All Chapters of บำเรอสวาทเทพบุตรเถื่อน: Chapter 1 - Chapter 10

Chapter1“ทับทิม​ วันนี้ฉันจะมาทวงเงินที่แกยืมฉันไป ฉันจำเป็น​ต้อง​ใช้เงิน” เสียงดังโวยวายดังอยู่ข้างล่าง ชะเอมขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะเดินออกมาดู เป็นป้าโซเฟีย​เพื่อนบ้านของเธอ“แม่ยังไม่ตื่นค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ? ป้าโซเฟีย”“แม่เอมยืมเงินป้าไป1แสนโครนา บอกว่าจะเอาไปจ่ายค่าซ่อมบ้าน บ้านก็ไม่เห็นซ่อม นัดตั้งแต่​อาทิตย์​ที่แล้วว่าจะคืนก็ไม่คืนสักที​ ตอนนี้ป้าต้องการเอาเงินไปรักษาลูกชาย”“แม่เอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา เงินที่มารดาของเธอยืมไปไม่ใช่น้อย ๆ แล้วหญิงวัยกลางคนก็มีความจำเป็นที่ต้องใช้เงินด่วน“ไม่เอาซ่อมบ้านก็บำเรอผัวน่ะสิ ถ้าเป็นไปได้เอมช่วยหาให้ป้าหน่อยนะป้าขอร้อง”“แต่เงินมันเยอะมากเลยนะคะ”“ใครมาโวย​วายอะไรแต่เช้าวะ” ทับทิมเดินหัวฟูเอาหัวเดินมาดูเมื่อได้ยินเสียงโวยวาย​และเสียงคนคุยกัน ซึ่งมันรบกวนเวลานอนของเธอกับสามี“ฉันมาทวงเงินที่แกบอกจะคืนฉันเมื่ออาทิตย์​ที่แล้ว”“ไม่มีไม่หนีไม่จ่ายโว๊ย!” ทับทิม​ท้าวสะเอวจ้องมองโซเฟีย​อย่างท้าทาย“เวลาจ่ายคืนให้มันง่ายเหมือนตอนยืมฉันหน่อย ตอนไม่มีฉันก็ช่วยเหลือแก พอถึงวันจ่ายหนี้คืนแกก็ผัดวันประกันพรุ่ง​“ก็ช่วยไม่ได

Chapter3เช้าวัน​ต่อมา​เเสงอาทิตย์​ยามเช้าส่องเข้ามาประทะผ้าม่าน วันนี้หิมะไม่ตกดั่งเช่นทุกวัน แสงแดดสาดส่องทำให้รู้สึกอุ่นรู้สึก​ดีขึ้นมาบ้างในขณะที่​ชะเอมนอนอยู่บนเตียง พลางคิดไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้น วันนี้คือกำหนดเส้นตายที่เธอต้องหาเงินไปจ่ายค่ารักษาเควิล เธอไตร่ตรอง​มาตลอดทั้งคืนแล้วแล้ว แต่เธอก็หาทางออกนั้นไม่ได้อยู่ดีเนื่องด้วยคิดมาตลอดทั้งคืนแต่ก็หาทางออกไม่ได้ ชะเอมเลยคิดว่าวันนี้ควรหยุดงาน แล้วไตร่ตรอง​ว่าเอาอย่างไรต่อไปดีRrrrrเสียงสมาร์ทโฟน​กรีดร้อง​เสียงดังลั่น​ มือเรียวเล็กหยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็​ว ในใจได้แต่ภาวนาให้เป็นเบอร์โทร​ของพายุ และดูเหมือนคำอ้อนวอนภาวนาของเธอจะเป็นผล เป็นเบอร์ของพายุที่โทรมา“ฮะ... ฮัลโหล​คุณ​พายุ”(“ครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? พอดีฉันเพิ่งเปิดเครื่อง”)​“เอมมีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือ​น่ะค่ะ” เธอละล่ำละลักเอ่ยกับพายุ ในใจรู้สึกดีใจมากที่เธอจะไม่ต้องคิดเรื่องที่ธานินทร์ยื่นข้อเสนอกับเธอ เพราะถ้าพายุช่วยเหลือเธอเธอก็ไม่ต้องเอาเช็คไปขึ้นเงิน ไม่ต้องพาชีวิตของตนเองไปผูกติดกับผู้ชายอย่างเขา(“ให้ช่วยอะไรครับ?”)​ น้ำเสียงอ่อนโยนทำชะเอมตื้นตันใจ​ เ

Chapter5ร่างบางอยู่ในชุดกันหนาวหนาระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจ พายุกลับมาแล้ว เธอมีที่พึ่งพาแล้วชะเอมใส่รองเท้าแล้วสะพายกระเป๋าออกมาจากบ้าน เธอยืนอยู่ข้างทางเพื่อรอรถแท็กซี่​ อากาศวันนี้ช่างสดใส หิมะแล้วบนพื้นถนนก็ถูกละลายหิมะด้วยน้ำเกลือ ทำให้หิมะละลายเร็วพื้นถนนก็ไม่ลื่นแล้วจิตใจเธอก็ดีขึ้นเมื่อได้ฟังข่าวดี ทุกอย่างนับจากนี้จะดีขึ้น และมันจะดีขึ้นกว่านี้ถ้าพายุกับเธอเป็นแฟนกัน เธอจะได้มีเขาคอยปกป้องเขายังไม่มีแฟน... เธอยังไม่มีใคร เธออยากมีคนให้ความรักและคอยปกป้องชะเอมหยิบโทรศัพท์​ขึ้นมากดโทรออกกดเล่น หลังจากที่เธอเปิดเครื่องแล้ว ข้อความต่าง ๆ ของธานินทร์​ก็ไม่เด้งเข้ามาอีกเลย“เฮ้อ! โล่งใจไป”“สวัสดี​ครับ” ชายชาวต่างชาติ​เอ่ยทักทายพร้อมกับ​ยืนข้าง ๆ“สวัสดี​ค่ะ” เธอยิ้มให้เขา“คุณ​พักอยู่ที่นี่เหรอครับ?”“ค่ะ เพิ่งเข้ามาพักเองค่ะ แล้วคุณ​ล่ะคะ”“ผมก็เพิ่งมาพักครับ ผมชื่อวาเลนนะครับ”“ฉันชื่อชะเอมค่ะ”“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เขายื่นมือมาทักทายเธอ“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ชะเอมลังเลเล็กน้อย​ก่อนจะยื่นมือสัมผัส​มือแกร่งของชายหนุ่ม​เป็นการทักทายตอบ“คุณ​เอมจะไปไหนครับ?”“ไปทำงานค่ะ แล้

Chapter7เขาจ้องหน้าฉันแววตาคู่นั้นไม่อาจคาดเดาได้ ว่าความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันคืออะไรฉันรู้แต่ว่านัยน์ตาคู่นั้น ลูกโชนไปด้วยไฟโทสะแต่มันก็แฝงความรู้สึกบางอย่างที่ฉันอ่านและคาดเดามันไม่ออก“อย่าทำเลย คุณควรหยุดเรื่องนี้ คุณไม่ควรทำแบบนี้” ฉันเอ่ยพร้อมกับจ้องไปในนัยน์ตาสีมรกตคู่นั้น เขายกยิ้มแล้วบดขยี้ริมฝีปาก เขาจูบฉันอย่างดูดดื่มอีกครั้งมือไม้ลูบไล้แล้วเริ่มถอดเสื้อผ้า ฉันพยายาม​ผลักร่างหนาออก“ยอมฉันดี ๆ แม่เธอจะไม่เป็นอะไร เธอคงจะรู้นิสียของฉันนะว่าฉันพูดจริง” เขาซุกไซร้​ที่ซอกคอพร้อมกับ​กระซิบเสียงกระเส่า มือของเขาแกะกระดุมเสื้อของฉันออกเผยให้เห็นอกขนาดพอเหมาะ เขาบีบเค้นมันแรง ๆราวกับต้องการให้มันแหลกละเอียด​คามือฉันไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้มากหรอกนะ รู้แค่นิดหน่อย​ ฉันเพิ่งมาทำงานบริษัท​นี้ได้ไม่กี่เดือน เขาดีกับทุกคนยกเว้นฉัน เขาไม่ชอบฉัน“คุณ​มันเลว” นี่คือสิ่งที่ฉันรับรู้ได้ว่าเขาเลว ถ้าเขาไม่เลวเขาคงไม่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้หรอก“เลวกว่านี้อีกนะ ถ้าเธออยากเห็นฉันก็พร้อมที่จะแสดงให้เธอดูเริ่มจากแม่ของเธอก่อนเป็นไง?”“ชั่ว!”“จะถือว่าเป็นคำชม งั้นเริ่มความชั่วจากแม่

Chapter9“วันนี้มีอะไรทานบ้างครับ” ธานินทร์​เอ่ยถามมารดาอย่างอารมณ์ดี​ แล้วหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะ​อาหาร“สเต็กเนื้อกับซุปข้าวโพด วันนี้ทำไมลูกดูอารมณ์ดี​จัง” แองจี้เอ่ยถามบุตรชาย​ ปกติเธอไม่ค่อยเห็น​ธานินทร์​ยิ้มแย้มสักเท่าไหร่ จะมีช่วงที่เขาแสดงออกกับปั้นจั่นเท่านั้นธานินทร์​บินไปไทยช่วย​บริษัท​ของปั้นจั่นแล้วกลับมาลงทุนกับพายุ ทุกครั้งที่กลับมาจากที่ทำงานชายหนุ่ม​จะเก็บตัวเงียบ วันนี้มาแปลกยิ้มแย้ม​จนเธอนึกเเปลกใจ“ไม่มีอะไรหรอกครับ วันหลังแม่ทำอาหารไทยให้ผมทานหน่อยสิครับ” รอยยิ้มสดใสระบายที่ใบหน้าคมเข้มนั้น มันทำให้แองจี้อดดีใจไม่ได้ที่เห็นท่าทางเปลี่ยนไปของบุตรชาย“ธานินทร์​ก็รู้นิ่ว่าแม่ทำอาหารไทยไม่เป็น เดี๋ยว​แม่จะไปซื้อที่ร้านอาหารไทยให้นะ”“ผมว่ามันไม่อร่อยเหมือนทำกินเอง ผมเคยกินรสมือของอินทิรา​ตอนอยู่ไทย ทำอร่อยมากเลยครับ”“หาเมียที่เป็นผู้หญิงไทยสักคนมาทำอาหารให้ทานสิลูก ตอนนี้ธานินทร์ก็อายุเยอะแล้วลูกควรแต่งงานได้แล้วนะ” มือเล็กจับบ่าบุตรชาย​เบา ๆ“ไม่ครับ!” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ตักซุปเข้าปาก“ลูกควรมองใครได้แล้ว อย่าจมปลักกับอดีตเลย”“ผมไม่ได้จมปลัก ผมไม่เคยให้ค่าคน