All Chapters of คลั่งรักเด็กซื่อ NC20+: Chapter 1 - Chapter 10

10 : 36 น.“ฝันหวาน ช่วยเอาแฟ้มรายงานนี่ไปให้พี่เลขาของท่านประธานหน่อยนะ พอท่านประธานเซ็นเสร็จแล้วก็เอากลับมาด้วย” เสียงของ ‘พี่น้ำขิง’ สาวแว่นหน้าตาสวยคมที่เป็น จป. หรือก็คือเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยในการทำงานวิชาชีพ เอ่ยกับพนักงานหน้าใหม่ที่ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของเธอ ซึ่งก็คือ ‘ฝันหวาน’ สาวร่างอวบอิ่มผมสั้นที่มีใบหน้าน่ารักราวกับถอดแบบมาจากตุ๊กตานั่นเอง“ตึก A ใช่ไหมคะพี่ขิง?” ฝันหวานเอ่ยถามให้แน่ใจอีกครั้ง จะได้ไม่เสียเวลากลัวว่าจะหลงไปผิดชั้นผิดอาคาร เนื่องจากเธอเพิ่งมาทำงานวันแรกตอนที่รุ่นพี่ในแผนกช่วยแนะนำเธอให้รู้จักกับพนักงานในบริษัทตำแหน่งต่างๆ ที่ต้องร่วมงานด้วย เธอก็หัวหมุนจะแย่อยู่แล้วเพราะมีหลายคนจนจำแทบไม่หมดไหนยังจะมาต้องจำตึกและชั้นที่แต่ละคนประจำอยู่อีก“ใช่จ้ะ...พี่จอห์นที่เป็นเลขา ฝันหวานน่าจะจำได้ใช่ไหม เห็นบอกว่าเป็นพี่ของเพื่อนสนิทนี่?”“อ๋อ...ใช่ค่ะๆ จำได้แล้ว ขอบคุณนะคะพี่น้ำขิง เดี๋ยวหนูเอาไปให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เธอฉีกยิ้มหวานเมื่อจำได้แล้วว่าเลขาท่านประธานบริษัทก็คือพี่จอห์น พี่ชายของยัยวิเวียนนั่นเองนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอะไร เพราะเธอรู้มาก่อนอยู่แล้วจากวิเวีย

“ใช่ค่ะ...ฉันขอตัวก่อนนะคะท่านประธาน” เธอรีบก้มหัวให้เขาน้อยๆ ทีหนึ่ง เดินเลี่ยงจากร่างสูงสง่าแล้วรีบตรงไปยังโต๊ะอาหารอย่างหวาดกลัว ซึ่งตอนนี้พวกพี่น้ำขิงก็กำลังมองมาที่เธอตาค้าง“ฝันหวาน!...นี่เธอรู้จักกับท่านประธานเหรอ?”“ให้ตายสิ! ฉันไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีแต้มบุญสูง ได้เห็นท่านประธานมาทานข้าวที่นี่ด้วย”“งื้ออออ...รู้งี้ตอนออกจากห้องน่าจะเติมลิปสติกซะหน่อย!”พวกเธอแย่งกันพูดอย่างตื่นเต้น มองไปยังท่านประธานหนุ่มสุดหล่อที่ยืนเลือกอาหารอยู่ แล้วสลับมามองที่ฝันหวานอย่างสงสัย“ฝันไม่ได้รู้จักกับท่านประธานเป็นการส่วนตัวเลยนะคะ แค่คุยกันนิดเดียวเอง...คงบังเอิญมากกว่าค่ะ แหะๆ” ฝันหวานรีบโบกมือปฏิเสธสายตาจับผิดของรุ่นพี่ในแผนกเธอกับเขาไม่รู้จักกันมาก่อนจริงๆ นะ!แค่เจอกันตอนไปส่งเอกสารให้พี่น้ำขิงครั้งเดียวเอง...“หรือว่าท่านประธานจะสนใจฝันหวาน?” น้ำขิงเอ่ยพลางเบิกตากว้าง มองไปที่ฝันหวานอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาเมื่อครู่ตอนที่ท่านประธานเดินไปนั่งทานข้าวกับเลขาหนุ่ม ก็เห็นเขามองมาทางฝั่งนี้ด้วย“ไม่หรอกม้างง...ทำหน้าโหดขนาดนั้นตอนที่คุยกันจะเรียกว่าสนใจได้เหรอ? ถ้าบอกว่าเรียกไปด่าฉันยังจะทำใ

วันต่อมา16 : 45 น.“พี่ว่าต้องเป็นเบอร์ของพวกโรคจิตแหงๆ กระหน่ำโทรมาเป็นสิบสายขนาดนี้ ฝันอย่าไปเผลอรับเชียวนะ บล็อกไปเลยยิ่งดี” น้ำขิงเอ่ยเตือนผู้ช่วยตัวเล็กด้วยความหวังดี เธอเคยโดนพวกโรคจิตก็กวนมาก่อน จึงไม่อยากให้เด็กสาวหน้าตาน่ารักอย่างฝันหวานต้องโดนเหมือนกับเธอ“งั้นเหรอคะ...” ฝันหวานไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าจะใช่อย่างที่พี่น้ำขิงพูดหรือเปล่าเมื่อคืนมีสายแปลกๆ โทรเข้ามาเกือบยี่สิบสายแต่เธอไม่ได้รับเพราะกำลังอาบน้ำอยู่ พอออกมาอีกครั้งแล้วกำลังกดดูก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกที่เธอไม่รู้จักมาก่อน จึงไม่กล้ากดโทรกลับเพราะคนปกติที่ไม่สนิทกันคงไม่กระหน่ำโทรมาหนักขนาดนี้ แถมช่วงนี้ก็ยังมีข่าวพวกแก็งคอลเซ็นเตอร์อยู่อีกด้วย“เชื่อพี่เหอะ! ไม่งั้นก็รอให้มันโทรมาอีกครั้ง กดรับสายแล้วถามให้รู้เรื่องเลยว่าเป็นใคร ถ้าเกิดเป็นพวกโรคจิตจริงๆ ค่อยบล็อกทีหลังก็ได้”“เอางั้นก็ได้ค่ะ แต่หนูหวังว่าคงจะไม่มีเบอร์นี้โทรเข้ามาอีก...” เธอเคยโดนผู้ชายตามตื๊ออยู่บ้าง แต่คงรับไม่ไหวถ้ามีโรคจิตโทรมาก่อกวนทุกวัน...ฝันหวานนั่งรวบรวมข้อมูลที่จะต้องส่งให้กับน้ำขิงกับรุ่นพี่คนอื่นๆ ในแผนกอย่างตั้งใจ ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาเลิก

“อะ อะไรนะคะ?!”ดวงตาโตของเธอเบิกกว้าง คิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ เพราะเพิ่งจะมาถึงและฟังรายละเอียดแค่เล็กน้อยก็ต้องเริ่มงานเสียแล้ว“ชุดทำงานของเธออยู่ในห้องเล็กห้องนั้น...ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในนั้นได้ ต่อไปมันคือห้องส่วนตัวของเธอ”“ห้องส่วนตัวของฉันเหรอคะ?”มาทำงานแค่สองชั่วโมงต่อวันยังจะต้องมีห้องส่วนตัวด้วยเหรอ“สาวใช้ส่วนตัวของฉันก็ต้องได้รับสิทธิพิเศษมากกว่าคนอื่นเป็นธรรมดา...นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาเริ่มงานแล้ว รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”“เอ่อ...ค่ะ” ฝันหวานมองนาฬิกาข้อมือของเธอ ก็เห็นว่าใกล้จะหนึ่งทุ่มแล้วจริงๆ เธอจึงรีบลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปยังห้องที่เขาชี้ให้ดูก่อนหน้านี้ทันทีและเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในห้องเธอก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจอีกรอบ เพราะว่ามันไม่ได้เล็กอย่างที่เห็นภายนอกเลยสักนิด ในนี้มีทุกอย่างครบครัน ไม่ว่าจะเป็นเตียงนอนสีขาวขนาดคิงไซส์ โต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้า และมีห้องน้ำส่วนตัวข้างในอีกต่างหากห้องนี้แม่จะไม่ได้ใหญ่อะไรแต่ก็ตกแต่งอย่างหรูหรามากๆ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าห้องคนใช้ของท่านประธานอลังการถึงขนาดนี้มันค่อนข้างเกินความคาดหมายไปมากทีเดียว...“นี่มัน...ชุดอะไร

“มองฉันแบบนั้น เดี๋ยวจะลงโทษให้หนักๆ เลยเชียว” เขาเอ่ยแซวคนตัวเล็กอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่คนฟังกับคิดว่าเขาพูดจริงทำจริง“ขะ...ขอโทษค่ะ” ฝันหวานก้มหน้าลงต่ำเอ่ยขอโทษเขาเพราะทำอะไรไม่ได้ยังไงเขาก็เป็นเจ้านายเธอนี่...“มานั่งบนตักฉันนี่...จะสอนงานให้”แขนแกร่งโอบร่างอวบอิ่มที่อยู่ในชุดเมดเปียกลู่ไปกับน้ำขึ้นมานั่งบนตักในท่าหันหน้าเข้าหากันสายตาคมทรงเสน่ห์จ้องมองเรือนร่างเย้ายวนของเธอแทบไม่กะพริบตา ช่างดีจริงๆ ที่ชุดนี้เวลาแห้งก็ฟูฟ่องอย่างน่ารัก แต่เวลาเปียกน้ำก็แนบเนื้อเห็นสัดส่วนน่าขย้ำชัดเจนเพราะเป็นเนื้อผ้าบางเบา“คุณแดนคะ?” ฝันหวานเรียกเมื่อเห็นเจ้านายสุดหล่อจ้องเธออย่างเหม่อลอย ไม่ยอมสอนงานเธอเสียทีแดเนียลได้ยินเสียงหวานใสเรียกเป็นรอบที่สองก็ได้สติ พอรู้ว่าตัวเองหลุดมาดนิ่ง เผลอมองเธออยู่ตั้งนานจึงกระแอมออกมาเบาๆ แก้เก้อ“ยกสะโพกขึ้นอีกนิด...จะได้ถู ‘มัน’ ให้ฉันได้ถนัดๆ” เขาพูดเสียงติดแหบพร่าเล็กน้อย มองยัยตุ๊กตาน่าขย้ำยกสะโพกขึ้นตามที่เขาบอกด้วยสายตาเอ็นดู“ถูยังไงเหรอคะ?” เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงจริงๆ“ยกกระโปรงขึ้น...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเธอ ฉันจะสอนใ