Semua Bab สามีไร้รัก: Bab 51 - Bab 60

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 15 แต่ในกรณีนี้ไม่ใช่ ตั้งแต่พราวพรรณไปจากบ้านหลังนี้ ลูกชายใช้สุราบำบัดจิตใจ เขาดูเศร้าสร้อย ไม่ค่อยพูด ไม่มีรอยยิ้ม บางครั้งนั่งเหม่อลอยคล้ายคิดอะไรอยู่ และไม่มีความสุขเลยสักนิด นภาพรกับสามีคาดเดาว่าสาเหตุคงมาจากพราวพรรณ พุฒิวัตรคงมีใจให้พราวพรรณ แต่ไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึก เพราะที่ผ่านมา ใครต่อใครต่างรู้ว่า พุฒิวัตรรักอรอนงค์มากแค่ไหน หากเขาหันเหหัวใจรักพราวพรรณ อาจถูกมองว่าทรยศอรอนงค์ แล้วหากเธอรับรู้ได้ คงเสียใจมาก พุฒิวัตรจึงปัดความรักที่มีต่อพราวพรรณทิ้งไป ปักความรักอยู่กับอรอนงค์คนเดียว“แม่สงสารพุฒินะลูก แต่แม่ไม่รู้จะช่วยพุฒิยังไง พุฒิต้องดึงตัวเองออกมาจากอรก่อนนะลูก แล้วพุฒิจะพบกับความสุข” นภาพรลูบศีรษะบุตรชายอีกหลายครั้งพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่นางไม่สามารถช่วยพุฒิวัตรได้ คนที่เดียวที่จะทำได้ก็คือตัวของพุฒิวัตรเอง ว่าจะเลือกแบบไหนระหว่างยอมรับความจริงว่ารักพราวพรรณแล้วเดินหน้าต่อกับความรักครั้งใหม่ หรือวางหัวใจไว้ที่อรอนงค์แล้วคิดถึงพราวพรรณด้วยใจแสนทรมานต่อไป เวลาเดียวกัน ณ จังหวัดภูเก็ต บนเก้

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 17“ขอบคุณครับคุณแม่”ยุพเรศยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นสีหน้าของพุฒิวัตร รับรู้ได้ว่า เขาตัดสินใจแล้วว่าจะทำอย่างไร “แม่ดีใจนะ ที่พุฒิตัดสินใจได้แล้ว”“เพราะคุณแม่ชี้ทางให้กับผม ขอบคุณนะครับ”“ไม่เป็นไรจ้ะ” ยุพเรศอยากพูดออกไปว่า การที่พุฒิวัตรตัดสินใจได้ เพรารอให้นางมาบอกว่า ปล่อยอรอนงค์ไปได้แล้วต่างหาก “อีกสองวันแม่จะมาพาอรไปอยู่ด้วยนะ เดี๋ยวแม่จะจ้างมาลีต่อเอง”“ให้ผมเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ดีกว่านะครับ ผมอยากรับผิดชอบในเรื่องนี้” พุฒิวัตรบอกคความตั้งใจของตน ซึ่งยุพเรศเองก็ไม่ขัด“ได้จ้ะ งั้นตอนนี้พุฒิก็รีบไปหาพราวซะสิ อย่าเก็บความรู้สึกนั้นไว้ โอกาสไม่ได้มีให้สำหรับทุกคนนะพุฒิ ตอนนี้พุฒิยังมีโอกาสสร้างครอบครัวใหม่กับพราว ไปตามพราวกลับมา...กลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้ง” ยุพเรศเตือนพร้อมให้คำแนะนำ “ผมไม่รู้ว่าพราวจะรักผมไหม ล่าสุดที่เราคุยกันเป็นการคุยครั้งแรก แล้วผมก็พูดไม่ดีกับพราว ผมกล่าวหาว่าพราวมีชู้ พราวโกรธมากเลยไปจากที่นี่” ข้อนี้ที่พุฒิวัตรหวั่น แม้จะรับรู้ว่า พราวพรรณมีความรู้สึกดีๆ กับตนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่า ความรู้สึกนั้นจะยังอยู่ไหม หลังจากวันที่

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 19 สามวันต่อมา เป็นอีกหนึ่งคืนที่พุฒิวัตรนอนเดียวดายบนเตียงนอนของพราวพรรณ ด้วยความคิดถึง ถวิลหาหญิงสาวอันเป็นทีรัก เขาได้ทำสั่งปอกหมอนหนุนหัวและปอกหมอนข้างเป็นหน้าเธอ จินตนาการว่า ตนกำลังนอนกอดพราวพรรณ แม้หลอกตัวเองแต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย “ฉันคิดถึงเธอจังพราว เธออยู่ไหน ฉันรักเธอ...คิดถึงเธอใจจะขาดอยู่แล้ว” ประโยคเดิมที่พุฒิวัตรพูดทุกคืน เช่นเดียวกับความรัก ความคิดถึง ไม่เคยห่างหายไปจากจิตใจ ทวีมากขึ้นในทุกๆ วัน จนเขารู้ซึ้งถึงคำว่า ใจจะขาด บางคืนเขาร้องไห้ เสียใจกับการกระทำของตัวเอง รู้สึกเสียดายตอนที่อยู่ด้วยกัน ชายหนุ่มไม่เคยทำดีกับพราวพรรณเลย แม้แต่พูดยังไม่ทำ เย็นชาใส่เยี่ยงคนไร้หัวใจ ไม่แปลกที่พราวพรรณเสียใจ เจ็บช้ำกับคนเย็นชาเช่นเขา และตอนนี้ผลกรรมกำลังทำงาน พุฒิวัตรระทมใจยิ่งนัก พุฒิวัตรไม่เคยคิดมาก่อนว่า การตามหาใครสักคนจะมีความยากเช่นนี้ ที่ยากอาจเป็นเพราะเขาไม่รู้ข้อมูลส่วนตัวพราวพรรณสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นญาติสนิทหรือเพื่อน มีเพียงสองคนที่พอจะให้ข้อมูลเรื่องเพื่อนพราวพรรณได้คือ เศรษฐากับรุ่งราตรี ทว่าทั้งสองบ

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 21 พุฒิวัตรมาที่นี่ได้อย่างไร เขามาที่นี่ได้อย่างไร เป็นคำถามซ้ำๆ ในหัว “คุณมาที่นี่ได้ยังไง” คำถามแรกเปล่งออกไป “คิดถึงพราวจัง” แทนที่จะได้คำตอบ พราวพรรณกลับได้ยินวาจาอ่อนหวานจากพุฒิวัตร ที่เวลานี้ยิ้มให้ตน และส่งช่อดอกไม้ให้ “ดอกไม้สวยๆ สำหรับผู้หญิงที่พี่รักมากที่สุด” พราวพรรณตกใจกับคำบอกรัก และสรรพนามที่เขาเรียกแทนตัว เธออ้าปากค้าง หัวใจเต้นกระหน่ำรัวเร็วมาก ถามตัวเองว่า ฝันไปหรือเปล่า เหตุการณ์ตรงหน้าคือเรื่องจริงใช่ไหม ทว่ามือยื่นไปรับช่อดอกไม้ไม่รู้ตัว “พี่ขอโทษทุกเรื่องที่ผ่านมา ขอโทษที่ไม่เคยใส่ใจดูแลพราว ขอโทษที่ทำนิสัยแย่ๆ พูดจาไม่ดีกับพราว และขอโทษที่เข้าใจพราวผิด” เขาเห็นเธอนิ่ง จึงพูดความในใจต่อ “พี่รู้แล้วว่า การไม่มีพราวอยู่ข้างๆ มันทรมานมากแค่ไหน พี่นอนไม่หลับ ไม่มีความสุขเลยนับแต่พราวจากไป แล้วเพิ่งรู้หัวใจตัวเองว่า รักพราว” ยิ่งกว่าตกใจและมากกว่าอึ้ง สมองพราวพรรณนิ่งงัน หัวใจยังคงทำงานหนักเช่นเดิม เต้นถี่แรงและรัวเร็ว เหนือความคาดหมายมาก และไม่คิดว่า พุฒิวัตรมอบความรักให้ตน ทั้งที่ผ่

วิวาห์ไร้เสน่หา Chapter 23“ความรักที่ผมมีต่อพราวแตกหน่อขึ้นในใจ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน ผมพยายามปิดกั้นความรู้สึกตัวเอง แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ มารู้ตัวว่ารักพราวหมดใจในวันที่พราวจากผมไป เป็นการจากลาที่ผมไม่ทันตั้งตัว ไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน” พุฒิวัตรตอบตามความรู้สึกตัวเอง “ผมจึงออกตามหาพราว แต่ข้อมูลที่ผมมีน้อยนิดมาก สองปีที่อยู่ด้วยกัน ผมไม่เคยสนใจ ไม่ใส่ใจพราวเลยสักเรื่อง ตอนนี้ผมเหมือนคนหลงทาง ผมคิดไม่ออกว่าจะตามหาพราวได้ที่ไหน ผมนึกถึงคุณเพราะคิดว่าคุณต้องรู้ ผมเลยจ้างนักสืบติดตามดูความเคลื่อนไหวของคุณ แต่ยังไม่ได้คำตอบอะไร คุณก็มาหาผม ถ้าคุณรู้ คุณบอกผมได้ไหมครับ” ปวีณวิชอึ้งเรื่องที่พุฒิวัตรจ้างนักสืบติดตามตน มองในมุมกลับกัน หากเขาเป็นพุฒิวัตรก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้รู้ว่า หญิงสาวอันเป็นที่รักของตนอยู่ที่ใด “คุณสัญญากับผมได้ไหมว่า ถ้าคุณเจอพราว คุณจะรักและไม่ทำให้พราวเสียใจอีก เพราะถ้าคุณทำให้พราวผิดหวังเสียใจอีกครั้งล่ะก็ ผมสาบานเลยว่า คุณไม่ได้เห็นหน้าพราวไปตลอดชีวิต” “ผมสัญญาด้วยชีวิต” หลังได้รับคำตอบ ปวีณวิชบอกเรื่องที่พุฒิวัตรอยากรู้ และวางแผนเพื่อให้พุฒิวัตรไปบ้านพ