Semua Bab สามีไร้รัก: Bab 41 - Bab 50

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 5“น้าขอบใจไอซ์นะกับความรักที่มีต่อพราว ถ้าไอซ์รักและรอพราวได้ เมื่อถึงเวลาที่พราวเป็นอิสระ ถึงตอนนั้นเราค่อยมาว่ากันใหม่นะ ตอนนี้น้าขอล่ะ อย่าทำให้น้ากับพราวลำบากใจเลย แม้ว่าไอซ์จะช่วยน้าได้ก็ตาม” เศรษฐาเป็นคนยึดมั่นใจคำสัญญา เมื่อรักษาสัญญากับใครไว้แล้ว ยิ่งเป็นเรื่องธุรกิจ เขามักให้ความสำคัญเสมอ เพราะหากผิดใจกันแล้วก็ยากที่จะประสานรอยร้าวให้ดีได้ด้วยเหตุผลดั่งกล่าว ปวีณวิชจึงยอมหยุดเรื่องที่จะแทรกแซงการแต่งงานของพราวพรรณ แต่ไม่ยอมหยุดที่จะรักเธอเลย ตลอดสองปีที่ผ่านมา แม้ว่าพราวพรรณจะแต่งงานไปแล้ว เขาก็ไปมาหาสู่เธอเสมอ ปฏิบัติต่อเธอราวกับน้องสาวคนหนึ่ง เพื่อไม่ให้เสื่อมเกียรติของหญิงที่รัก พาเธอไปสถานที่ต่างๆ เพื่อเติมเต็มความสุขเท่าขอบเขตที่เขาจะทำได้พราวพรรณอยากรักปวีณวิช ทั้งที่เธอรู้จักเขามาก่อนพุฒิวัตร และที่สำคัญนิสัยใจคอ ความเอาใจใส่ต่างกันแบบคนละขั้ว อีกคนแทบไม่เห็นตนอยู่ในสายตา อีกคนกลับให้ความสำคัญเธอเป็นคนแรกและคนเดียว แต่หัวใจกลับรักคนไร้หัวใจ รักแบบถอนใจไม่ขึ้นด้วย“ขอบคุณมากค่ะที่ยังรักพราวไม่เปลี่ยนแปลง” พราวพรรณกล่าวจากใจจริง “แต่อย่างที่บอ

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 7ตอนแรกนางตั้งใจมาต่อว่าลูกชายเล็กๆ น้อยๆ เรื่องที่ไม่ใส่ใจพราวพรรณ สะใภ้ถูกต้องตามกฏหมายที่นางรักและเอ็นดู นางมองเห็นความดี ความเสมอต้นเสมอปลายของลูกสะใภ้จนบางครั้งมีความสงสารเข้ามาร่วมด้วย แต่เพราะตนเองก็เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ ทำให้นภาพรลงให้พุฒิวัตรในหลายๆ ส่วน ทว่าคำพูดของพุฒิวัตรในวันนี้ทำให้นางโมโหขึ้นมาจริงๆ“หัดใช้สมองอันชาญฉลาดของแกคิดด้วยว่า ถ้ามีคนมาทำดีกับเรา เราควรทำยังไงตอบแทน แกไม่ต้องพาพราวไปไหน ไม่ต้องรักเขาก็ได้ แค่แกใส่ใจพราวบ้าง พูดจาดีๆ กับพราว เห็นพราวเป็นเพื่อนน่ะแกทำได้มั้ย เผื่อวันหนึ่งวันใดพราวไปจากที่นี่ แกจะได้ไม่เสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรให้พราวเลย” พูดจบนภาพรก็สะบัดหน้าเดินออกไป ทิ้งให้ลูกชายปิดประตูอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียง คำพูดมารดาวนเวียนในหัว นภาพรไม่ได้พูดเกินจริง เขาไม่เคยใส่ใจดูแลพราวพรรณสักนิดเดียว เพราะคิดมาเสมอว่าไม่จำเป็น รู้กันอยู่ว่าพราวพรรณเข้ามาในชีวิตเขาด้วยเหตุผลใด เมื่อทุกอย่างสำเร็จตามข้อตกลง อย่างไรเสียก็ต่างคนต่างไป ทว่าคำพูดนภาพรกระตุกความคิดพุฒิวัตร โดยเฉพาะประโยคนี้ ‘เผื่

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 9ยุพเรศรู้ว่า มาลีไม่ได้พูดเกินจริงหรือยกยอพราวพรรณ นางเห็นพราวพรรณดูแลอรอนงค์ด้วยตาตัวเองหลายครั้ง มองเห็นความจริงใจ ไม่ใช่แสร้งทำเพื่อให้คนอื่นมองว่าเธอดี ทำเสมอต้นเสมอปลาย ความดีพราวพรรณเข้าตาทุกคนในบ้านรวมทั้งเสมากับยุพเรศ แต่จะมีเพียงคนเดียวที่มองข้ามไป อาจพูดได้ว่า ทำเป็นมองไม่เห็นคือ พุฒิวัตร“ฉันอยากให้พุฒิเปิดใจรับหนูพราวนะ หนูพราวเป็นคนดี ดีทั้งกายและใจ ฉันไม่อยากให้พุฒิยึดติดกับอรไปตลอดชีวิต พุฒิต้องยอมรับได้แล้วว่า อรไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิม และไม่ช้าไม่เร็วเธอก็ต้องไปอยู่ดี”ยุพเรศยอมรับความจริงที่ลูกสาวจะไม่กลับมาได้นานแล้ว นางเคยพูดกับพุฒิวัตรหลายครั้ง ให้เขาตัดใจและยอมรับความจริง รวมถึงเปิดใจให้หญิงสาวคนอื่นได้เข้ามาดูแล แต่คำตอบที่ได้รับจากลูกเขย ทำให้ยุพเรศคิดว่า เป็นเรื่องยากที่บอกให้เขาตัดใจ“ต่อให้มีผู้หญิงสวยที่สุดในโลก หรือดีมากแค่ไหนหัวใจผมก็มีแต่อรคนเดียวครับ” น้ำเสียงจริงจังมั่นคงมาก ราวกับว่า หัวใจโบกทับด้วยปูนซีเมนต์ ปิดตายไม่ให้ใครก้าวเข้ามา และไม่เดินออกไปพบใคร ขังตัวเองอยู่ในนั้น“คงยากค่ะ ขนาดคุณผู้หญิงทำแทบทุกอย่าง ไม่ว่าจ

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 11สวมเขา...เป็นคำพูดเสียดทานใจมาก เจ็บแปลบขึ้นมาทันทีทันใด หากใครรู้ว่า พุฒิวัตร อินทระนุสรณ์ ถูกภรรยาปั้นเขาไว้บนหัว เขาคงอับอายชาวประชาน่าดูไม่ได้...ยอมไม่ได้แม้การแต่งงานไม่ได้เกิดขึ้นจากความรัก แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ทำตัวเช่นนี้ เท้าใหญ่กำลังเดินไปหาพราวพรรณ ทว่าเสียงดังจากด้านหลัง ทำให้ขาพุฒิวัตรอยู่ที่เดิม“อ้าวไอ้พุฒิ นายยังไปไม่ถึงงานอีกเหรอ” เจ้าของประโยคคือบริบูรณ์“พอดีคุยไลน์กับลูกค้าอยู่น่ะ กำลังจะเดินไปงานพอดี นายก็ทักฉันนี่แหละ”“คุยจบยังล่ะ จะได้เดินไปด้วยกัน”“อืม เสร็จแล้ว”“งั้นไปกัน” พุฒิวัตรเปลี่ยนความตั้งใจ เดินกลับไปห้องจัดเลี้ยงพร้อมบริบูรณ์ ทว่าสายตากลับมองไปยังพราวพรรณ แต่เพียงแค่ไม่กี่วินาที เขาสามารถปรับอารมณ์และความรู้สึกเป็นปกติ บอกตัวเองว่า คืนนี้เขาต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง จะมีคนอื่นได้ต่อเมื่อ หย่ากับเขาเท่านั้นพุฒิวัตรไม่รู้จักเพื่อนพราวพรรณเลยสักคน ส่งผลให้เขาไม่รู้ว่า หญิงสาวสองคนที่เดินตามหลังมาคือเพื่อนสนิทของพราวพรรณ ความเข้าใจผิดเกิดจากสุชาวดีกับรัตนาพรคุยกับเจ้าสาวเพลิน ทำให้เว้นระยะห่างกันราวห้าเมตร พุฒิวัตรเลยมองว่าพ

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 13 ทว่าเป็นเพราะตอนเขาเองที่ตั้งกำแพงกับพราวพรรณไว้สูง ด้วยไม่อยากทรยศต่ออรอนงค์ไปมากกว่านี้ เขาจึง ทุ่มเทความใส่ใจให้แก่อรอนงค์คนเดียว แล้วคิดไปอีกว่า เดี๋ยวพวกเขาสองคนก็ต้องแยกทางกัน จึงไม่จำเป็นต้องเกิดความรู้สึกดีๆ ต่อกันก็ได้ แค่ผลิตทายาทให้บิดามารดาได้เรื่องทุกอย่างก็จะจบ แต่พุฒิวัตรลืมไปอย่างหนึ่งว่า...พราวพรรณเองก็มีหัวใจเมื่อนึกถึงตรงนี้และนึกถึงคำพูดตัดพ้อที่ได้ยิน ความรู้สึกของพุฒิวัตรพลิกผันทันที จากความโกรธแปรผันเป็นรู้สึกผิด ทั้งเรื่องที่แล้วมาและเรื่องในวันนี้ เป็นเขาเองที่คิดเองเออเองแล้ว ทึกทักไปว่า ตนเองถูกสวมเขา ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาคิดแบบนั้นได้ ในหัวไม่มีคำว่าเหตุผล มีแต่ความรู้สึกไม่พอใจ หึงหวง มันวิ่งเข้าสู่จิตใจราวกับกระแสน้ำไหลลงมาจากน้ำตก ไม่มีอะไรหยุดยั้งสายน้ำรุนแรงนั้นได้ เมื่อใจคิดเช่นนี้ เขาจึงมาหาเธอเพื่อพูดคุย ตัดไฟแต่ต้นลมนั่นก็เพราะพุฒิวัตรไม่เคยใส่ใจ ศึกษานิสัยใจคอของพราวพรรณ ชายหนุ่มมองแต่ในมุมของตนเอง และไม่ยอมรับว่า ตนเองรู้สึกเช่นไร เหมือนตอนนี้ที่แม้จะรู้สึกผิดแค่ไหน แต่ทิฐิที่สะสมมาก็ทำให้พุฒิวัตรพูดออกไปต