Chapter29ผมทุ่มเก้าอี้ลงพื้นแล้วจับอีกตัวเหวี่ยงไปที่กระจกของบ้านจนมันแตกกระจาย หัวใจของผมกำลังสลายกับสิ่งกำลังเกิดขึ้น ต้นเหตุมาจากบุพการีของผมทั้งนั้นเพล้ง! โคร้ม! ผมทุบทำลายข้าวของ มือของผมชกประตูกระจกแรง ๆจนมันแตก ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บทางร่างกายเลย ผมรู้แค่ว่าใจผมมันเจ็บกว่านั้น“กรี๊ดดด ธานินทร์ หยุดทำแบบนี้เดี๋ยวนี้” แม่ผมกรีดร้องพยายามเข้ามาห้ามปราม ผมสะบัดร่างไม่ให้ท่านมาแตะตัวผม ผมรีบทำลายของรักของท่าน พวกโถของมีค่าผมทำลายมันหมด“แม่ชอบให้ผมเจ็บ แม่ชอบให้ผมทุกข์ ผมก็จะเป็น ฮื่อ ๆ”“ธานินทร์”“แม่อยากเห็นผมตายไปเลยไหม มันจะได้สมหัวใจแม่ แม่ต้องการให้ผมเป็นแบบนี้ใช่ไหม!” น้ำหูน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย มือของผมถูกกระจกบาดจนเป็นแผลลึก เลือดไหลออกมาไม่หยุด'แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บเลย'“ธานินทร์! หยุดสักที” แม่เอ่ยปราม ผมรู้แค่ว่าผมไม่สนส้นตีนอะไรทั้งนั้น ในขณะที่ลูกน้องของแม่กรูกันเข้ามา“ผมรู้แค่ว่าตอนนี้กำลังเจ็บปวด แม่พรากความสุขทุกอย่างในชีวิตของผมไป แม่ก็รู้ว่าชะเอมคือความรักที่มั่นคงของผม ถ้าเมื่อ 10 ปีที่แล้วผมรู้ว่าแม่เป็นคนบงการทุกอย่าง ผมจะพาเธอหนีไปไม่กลับมาให้แม่เห
Last Updated : 2025-11-06
LOGIN
