Semua Bab ลุ้นรักฉบับรันเวย์: Bab 1 - Bab 10

ปี 1 @มหาวิทยาลัย W โมอา’s Partจึก จึก~เสียงสะกิดหลัง“เธอๆ มีกลุ่มเพื่อนทำกิจกรรมหรือยัง”ฉันหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่ยืนยิ้มรอคำตอบจากฉันอยู่“ยังเลย ^^!” ฉันตอบกลับไป“ดีเลย!! งั้นมาอยู่กับพวกฉันนะ อ้อ.. ฉันชื่อไผ่หลิวนะ ไปหาเพื่อนคนอื่นกันเถอะ” ไผ่หลิวพูดพร้อมกับจูงมือฉันตรงไปยังข้างหน้า คิดว่าคงพาไปหากลุ่มเพื่อนของเธอ“พวกแก ฉันพาเพื่อนใหม่มาแล้ว เธอ.. ชื่ออะไรนะ” ไผ่หลิวหันมาถามฉัน“ฉันชื่อโมอา สวัสดีนะทุกคน ^^” ฉันแนะนำตัว“สวัสดีโมอา ฉันเมษานะ และนี่ก็กั้งกับอาร์ต” เมษาเป็นคนพูดกับฉัน“หวัดดี” กั้งพูดก่อนจะยิ้มมุมปาก“อือ” ส่วนอาร์ตแค่พยักหน้ารับรู้“เอาล่ะ งั้นกลุ่มเราก็ครบตามที่รุ่นพี่บอกละ มาคิดการแสดงให้มันจบๆ เถอะ ฉันอยากกลับห้องละเนี่ย” ไผ่หลิวทำเสียงงอแงหลังจากกิจกรรมรับน้องในวันนั้นฉัน ไผ่หลิว เมษา กั้งและอาร์ตก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกันไปเลย ด้วยความที่เรายังอยู่ปีหนึ่ง เวลาไปไหนมาไหนพวกเรามักจะไปด้วยกันเสมอไผ่หลิว เธอเป็นคนหน้าตาน่ารัก แต่นิสัยค่อนข้างที่จะลุยขัดกับหน้าตาจิ้มลิ้มของเธอ ด้วยนิสัยและคำพูดที่ตรงไ

รันเวย์’s Part“อ้าว! หลับแล้วเหรอวะ” ผมพึมพำกับตัวเอง และมองไปยังร่างบางตรงหน้าที่นั่งหลับอยู่บนโซฟา ลังเลอยู่ว่าจะปลุกเธอขึ้นมาดีมั้ย แต่ฟังจากเสียงลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอนั่นคิดว่าเธอคงหลับสนิทแล้วงั้นปล่อยให้นอนไปแล้วกัน โมอา : )ใช่ครับ! ผมรู้จักเธอ เราอยู่หอเดียวกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ที่จริงห้องเราอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน แต่เธออาจจะไม่ได้สังเกตเห็นผมหอของพวกเราจะเป็นลักษณะตัวยู และพื้นที่ตรงกลางเมื่อมองลงไปก็จะเห็นสวนที่อยู่ด้านล่างของหอพอดี ทำให้ถึงแม้ห้องของเราจะอยู่ตรงข้ามกัน แต่มันก็คนละฝั่ง ถ้าจะเดินมาหากันก็ต้องเดินอ้อมไป ทำให้เธออาจจะไม่เคยเห็นผมก็เป็นได้ผมเจอเธอตั้งแต่เข้าปีหนึ่งมาแรกๆ เลย ด้วยหน้าตาที่สวยมากและบุคลิกที่ดูสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นโมอามีผมสีน้ำตาลที่ยาวจนถึงกลางหลัง ขับให้ผิวสีน้ำผึ้งของเธอดูโดดเด่นขึ้น เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กคิดว่าไม่น่าเกิน 160 ด้วยซ้ำ แต่กลับมีเซ็กแอพพีลสูงมาก แค่เดินผ่านก็ต้องเหลียวหลังกลับไปมองใช่ครับ...ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เหลียวหลังมองทุกครั้งที่เห็นเธอแต่ผมไม่เคยได้มีโอกาสเข้าไปทำความรู้จักกับเธอเลย ปกติผมไม่ค่อยเข้าหาใครด้วย มีแต่ผู

@Little Bar“ชนนนนนน”เสียงแก้วหลายใบกระทบกันกลางวงเหล้า ก่อนที่แต่ละคนจะหันไปดื่มเหล้าในมือของตัวเองจนหมด“ฮ๊า รอบนี้บาดคอชะมัด” ไผ่หลิวพูดขึ้นหลังจากที่กินเหล้าในแก้วของตัวเองหมดแล้ว“สุขสันต์วันเกิดนะกั้ง ว่าแต่คืนนี้ใครจะเป็นคนถือเค้กมาให้นายนะ” ฉันหันไปบอกกั้งพร้อมกับยิ้มล้อเลียนวันนี้เป็นวันเกิดของกั้ง พวกเราเลยมาฉลองกันที่ Little Bar (อีกแล้ว) แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ในร้านคนจะเยอะเป็นพิเศษ เพราะเรานั่งกันค่อนข้างเบียดเลยทีเดียวแต่ว่าวันนี้คนที่ไม่ได้มาด้วยก็คืออาร์ต เห็นเขาบอกว่ามีธุระกับที่บ้านจะต้องกลับไปจัดการด่วน ซึ่งพวกเราก็ไม่ได้ถามต่อเพราะรู้ว่าคงเป็นเรื่องส่วนตัว“แฮปปี้เบิร์ดเดย์จ้ากั้ง” เมษาพูดต่อจากฉัน“เออใช่! สุขสันต์วันเกิด แต่วันนี้นายเลี้ยงใช่ป่าว” ไผ่หลิวถามย้ำ“ก็ต้องเลี้ยงน่ะสิ ขอบใจพวกแกทุกคน เต็มที่ไปเลย” กั้งพูดก่อนจะเริ่มชงเหล้าแก้วต่อไป“แอร๊ยย รอคำนี้แหละ ฉันจะไม่ทำให้นายผิดหวัง” พูดจบไผ่หลิวก็กระดกเหล้าแก้วใหม่ที่เพิ่งชงเข้าปากทันที“เมษา วันนี้แกก็ต้องเมาให้เต็มที่นะรู้มั้ย” ฉันหันไปบอกกับเมษาที่วันนี้ดูจะกินน้อยกว่าปกติ จึก จึก

โมอา’s Part ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ก่อนสมองจะค่อยๆ ประมวลผลเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน! ทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ยย โมอา!!!! อยากจะตีตัวเองนัก! ถึงฉันจะเมาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจำอะไรไม่ได้นะ ฉันรับรู้ทุกอย่าง ทุกการกระทำที่ฉันกับรันเวย์ทำด้วยกัน แล้วเมื่อคืนก็เหมือนบรรยากาศมันพาไป บวกกับความเมาด้วยแหละที่ทำให้เกิดเรื่องเลยเถิดแบบนั้นขึ้น ฉันมองไปที่คนข้างๆ ที่ตอนนี้ยังหลับสนิทอยู่ เอาไงดี! หรือควรจะออกไปตอนนี้ก่อนรันเวย์จะตื่น… ฉันนอนตบตีกับความคิดตัวเองอยู่ในใจสักพัก ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวเพื่อลงจากเตียง เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย T^T หมับ!!!! “อ๊ะ” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวขาลงจากเตียง คนข้างๆ ก็เอาแขนขึ้นมาโอบฉันไว้ เหมือนรู้ทันว่าฉันจะหนี “จะไปไหน นอนต่อสิ” เสียงงัวเงียพูดขึ้น เมื่อดึงร่างฉันเข้าไปใกล้ๆ ตัวของเขาแล้ว แถมตอนนี้ยังมาคลอเคลียแถวซอกคออีก “ปะ ปล่อยได้แล้ว ฉันจะกลับห้อง” ฉันบอกพร้อมกับผลักรันเวย์ออกเบาๆ “ได้ฉันแล้วก็จะทิ้ง

รันเวย์’s Part “ระ รันเวย์!!!!” โมอาเรียกชื่อผมด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ใช่ครับ… ผมเป็นคนดึงโมอามาจากตรงนั้นเองแหละ ตอนที่ผมเดินเข้ามาในร้านเพื่อที่จะไปหาพวกเพื่อนๆ ที่โต๊ะ ผมก็เห็นโมอากำลังเดินไปทางห้องน้ำพอดี แล้วจู่ๆ มันก็เหมือนจะคิดถึงเธอขึ้นมาเพราะเราไม่ได้เจอกันมาเป็นอาทิตย์แล้วตั้งแต่วันนั้น ซึ่งผมก็คิดว่ามันดีกับเราทั้งสองคนแต่พอวันนี้ได้เห็นเธอ ไอ้ความตั้งใจพวกนั้นมันก็พังลงไปหมดเลย อยากคุยด้วย นั่นคือสิ่งที่ผมคิด ก่อนจะเดินไปดึงเธอให้มาอยู่กับผมในตอนนี้ “นายดึงฉันมาทำไมเนี่ย?” เมื่อโมอารู้แล้วว่าเป็นผมเธอก็ถามต่อทันที “อยากคุยด้วย” ผมบอกไปตามตรง “อยากคุยก็มาคุยดีๆ สิ ดึงมาแบบนี้ฉันก็นึกว่าโดนฉุดแล้ว คิคิ” เธอพูดพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย ถ้าสังเกตจากแก้มแดงๆ กับคำพูดที่ดู‌ ร่า‍เริงกว่าปกติแสดงว่าเธอเริ่มจะเมาแล้วสินะ “เมาแล้วเหรอ” ผมถามพร้อมกับเอามือเกลี่ยผมที่ติดหน้าเธอออกไปด้วย “ยังไม่ได้เมาขนาดนั้นแต่ปวดฉี่แล้วนายก็ดึงฉันมา ต้องไปต่อคิวยาวๆ นั่นใหม่เลยเนี่ย!” ประโยคท้ายเธอ