All Chapters of คลั่งรักเด็กซื่อ NC20+: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากปาร์ตี้วันเกิดคืนนั้นก็ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่ฝันหวานก็ยังคาใจเรื่องผู้หญิงที่เพื่อนของท่านประธานพูดขึ้นมาอยู่ดี อยากจะรู้ว่าสิ่งเขาที่ทำกับเธอได้ทำกับผู้หญิงคนนั้นด้วยหรือเปล่า แต่พอกลับมาคิดดูอีกทีมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะไปก้าวก่าย เพราะว่าท่านประธานจะทำอะไร หรือมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนก็เป็นสิทธิ์ของเขาเพราะเธอก็เป็นได้แค่สาวใช้คนหนึ่งเท่านั้น...“ฝัน พรุ่งนี้วันหยุดฝันมีธุระอะไรหรือเปล่า?”รุ่นพี่ต่างแผนกที่ชื่อวินถามขึ้นระหว่างที่เธอกำลังเลือกซื้ออาหารในช่วงเวลาพักเที่ยง“ตอนเช้าฝันว่าจะไปร้านหนังสือแล้วก็น่าจะไปหาอะไรอร่อยๆ กินค่ะ พี่วินมีอะไรหรือเปล่าคะ?” ฝันหวานตอบกลับไป ถึงแม้ว่าช่วงกลางคืนเธอต้องไปทำความสะอาดให้ท่านประธาน แต่ช่วงเช้าเธอก็ไม่ได้มีธุระอะไรต้องไปที่นั่น“พี่ว่าจะชวนฝันไปดูหนังน่ะ ฝันอยากไปกินข้าวดูหนังกับพี่ไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”“เอ่อ...คือว่าฝัน”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างลังเล เพราะว่าเธอกับเขาไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น“จะตอนเช้าหรือกลางคืนเธอก็ไม่ว่างไปกับนายหรอก ฉันมีธุระที่ต้องทำกับเธอ”เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ของท่านประธานเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ร่างสู

“ซี้ดดด...เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น ไม่ร้องนะครับ” แดเนียลไม่ได้ขยับกายเข้าออก เขาปล่อยท่อนเนื้อตัวเองให้เสียบคารูเสียวของเธออยู่อย่างนั้นเพราะมันเป็นครั้งแรกของเธอ เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกหวาดกลัวการมีเซ็กส์เขาโน้มตัวลงไปใกล้จูบซับน้ำตาให้ยัยตุ๊กตาของเขาอย่างอ่อนโยน มือหนาก็ไม่ได้อยู่นิ่งเลื่อนไปบีบขย้ำเต้าใหญ่ทั้งสองข้างกระตุ้นอารมณ์เสียวไม่ให้เธอรู้สึกเกร็งจนเกินไป“อ๊าส์...อย่าบีบแรงสิคะ...อะ อ๊าส์...มะ มันเจ็บนะ”“เจ็บหรือเสียวกันแน่หื้ม?” เขาเอ่ยถามอย่างรู้ทันเมื่อเห็นใบหน้าน่ารักเหยเกอย่างเสียวซ่าน แถมยังครางเสียงหวานเสียจนเขาเกือบอดใจไม่ไหว อยากจะตอกอัดลำใหญ่เข้าไปในรูเสียวของเธอแรงๆ ให้สมกับที่ต้องการมานาน“ซี้ดดด...ก็ทั้งสองนั่นแหละค่ะ” ฝันหวานกัดริมฝีปากล่างเบาๆ มองเขาซุกไซร้เต้าใหญ่ของตัวเองอย่างหลงใหลก็รู้สึกเขินอายจนแก้มแดงก่ำอย่างหนักจ๊วบบ จ๊วบบ!!“อ่าส์….โอเคขึ้นแล้วใช่ไหม? งั้นฉันขยับเลยนะ”เมื่อเห็นว่าน้ำเสียวของฝันหวานไหลทะลักออกมามากขึ้น แล้วก็ไม่ได้เกร็งเหมือนครั้งแรกที่สอดเข้าไป แดเนียลค่อยๆ ขยับท่อนเนื้อเข้าออกด้วยจังหวะช้าๆ ให้เธอได้ปรับตัวพลั่บ! พลั่บ! พลั่บ! พลั่บ!!

สายตาคมของแดเนียลมองใบหน้าหวานของยัยตุ๊กตาที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยสายตาหลงใหล เมื่อคืนเขาคงจัดหนักไปหน่อยคนตัวเล็กถึงได้หลับปุ๋ยยาวมาจนเกือบจะ 9 โมงเช้าอยู่แล้ว“ฝัน...ตื่นได้แล้ว”“อื้อออ...”ร่างอวบอิ่มเปลือยเปล่าขยับหลบหนีริมฝีปากหนาที่กำลังคลอเคลียข้างลำคอรบกวนการนอนของเธอ“ลุกขึ้นมากินข้าวก่อน เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก” เขากับเธอเล่นเสียวกันตั้งแต่ช่วงเช้าของเมื่อวานจนเกือบเช้าของอีกวัน กลัวว่าเธอจะปวดท้องเอาได้มือหนาค่อยๆ พลิกร่างอวบอิ่มให้หันกลับมาทางเขา แล้วพรมจูบไหล่บางลงต่ำไปเรื่อยๆ เพื่อเป็นการปลุกเธอ“ซี้ดดดดด...สะ เสียวจัง” ฝันหวานครางเสียงแผ่ว เธอพยายามลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะเห็นเป็นภาพมัวๆ เหมือนมีใครกำลังดูดเลียหน้าท้องของเธออยู่แผล็บ! จ๊วบบ จ๊วบบบ!“อ่าส์...พะ พอแล้วค่ะคุณแดน...ซี้ดดดด ฝันตื่นแล้ว” เธอดันใบหน้าหล่อเหลาของท่านประธานจอมหื่นออก แต่เขากลับไม่ยอม จับข้อมือเธอเอาไว้แน่นทั้งสองข้างแล้วขบเม้มสร้างรอยจนพอใจจึงยอมผละหน้าออกมา“อย่าให้ใครมาทับรอยฉันนะ...เธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว”ฟอดดดดดด!แดเนียลก้มลงไปกดจมูกหอมแก้มนิ่มของฝันหวานอย่างมันเขี้ยว แต่พอเห็นอี

@คฤหาสน์โดแลนร่างผอมเพรียวของ ‘จอมขวัญ โดแลน’ แม่บังเกิดเกล้าของ ‘แดเนียล โดแลน’ นั่งจิบวายอยู่ในห้องอาหารหรูหราขณะที่ใช้สายตาจับผิดลูกชายตัวดีที่หายหน้าหายตา ไม่ยอมมาเยี่ยมเธอเลยตั้งสองเดือน“แล้วนี่พ่อไปไหนครับ ซ้อมยิงปืนอยู่เหรอ” แดเนียลเอ่ยทำลายบรรยากาศเงียบกริบที่คนเป็นแม่สร้างขึ้น“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะแดน ลูกหายไปไหนตั้งสองเดือน คงไม่ใช่เพราะงานยุ่งจนปลีกตัวมาได้หรอกใช่ไหม?” จอมขวัญเอ่ยดักทางไม่ให้แดเนียลอ้อมค้อม เธอวางแก้วไวน์ไว้บนโต๊ะทานอาหารแล้วเท้าคางจ้องตาลูกชายของตัวเองเพื่อต้องการคำตอบเมื่อก่อนไม่ว่าแดเนียลจะยุ่งมากแค่ไหน แต่อย่างน้อยหนึ่งเดือนก็ต้องกลับมาบ้านสักครั้งนี่มันผิดปกติเกินไปแล้ว...“ก็ยุ่งเรื่องงานนั่นแหละครับ...แล้วก็เรื่องส่วนตัวด้วย”“หืม? เรื่องส่วนตัวงั้นเหรอ ไหนลองเล่ามาซิว่ามันคืออะไรกันแน่”“ก็...”ครืดด!เสียงของมือถือบนโต๊ะดังขึ้น แดเนียลจึงหยิบขึ้นมาเปิดดูก็พบว่ายัยตุ๊กตาของเขาส่งมานั่นเอง[ฝันทำอาหารไว้ให้คุณแล้วนะคะ วันนี้คุณจะกลับมาทานที่นี่หรือเปล่า?]แดเนียลยิ้มบาง ก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไปว่าเขาอาจจะกลับช้าให้เธอทานก่อนเลย“ใครน่ะ?

“ฝัน...ไปทานข้าวกัน เดี๋ยวค่อยมาทำต่อก็ได้” น้ำขิงเก็บของบนโต๊ะทำงานแล้วเรียกฝันหวานให้ไปทานข้าวด้วยกัน“นั่นสิ เดี๋ยวกินข้าวไม่ทันนะ” มินตราเอ่ยเสริมอีกแรง“โอเคค่ะพี่...แปบนึงนะคะ” เธอพยักหน้ารับแล้วรีบบันทึกงานที่ทำค้างไว้ หยิบมือถือเครื่องหรูแล้วเดินตามพี่ๆ ไปที่โรงอาหาร ฝันหวานเดินช้ากว่าปกติเล็กน้อย เมื่อคืนเธอโดนท่านประธานจัดหนักจนตื่นสายเกือบมาทำงานไม่ทัน“ทำไมเดินแบบนั้นล่ะฝัน ข้อเท้าแพลงเหรอ?” ปันปันรุ่นพี่ในแผนกของเธอถามอย่างสงสัย ที่เห็นร่างอวบอิ่มของรุ่นน้องคนสวยเดินแปลกๆพักหลังมานี่ฝันหวานมักจะเดินตามหลังพวกเธอเสมอ ไม่รู้ว่าปวดขาหรือว่าเพราะอะไร...“อ๋อ...นะ นิดหน่อยค่ะ แต่ฝันกินยาแก้ปวดไว้แล้วเดี๋ยวก็คงหาย”ใบหน้าหวานซีดลงทันทีเมื่อได้ยินพี่ปันปันถามเธอแบบนั้นจะให้บอกได้ยังไงล่ะว่าเธอกับท่านประธานเล่นเสียวกันทั้งคืน แถมยังรุนแรงมากจนเธอเดินแทบไม่ไหว!“ดีแล้ว...ออกกำลังกายบ้างนะฝัน ช่วงหลังๆ มานี้เห็นปวดขาเมื่อยตัวประจำเลย” น้ำขิงเอ่ยเตือนอย่างเป็นห่วง รุ่นน้องของเธอยิ่งตัวเล็กๆ อยู่“ค่ะพี่น้ำขิง” ฝันหวานยิ้มแหยรับคำ ก่อนจะเดินไปเลือกอาหารข้างในมานั่งกินบนโต๊ะเมื่อมาถ