جميع فصول : الفصل -الفصل 180

น้ำคำที่เธอเอ่ยออกมาทำให้คนฟังถึงกับสะอึก ทรุดกายลงไปนั่งอย่างหมดแรงอยู่ตรงบันได สำเหนียกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังเอาคืนในแบบร้ายๆ เช่นที่เขาได้เคยทำไว้กับเธอ ส่วนคนที่ถือปืนยืนจังก้ามองเขาด้วยสายตาเย็นชาก็เดินลิ่วกลับเข้าไปในบ้าน ปิดประตูเสียงดังปัง จากนั้นก็เปิดเพลงเสียงดังๆ ยัดหูฟังใส่หู เพื่อปิดกั้นการได้ยินน้ำคำงอนง้อต่างๆ นานาของผู้ชายที่เคยทำให้เธอเจ็บมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน หลังจากนั้นปิยฉัตรก็ได้มอบหมายการดูแลคนที่ถูกคลื่นทะเลซัดมาเกยตื้นไกลถึงเกาะวาฬน้อยให้เป็นหน้าที่รับผิดชอบของหมอที่ทางจิรกุลเพิ่งส่งมา ดูเหมือนว่าทางนั้นจะรู้ใจถึงได้ส่งหมอคนใหม่มาได้จังหวะพอดี แน่นอนว่าคนจัดการเรื่องนี้ต้องเป็นเพื่อนรักของเธอแหงๆ ตระกูลจิรกุลอนุเคราะห์ทางเกาะมากมายขนาดนี้ก็เพื่ออุทิศให้ประชาชนในพื้นที่ห่างไกล และเข้าไม่ถึงการรักษา อีกทั้งที่นี่ก็เปรียบเสมือนสถานที่หลบเลียแผลใจที่กลายเป็นตำนาน ไม่ว่าจะเป็นธารธารา พงษ์สวัสดิ์ หรือแม้กระทั่งตัวเธอเอง ยังต้องใช้ที่นี่เป็นสถานที่เยียวยาแผลใจ ผ่านมากว่าสองอาทิตย์ผู้ชายคนนั้นก็หายเป็นปกติ แต่ไม่ยอมไปจากเกาะ แถมพ่อผู้ใหญ่ยังใจดีปลูกบ้านให้เขาอยู่อ

“แล้วคุณจะรู้ว่าความพยายามของคุณมันสูญเปล่า”ขาดคำปิยฉัตรก็หย่อนขาลงน้ำ เพื่อจะตักน้ำใส่กาละมังสำหรับล้างผ้าที่เพิ่งซักเสร็จ ส่วนจอมพลก็พยายามจะแย่งถังตักน้ำใบเล็กจากมือเธอ ในจังหวะที่ออกแรงปัดป้องพัลวัน ทันใดนั้นร่างอวบอิ่มก็เสียหลักหงายหลัง มือไขว่คว้าอากาศ ดวงตาทั้งสองข้างเหลือกถลน ส่วนเขาก็ตั้งท่าจะผวาตามไปคว้ามือเรียว แต่ช้าไปเสียแล้ว “เฮ้ย!”เธออุทานได้เพียงเท่านั้น ก็ร่วงลงไปในบ่อน้ำ เห็นดังนั้นชายหนุ่มก็รีบกระโจนลงไปช่วยทันที เพราะรู้ดีว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น ทันทีที่คว้าตัวเมียรักได้ จอมพลก็พาเธอทะลึ่งพรวดขึ้นเหนือผิวน้ำ แล้วพาร่างอ่อนปวกเปียกเคลื่อนเข้าหาฝั่ง“ฮื่อ…”ปิยฉัตรครางในลำคออย่างเสียขวัญ กะพริบตาปริบๆ เรียกสติ แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ส่วนเขาก็ลนลานลูบหยาดน้ำออกจากใบหน้างามทว่าซีดเผือด จากนั้นก็ดึงร่างสั่นเทาเข้ามาสวมกอดแนบอกกว้าง พรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าที่ยังคงมีแววหวาดผวา ก่อนจะเอ่ยปลอบประโลมเสียงสะท้าน “ชู่ว์…ไม่เป็นอะไรแล้วนะทูนหัว คุณปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว” จากนั้นก็มีคนมาเห็นเหตุการณ์เข้า ปิยฉัตรไหว้วานให้พวกน้าๆ นำผ้าไปส่งที่บ้าน พึมพำขอบคุณจอมพลที่ช่ว

“เอ่อ…ขอบคุณจ้ะ” เขาฝืนใจรับคำ พร้อมยิ้มแหยๆ ขณะซ่อนแววตาสะพรึงไว้เกือบไม่มิดจากนั้นทั้งคู่ก็นั่งผิงไฟจากเตาถ่านอย่างเงียบๆ มีเผลอสบตากันบ้าง และเป็นเธอเองที่ทนความเว้าวอนผ่านทางดวงตาของเขาไม่ไหว จนต้องเป็นฝ่ายเสหลบไป กระทั่งถ่านเป็นสีแดงฉานพร้อมสำหรับการย่างข้าวจี่ ปิยฉัตรก็ยิ้มแก้มปริ ลุกขึ้นไปเอาตะแกรงเหล็กย่างมาวางบนเตา จากนั้นก็เดินไปฉวยกระติ๊บข้าวใบเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว ส่วนอีกมือก็คว้ากระปุกปล้าร้า แล้วกลับมานั่งยองๆ ข้างเตาถ่านจากนั้นปิยฉัตรก็จกข้าวเหนียวขึ้นมาจากกระติ๊บข้าว ปั้นเป็นก้อนกลมๆ ก่อนจะยืดออกให้มีลักษณะยาวรีแต่ก็มีความนูนป่องไล่ระดับจากตรงกลางมาถึงหัวท้ายทั้งสองฝั่งอย่างสม่ำเสมอ จากนั้นก็จัดการเปิดฝากระปุกปลาร้า วินาทีที่กลิ่นของมันลอยมาปะทะจมูกจอมพลก็ทะลึ่งพรวด ยกมือขึ้นอุดปากและจมูก ก่อนจะวิ่งพรวดพราดไปยังซิงค์ล้างจาน ทันใดนั้นก็อาเจียนเสียงดังโอ้กอ้ากออกมา“แหวะ…”หลังจากทำหน้าตกใจ ปิยฉัตรก็วางข้าวที่ยังไม่ทันจะทาปลาร้าลงบนฝากระติ๊บ แล้วตามไปลูบหลังของคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย“ไหวไหมคุณ”ขณะที่มือยังคงลูบหลังกว้างป้อยๆ ปากก็เอ่ยถาม

“ถึงแม้จะอยากเล่นใจจะขาด ก็ไม่กล้าหรอกจ้ะ ถ้าเมียยังไม่ยอมให้อภัย”เขาว่าเสียงอ่อย แต่ยังไม่วายกวาดสายตาละห้อยมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะมาหยุดวนที่ปากอิ่มซึ่งเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนที่เธอจะเผยอออก แล้วตอกกลับ “รู้แบบนั้นก็ดี แล้วนี่มาทำไม มีธุระอะไรไม่ทราบ” “ผมเอาปลามาให้ นี่จ้ะ…”ขาดคำเขาก็ยื่นปลามาเก้อ เพราะเธอไม่รับ หนำซ้ำยังเอ่ยทำร้ายจิตใจเสียอย่างนั้น“เอากลับไปเถอะ ฉันฉลาดพอแล้วไม่จำเป็นต้องกินปลาหรอก ปลามันเหมาะกับคนที่ถนัดกินแต่หญ้าอย่างคุณมากกว่า” เสียงแข็งๆ ที่กระแทกใส่หน้าทำให้คนฟังถึงกับสะอึก“ได้ไงปี่! รับปลาจากคุณจอมมาสิ ไหนปี่สัญญาว่าจะทำแป๊ะซะให้พี่ชิมไงจ๊ะ” แล้วผู้ที่เดินคลำทางออกมาตรงระเบียงก็ส่งเสียงแทรกขึ้น ทำให้คนที่หน้าเสียชักยิ้มออก “รับไปเถอะทูนหัว ผมตั้งใจเอามาให้ กินปลาเยอะๆ ลูกเราจะได้ฉลาดๆ และไม่โง่เหมือนพ่อมัน” สบโอกาสจอมพลก็คะยั้นคะยอเสียงอ่อน พอเธอรับปลาไปเขาก็ตะโกนคุยกับปานระพีอย่างหน้าตาเฉย“ปลาตัวใหญ่ๆ เอาไปทำแป๊ะซะ ท่าจะอร่อยนะครับหมอแพร”“คุณจอมจะอยู่ชิมด้วยกันไหมคะ”“ได้เหรอครับ!”เขาเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น ปิยฉัตรส่ายหน้าหวือปฏิเสธ แต่ค

ถึงแม้จะออกปากว่าให้อภัยจอมพลแล้ว อีกทั้งตกลงกันว่าจะเริ่มนับหนึ่งใหม่ แต่ปิยฉัตรก็ยังคงไม่ยอมกลับไปร่วมชีวิตกับเขา เธอกลับมาอยู่คอนโดของตัวเอง ซึ่งอนุญาตให้เขามาหาได้ตามที่ต้องการ ยกเว้นค้างคืนด้วย หญิงสาวยังคงเว้นระยะห่างระหว่างกัน เพราะลึกๆ แล้วยังไม่ลืมความเจ็บปวดที่เขาได้ก่อไว้ หากจะให้เธอกลับไปอยู่กับเขาอย่างคู่ผัวตัวเมียก็ต้องให้เวลาเธอ ให้เวลาเป็นตัวตัดสินว่าเธอพร้อมแล้วหรือยังที่จะเปิดใจรับเขาเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง อีกทั้งนั่นก็เป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนด้วยเช่นกัน วันนี้จอมพลมาส่งน้องกัปตันที่รบเร้าจะมานอนกับเธอตั้งแต่เช้า ก่อนจะถือโอกาสขลุกอยู่กับคนท้องและลูกชายอย่างเนียนๆ ซึ่งเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้เอ่ยปากไล่ แต่ก็ทำให้เขาอึดอัดด้วยการทำเป็นเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย ในเมื่อเธอใจแข็งขนาดนั้น เขาจึงต้องขยันเรียกร้องความสนใจ ตกค่ำสองแม่ลูกก็ช่วยกันทำอาหาร แว่วเสียงคุยกันกระหนุงกระหนิงเล็ดลอดออกมาจากห้องครัวเล็กๆ จนคนที่เพิ่งคุยธุระเรื่องงานเสร็จสืบเท้าเข้าไปร่วมวงด้วย “เอ่อ…มีอะไรให้ผมช่วยไหมจ๊ะ”ท่าทางกระตือรือร้นทำให้เธออดใจอ่อนไ