All Chapters of ลุ้นรักฉบับรันเวย์: Chapter 21 - Chapter 30

“มารอนานมั้ย?” ฉันถามรันเวย์ทันทีที่ขึ้นมานั่งบนรถ “เพิ่งมาถึงเหมือนกัน เธอไปไหนมาทำไมเดินมาจากตรงนั้น” “ไปดูรับน้องมาน่ะ” ฉันตอบกลับไป รันเวย์ก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเคลื่อนรถออกตรงไปยังคอนโด “เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะต้องมีเข้าไปดูเครื่องโปรเจกต์ต่อนะ แต่ว่าจะกินข้าวกับเธอก่อนแล้วค่อยกลับเข้ามามอทีหลัง” รันเวย์พูดขึ้นมา ช่วงนี้เราสองคนก็ต่างยุ่งกันทั้งคู่น่ะ โปรเจกต์ของฉันยังเป็นพวกแผนธุรกิจซึ่งต่างจากของรันเวย์ที่เรียนวิศวะ จะต้องมีผลิตชิ้นงานจำลองแบบจริงๆ ด้วยทำให้เขาต้องเข้าไปดูงานที่คณะบ่อยๆ ช่วงนี้ “ถ้านายยุ่งก็ไม่เห็นต้องมารับฉันเลย วนไปวนมาเปล่าๆ” ฉันบอกออกไป แอบสงสารเขาเหมือนกัน ที่ต้องคอยมารับมาส่งแล้วก็ต้องวนกลับเข้ามาทำงานอีก “ก็ฉันอยากกินข้าวกับเธอนี่ เดี๋ยวนี้กินข้าวคนเดียวมันไม่อร่อยแล้ว” เขาพูดก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้อีกที เดี๋ยวนี้นะรันเวย์ติดสกินชิพสุดๆ อย่างตอนนอนเขาก็ชอบเอามือฉันไปจับไว้ เขาบอกว่าถ้าไม่ได้สัมผัสตัวฉันเลยมันนอนไม่หลับ -___- “งั้นเราแวะไปกินจิ้มจุ่มกันมั้ย ไม่ได้กินนานแล้

รันเวย์’s Partตอนเช้า“เห้ยย! ทันทีที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ก็ต้องตกใจเป็นอย่างมากเพราะผมอยู่บนเตียงเดียวกับ...คะนิ้ง!!?นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง! เมื่อคืนผมไม่ได้กลับไปที่คอนโดตัวเองอย่างนั้นเหรอ? โมอาล่ะ!!!!!!! “อื้อออ~ พี่รันเวย์ตื่นแล้วเหรอคะ?” คะนิ้งลืมตาตื่นขึ้นมาถามผมด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “เกิดอะไรขึ้น?” ผมถามออกไป ทำไมถึงได้รู้สึกคอแห้งขนาดนี้นะ “ก็เมื่อคืนเรานอนด้วยกันไงคะแต่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นนะ ตอนที่พี่รันเวย์มาส่งคะนิ้งแล้วจู่ๆ ก็บ่นว่าง่วงนอนแล้วก็มาขอนอนพักแล้วก็หลับยาวไปเลยค่ะ” คะนิ้งอธิบาย ผมจึงประมวลผลเหตุการณ์ที่ผ่านมาเท่าที่จะจำได้ออก เมื่อวานผมอยู่ที่คณะกำลังแก้ตัวโปรเจกต์อยู่ และคะนิ้งก็เข้ามาถามเรื่องรายงานที่บอกว่าโดนอาจารย์สั่งแก้ แต่ผมดูแล้วก็ไม่น่าจะต้องแก้อะไร แต่ก็ให้คำแนะนำเธอเพิ่มเติมไปแล้วจู่ๆ เธอก็บอกว่าปวดท้องมากจนตัวงอ เดินไม่ไหว ผมจะเรียกรถพยาบาลให้เธอก็ไม่เอา แต่ว่าขอให้ผมช่วยมาส่งเธอที่ห้องก็พอ ตอนแรกก็กะจะส่งค้างหน้าหอพัก แต่คะนิ้งก็หน้าซีดเซียวจนผมอดสงสารไม่ได้ก็เลยพยุงขึ้นมาส่งบนห

โมอา’s Part@มหาวิทยาลัย Wตอนเช้า ไผ่หลิวเล่าเรื่องเมื่อวานตอนที่รันเวย์มาหาให้ฉันฟังแล้วในตอนที่ฉันตื่นมา ซึ่งฉันก็รับรู้ว่าเขาคงเคลียร์เรื่องทุกอย่างจบแล้วนั่นละ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เหมือนกับว่าฉันยังไม่พร้อมเจอหน้าเขาตอนนี้ก็เลยชวนไผ่หลิวรีบมามอตั้งแต่เช้า “แกหนีไปไม่ได้ตลอดหรอกนะโมอา” ไผ่หลิวพูดขึ้นตอนที่เรากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำใต้คณะ “เห้อออ ฉันแค่ไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วอะ” ฉันพูดพลางถอนหายใจไปด้วย มันรู้สึกเหนื่อยไปหมด “เอายังไงก็เอาตามแกนั่นล่ะ แต่ตอนนี้ขึ้นไปรอเรียนกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวเพื่อนๆ คงตามไปเจอกันที่ห้องเลย” ไผ่หลิงพูดขึ้นพร้อมกับเก็บของ ฉันก็เก็บด้วยและหลังจากนั้นพวกเราก็เดินขึ้นห้องเรียนไป ตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มเรียนจนเรียนเสร็จ ฉันไม่มีสมาธิฟังอาจารย์สอนเลยสักนิด ตอนนี้ในหัวฉันมีเรื่องให้คิดเยอะแยะไปหมด สุดท้ายฉันก็ทำได้แค่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนตลอดคาบการสอน T^T “โมอา… โอเคหรือเปล่า?” น้ำเสียงเมษาที่ดูเป็นห่วงพร้อมกับฝ่ามือบางที่แตะลงบนไหล่ของฉัน มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกอ่อนแอลงไปอีก

โมอา’s Part 2 ปีผ่านไป หลังจากที่เรียนจบฉันก็ขอที่บ้านไปเวิร์คแอนด์ทราเวลมา เหตุผลก็เพราะอยากไปใช้ชีวิตเจออะไรใหม่ๆ สถานที่ใหม่ๆ ผู้คนใหม่ๆ อีกเหตุผลก็คือหนีไปทำใจด้วย ถ้ายังอยู่ที่เดิมเจออะไรเดิมๆ ฉันคงจะมูฟออนไม่ได้สักทีแน่ๆ T^T ตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่ไทยแล้วล่ะ และก็กำลังจะเริ่มงานวันแรกวันนี้ ส่วนเพื่อนๆ ในกลุ่มเราก็มีคุยกันในไลน์กรุ๊ปตลอด แต่ว่ายังไม่ได้นัดเจอกันเลย เพราะไผ่หลิวเองไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ส่วนเมษาก็ทำงานไปด้วยพร้อมกับต่อโทไปด้วยทำให้เธอยุ่งจนไม่มีเวลาออกมาเจอใคร กั้งกับอาร์ตตอนนี้ก็เป็นผู้บริหารธุรกิจของที่บ้านไปแล้ว ตอนแรกสองคนนั้นชวนฉันไปทำงานที่บริษัทด้วย แต่ฉันเกรงใจไม่อยากให้ใครมองว่าใช้เส้นสายเพื่อนก็เลยเลือกที่จะหางานเองมากกว่า “สวัสดีค่ะ มัทฑิตา มารายตัวเข้างานวันแรกค่ะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้อง HR “สวัสดีจ้าโมอามาแต่เช้าเลยน้า งั้นเดี๋ยวเซ็นเอกสารสัญญากันเสร็จพี่จะพาไปที่แผนกของน้องนะจ้ะ”พี่องุ่น HR ประจำบริษัททักทายฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เราสองคนเคยเจอกันวันที่ฉันมาสำภาษณ์งานแล้วเหมือนได้ค

บนรถ “รันเวย์เหรอ?”โมอาถามออกมาเสียงเบาทั้งๆ ที่ดวงตายังปิดสนิท เหมือนเธอจำได้ลางๆ ว่ารันเวย์เป็นคนพาเธอออกมาจากงาน แต่ตัวเธอเองก็เมาและง่วงมากจนไม่ได้สนใจอะไรสักเท่าไรแค่พอรู้สึกว่าอ้อมกอดนั้นมันดูคุ้นเคยแบบแปลกๆ เธอก็พร้อมจะทิ้งตัวและให้เขาพาเธอไปไหนก็ได้ตามแต่เขาจะพาไป“เมาแล้วก็เป็นอย่างนี้ทุกที ทำไมไม่ระวังตัว” รันเวย์หันมามองคนตัวเล็กที่นอนหลับตาอยู่เบาะข้างๆ เขาและพูดด้วยน้ำเสียงดุ“ฮะๆ จำได้ด้วยเหรอ… ฉันก็นึกว่านายลืมไปหมดแล้วซะอีก” ประโยคท้ายของโมอาพูดด้วยเสียงเศร้าๆ“เห็นทำเหมือนว่าไม่เคยรู้จักกัน ก็นึกว่าลืมกันไปแล้ว”“เธอเองต่างหากที่ทำเหมือนไม่รู้จักฉัน” คนตัวโตเถียงขึ้นมา ก็เป็นเธอเองไม่ใช่หรือไงที่พูดกับเขาแทบจะนับคำได้ แถมยังคอยหลบหน้าหลบตาอยู่ตลอดถ้ามีโอกาส“นายนั่นแหละ เริ่มก่อน!” คราวนี้คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาแล้วเถียงเสียงดัง แก้มแดงๆ กับดวงตาเยิ้มๆ นั่นดูก็รู้ว่าคงจะเมามากรันเวย์มองภาพนั้นพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย เพราะมันช่างดูน่ารักเหลือเกินในสายตาเขา ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ไหนจะความรู้สึกเบิกบานในหัวใจนี่อีก“ฉันคิดถึงเธอ” เขาตัดสินใจพูดอ