Semua Bab ทาสรักฉัตรทิชา (NC18+): Bab 61 - Bab 70

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า กว่าจะยอมรับมาได้นะ นานจนเมียหนีไปกับกิ๊กแล้วพึ่งจะมาโอดครวญ” “โอเค เดี๋ยวฉันจะลองโทรหาปุณณ์ดู ตอนนี้ฉันอยู่คอนโด พรุ่งนี้จะพาชมพู่กับบ้าน มานั่งสงบสติอารมณ์ที่ห้องฉันก่อนมั้ย”“อืม เดี๋ยวเจอกัน”ฉัตรหมุนพวงมาลัยรถตรงไปที่คอนโดของเจมส์“ไง ไอ้เสือ เมียหนี ฮ่า ฮ่า ฮ่า”“เงียบน่า ปุณณ์มันรับสายนายไหม”“เหมือนมันปิดเครื่อง”“ชัวร์ ปุณณ์มันต้องพาทิชาหนีแน่ๆ”“แต่เท่าที่ฟังมา ทิชาเขาไม่ได้หนีนะ เขาแค่เดินออกมาเฉยๆ เพราะทุกคนในบ้านนายรู้เห็นตอนเขาออกไป”“แต่เขาไม่ได้บอกฉันไง”“ก็เขาจะไปบอกนายทำไมล่ะ นายก็ทำกับเขาไว้เยอะก็งี้แหละ”“เป็นเพราะนายนั่นแหละ ที่แนะนำฉันให้ทำเรื่องแบบนั้น” “เอาวะ อ้าวมาโทษกันเฉยเลย ถ้าไม่แนะนำแบบนั้น นายจะได้เป็นผัวทิชาเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”“นายมีเบอร์ น่านน้ำ กับมีนาปะเขาเป็นเพื่อนกัน เขาน่าจะรู้ เพราะทิชามีเพื่อนสนิทแค่นี้”“นายคิดว่าเพื่อนเขาจะบอกเหรอ เขาก็เกลียดขี้หน้านายพอๆ กับทิชานั่นแหละ” “แม่งเอ๊ย..”“เดี๋ยวให้ซีจัดการให้ดีกว่า ซีน่าจะมีช่องทางติดต่อสองคนนั้น”แล้วเจมส์ก็โทรหาซีที่อยู่คอนโดเดียวกับเขา“ซีนายอยู่ห้องเปล่า”“อยู่มีอะไร”“เกิดเหตุว

“ใช่ค่ะ”“แล้วกับคนเป็นละครับ เราทำแบบเดียวกันได้ไหม ถ้าทำแล้วเขาจะหายโกรธเราด้วยไหมครับ”“ทำได้ค่ะ เราสามารถส่งความปรารถนาดีให้ได้กับทุกคนเลยค่ะ”“อ๋อขอบคุณครับ งั้นผมไปมหาวิทยาลัยก่อนนะครับ สวัสดีครับ”ฉัตรยกมือไหว้ป้าอุ่น แล้วขับรถออกไป พอไปถึงมหาวิทยาลัยเขาเดินไปนั่งที่บูชกาแฟที่หน้าคณะที่ทิชาเรียนอยู่ ซึ่งคนขยันอย่างทิชาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ควรที่จะมาเรียน สักพักเขาก็เห็นมีนาเดินมา ฉัตรเดินเข้าไปทัก“เอ่อ.. มีนา พึ่งมาเหรอ”มีนามองหน้าฉัตร ก็เห็นอยู่ว่าเขาพึ่งมา ทำไมมาถามอะไรแบบนี้ มีนาระบายยิ้มอ่อน“นายก็เห็นว่าเราพึ่งมานี่ ถามไม่สร้างสรรค์เลย อยากถามอะไรก็ถามตรงๆ สิ”ฉัตรที่ปกติจะรักษาภาพพจน์ตัวเอง พอโดนจับได้ก็ไปไม่เป็น เขาเอามือลูบหัวแก้ขัดเขินแล้วพูดอ้อมแอ้มว่า“เอ่อ.. ทิชาจะมาเรียนใช่ไหม ปกติเขามาเช้านี่ ทำไมยังไม่เห็นมาเลย เขาได้ติดต่อกับนายบ้างไหม”“อืม .. ทิชาก็ติดต่อมาเรื่อยๆ นะ บอกว่าเขาสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง แล้วนายก็ไม่ต้องมารอหรอก เพราะว่าทิชาคงไม่ได้มาเรียนที่นี่แล้ว”“อะไรนะ ไม่ได้เรียนแล้วหรือ เป็นไปได้ไง”“เราบอกว่าไม่ได้เรียนที่นี่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะไปเรียนที่ไ

“ชื่อทิพากร แก้วจินดา หน้าคุ้นมาก นุชจำได้แล้ว นี่คือน้องทิชาลูกชายคุณทัดดาวใช่ไหมคะ แต่น้องทิชาไม่ได้ชื่อนี้นี่คะ”“คุณนุชนี่ความจำดีจัง ทิชาเขาอยากเป็นคนใหม่ อยากเกิดใหม่เขาเลยเปลี่ยนชื่อใหม่จากเดิม ทิชา ทิพากร ซึ่งทิพากรเป็นนามสกุลของทัดดาว ทิชาเขาเอานามสกุลแม่มาเป็นชื่อ แล้วเอานามสกุลพ่อเขามาใช้”“อ๋อ แบบนี้นี่เอง แล้วน้องเขาหายไปไหนมาละคะ”“อันนี้ต้องไปสัมภาษณ์กันเอาเอง แต่ผมอยากให้เก็บเรื่องประวัติของทิชาเป็นความลับ ผมยังไม่อยากให้ใครรู้ความสัมพันธ์ของทิชากับผม เพราะพนักงานเรารุ่นเก่าๆ ที่รู้จักทิชาก็แทบจะไม่มีใครแล้วมั้ง”“ใช่ค่ะ ที่นุชรู้จักเพราะเคยเอาเอกสารไปให้ท่านประธานกับคุณทัดดาวที่บ้าน แล้วก็ตอนงานคุณทัดอีก เลยจำน้องเขาได้ น้องเขาน่ารักนะคะ ทั้งหล่อทั้งสวยในคนคนเดียวกันเลย นุชรู้แล้ว เดี๋ยวนุชจะนั่งมองรูปน้องทิชาทั้งวันเลยดีกว่า เลิกดูดาราจีนกับโอ๊ปป้าเกาหลีแล้ว มามองน้องทิชาดีกว่า เผื่อว่าลูกชายนุชจะออกมาน่ารักแบบน้องทิชา”“อ้อ.. ที่สำคัญห้ามบอกคุณฉัตรนะ”“ทำไมละคะ คุณฉัตรยังไม่ทราบหรือคะ ว่าน้องทิชาจะมาทำงานที่นี่”“ยัง”“เอ๊ะ.. หรือว่า”“หรือว่าอะไรครับคุณแม่”“นุชรู้

วิทวัสก็เริ่มชี้แจงและทำความเข้าใจกับทุกคนถึงแผนการตัดเขี้ยวเจ้าแมวฉัตร ซึ่งในช่วงแรกทิชาขอพักที่คอนโดก่อน คุณวิทวัสก็ตามใจ ซึ่งสายรุ้งก็เสนอตัวขอไปอยู่ด้วยเพื่อคอยดูแลทิชา แต่ทิชาบอกว่ามันอาจจะดูไม่ดี แล้วเขาก็ดูแลตัวเองได้ ส่วนงานที่บริษัทวิทวัสจะให้เมฆคอยรับส่ง ตอนแรกทิชาปฏิเสธแต่คุณวิทวัสให้เหตุผลว่าทิชาไม่ได้อยู่กรุงเทพนาน ให้คุ้นเคยก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที ทิชาจึงยอม“คุณทิชาขา พี่รุ้งคิดทึ้งคิดถึงคุณทิชามากรู้มั้ย คุณทิชาใจร้ายจังหนีพี่รุ้งมาเนี่ย”“ทิชาไม่ได้หนีพี่รุ้งเสียหน่อย” “งั้นหนีใครหรือคะ”สายรุ้งทำหน้าล้อเลียน ทิชาพึ่งรู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป จึงได้แต่ทำหน้าเลิกลั่ก“ทิชาไม่ได้หนีใครทั้งนั้นแหละ พี่รุ้งเนี่ยจ้องจะจับผิดทิชาเรื่อยเลย”“ก็คุณฉัตรของพี่รุ้งนะสิ ตั้งแต่ที่คุณทิชาไม่อยู่ คุณฉัตรก็เงียบขรึมซึมไปเลย ช่วงแรกๆ นะ ซูบ ผอม ไม่ยอมกินอะไรเลย แถมยังดื่มหนักด้วย คุณท่านนะ ทั้งดุ ทั้งปลอบเลยค่ะ”“มันก็เรื่องของเขา ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับทิชาเลย”“ไม่เกี่ยวเลยแน่นะคะ”สายรุ้งทำสีหน้าล้อเลียน“ก็ตัวเองไปหักอกเขา แล้วก็หนีเขามาแบบนี้ ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ”“พี่รุ้งอย่าพูด

“ทิชา”ฉัตรเผลอตัวเอ่ยชื่อคนที่ตัวเองโหยหาตามหามาหลายปี แล้วตอนนี้เขาคนนั้นได้มาอยู่ตรงหน้านี้แล้ว ฉัตรทำท่าจะลุกไปหา แต่ผู้เป็นพ่อเอามือแตะที่ต้นขาเขาเชิงเป็นการเตือนสติไว้ก่อน เขาจึงนั่งกินอาหารต่อ แต่ก็ไม่ได้สนใจผู้ร่วมโต๊ะเลย สายตายังคงจดจ้องมองไปที่มุมห้องนั้นตลอดเวลา รอจังหวะที่จะประสานสายตาคู่งามแต่หนุ่มน้อยหน้าหวานก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเลย เขาตั้งใจปั้นแป้ง ช้อนแป้งที่ลอยขึ้นมาตักใส่ถ้วย ราดน้ำกะทิ เขาค่อยๆ ทำช้าๆ ไม่รีบร้อน ส่วนคนบนโต๊ะอาหารก็กินไป พูดคุยกันไป บ้างก็ให้ความสนใจจ้องมองภาพที่ฉายมาบนจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ ต่างรอคอยที่จะชิมขนมในถ้วยเมื่อของคาวบนโต๊ะถูกเคลียร์จนหมด เจ้าหน้าที่สาวแผนกบริหารกลางก็มาช่วยกันเสิร์ฟขนมให้กับผู้ร่วมประชุม ทุกคนต่างหยิบช้อนขึ้นมาตักเจ้าแป้งนิ่มสีหวานใส่ปากและก็มีเสียงอื้ออึงที่แสดงถึงความพึงพอใจในรสชาติ ฉัตรเคี้ยวเม็ดนุ่มพลางนึกถึงภาพตอนที่เขาหลอกล่อให้คนหน้าหวานป้อนบัวลอยด้วยปากให้เขา แค่คิดเขาก็อยากจะสัมผัสริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง แล้วเสียงหวานที่ฉัตรไม่ได้ยินมานานก็ดึงสติให้ฉัตรมาอยู่กับความจริงตรงหน้า เจ้าของขนมหวานเริ่มบรรยายถึงส่วนประกอ