All Chapters of พยศรักร้ายนายมาดนิ่ง : Chapter 131 - Chapter 140

ด้านโรมหลังจากที่นานิลกลับไปแล้วนั้นโรมกับถูกรามโทรตามเข้าบริษัท วันนี้เป็นวันประชุมวิสามัญนี้ผ่านไปยี่สิบนาทีแล้วที่คณะกรรมการและผู้ถือหุ้นรอเพียงโรมแค่คนเดียว@บริษัท 3R Gold เมื่อเลทเวลามาหลายนาทีแล้วคุณรตีเดินวนที่หน้าห้องประชุมราวกับหนูติดจั่น“ตารามพี่เราถึงไหนแล้ว”“อีก 10 นาทีคงถึงคับม๊า” รามตอบมารดา คุณรตีสงสัยอยู่ไม่น้อยปกติลูกชายคนโตนั้นเป็นคนมีความรับผิดชอบและตรงต่อเวลากว่าน้องชาย แต่นี่คืออะไรนับว่านี้เป็นครั้งแรกที่โรมทำให้มารดานั้นผิดหวังและคิดหนัก“ทำไมพี่ชายเราถึงเหลวไหลขนาดนี้ ตารามนี่โรมเลทผู้ใหญ่จะครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ให้ผู้ใหญ่หัวขาวๆ นั่งรอแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหนกัน ตาโรมนะตาโรม” คุณรตีได้แต่ต่อว่าบุตรชายคนโตด้วยสีหน้าเป็นกังวล“แล้วเมื่อคืนเราไม่ได้กลับคอนโดเหรอ ทำไมไม่พาพี่เรามาด้วย ลูกก็รู้นิว่าวันนี้มีประชุมใหญ่” รามเองที่คิดจะรอดแต่เมื่อโรมทำให้มารดาเสียหน้าเขาเองก็พลอยโดนหางเลขไปด้วย“โธ่ ม๊าก็รู้นิครับว่าช่วงนี้รามอยู่กับมะปราง” รามเอ่ยเสียงอ่อยกับมารดา หรือแม่งไอ้เชี่ยโรมเมาหนักถึงขั้นลืมงานสำคัญ เพราะปกติแล้วเป็นเขาเสียอีกที่ไม่เอาไหน ก่อนวันประชุมมารดากำชับเ

3 สัปดาห์ต่อมา ด้านนานิลหลังจากที่ฉันเลิกลากับโรมไปแล้วนี้ก็ผ่านมาสามสัปดาห์แล้วซึ่งสัปดาห์นี้ก็เป็นสัปดาห์สุดท้ายที่ฉันต้องฝึกงาน เรื่องที่ฉันเลิกลากับโรมไม่มีใครทราบแม้แต่เพื่อนๆ ของฉันยัยเกลยังไม่ทราบเนื่องจากเราฝึกงานกันคนละที่ ส่วนยัยกิ๊บก็คงจะสงสัยอยู่มั้งเพราะช่วงนี้ฉันดูซึมๆ มันก็ต้องมีบ้างแหละใครมันจะลืมเขาง่ายขนาดนั้นละ“นิลวันศุกร์ที่จะถึงนี้เราก็ฝึกงานเสร็จแล้ว พี่ๆ ที่นี่ใจดีกับเรามากฉันใจหายอยู่เหมือนกันนะ”“อืม...ฉันก็ไม่ต่างอะไรจากแกหรอกน๊า” สองสาวนั่งคุยกันขณะที่นั่งทานมื้อเที่ยงในโรงอาหารของบริษัท“ขนาดกับพี่ๆ ที่ฝึกงานรู้จักกันไม่กี่เดือน ฉันยังใจหายขนาดนี้ แล้วกับพวกแกละ เราฝึกงานกันเสร็จก็คงไม่มีอะไรให้เข้ามอแล้วเรียนจบ ฉันยังคิดถึงชีวิตในรั้วมหาลัยมากแน่ๆ เลยแก”“นั้นนะสิฉันก็คงคิดถึงเสียงแวดๆ ของแกและยัยเกลมากแน่เลย” นานิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าลงจนคนฟังนั้นรู้สึกได้ เพราะหลังจากฝึกงานบริษัทส่งเรื่องผ่านฝึกงานไปฉันก็เรียนจบและรอรับปริญญาบัตรในเดือนหน้าได้เลย จะว่าไปก็ใจหายเหมือนกันนะ โดยเฉพาะความคิดถึงที่ไม่ได้เจอไม่ได้คุยไม่ได้ข่าวคราว เจ็บยิ่งกว่าซะอีก“ฉันก็คง

3 วันต่อมา @บริษัท 3R Gold ด้านโรมหลังจากที่ทราบข่าวเรื่องการย้ายหอพักของนานิลนี้ก็ผ่านมาสามวันแล้วครับที่ผมไม่รู้ว่านานิลเธออยู่ที่ไหน ร่างสูงที่นั่งแผ่นหลังเอนเข้ากับเก้าอี้หยิบหลอดยาดมขึ้นมาสูดเข้าจมูกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นอยู่แบบนี้มาสัปดาห์“ทำไมต้องง้อในเมื่อเขาไม่ผิด เธอต่างหากที่ต้องง้อเขา” เสียงทุ่มเอ่ยขณะที่เปลือกตายังคงหลับสนิท แต่นั้นคุณรตีและรามที่เข้ามาห้องโรมอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียงนั้น“ตาโรม ทำไมลูกม๊า ทั้งซูบทั้งผอมแบบนี้ละลูก” คุณรตีที่ไม่เข้าบริษัทไปปฏิบัติธรรมมา 2 สัปดาห์เห็นสภาพของโรมที่เหมือนผีดิบเข้าไปทุกวันคนเป็นแม่ถึงกับจุกไปหมด“ผมกินเหล้า แทนข้าวครับม๊า” โรมเอ่ยขณะที่ตายังปิด หลายวันมาแล้วที่เขาไม่เคยนอนหลับสนิทตั้งแต่วันที่นานิลเดินออกจากชีวิตเขาไป“โธ่ลูกม๊า...ตาราม ทำไมไม่ดูพี่เราบ้างละลูก” คุณรตีเอ่ยกับบุตรชายคนเล็ก“ผมไม่เป็นอะไรนิคับม๊า ปกติดีทุกอย่าง แค่ช่วงนี้ผมอาจจะติดเหล้าไปหน่อย” โรมเอ่ยอย่างตัดบท แต่คนเป็นแม่เป็นห่วงบุตรชายจุกแน่นไปหมด ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหล่อเหลากับมีหนวดเคราแซมๆ ขึ้นมา จากหน้าหวานกลับกลายเป็นคนหน้านิ่งปนดุ“อย่าดื่มให้มันมากนะลูก ม๊

ด้านนิลหลังจากที่จิณขับรถมาส่งฉันที่บ้านพี่นนท์แล้วนั้น นานิลเองก็รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้โรมและจิณนั้นมีเรื่องถึงกับชกต่อยกัน โรมนะโรมเขาไม่น่ามาพูดจาร้ายๆ ปากเสียแบบนั้นใส่ฉันเลย แต่ถึงจะโกรธมากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่ได้อยากให้เขาเจ็บตัวหรอกนะ“หึ...คนบ้า เราจบกันดีอยู่แล้ว ทำไมต้องเจอ ทำให้ฉันเป็นห่วงอีก” นานิลหลังจากกลับมาจากผับ พยายามข่มตาลงนอนแต่นั่นก็ไม่มีท่าทีจะหลับ“ไอ้โรมมันหึงเธอกับฉัน นิลพวกเธอจบกันดีจริงเหรอ” คำถามของจิณมันยังคงวนเวียนมาในหัวของฉัน “อืม... ฉันขอโทษแทนโรมด้วยนะ เข้าไปทำแผลก่อนไหม” นานิลเอ่ยขณะที่จิณมาส่งเธอ “ไม่เป็นไรขอบใจเธอมาก ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่า เธอไม่ต้องรู้สึกผิดที่ฉันต่อยไอ้โรม หรือที่ไอ้โรมมันต่อยฉันที่ฉันต่อยมันเพราะไม่ชอบคำพูดของมัน” “แล้ว...แล้วนายกับชัญญาล่ะ” ฉันไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สิ่งที่ฉันเห็นชัญญาเธอดูเป็นห่วงจิณไม่ต่างจากที่ฉันเป็นห่วงโรม “หึ...ก็คงไม่ต่างจากเธอกับไอ้โรม” “อุ๊ป...” คำพูดของจิณทำเอานานิลถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ต้องต่างสิเพราะเธอไม่ได้มีอะไรกับจิณ อย่างที่โรมหลุดชื่อชัญญา 3 วันต่อมา ด้านโรมหลังจากที่มีเรื่

3 ชั่วโมงต่อมา ด้านนานิลหลังจากที่เข้ารับปริญญาเสร็จ ดวงตาเรียวจ้องมองแผ่นหลังอันคุ้นตาที่เคยซบเคยกอดนั้นเดินออกจากหอประชุมไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขา โรมไม่คิดที่จะหันหลังมองเธอ“นิลแกคุยกับโรมยัง” โปรเกลที่เห็นนานิลสายตาจับจ้องกลุ่มโรมถึงกับถาม“อืม...คุยแล้วเราจบกันแล้ว จบแล้วจริงๆ” เสียงเศร้าเอ่ยมาจนคนฟังนั้นรู้สึกได้“อย่าทำหน้าเศร้าแบบนี้ดิวะ ดูดิใครมาโน้น” ยัยเกลเอ่ยมาเช่นนั้น ครอบครัวฉันก็มากัน มีพี่นนท์ พี่หวานและน้องเนยหลานสาวตัวน้อยฉันก็เดินเข้ามา เราถ่ายภาพด้วยกันหลายภาพจนกระทั้งยัยเกลแยกไปหาครอบครัวของนาง“น้องนิลพี่ยินดีด้วยนะคะ เก่งมาก” พี่หวานเอ่ยกับฉัน“นิลขอบคุณพี่นนท์และพี่หวานน้องเนยด้วยนะคะผู้อยู่เบื้องหลัง” และอีกคนที่ขาดไม่ได้พี่บัว ลูกพี่ลูกน้องฉันที่ได้ทุนจากเจ้าของมหาลัย“ยืนดีด้วยนะ ยัยจืดของพี่” พี่บัวไม่พูดเปล่าแต่เข้ามาสวมกอดน้องสาว“ขอบคุณพี่บัวมากๆ นะคะ รักที่สู๊ดดด เลย”“จ้า เห็นนิลเรียนจบแล้วพี่ก็ชื่นใจ เนี้ยน้องเชอรีน และมาดามชิ ฝากของขวัญมาให้นิลด้วยนะ” บัวเอ่ยจบก็ยื่นถุงกระดาษสองถุงให้กับนานิล“นิลซึ่งน้ำใจมาดาชิและพี่รีนจังเลยคะ ไว้ว่างๆ นิลจะเ