All Chapters of ดิบ เถื่อน รัก: Chapter 1 - Chapter 10

‘แกไม่มีวันแย่งเขาไปจากฉันได้ และถ้าฉันตายคนที่เขาเกลียดที่สุดจะเป็นแก…เขาจะเกลียดแก’นั่นเป็นถ้อยคำสุดท้ายของผู้หญิงที่จงเกลียดจงชังเธอเข้ากระดูกดำสาปแช่งเอาไว้ แต่ยังไม่วายจงใจโยนความผิดบาปให้เธอในเฮือกสุดท้ายที่สามีผู้โง่เขลาอย่างจอมพลมาทันได้ดูใจ หล่อนบอกเขาว่าเธอเป็นคนดึงเครื่องช่วยหายใจออก ก่อนที่หล่อนจะสิ้นใจตายไปต่อหน้าต่อตา ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นยังคงชัดเจนในความรู้สึก ผู้หญิงท้องโตประสบอุบัติเหตุอาการสาหัส ซึ่งนักศึกษาแพทย์ปีสี่อย่างปิยฉัตรก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย เธอพยายามช่วยอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ โดยร่วมมือกับแพทย์หญิงท่านหนึ่งที่บังเอิญมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี หากแต่ไม่อาจยื้อชีวิต ทำได้มากสุดก็แค่ช่วยชีวิตลูกของหล่อนเอาไว้ ใช่ว่าเธอจะไม่เสียใจที่เห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตา ใช่ว่าเธอจะไม่ช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ แต่เป็นผู้หญิงมารยาประสาทกลับคนนั้นต่างหากล่ะที่ผลักไสความปรารถนาดีของเธอ หล่อนไม่พยายามแข็งใจเพื่อที่จะอยู่รอดไม่พอ หล่อนยังสาปแช่งให้สามีของหล่อนเกลียดเธออีก เขาควรจะรักผู้หญิงนิสัยไม่ดีขี้แอ๊บอย่างหล่อนจนหัวปักหัวปำ แล้วเกลียดเธอเข้าไ

“ถ้าคุณเห็นแก่หน้าพ่อฉัน คุณจะไม่โง่ไปคว้าผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่มีคนที่ดีพร้อมอย่างฉันอยู่เคียงข้างคุณ” หญิงสาวขึ้นเสียงใส่ด้วยท่าทางเดือดดาลสุดขีด“ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่เคียงข้างผม นอกจากเมียของผม”“หึ…เมียที่ตายไปแล้วน่ะเหรอ ต่อให้คุณอาลัยอาวรณ์นังนั่นมากแค่ไหนมันก็ไม่ฟื้นกลับมาหรอก” วาจาอวดดีทำให้นัยน์ตาสีสนิมเหล็กกล้าวาวโรจน์ขึ้นในบัดดล“หุบปากแล้วไสหัวไปซะรีญา! และอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก!” เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มเค้นเสียงขุ่นคลั่กขับไล่ พร้อมส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกลมาลากตัวหล่อนไปให้พ้นหูพ้นตา ท่ามกลางเสียงกรีดร้องด้วยความคับข้องใจเหลือคณา “เฮ้อ…ไปซะได้ก็ดี”ครั้นเสียงหน้าห้องเงียบลง ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินจากไป ปิยฉัตรก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินไปฉวยเอาผ้าเช็ดตัวบนเตียง แล้วก้าวไปยังห้องน้ำ แต่ไม่นานก็ต้องนุ่งผ้าขนหนูออกมาเพราะลืมโฟมล้างหน้าที่ตัวเองคงหลงวางรวมๆ ไว้กับครีมบำรุงผิว แต่กระนั้นตาก็ยังไม่วายเหลือบไปยังประตูที่มีคนขู่ว่าจะพังเข้ามาเมื่อครู่ ก่อนจะเผลอย่นจมูก แล้วเอ่ยอย่างหมั่นไส้ให้เจ้าของรีสอร์ต “เฮอะ…นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ไม่กล้าพ

‘เดี๋ยวมึงก็รู้ว่าทำไมกูถึงเป็นผัวมึง อ๋อ…อันที่จริงกูไม่ได้อยากเป็นผัวมึงนักหรอก ก็แค่พลาดเอากับคนที่เกลียด เกลียดมากเวลาเอาเลยซาดิสม์มาก เข้าใจตรงกันนะ’ ข้อความตอกใส่หน้าทำให้ปิยฉัตรเม้มปากน้ำตาคลอ ไอ้คนบ้า! ถ้าเกลียดเธอนักแล้วทำไมไม่ปล่อยเธอไป ทำไมต้องทรมานเธอด้วยพันธะบ้าๆ ‘กูก็เกลียดมึงเหมือนกันนั่นแหละ ไอ้เถื่อน!’ ‘หึ…แน่จริงก็พูดว่าเกลียดกูตอนที่กูเข้าไปในตัวมึงสิเมียจ๋า…’‘คนเลว!’‘อวดเก่งแบบนี้น่าเอา ‘ของ’ ดียัดปาก’ ‘ไปตายซะ!’‘ก็กำลังจะไปตายคาอกแฟบๆ ของมึงอยู่นี่ไง อีกไม่เกินสิบนาทีเจอกันนะเมียจ๋า’ ข้อความที่อีกฝ่ายทิ้งท้ายเอาไว้ทำให้ปิยฉัตรตาเหลือก ลนลานหยิบโทรศัพท์ แล้วรีบออกไปจากห้องก่อนที่คนเถื่อนจะมาทำอะไรบ้าๆ กับเธอ จอมพลส่งมือถือคืนให้ผู้เป็นพ่อ แล้วผุดลุกขึ้นด้วยมาดทระนงองอาจ แต่ความผิดปกติเพียงนิดที่ส่อออกมาก็ทำให้เจ้าสัวทรงพลถึงกับกระตุกมุมปากอย่างรู้ทัน “จะรีบไปไหนวะไอ้เสือ อยู่คุยเรื่องโรงแรมและคาสิโนที่กำลังจะสร้างใหม่กับป๊าก่อนสิ” ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าไอ้ลูกชายหน้านิ่งแสนจะรีบ แต่คนแก่จอมเจ้าเล่ห์ยังไม่วายเอ่ยประวิงเวลาอย่างหน้าตาเฉย “ผมไม

คิดได้ดังนั้นร่างบางก็หมุนตัวเดินแกมวิ่งไปยังประตูใหญ่ ซึ่งเป็นประตูทางเข้าออกหลักของตัวบ้าน ครั้นจะผลักประตูให้เปิดออกกลับต้องนิ่วหน้า พอลองดูอีกครั้งก็ชักจะแน่ใจว่าประตูถูกล็อกจากภายนอก เห็นท่าไม่ดีเธอก็รีบวิ่งไปยังหน้าต่าง แต่ปรากฏว่าหน้าต่างทุกบานถูกปิดกั้นด้วยเหล็กดัดลวดลายงดงาม เมื่อมิอาจหลบหนีออกไปทางหน้าต่างได้อย่างใจหมาย คนที่มีสภาพไม่ต่างอะไรจากหนูติดจั่นก็วิ่งกลับมายังประตู “มีใครอยู่ข้างนอกบ้างไหม! เปิดประตูให้ฉันหน่อย! ฉันบอกให้เปิดประตู!”ปิยฉัตรตะโกนขอความช่วยเหลือ ขณะเขย่าประตูด้วยท่าทางร้อนรนกระวนกระวาย เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังมาจากทางเบื้องหลัง และมันก็กำลังใกล้เข้ามาทุกขณะจิต ก่อนที่เธอจะสะดุ้งเฮือกสุดตัว ดวงตาเหลือกถลน เมื่อน้ำเสียงยียวนกวนประสาทติดจะพร่ากระเส่าโพล่งขึ้น “จะรีบไปไหนเล่า…เมียจ๋า…”“เรื่องของกู!” คนที่กำลังถูกไล่ต้อนอย่างกลายๆ สวนกลับติดจะแหว ขณะออกแรงกระชากประตูไม่ลดละหูของปิยฉัตรแว่วได้ยินเสียงหัวเราะหยันๆ แล้วทันใดนั้นฝ่ามือใหญ่ก็ทาบลงตรงบานประตูเฉียดใบหูน้อยไปเพียงนิด แต่ทำเอาร่างบางเข้าขั้นผวาวินาทีถัดมาผู้ที่ถูกจู่โจม

“สมน้ำหน้า!”หลังจากหลุดพ้นจากวงแขนแกร่ง เจ้าของร่างบางก็กระโดดลงจากโต๊ะ จากนั้นก็ก้าวเรียบไปตามผนังอย่างระแวดระวัง ทั้งที่หวาดหวั่นไม่น้อย แต่กระนั้นก็ยังไม่วายเอ่ยเป็นเชิงท้าทาย “ถ้ายังไม่เลิกทำบ้าๆ แม่จะกัดให้เนื้อขาด”“กัดตรงไหน…ตรงนี้หรือเปล่า”ขาดคำคนขวานผ่าซากก็ลดสายตาดุดันปนร้อนแรงลงไปมองยังเป้ากางเกง ทำเอาคนถูกยั่วอารมณ์หน้าร้อนวาบ ก่อนที่เขาจะเอ่ยวาจาหน้าไม่อายออกมา “ก่อนจะกัดช่วยดูดเลียให้ขึ้นก่อนได้ป่ะ จะได้เอาเมียแบบดุๆ” “ตรงนั้นกูไม่กัดหรอก แต่จะเอามีดสับให้ไม่เหลือชิ้นดี”“จุ๊ๆๆ โหดแบบนี้ เวลาเอาก็ให้มันโหดถึงใจด้วยล่ะ บอกไว้ก่อนนะว่าผัวดุ และเมียต้องไหว”คนที่ต้นแขนมีเลือดซิบลอยหน้าสวนกลับด้วยน้ำเสียงรื่นเริงเหมือนอารมณ์ดีเสียเต็มประดา จากนั้นก็ย่างสามขุมเข้าหาร่างสั่นเทาที่กำลังกระเถิบตัวเรียบไปตามความยาวของผนังกั้นดาดฟ้า “อย่าเข้ามานะ!”“อยากเข้าจะแย่”คนที่ชักจะทนไม่ไหวเอ่ยเสียงติดจะพร่า ขณะสืบเท้าเข้าหาร่างที่กำลังออกอาการลนลาน เสียงหัวเราะยวนยั่วทำให้เธอทำท่าฮึดฮัด และก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเข้าถึงตัวอีกคราคุณหมอสาวก็รีบเบี่ยงตัวหลบ แล้วทันใดนั้นเธอก็ก้า