جميع فصول : الفصل -الفصل 170

คราวนี้คนที่พอจะรู้จักพัดชาบ้างผ่านทางญาติผู้ใหญ่เมื่อหลายปีก่อน แต่ไม่ถึงขั้นสนิทสนมอะไรอย่างคิริมาก็เอ่ยขึ้น จากประสบการณ์ที่เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายหลายครั้งทำให้เธอแน่ใจว่าพัดชามีนิสัยตามที่กล่าวมา ถึงแม้ว่าลึกๆ แล้วเธอจะเอือมระอา หมั่นไส้ กับความเชิดหยิ่งหัวสูง แต่ค่อนข้างแน่ใจว่าหล่อนเป็นเหยื่อในโศกนาฏกรรมครั้งนี้จริงๆ พอฟังมาถึงจุดนี้ปิยฉัตรก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ ทั้งหวาดผวา ตกใจ ประหวั่นพรั่นพรึง โกรธแค้นระคนเจ็บใจที่นลินนิภาเข้ามาตีสนิท เข้ามาทำดีด้วยจนเธอตายใจ ก่อนจะลงมือกระทำเรื่องชั่วร้าย โดยไม่สนว่าใครจะเป็นจะตายก็ช่าง ได้แต่หวังว่าผู้หญิงชั่วช้าสารเลวคนนั้นจะถูกจับได้ในเร็ววัน กระทั่งเลยเวลาเที่ยงคืนปิยฉัตรก็ยังคงหลับๆ ตื่นๆ ลุกเดินไปมา สุดท้ายก็ทรุดร่างอ่อนแรงลงนั่งที่พื้นห้องข้างปลายเตียง เอนหลังพิง เหยียดขาออกในสภาพหมดอาลัยตายอยาก “พวกมึงออกไปก่อนเถอะ กูจะดูแลมันเอง”จิตแพทย์หนุ่มเอ่ยบอกเบาๆ ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วทยอยเดินออกไปจากห้อง ครั้นประตูห้องปิดลงเขาก็ทรุดกายลงไปนั่งข้างๆ คนที่ยังนั่งเหม่อน้ำตาไหล“มึงมีอะไรอยากจะระบายกับกูไหมวะไอ้ปี่” น้ำเส

ประมาณครึ่งชั่วโมงในก่อนหน้าประมุขใหญ่ของตระกูลอาศิระยืนพิงแนวไม้ขัดเงาที่ทำเป็นระเบียงยื่นออกมาจากตัวบ้านด้วยท่าทางกลัดกลุ้ม หลังโทรเช็กจากลูกน้องและลูกชาย แล้วว่ายังไม่พบตัวของแสงฉานและนลินนิภา ซิการ์ที่ถูกมือเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาคีบอยู่ถูกยกขึ้นมาสูบเป็นระยะ กระทั่งลูกน้องลากร่างสะบักสะบอมมาโยนลงตรงหน้า ตุ้บ!“พวกมึงไปเอาตัวใครมา”น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยอย่างเนิบนาบ พ่นควันซิการ์ให้ลอยคละคลุ้งไปกับมวลอากาศ ขณะที่สายตาคมกริบยังจดจ้องร่างผอมแห้งที่นอนกองอยู่ตรงหน้า กระทั่งผู้ที่ลูกน้องนำตัวมาผงกหัวขึ้น “ไอ้แสงฉาน…” “คะ…คุณลุง”เจ้าของร่างผอมแห้งขยับริมฝีปากแตกยับเค้นเสียงสะท้าน ขณะพยุงตัวลุกขึ้นนั่งแทบเท้าของท่านผู้เฒ่าอย่างทุลักทุเล สภาพดูไม่จืดทำให้เจ้าสัวทรงพลกระตุกยิ้มด้วยความสาแก่ใจ “ที่สุดคนที่โกงความตายอย่างมึงก็ซมซานมาหากูสินะ”“ผมผิดไปแล้ว ผมมันเลว ผมมันชั่ว ผมขอโทษ ขอโทษ…สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง” คนที่เดินมาให้อีกฝ่ายพิพากษาง่ายๆ เอ่ยเสียงสั่นระริก น้ำคำสำนึกผิดทำให้คนฟังหัวเราะเยาะหยัน “หึ…มาขอโทษตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยหรือไง มึงทำให้หลานกูตกอยู่ในอันตราย นังเด็กบ้าป

“หยุดพล่าม! แล้วปล่อยน้องกัปตันซะ!”“ใจดีจังนะ อุตส่าห์มาช่วยแม้กระทั่งลูกคนอื่น ที่จริงคุณไม่น่ามาเลยด้วยซ้ำ ฉันส่งชิ้นส่วนของมันไปให้ดูต่างหน้าถึงที่บ้านก็ได้ แค่หั่นศพเด็กตัวเล็กๆ ง่ายจะตาย” นลินนิภาหัวเราะเสียงเยือกเย็นเช่นพวกฆาตกรโรคจิต ขณะกระชากผมของกัปตันแรงๆ จนเด็กน้อยแหงนหน้าน้ำตาไหลพราก เห็นท่าทางหวาดหวั่นของทั้งหกคนที่โผล่เข้ามาเธอก็แสยะยิ้มด้วยความสาแก่ใจ “เอ๋…ฉันควรจะหั่นไอ้เด็กเวรนี่จากตรงไหนก่อนดีนะ…เริ่มที่คอดีไหม” นลินนิภาเอ่ยเรียบเรื่อยคล้ายตั้งคำถาม แล้วเคลื่อนมีดแหลมคมที่อยู่ในมือไปจ่อตรงคอน้อยๆ พร้อมหัวเราะหึๆ เขย่าขวัญสั่นประสาท ทำเอากัปตันสะดุ้งเฮือก เม้มปากสั่นระริก หลับตาปี๋ น้ำตาไหลนองใบหน้าไม่ขาดสาย ทุกวินาทีที่นลินนิภาก่อสงครามประสาททำให้คนทั้งหกต่างหายใจไม่ทั่วท้อง และเหมือนจะสติแตก “เอ๊ะ! หรือว่าจะแทงให้ไส้ไหลก่อนดี…” “ปล่อยลูกฉันซะ! เธออยากได้อะไรฉันจะให้ทุกอย่าง” หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างเรียกสติ และกำหมัดควบคุมโทสะที่กำลังเดือดพล่าน จอมพลก็เค้นเสียงต่ำออกมา “เผอิญว่าตอนนี้ฉันไม่อยากได้อะไรจากคุณ แต่อยากได้ชีวิตมันว่ะ” ไหล่บางไหวเบา

ทันทีที่เฮลิค็อปเตอร์ของตระกูลอาศิระร่อนลงจอดตรงดาดฟ้าของโรงพยาบาลรักษ์ ร่างน้อยของคนเจ็บก็ถูกเคลื่อนย้ายไปยังห้องไอซียู จากนั้นทีมแพทย์มือดี ร่วมด้วยปิยฉัตร ก็ทำการรักษาอาการของเด็กน้อยทันที ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการผ่าตัดเอากระสุนออกจากแผ่นหลังของเจ้าหนู หลังจากภารกิจเสร็จสิ้น ปิยฉัตรก็ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความยินดี ก้มลงจูบหน้าผากซีดเผือดของคนไข้ตัวน้อย ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งพิงผนังอย่างหมดแรงไปเสียดื้อๆ “ลูกชายผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”ทันทีที่หมอโผล่ออกมาจากห้องไอซียูจอมพลก็รีบปราดเข้าไปถามไถ่ด้วยท่าทางกระวนกระวายใจเหลือคณา เขาเป็นห่วงน้องกัปตันจนแทบบ้า “เด็กพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่คงต้องนอนรักษาตัวอีกหลายวัน” หนึ่งในทีมแพทย์เอ่ยแจ้งไปตามอาการของผู้ป่วย ก่อนจะเอ่ยขอตัวด้วยท่าทีสุภาพ “ดีใจด้วยนะเพื่อน ลูกมึงรอดแล้ว”พงษ์สวัสดิ์ว่าพลางตบไหล่จอมพลเบาๆ ส่วนปรเมศก็เอ่ยเสริมด้วยประโยคคล้ายกัน จากนั้นก็เป็นวาโยและกองทัพที่เข้ามาบีบมือเขาแรงๆ คนละที “อือ…ขอบใจพวกมึงทุกคนมากนะ” จอมพลคลี่ยิ้มเนือยๆ แล้วฉุกคิดบางอย่างขึ้นได้“เอ้อ! แล้วเมียกูล่ะวะ”“เมียมึง?”ปรเมศแสร้งเลิกคิ้ว

“เจ้! ทิ้งน้องไปแถมยังเปลี่ยนเบอร์ได้ยังไง รู้ไหมว่าน้องเป็นห่วง แล้วนี่เจ้อยู่ที่ไหน สบายดีหรือเปล่า แล้วหลานของผมล่ะเป็นยังไงบ้าง แข็งแรงดีไหม”ทันทีที่กดรับสายคนโทรมาก็โพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนรน ร่ายยาวและบ่นชุดใหญ่เสียจนเธอหูชาและอ้าปากค้างเติ่ง ก่อนจะรีบเอ่ยเบรกอีกฝ่ายเอาไว้“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนไอ้โย ขอทีละคำถามได้ไหมวะ กูฟังไม่ทัน” “ไม่ต้องมาพูดดีเลย ไปไหนไม่บอกกล่าว น้องงอนแล้ว”“งั้นแค่นี้นะ กูหิวข้าว ลูกกูก็หิว” เธอเอ่ยตัดบทเสียดื้อๆ อารมณ์ของคนท้องแปรปรวนจนผู้ที่โทรมาแทบตั้งรับไม่ทัน ครั้นตั้งสติได้ก็รีบร้องห้ามปรามเสียงหลง “เฮ้! อย่าเพิ่งงอนดิเจ้ ผมขอโทษ”“ฮื่อ…โทษทีที่ไม่ได้ติดต่อไปหา พอดีว่าทุกอย่างมันเพิ่งลงตัวน่ะ แล้วก็ขอโทษด้วยไอ้น้องที่พี่ทำให้มึงเป็นห่วง” ท้ายประโยคเสียงของเธอฟังดูแปร่งๆ ติดจะสั่นเครือ “ไม่เป็นไรหรอกเจ้ ผมเข้าใจ…เข้าใจดีทุกอย่าง ก็แค่เป็นห่วงเจ้จนสติแตกเท่านั้น” “ขอบใจมึงมากนะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก กูอยู่ได้ หลานมึงก็อยู่ได้ ตัวเล็กในท้องสบายดี” “ได้ฟังอย่างนี้ผมก็เบาใจ”“งั้นมึงมีอะไรก็รีบว่ามาเลย คุยกันเสร็จกูจะไปกินข้าว หลานของมึงในท้อง