All Chapters of บำเรอสวาทเทพบุตรเถื่อน: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter20ครืด! ครืด!โทรศัพท์​ชะเอมมันแผดเสียงร้องไม่หยุด มือเล็กหยิบขึ้นมาดู เป็นแม่ของแม่เธอที่โทรมาสลับ​กับเบอร์​ของธานินทร์​ คนเฮงซวย​พ่นคำพูดดูถูกเหยียดหยาม​ ทำให้เธอต้องเจ็บใจทุกครั้งส่วนมารดาก็เอาแต่บีบบังคับ ท่านไม่เคยแสดงความรักแต่กลับบีบบังคับเธอทุกอย่าง เพื่อให้เธอหาเงินมาให้ใช้ เธออยากจะมีความสุขเหมือนที่คนอื่นเขามีอยากถูกแสดงความรักเหมือนลูกคนอื่นบ้างก็เท่านั้นแต่ที่ผ่านมามารดาไม่เคยแม้แต่จะกอดสักครั้ง ไม่เคยเอ่ยคำว่ารักให้ได้ยิน มีแต่ด่าและพ่นคำพูดร้าย ๆ ทำให้ไม่เคยมีความสุข เธอแค่อยากมีความสุขเหมือนคนอื่นเขามีบ้างเธอแค่อยากมีคนที่มอบความรัก และปกป้องหัวใจดวงน้อยเวลาที่มันเจ็บปวดและเหน็บหนาวบ้างก็เท่านั้นติ้ง!เสียงข้อความดังขึ้น ชะเอมกดอ่านเป็นคำขู่ของธานินทร์​“ฉันเตือนเธอแล้วนะว่าอย่าคิดไม่ดี แต่ถ้าเธอจะเป็นผู้หญิง​ของฉัน ฉันก็ยินดีนะ”ข้อความ​ของธานินทร์​ทำเอาชะเอมกลอกตามองบน เธอจะเป็นผู้หญิง​ของเขาได้ยังไง เมื่อเธอไม่ได้รัก หนำซ้ำเขายังพ่นคำพูดปรามาส​เธอเอาไว้อย่างร้ายกาจ เธอก็แค่ผู้หญิง​สกปรก ซึ่งตอนนี้มันสกปรกทั้งกายและก็หัวใจแล้วเขาไม่เคยผ่านเรื่องเจ็บปวด เ

Chapter21ปึก! ปึก! ปึก!เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังระงม พร้อมกับ​เสียงครางหยาบโลนดังไปทั่วห้อง มือเล็กของชะเอมจับที่แขนแกร่งของชายบนร่างเอาไว้แน่น“อ๊า” ธานินทร์​กัดฟันกรอดกระแทกกระทั้น​ความเป็นชายเข้าไปในโพรงสวาทของหญิงสาว​ พร้อมกับ​งับยอดถันเบา ๆ อย่างหมันเคี้ยว“อื้อ... เอมเจ็บ อย่าทำแบบนี้” ชะเอมเอ่ยท้วง เมื่อชายหนุ่ม​ดูดดุนแรง ๆ ใบหน้าบิดเบี้ยว​เหยเก​“เธอชอบไม่ใช่เหรอเรื่องแบบนี้” เขาผละจากยอดถันซึ่งบัดนี้แดงเถือก“เอมไม่ได้ชอบ” เธอจ้องมองหน้าเขา“ถ้าไม่ชอบเธอคงไม่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้น”“เอมรักคุณ​พายุ​ อื้อ” เธอร้องออกมาทันทีมือชายหนุ่มกระแทกเน้น ๆ ยิ่งเธอพยายาม​บอกว่ารักพายุเท่าใดเขาก็ยิ่งรุนแรง“เธอไม่มีสิทธิ์​รักคนอื่นทั้งนั้น”“แล้วทำไมเอมจะไม่มีสิทธิ์”“เธอเป็นของฉัน เป็นของฉันมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือว่าตอนนี้”“เมื่อก่อนอะไร”“มันไม่มีค่าให้เธอจดจำหรอก” ธานินทร์​ว่าพร้อมกับเคลื่อนสะโพก​พลิ้วไหว ความรู้​สึก​วูบวาบ​เกิดขึ้นตามร่างกาย ทั้งสองเริ่มบทรักสาดใส่กันอย่างเมามัน กว่าจะเสร็จ​สมชะเอมก็นอนหมดแรงอยู่บนเตียง ธานินทร์​เดินไปหยิบน้ำแข็งกับกล่องประถมพยาบาลเดินมา“จ

Chapter23“ตอนเย็นไปบ้านกับฉันนะ” ธานินทร์​เอ่ยขณะที่ทายาให้หญิงสาว​หลังจากรับประทาน​อาหารเสร็จ“เอมไม่ไปค่ะ เอมอยากกลับบ้านพักที่เอมเคยเช่าอยู่” ชะเอมปฏิเสธ​ เธอไม่อยากจะเจอแม่ของธานินทร์​ ถ้าได้เจอกันแล้วเรื่องร้าย ๆ ไม่จบเป็นแน่“ใครจะยอมล่ะ” ธานินทร์​ว่าแล้วทายาที่หน้าให้เธออย่างเบามือต่อ “ตาไม่บวมแล้วดีจัง”รอยยิ้ม​ละมุน​ระบายบนใบหน้าคมเข้ม เวลาเขาไม่ขู่เธอ เขาก็คือผู้ชาย​ที่น่ารักคนหนึ่​ง ดูไม่มีพิษสงอะไร เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่น่ารักและอบอุ่นรอยยิ้มละมุนนั้นยิ่งทำให้รู้สึกดี แต่ถึงจะรู้สึกดีกับรอยยิ้มนั้นเพียงใด ก็ไม่ได้แปลว่าเธอต้องอ่อนไหวกับความรู้สึกเดิม ๆ เพราะเรื่องมันจบมานาน“ถ้าไม่ปล่อยเอมไป คุณ​ก็ต้องให้เอมไปทำงาน เอมต้องเก็บเงินส่งเงินไปให้แม่ค่ะ”“แม่ของเธอ ทำร้ายเธอไม่ใช่เหรอ พ่อเลี้ยงของเธออีก”“แต่ถึงแม่จะทำร้ายเอม แต่แม่ก็คือแม่ เอมไม่สามารถทิ้งท่านได้หรอก”“อืม ดีแล้วแหละ”ธานินทร์ว่าจบก็ล้มตัวลงนอนหนุนตักเธอ คนร่างเล็ก​ถึงกับตกใจในท่าทางของเขา อะไรทำเขาเปลี่ยนไป​ได้ขนาดนี้“ลุกค่ะ ทำอะไรของคุณ” เธอพยายาม​ผลักหัวของเขาให้ลุกขึ้น แต่ทว่าเขากลับไม่ทำตาม“ฉันอยาก

Chapter25รถหรูขับผ่านบ้านของชะเอมไปอย่างช้า ๆ หญิงสาวจ้องมองพร้อมกับกวาดสายตามองหามารดา วันนี้บ้านเงียบพิกล​ราวกับไม่มีใครอยู่“อยากเข้าไปไหมเอม”“เอมอยากเข้าไปนะคะ แต่เอม...” หญิงสาว​นิ่งเงียบ ธานินทร์​ยื่นมือหนาไปกุมมือบาง เขาเปิดไฟเลี้ยวแล้วจอดข้างทาง“ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง” ชะเอมจ้องใบหน้าคมคายอย่างตื้นตันใจ เขาทำเธอตื้นตันใจ​ไม่รู้กี่ครั้งกับคำพูดและท่าทางของเขาภาพผู้ชายใจร้ายไม่มีในหัว แต่เป็นภาพธานินทร์​แสนดีมาแทนที่“ขอบคุณ​นะคะ​” ชะเอมเอ่ยขอบคุณ​ ทั้งสอง​ลงจากรถแล้วจับมือกันเดินเข้าไปในบ้านเขาบีบมือเธอเป็นระยะ ๆ เพื่อปลอบใจ ชะเอมส่งยิ้มเดินเคียงข้าง​ชายหนุ่ม​เข้าไปในบ้าน“แม่คะ”“อะ... เอม” ทับทิมรีบลุกจากเก้าอี้ไม้อย่างดีใจ เธอรีบตรงมาหาบุตรสาว​ทันที“สวัสดี​ครับ” ธานินทร์​ยกมือไหว้แล้วโอบบ่าเล็กแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่“สวัสดี​ค่ะ​ แล้วเอมเป็นอย่างไรบ้างลูก เจ็บปวดตรงไหนบ้างไหม?”“ไม่ค่ะ” ชะเอมคลี่ยิ้มเมื่อเห็นท่าทางเปลี่ยนไปของมารดา มือเล็กหยิบกระเป๋าแล้วหยิบเงินให้ “เอมเอาเงินมาให้ เผื่อแม่ต้องใช้”“ขอบใจนะ”“แล้ว...” เธอกวาดสายตามองรอบๆบริเวณ​เพื่อหาโทมัส“ไ

Chapter27ฉันรีบวิ่งมาที่บ้านของแม่ที่ห่างกันกับบ้านที่อยู่เพียงแค่500เมตร ชายชุดดำพังข้าวของที่บ้าน ในขณะที่​เเม่ของฉันตัวสั่นระริก แต่ไม่ปรากฏร่างของพ่อเลี้ยงของฉันหรือว่าถูกเอาไปยิงทิ้งแล้วก็ไม่รู้“แม่ ๆ” ฉันรีบก้าวเท้ายาว ๆ ตรงไปหาท่าน พร้อมกับกอดท่าน หน้าตาของท่านตื่นตระหนก ดูหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก“เอม” ท่านกอดฉันตอบ ตัวของท่านสั่นเทา ไม่นานนักรถหรูก็ขับมาจอดหน้าบ้าน ตามด้วยร่างของ​คุ​ณแองจี้“หึ ถ้าไม่ไปฉันจะทำมากกว่านี้ เอาปืนมา” คุณแองจี้เอ่ยเสียงห้วนกระด้างพร้อมกับจ้องมองฉันกับแม่อย่างโกรธจัด“ครับ” ลูกน้องคุณแองจี้ยื่นปืนให้ท่าน แต่ท่านกลับเอาปืนจ่อหัวของฉันแทน ซึ่งตอนนี้ยอมรับว่าฉันกลัวมาก ฉันห่วงแม่ฉันห่วงลูก ฉันกลัวตาย ซึ่งไม่มีใครอยากตายหรอก“ถ้าเธอไม่ไปฉันจะฆ่าลูกเธอ”“ไม่ ๆ ฉันขอล่ะคุณ​แองจี้ อย่าทำลูกฉัน” แม่ยกมือไหว้น้ำตาไหลพราก ฉันเพิ่งจะเห็นแม่แสดงอาการห่วงฉันก็วันนี้แหละ ถึงจะรู้สึกหวาดกลัวแต่ก็รู้สึกดีใจที่ได้เห็นอาการแบบนี้ของแม่ อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าท่านห่วงใยฉันเหมือนกัน“ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้แกพาลูกของแกออกไปจากชีวิตของลูกชายฉัน แกไปไ