Semua Bab สามีไร้รัก: Bab 21 - Bab 30

Chapter 22 ดุสิตขับรถไปด้วยสลับมองถุงของขวัญที่พรนับพันซื้อให้คนเป็นย่า และนึกถึงคำตอบที่ทำให้เขาอึ้ง มองหน้าเธอด้วยความสับสนปนสงสัย “จะซื้อชิ้นนี้จริงๆ เหรอหมิว” ดุสิตถามย้ำเมื่อหญิงสาวตัดสินใจเลือกพัดผ้าไหมลายจีนราคาสี่ร้อยห้าสิบบาทเป็นของขวัญวันเกิดให้สมสมร “หมิวมีเงินซื้อแค่นี้ค่ะ เพราะต้องเก็บไว้ใช้จนกว่าเงินจะออก อีกอย่างคุณย่าชอบมานั่งดูทีวีในห้องรับแขกแต่ไม่ชอบเปิดแอร์ เผื่อคุณย่าร้อนจะได้หยิบพัดที่หมิวซื้อให้ขึ้นมาพัดค่ะ” เป็นคำตอบที่เรียกความสงสารให้เขาไม่น้อย ที่มาพร้อมกับความสงสัยที่ว่า ได้เงินจากสมสมรมาหลักล้าน ไหนจะเงินที่ได้จากทางบ้านอีก แล้วเหตุใดพรนับพันจึงพูดประมาณว่า ไม่มีเงิน ทว่าเขาก็ไม่ถาม ไม่ซักไซ้ได้แต่พิจารณาอยู่เงียบๆ “เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านนะ กะว่าจะไปหาญาติพอดี” “หมิวเกรงใจค่ะ เผื่อมันคนละทางกัน พี่ไมค์ต้องย้อนไปย้อนมา หมิวกลับเองได้ค่ะ” เธอกล่าวอย่างเกรงใจ“เรื่องทางไม่ต้องห่วง ไปทางเดียวกัน เผลอๆ ที่เดียวกันด้วยซ้ำ” ดุสิตตอบยิ้มๆ “รู้ไหมว่าทำไมฉันพูดอย่างนี้” “ไม่ทราบค่ะ” พรนับพันตอบ“ที่อยู่ที่หมิวกรอกลงไปในสมัครคือที่อยู่ปั

Chapter 24 ห้องครัว พรนับพันผิดตู้เย็นหลังจากหยิบกล่องน้ำฝรั่งออกจากตู้เย็น ก่อนเทน้ำในกล่องใส่แก้วเพื่อนำไปให้สมสมรดื่ม ขณะที่กำลังยกแก้วน้ำฝรั่งวางลงบนถาดไม้ เสียงที่อัดแน่นด้วยความไม่พอใจดังขึ้น พรนับพันสะดุ้งสุดตัว หน้าซีด หัวใจเต้นแรง “นังหมิว” เสียงนั้นมาพร้อมกับตัว “คุณย่า” พรนับพันเสียงสั่น “ใครจุดธูปเรียกแกมางานฉัน แนบอกนังส้มจีนแล้วใช่ไหมว่า ห้ามแกมาเหยียบบ้านของฉัน แล้วแกมาทำไมห๊ะ มาทำไม” สมสมรโกรธจัด ตะเบ็งเสียงใส่หลานนอกไส้ โดยไม่กลัวว่าจะมีใครได้ยิน เนื่องจากห้องครัวบ้านนี้อยู่ด้านหลังตัวบ้าน แยกออกเป็นสัดส่วน แล้วตอนนี้ทุกคนก็อยู่ในงานเลี้ยงตรงสนามหญ้า คงไม่มีใครเดินผ่านมาทางนี้แน่นอน “อีตัวเสนียดจัญไร ฉันอุตส่าห์ทำให้แกออกดไปจากบ้านหลังนี้แล้วนะ แกยังกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก แกอยากมานักใช่ไหมบ้านฉันเนี่ย อยากมากนักใช่ไหม” ด้วยความโกรธ ไม่พอใจสมสมรคว้าไม้กวาดที่วางผิงโต๊ะเตรียมอาหาร แล้วฟาดลงไปตามร่างกายของพรนับพันที่ไม่สู้ตอบ ได้แต่หลบและร้องขอความเห็นใจ “คุณย่า หมิวเจ็บค่ะ อย่าตีหมิว”ปากพูดมือก็ปัดป

Chapter 26“หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ส้มจีนดีใจที่จะได้มาทำงานบ้านหลังนี้ อันที่จริงเธออยากลาออกจากงานนานแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่า ออกไปจะไปทำงานอะไร วุฒิการศึกษาก็ไม่มี นายจ้างที่ไว้ใจได้ก็หายาก ครั้นจะกลับบ้านก็ไม่ได้อีก ส้มจีนจึงทนทำงานเรื่อยมา เมื่อมีคนเสนองานให้ และเป็นครอบครัวที่ดีกว่าสมสมร มีหรือส้มจีนจะไม่คว้าโอกาสนั้นไว้ “หนูฝากไว้สักนิดนะคะว่า อย่าเกลียดคุณหมิวเลยค่ะ เธอเป็นคนดีมากๆ จิตใจดีและกตัญญู เธอถูกเกลียดชังมามากพอแล้วค่ะ สงสารเธอค่ะ หนูกลับแล้วนะคะ” คำพูดทิ้งท้ายทำให้สี่คนพ่อแม่ลูกมองหน้ากัน ความเกลียดชังที่ไร้เหตุผล เป็นความรู้สึกที่มาจากการฟัง ไม่ได้รับรู้ด้วยตัวเองมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ทั้งสี่หูตาสว่าง รู้ว่าอะไรเป็นอะไร น่าแปลกที่ความรู้สึกด้านลบที่มีต่อพรนับพัน ถูกพังลงด้วยความจริงในวันนี้ พีรภัทรลุกขึ้นยืนก่อนก้าวเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ในขณะที่ก้าวเดินเสมือนย่ำเท้าอยู่บนคำว่าสำนึกผิดที่แทรกซึมเข้ามาในจิตใจ เขามองพรนับพันผิดไป มองผิดเพราะคำบอกเล่าที่เชื่อสนิทใจ พีรภัทรจบเมืองนอกเมืองนา แต่โง่เขลาไม่คิดวิเคราะห์และไตร่ตรอง ไม่สมกับใบ

Chapter 28 “จะไปไหนแต่เช้าหมิว” เป็นคำถามที่พีรภัทรอยากรู้มาหลายวันแล้ว ทว่าที่ผ่านมาเขาไม่ใส่ใจและปากหนัก แต่วันนี้ต้องถามเพราะทุกความรู้สึกเปลี่ยนไป และนั่นทำให้คนถามนึกถึงความสนิทสนมระหว่างพรนับพันกับดุสิตขึ้นมาทันใด “นัดใครไว้ล่ะถึงได้ออกไปทุกวัน” พรนับพันหันมามองคนถามที่เวลานี้ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เธอจึงเดินมาหาเขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียง “ไม่ได้นัดใครไว้ค่ะ หมิวจะไปทำงานค่ะ” พีรภัทรเลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย “ทำงาน” เขาทวนคำ “ใช่ค่ะทำงาน” พรนับพันตอบย้ำ “ตอนที่หมิวตัดสินใจไปหางานทำเพราะรู้สึกทนไม่ไหวกับความเกลียดชังที่คนในบ้านนี้มีให้ แล้วก็ตั้งใจว่าจะเก็บเงินสักก้อนแล้วย้ายออกไปจากที่นี่ค่ะ” พีรภัทรรู้สึกจุกแน่นในอกกับคำตอบที่ขยายความให้เข้าใจมากขึ้น พีรภัทรขยับตัวมานั่งใกล้ร่างภรรยา ลำแขนใหญ่โอบกอดเธอด้วยความรู้สึกผิด “ต่อไปนี้หมิวไม่ต้องไปทำงานแล้วนะ บ้านหลังนี้ไม่มีใครเกลียดหมิวแล้ว และพี่จะให้เงินหมิวไว้ใช้จ่ายเอง” เขาหอมแก้มภรรยาหลังพูดจบ “หมิวอยากทำค่ะ หมิวรักงานนี้ อีกอย่างหมิวอยากได้เงินเดือนจากน้ำพักน

Chapter 30“พี่พี มันแพง”“แพงที่ไหน ราคาก็สมกับคุณภาพและแบรนด์” เขาตอบอย่างไม่แยแสราคา “หมิวพูดมากพี่ซื้อเพิ่มให้เป็นสามใบละกัน”พรนับพันเงียบเสียงที่กำลังจะเอ่ยอัตโนมัติ หากพูดห้ามมีหวังต้องได้กระเป๋าเพิ่มอีกแน่ๆ เธอจึงตามใจเขา อยากซื้ออะไรก็ไม่ขัด“ชอบใบนี้ไหม พี่ว่าเหมาะกับหมิวนะ ใบไม่เล็กไม่ใหญ่” “แต่พี่ว่า ใบนี้ก็สวยนะ เหมาะกับหมิวเหมือนกัน”“ใบนี้ก็ด้วย น่ารักดี” เธอไม่ได้พูดสักคำ มีแต่เขาที่พูดและเลือกให้ “เอาสามใบนี้ครับ”สามใบที่ว่านี้รวมราคากันแล้วสูงถึง สี่แสนบาท รวมกับกระเป๋าสตางค์อีกหนึ่งใบ ราคารวมทั้งหมดสี่แสนสามหมื่นสองพันบาท สินค้าสี่อย่างราคาเกือบครึ่งล้าน พรนับพันอยากเป็นลมเสียให้ได้“พี่พีกลับบ้านเถอะคะ หมิวเหนื่อยแล้ว”“เหนื่อยจริงๆ หรือว่ากลัวพี่ซื้อของให้อีก” พรนับพันย่นจมูกใส่เขาที่รู้ทัน “วันนี้เอาแค่นี้ก่อนก็ได้ สองทุ่มกว่าแล้วด้วย ไปร้านอื่นก็คงเลือกซื้อแบบรีบๆ”เธอยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดเขา แต่ก็ต้องหุบยิ้มในประโยคต่อมา“กลับจากภูเก็ตค่อยมาซื้อใหม่ มาตั้งแต่เที่ยงเลยจะได้เลือกซื้อของแบบจุใจ” เขาหันมาบอกสาวน้อยข้างตัว “เพื่อเมียเท่าไหร่เท่ากัน งานนี้พี่พีสายเ