประเทศอยากจับทำสามี มาแล้วไม่ต่ำกว่าสามครั้ง นั่นก็เพราะระลึกเสมอว่าอีกฝ่ายคือเป้าหมายของเพื่อนรักอย่างพัดชา ทั้งที่อยากลองไปขึ้นเขาลงห้วยกับเขาบ้าง แต่หล่อนก็ไม่คิดจะทำอะไรลับหลังเพื่อน ของเพื่อนก็คือของเพื่อน ถึงจะอยากได้จนตัวสั่นก็ต้องหักห้ามใจ “เราจะไปไหนกันคะ”น้ำเสียงอ่อนหวานทอดผ่านริมฝีปากอวบอิ่มสีส้มอิฐ ขณะที่ร่างเซ็กซี่ในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีเดียวกับสีปากกำลังนั่งในรถยนต์คันหรูที่เบาะหลัง จอมพลไม่ได้ขยับเข้าหาเหมือนที่ผู้ชายคนอื่นมักจะทำหากว่าหล่อนเปิดโอกาสให้ ทว่าอีกฝ่ายกลับนั่งเกือบชิดประตูอีกฝั่ง ดูไว้ตัวแต่ก็ท้าทายในเวลาเดียวกัน “ผมแค่นึกอยากหาเพื่อนนั่งรถชมวิว” น้ำเสียงห้าวทุ้มติดจะนุ่มนวลเอ่ยเบาๆ ขณะที่เจ้าตัวหันมามองหน้าหญิงสาว หล่อนตะลึงงัน ในความหล่อเหลาแบบอัดแน่นไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้าม นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ได้มองหน้าเขาในระยะใกล้ๆ เพราะอย่างนี้ล่ะมั้งพัดชาถึงอยากได้เขาจนแทบคลั่ง “คุณคงไม่ลืมใช่ไ

“นั่นแหละ คือสิ่งที่กูกำลังสงสัย” “เวรเถอะ! นี่เรากำลังเล่นสงครามประสาทกับฆาตกรโรคจิตชัดๆ” เจ้าพ่อหนุ่มหลุดสบถ“นั่นดิ เลือดเย็นจนน่าขนลุก” พงษ์สวัสดิ์เห็นด้วยไม่ต่างจากปรเมศ และคนอื่นๆ และก่อนที่ทั้งหมดจะได้ปรึกษาหารือกันไปมากกว่านั้น เสียงเคาะประตูก็ดังติดๆ กันสามครั้ง ปิยฉัตรกำลังจะลุกไปเปิดเพราะคิดว่าน่าจะเป็นผู้กองภาม เนื่องจากเธอลงไปบอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไว้ว่าหากเขามาถึงให้ช่วยพาเขาขึ้นมาส่งหน่อย แต่จอมพลกลับบอกให้เธอนั่งลงที่เดิม แล้วเขาก็ผุดลุกขึ้นไปเปิดประตูให้เสียเอง ผู้มาใหม่คือผู้กองภามจริงๆ แต่เขาไม่ได้มาคนเดียว มีผู้ชายอายุราวๆ วัยกลางคน ท่าทางตุ้งติ้งเดินตามเขาเข้ามาด้านในด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ จากนั้นภามก็แนะนำผู้ที่เขาพามาด้วยให้ได้รู้จัก ว่าอีกฝ่ายเป็นเมคอัพอาร์ติสเบอร์ต้นๆ ของประเทศ ซึ่งเอาจริงๆ ทุกคนก็งงไม่น้อยว่าช่างแต่งหน้ามาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ จนณภัทเล่าให้ฟังว่าแก๊งอาชญากรที่สวมรอยเป็นคนอื่นก็เคยว่าจ้างพวกช่างแต่งหน้าเซียนๆ เพื่อให้เนียนเสมือนคนที่พวกมันสวมรอยเพื่อตบตาคนมาแล้ว “คุณพอจะรู้ไหม ว่ามีใครในแวดวงอาชีพของคุณที่แต่งหน้าได้เ