All Chapters of ภรรยาเก่าไม่หวนคืน: Chapter 21 - Chapter 30

“เพชร”“ว่า?”“มึง..มันเป็นไปได้ป่ะ ที่พลอยอาจไม่รู้เรื่องการหายตัวไปของไพลินเมื่อสามปีที่แล้ว?” เพื่อนหน้าหล่อตั้งคำถามขึ้น เพชรการุณเม้มปากแน่น หลักฐานสารภาพผิดเต็มตา..บ่งชี้ชัดเจน..พลอยพิชาเป็นตัวการที่หลักพาตัวไพลินในวันแต่งงาน “มึงมัน..”“…”“เหอะ ถ้าถามกูนะ มึงก็แค่..พึ่งรู้ตัวว่ารักยัยพลอย..มึงเลยคิดเข้าข้างยัยพลอยทุกอย่าง” พี่ชายคนโตของบ้านยังยึดเอาความถูกต้องเป็นหลัก โดยลืมไปว่าน้องสาวคนสุดท้องที่เติบโตมาด้วยกันนิสัยเป็นยังไงเขายังคงพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนรักให้มองตามจริง“มึงคิดดูนะไอ้ภัทร ถ้าพลอยไม่ได้ทำผิดจริง..ทำไมเธอต้องหนีออกจากบ้านล่ะ?”“…”“หลังหย่าน้องควรกลับมาอยู่ที่บ้านเดิม” คนเป็นพี่เริ่มพูดยิ่งอารมณ์ขึ้น ก่อนจะเสริมต่อว่า“แต่นี่เพราะน้องพลอยทำผิดไง น้องถึงไม่กล้ากลับบ้านเดิม”“มึงคิดแบบนั้นเหรอวะเพชร แต่กูว่า..” คุณาภัทรอยากเถียง แต่ไม่รู้จะเถียงยังไง เหตุการณ์หลายๆ อย่างฟังดูไม่ถูกต้อง แต่ไม่รู้ว่า..สิ่งที่ไม่ถูกมันคือส่วนไหน“เออ เชื่อกูดิว่ะ เดี๋ยวน้องพลอยคิดได้น้องก็กลับมาเองแหละ”“อืม..ไม่รู้ดิ..วันแรกกูอาจจะเชื่อไพลิน แต่มาวันนี้กูเริ่มมั่นใจว่าพลอยจะไม

คนตัวเล็กได้ฟังถึงกับเบิกตากว้าง เธอรู้แม่สามีเอ็นดูเธอหนักมาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะรักเธอมากกว่าครอบครัวแท้ๆ ของเธออีก กระบอกตาหญิงสาวเริ่มร้อนผ่าว“มันจะไม่มากไปเหรอคะแม่”“ไม่มากหรอกลูก ยังไงแววก็หลานแม่” ท่านยืนยันมั่นใจ แม้พลอยพิชาเคยอ้างนู้นอ้างนี้ว่าเด็กหญิงไม่ใช่ลูกของคุณาภัทร แต่ท่านมีตา..นอกจากดวงตาของเด็กหญิงที่เหมือนแม่ นอกนั้นปากคอคิ้วคางแม้แต่เส้นผมยังเอียงเอียนมาทางฝั่งท่านหมด“ขอบคุณนะคะ” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว คำขอบคุณกินนัยลึก สายตาสองคู่สบกันอย่างเข้าใจ..อย่างน้องเธอก็โชคดีที่มีแม่สามีแสนดีหทัยการณ์พักอยู่บ้านอดีตลูกสะใภ้อยู่หลายวัน เจ้าก้อนแป้งแทบจะตัวติดกับคนเป็นย่าไม่ห่าง“ย่าย่าไม่กลับได้ไหม..อยู่กับน้องแววที่นี่นะคะ” เสียงเล็กออดอ้อน ดวงตากลมโตล้อมรอบด้วยแพรขนตาหนาช่างไร้เดียงสา “อยู่กับน้องแววนะคะ”“ย่าก็อยากอยู่ลูก..แต่” ท่านตอบกลับด้วยน้ำเสียงลำบากใจถ้าไม่ติดว่าเจ้าลูกโง่จะจับได้ ท่านจะหนีมาอยู่กับหลานแล้ว ส่วนจะให้ท่านช่วยพูดให้พลอยพิชาคืนดีกับลูกชาย..ไม่มีวัน!แม้จะเห็นลูกยังคงตามหาเมียอยู่หลายปีก็ไม่ทำให้ใจอ่อน..ปล่อยให้ทุกข์ไปนะดีแล้ว“น้องแววไม่พูดให้ย่าย

วันแต่งงานของเพื่อนชายคนสนิท พลอยพิชาถือโอกาสพาลูกสาวตัวน้อยไปเล่นสระน้ำในโรงแรมตั้งแต่เช้าตรู่ เด็กหญิงพราวระยับตื่นเต้นดีใจมาก ด้วยเป็นครั้งแรกที่เจ้าก้อนแป้งได้ออกมาเที่ยวต่างเมือง และเป็นครั้งแรกที่ได้เล่นสไลด์เดอร์น้ำอันใหญ่“แม่แม่ขา” เสียงเล็กหันมายิ้มแป้น อีกมือยืดแขนจับขอบสระ ตีขาป้อมๆ ไปมา โดยมีมือเล็กของแม่โอบใต้ลำตัว พลอยพิชาขานรับอารมณ์ดี ลืมเรื่องเมื่อวานแทบสนิท“ขาลูก”“พรุ่งนี้ แม่แม่จะพาน้องแววไปเล่นม้าหมุนจริงๆ นะคะ”“จริงสิลูก”“เย้ๆ น้องแววอยากดูเจ้าหญิงด้วย” ย่าย่าบอกว่าตอนค่ำจะมีขบวนเจ้าหญิงอย่างในหนังสือนิทาน เด็กหญิงอยากดูมากหญิงสาวนิ่งไปชั่วครู่ เมื่อคืนเธอแอบดูเที่ยวบินกลับต่างจังหวัด ซึ่งยังเหลือตั๋วรอบเช้าอยู่ ทว่าเพราะไม่อยากผิดสัญญากับลูก พลอยพิชาจึงจำใจรับคำลูกวันเดียวคงไม่ซวยเจอเขาหรอกมั้ง? “น้องแววค่ะ เราเล่นน้ำกันนานแล้ว ขึ้นไปอาบน้ำกินข้าวดีกว่านะคะ”เด็กหญิงหันมายิ้มพร้อมพยักหน้ารับ มือน้อยเปลี่ยนมาโอบคอคุณแม่อย่างว่าง่าย..เป็นบุญของเธอที่ลูกสาวนิสัยไม่เหมือนพ่อพลอยพิชาคิดอย่างปลื้มใจด้วยเวลานี้ยังเช้ามากบริเวณสระว่ายน้ำของโรงแรมคนจึงลงเล่นน้ำไ

สวนสนุกเวลานี้อากาศยังไม่ร้อนมากประกอบกับเป็นต้นฤดูหนาว อากาศจึงค่อนข้างเย็นสบาย เดิมหทัยการณ์ยังระแวงว่าจะเจอเจ้าลูกชาย แต่อาจเพราะสวนสนุกมีขนาดใหญ่ ตลอดช่วงเช้าจรดบ่ายแม้แต่เงาลูกท่านก็ยังไม่เห็นส่วนเจ้าก้อนน้อยผู้ไม่เคยได้เที่ยวสวนสนุกขนาดใหญ่ถึงกับตื่นเต้น ยอมรอคิวต่อเครื่องเล่นชนิดต่างๆ โดยไม่บ่นสักคำ“ย่าย่าขา น้องแววอยากเล่นเรืออันนู้นค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยพูดพลางชี้นิ้วอวบ ไปยังเรือลำน้อยที่ไหลไปตามทางน้ำ ท่านมีท่าทีลังเลเล็กน้อย จากสายตาเปล่าจะเห็นแต่เด็กขึ้นคนเดียว ก่อนที่เรือลำน้อยจะไหลไปตามทางน้ำคนเป็นย่าไม่กล้าตอบรับหรือปฏิเสธ จึงส่งสายตาเต็มไปด้วยคำถามไปยังแม่ของเด็กพลอยพิชาแอบส่ายหน้าเล็กน้อยกับลูกสาว อายุเท่านี้กลับรู้ว่าต้องขอใครถึงจะได้สิ่งที่ต้องการได้ง่ายๆ“น้องแววมั่นใจนะคะ ว่าจะนั่งคนเดียวได้?” “น้องแววมั่นใจค่ะ” เจ้าก้อนแป้งฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันน้ำนมซี่เล็กๆ คนเป็นแม่กวาดตามองเรือลำอื่นๆ ที่มีเด็กวัยใกล้เคียงกันจึงหันมาต่อรองกับลูกอีกครั้ง“ถ้าน้องแววไม่ไหวอย่าลุกออกจากที่นั่งนะคะ ให้ยกมือขึ้น..เดี๋ยวพี่เจ้าหน้าที่จะเข้าไปอุ้มหนูลงเอง”“เย้ๆ ค่ะ น้องแววสัญญา”

เด็กหญิงบุษราในชุดกระโปรงสีชมพูหวานรีบโผเข้ามากอดขาชายหนุ่มแน่น“คือ..น้องบุษไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพี่” คำแก้ตัวที่ออกจากปากเล่นเอาหญิงสาวในชุดสายเดี่ยวสีชมพูเดียวกับลูกที่กำลังเดินเข้ามาหาถึงกับชะงัก ดวงตายาวรีคู่สวยจ้องเขม่นไปยังผู้หญิงที่กำลังยืนอุ้มเด็กน้อยในวัยเดียวกับเธอสัญชาตญาณบอกกับเธอว่า..เด็กน้อยคนนั้นคือลูกสาวแท้ๆ ของ ‘เขา’เธอฝืนส่งยิ้มไปให้น้องสาว ทั้งที่ในใจมีแต่ถ้อยคำด่ายาวเหยียดอีน้องเวรไหนบอกได้เงินไปแล้วจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าไง“ว่าไงยัยพลอย” เสียงทักทายแหบแห้งของคนที่ไม่เจอกันสามปีกว่าดังขึ้น น้องสาวที่ปัจจุบันคงคติไม่นับญาติ..ไหวไหล่ไม่แคร์ อีกทั้งสายตาที่ใช้ยังมองคนเป็นพี่ราวกับอากาศธาตุ“ถ้าพวกคุณไม่มีอะไรแล้ว ฉันกับลูกขอตัวก่อนนะคะ”“เดี๋ยวก่อนพลอย คุยกับพี่ก่อน” ชายหนุ่มพูด พลางเอื้อมไปแกะสองมือป้อมๆ ของเด็กหญิงบุษรา ก่อนจะเดินแกมวิ่งตามร่างบอบบาง“ฮือ ป๊ะป๊า” เด็กหญิงบุษรากรีดร้องตามพ่อทูนหัว ทว่าเวลานี้ในหัวชายหนุ่มมีแต่ภาพเมียและลูก อีกทั้งยังกลัวใจว่าจากกันครั้งนี้จะหาตัวเธอไม่เจอ ไพลินจำต้องช้อนตัวลูกอุ้มไว้แนบบ่า ก่อนจะวิ่งตามคนทั้งคู่ ในใจเต็มไปด้วยแรงริษ