All Chapters of My Hired Boyfriend is a CEO: Chapter 21 - Chapter 30

Tahimik si Leo. Pero sa isip niya, Justice daw, Sir? Eh parang teleserye na ‘to!Napangiti siya habang paalis — at sa hallway, binulong niya sa sarili:“Si Sir Kenneth talaga... ibang level magmahal. Pero ibang level din magalit!”Tahimik ang bahay nang dumating si Kenneth Sy. Galing siya sa opisina, pagod pero hindi niya ipinapakita. Nakasuot pa rin ng maayos na polo at relo, pero pagdating sa bahay—nagiging simpleng “mekaniko” siya sa paningin ng asawa niyang si Riza.Pagbukas niya ng pinto, bumungad sa kanya si Riza na nakayuko sa sahig, hawak ang mop. Basang-basa ang buhok, may mga mantsa pa ng sabon sa braso, at may manipis na pawis sa noo.Sa tabi, nakasalansan ang mga pinlantsang damit, mga nilinis na plato, at mga lalagyan ng sabon.“Riza,” tawag ni Kenneth, medyo malumanay.Lumingon si Riza, hingal pa. “Oh, nandiyan ka na pala, Kenneth. Sorry, hindi pa ako nakapagluto. Kakauwi ko lang galing sa KS, tapos naglinis pa ako. Grabe, parang buong bahay yata inatake ko ng sabon.”Ng

Lumabas si Riza, nakatali ang buhok, may hawak pang basahan. Napakunot-noo siya nang makita si Leo na naka-business attire, may mamahaling kotse, at may dalang paper bag ng pagkain.“Hi Ma’am Riza!” bati ni Leo na pilit nakangiti. “Ah, uh… pinadalhan ko lang si Kenneth ng… spare parts!”“Spare parts?” kunot-noo ni Riza. “Eh bakit amoy steak?”“Ah—” halos mabulunan si Leo. “Bagong formula po ng langis! Uh… steak-scented!”Tiningnan siya ni Riza nang matalim. “Kenneth…”Ngumiti si Kenneth, pawis na pawis. “Ah, kasi Riza nagluto ako kanina diba. Nasunog nang kaunti— nachat ko kay Boss... siguro naawa si Boss Leo kaya nagdala ng pagkain.”“Ganun ba?” nakataas ang kilay ni Riza, pero halatang natatawa. “Nasunog nang kaunti? Eh parang sinunog mo buong kusina.”“Hindi naman buong kusina, kalahati lang.”“Ah gano’n? So ‘yung kalahating kusina, pwede ko pang tirhan?”Tumawa si Kenneth. “Exactly!”Lumapit si Leo, pilit na nakikisabay sa tawa. “Ah Ma’am, enjoy the… uh, spare parts po.”“Spare p

Tanghali na nang dumating si Madam Cely sa bahay nina Riza at Kenneth, bitbit ang malaking bag ng mga ingredients. Pagbukas ng pinto, sinalubong niya si Riza nang masigla. “Riza hija! Magluluto ako ng ating hapunan, apo!” sigaw ng matanda, sabay tawa. Napatingin si Riza. “Lola! biglaan po… bakit po kayo nandito?” Ngumiti si Madam Cely. “Eh, apo ko, gusto ko lang makita kung paano nabubuhay si Kenneth sa simpleng buhay na ito. At saka, gusto ko rin kayong tulungan… sa paraan ko.” Tumango si Kenneth, medyo nahihiya. “Lola… hindi na po kailangan ang ganito. Simple lang ang bahay namin, simple lang ang buhay namin. Kaya na namin." “Simple, oo, pero kailangan ko lang ipakita sa’yo ang ilang sikreto ng kusina,” sagot ng matanda, sabay kindat. “Makikita ninyo, magiging mas masaya ang araw ninyo.” Napangiti si Riza, sabay tanong. “Ano po iyon, Lola?” Ngumiti si Madam Cely at dahan-dahang kumuha ng apron. “Relax lang kayo. Simple lang to, pero may konting twist. Basta sumunod lang kay

Mainit ang sikat ng araw nang makarating si Kenneth sa NAIA. Suot niya ang mamahaling shades, maayos ang polo, pero halatang iritado—hindi dahil sa traffic, kundi dahil sa iniwan niyang si Riza na ang cute-cute matulog. At ngayon, kailangan niyang sunduin ang pinaka-makulit na nilalang sa buhay niya.“Kuyaaaa!!!” Parang torpedong dumiretso si Andrew sa kanya, dala ang oversized na backpack at ngiting parang nanalo sa lotto. Yumakap ito nang sobrang higpit na muntik siyang mawalan ng hininga.“Andrew! Hindi ka ba marunong magdahan-dahan? Para kang missile!” reklamo ni Kenneth.Ngunit humagalpak lang ng tawa ang bata. “Missile pero cute!”Naglakad sila palabas, pero hindi pa nakakalayo ay nagsimula na itong magtanong,“Kuya, totoo bang may asawa ka na?” bulong nito na parang chismosa sa palengke.“Shhh! Huwag ka maingay.” Sumulyap si Kenneth sa paligid. “Oo, may asawa ako pero—”“Ano siya? Mabait ba?”“Maganda?”" Anong negosyo ng pamilya?"“May abs?”“Matangkad?”“Ha? Anong abs—”“Bas

Hindi man kumbinsido si Riza, pero hindi na niya itinuloy ang pagtatanong at pagdududa buo ang tiwala niya kay Kenneth.“Oh, by the way,” sabi ni Kenneth, kunyari biglaan. “Pag pumunta ka na sa HR, sabihin mo dito kay Boss Leo. Kilala niya yung mga tao roon para… uh… hindi ka maghintay ng matagal.”Tumango si Leo nang may bahagyang pagpipitlag sa mata—parang sinasabing ‘oo na, gets na, ako na bahala’.“Ah gano’n ba? Salamat ha,” ngiti ni Riza.Pero sa gilid, pasimpleng lumapit si Kenneth kay Leo at bumulong.“’Yung sinabi ko kagabi… ayusin mo ang pagpasok niya. Ayokong mahirapan siya doon,” mahina niya at halos hindi gumagalaw ang labi.Tumango si Leo na parang sundalong nabigyan ng secret mission.-----Tahimik ang buong floor habang nasa loob ng conference room ang mga department heads, ngunit sa hallway, abalang-abala si Leo sa cellphone niya. Kakarating lang ay tinwag agad sa loob ng meeting room—ng boss niya mismo, si Kenneth.Mahina at pasimple ang utos, sapat lang para hindi ma