All Chapters of บำเรอสวาทเทพบุตรเถื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter10ชะเอมนั่งยอง ๆ จับกางเกงผ้าเนื้อดีแล้วรูดลงจนถึงปลายเท้า สิ่งที่กั้นความเป็นชายกับหญิงสาวในตอนนี้ มีเพียงกางเกงในสำหรับผู้ชายเพียงเท่านั้น ชะเอมกลืนน้ำลายลงคอ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดของตัวเอง มือเรียวเล็กยื่นไปถอดกางเกงชั้นในราคาแพงให้เลื่อนหลุดลงจากสะโพกแกร่งแก่นกายขนาดใหญ่ดีดผึง ธานินทร์มองการกระทำนั้น เขาก็ยิ่งอารมณ์พลุ่งพล่าน​ มือหนาเลื่อนไปจับแก้มของหญิงสาวแล้วเขี่ยวนที่ริมฝีปากนั้นเบา ๆในหัวจินตนาการออกไปแสนไกล ถ้าปากเล็ก ๆ นี้ครอบครองแก่นกายของเขาความรู้สึกมันจะแสนวิเศษแค่ไหน แค่คิดธานินทร์​ก็รู้สึกร้อนที่ช่องท้องแปลก ๆ แล้ว“ใช้ปากกับมันสิที่รัก” เขาพูดเสียงแหบปร่า จ้องมองใบหน้าเรียวเล็กนั้นไม่วางตา ชะเอมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดธานินทร์​เลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าคำพูดของเขาตอนนี้มันจะฟังรื่นหูแต่ก็ใช่ว่าเธอจะหลงใหลไปกับมันที่เธอยอมเพราะว่าจำเป็น ยอมเขาเพราะถูกบีบบังคับต่างหาก“อื้อ” เธอจ้องไปที่แก่นกายของชายหนุ่ม ก่อนจะใช้มือสัมผัสมันเบา ๆ ปลายนิ้วเขี่ยวนรอบ ๆ ปลายหยักแล้วกรีดนิ้วไปตามรอยหยักนั้น“อ๊า... เอม” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ความต้องการมากล้นวิ

Chapter12“เชิญ​นั่งค่ะพี่ปีเตอร์” ฉันกล่าวเชิญพี่ปีเตอร์​เข้ามาในบ้านพัก พร้อมกับวางถุงข้าวของไว้บน​โต๊ะ แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำกับแก้วรินน้ำมาให้พี่เขา“ขอบคุณ​ครับ ว่าแต่เอมให้พี่ช่วยอะไรไหมครับ?” เขาพูดเพราะมากค่ะ เพราะจนฉันรู้สึกดี ไม่ใช่ว่าชอบแบบมีใจให้เขานะคะแต่ฉันชอบเวลาที่ใครพูดดีด้วยชีวิตที่แทบจะไม่ได้สัมผัสความสุข คนที่​พูดดีกับฉันก็จะมีแค่ไม่กี่คน คุณพายุพี่ปีเตอร์แล้วก็พี่เมย่าป้าโซเฟีย เพื่อนที่ทำงานส่วนมากก็ไม่ได้พูดคุยกันส่วนครอบครัวแม่ของฉันท่านก็ไม่เคยจะพูดดี ๆ กับฉันหรอก นอกจากจะเห็นฉันเป็นตัวเงินตัวทองของท่านเอาไว้หาเงินให้ใช้“เดี๋ยว​เอมทำเอง พี่ปีเตอร์​นั่งดูทีวีก็พอแล้วค่ะ”“พี่อยากช่วย”“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันจะให้เขาช่วยทำได้ยังไงล่ะคะ ในเมื่อฉันเป็นเจ้าบ้าน เขาเป็นแขกฉันก็ต้องดูแลเขาให้ดีทำอาหารให้เขาทาน“ไม่เป็นไรพี่อยากช่วย เดี๋ยวพี่ล้างผักให้” พี่เขาขยั้นขยอจะช่วยฉันให้ได้ ถ้าฉันจะปฏิเสธพี่เขาก็คงจะไม่ฟัง“จะช่วยให้ได้เลยใช่ไหมคะ?” ฉันพูดยิ้ม ๆ“อยากช่วยมากครับ” คงอยากจะช่ว​ยมาก ดูท่าทางกระตือรือร้น​ เอาเป็นว่าให้พี่เขาช่วยแล้วกัน“ได้ค่ะ” ว่าแล้วยิ้มให้พี่เขาก่

Chapter14ฉันเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ถูกฉีกเกลื่อนพื้นพลางปาดน้ำตาไปด้วย เขาจะรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดกับสิ่งที่เขากระทำมากแค่ไหน แต่ถึงเขาจะรู้เขาก็คงจะไม่ใส่ใจผู้หญิง​ไร้ค่าอย่างฉัน... มันก็ไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้วที่เขาไว้เช็ดเท้า.... ไม่มีค่าอะไร“ฮึก!” มือเล็กหยิบเสื้อผ้าของตนเองขึ้นมา นัยน์ตา​พร่ามัว​เพราะถูกบดบังด้วยน้ำตาจนแทบจะมองไม่เห็นเสื้อผ้าด้วยซ้ำ ฉันหยิบขึ้นมาแล้วปล่อยมันลงพื้น มันใส่ไม่ได้แล้วเพราะถูกผู้ชายใจร้ายอย่างเขาฉีกเสื้อผ้าขาดฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น​อย่างเจ็บปวด มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าถูกเหยียบ​ให้ต่ำจนมองไม่เห็นค่าของตนเอง ฉันมองไม่เห็นคุณค่าของตนเองเลย ตั้งแต่ถูกเขากระทำเลวทรามหัวใจเจ็บหนัก ร่างกาย​พยายามพยุงร่างของตนเองไปหยิบเสื้อผ้า เสื้อผ้าของฉันมันขาดวิ่นใช้ไม่ได้แล้ว ฉันมองเสื้อผ้า​ที่พื้น พร้อมกับสะอื้นฮักฉันเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้เมื่อฉันไม่มีชุดใส่ฉันก็ต้องใช้ชุดของเขาออกไป มือเล็กหยิบเสื้อผ้าออกมาสวมใส่ แล้วพาร่างบอบช้ำไปที่ประตู ฉันควรไปให้พ้นจากห้องนี้เสียทีเสียงคุยกันเบา ๆ ในห้องครัวดังเล็ดลอด​ออกมา เขาคงจะพูดคุยกันกับผู้หญิง​คนนั้น แล

Chapter16ชะเอมนิ่งเงียบแต่ตัวสั่นไม่หยุดเมื่อได้เห็นท่าทางป่าเถื่อนของคนตรงหน้า ธานินทร์ผละจากร่างเล็ก​แล้วกดลิฟท์​ เมื่อได้เห็นชะเอมตื่นกลัวใบหน้าขาวราวกับกระดาษ​เอสี่ชะเอมแทบจะทรุดลงกับพื้น พยายาม​ทำตัวลีบเล็กหลบที่มุมของลิฟท์ มองเลือดที่ไหลออกจากมือของธานินทร์​ที่หยดลงบนพื้น กลิ่นคาวเลือดคล้ายสนิมคละคลุ้ง​จนรู้สึก​อยากจะอาเจียนติ้ง! ประตูลิฟท์​เปิดออก ธานินทร์​เดินออกมาจากลิฟท์​ผ่านพนักงานบริษัท​ใบหน้าบูดบึ้ง พนักงาน​หลายคนต่างมองหน้ากันเลิกลั่ก​แล้วเดินไปที่โต๊ะ​ทำงานของตนชะเอมเดินออกมาจากลิฟท์​ ยังตกใจไม่หายกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเดินเงียบไปนั่งที่โต๊ะ​ทำงานอย่างเงียบ​เชียบ“บอกให้รอก็ไม่รอ ไอ้ห่านี่” พายุบ่นอย่างหงุดหงิด​เดินมา วันนั้นทั้งวันชะเอมนั่งทำงานราวกับคนใบ้ เธอเงียบตลอดทั้งวัน“เอมคุณ​ธานินทร์​เรียกไปพบ” ชะเอมถึงกับถอนหายใจออกมา วันนี้เธอคิดว่าเขาจะไม่​เรียกเธอ สุดท้ายเขาก็เรียกเธอ พนักงานที่ทำงานอยู่ไม่ไกลมากนักต่างซุบซิบนินทา ที่ได้ยินว่าผู้เป็นหุ้นส่วน​ของเจ้านายเอ่ยเรียก​ให้ไปพบ“กลับกันเถอะเอม” พายุเอ่ยขึ้น“ค่ะ” พยักหน้า​พลางลุกขึ้น​เดินเคียงคู่​ชายหนุ่ม​ที่เ

Chapter18ชะเอมชะเง้อ​คอมองรถของพายุอยู่นานรถก็ไม่เห็นมาสักที เธอยืนอย่างห่อเหี่ยว​หัวใจ รอจนแล้วจนเล่าแต่ก็ไม่มาในสมองคิดไปต่าง ๆ นา ๆ เขาอาจจะไปก่อนที่เธอจะออกมารอรถแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นชะเอมจึงตัดสินใจนั่งแท็กซี่ไปบริษัท​“พี่เมย่าเห็นคุณพายุไหมคะ?”“ยังไม่เข้าบริษัท​นะคะ เมื่อเช้าไม่ได้มาด้วยกันเหรอ?”“เปล่าค่ะ เอมมาก่อน”“จ้ะ นั่นไงมาพอดีเลย” เมย่าเอ่ยแล้วมองไปที่ชายร่างสูง ที่เดินเคียงคู่มาพร้อมหญิง​สาวหน้าตาดีคนหนึ่ง“คุณ​พายุ​คะ” ชะเอมเสียงหวานใสฉีกยิ้มให้​ สร้างความไม่พอใจให้น้ำค้างเป็นอย่างมาก“ไปห้องทำงานดีกว่าค่ะ แถวนี้อากาศ​ไม่ดี” น้ำ​ค้าง​ใช้มือโบกสะบัด​เหมือนพัด​ แสร้งทำเหมือนอากาศ​ไม่ดี เพราะเธอไม่ชอบขี้หน้าชะเอม“ครับ” พายุ​พยักหน้า​ยิ้มให้อย่างสุภาพ​“เดี๋ยว​เอมเอาเอกสารไปให้เซ็นนะคะ”“ครับ”“ไปห้องเถอะค่ะ น้ำค้างปวดขาแล้ว”“ได้ครับ แล้วปวดมากไหม?” เขาดูห่วงใยน้ำค้างมาก“ปวดมากค่ะ” น้ำค้างเดินควงแขนพายุไปที่ห้องทำงาน แต่ก็จะเข้าไปน้ำค้างก็หันมาเหยียด​ยิ้มสมเพชชะเอมอย่างผู้ชนะ สร้างความไม่พอใจให้แก่หญิงสาว​ยิ่งนัก ชะเอมเดินไปหยิบแฟ้มเอกสาร ใจเธอตอนนี้กำลังร้องไห้