All Chapters of ลวงสวาทสาวโบรกเกอร์: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1 กฏเหล็ก บริษัทหลักทรัพย์และที่ปรึกษาการลงทุน เอสเอ็มที จำกัด กฎเหล็กของการทำงานที่นี่ ห้ามพนักงานแต่งงานหรือเป็นแฟนกัน หากฝ่าฝืนจะถูกไล่ออก เมญารินทร์กับติณห์ภัทรแฟนหนุ่มทั้งสองตั้งใจออกมาดินเนอร์ในค่ำคืนนี้เพื่อฉลองครบรอบสองปีที่แอบรักกันมาอย่างหวานชื่นภายใต้บริษัทแห่งนี้โดยมีผู้รับรู้เพียงแค่คนเดียวนั่นคือหัวหน้างานของเมญารินทร์ แต่ในระหว่างที่ทั้งสองดินเนอร์กันอยู่นั้นเมญารินทร์และติณห์ภัทรแฟนหนุ่มก็ได้เจอกับเจ้านายของตัวเอง สองสามีภรรยาคู่นี้ทำงานที่เดียวกันและก็มีเจ้านายคนเดียวกัน เพียงแต่เมญารินทร์จะเป็นหัวหน้าทีมของสามีเธออีกที คืนนี้เมญารินทร์แต่งตัวสวยหวานน่ารักเหมือนอย่างเช่นเคย เธอมาในชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูอ่อนกระโปรงสั้นเหนือเข่า และไม่ว่าเธอจะแต่งตัวสไตล์ไหนความสวยของเธอก็เตะตาผู้คนไปทั่วทั้งร้าน ไม่เว้นแม้แต่เจ้านายของเธอที่เพิ่งเห็นทั้งสองและกำลังจะเดินเข้ามาทัก “สวัสดีค่ะพี่ขจร” แฟนสาวที่เห็นเจ้านายจึงรีบเอ่ยทัก ก่อนที่ติณห์ภัทรจะหันมาเห็นเจ้านายและเอ่ยทักตามแฟนสาวไป “สวัสดีครับพี่ขจร...แหม่!!..วันนี้ฉายเดี่ยวเลยเหรอครับ” ชายหนุ่มรีบยกมือไหว้เจ้านาย “ส

ตอนที่ 3 โรคประหลาดพัชรินทร์กลับไปไม่นาน ติณห์ภัทรก็กลับมาจากการออกไปพบลูกค้า ตั้งแต่กลับมาติณห์ภัทรก็แอบส่งไลน์คุยกับเมญารินทร์ว่าเขาออกไปพบลูกค้ารายใหม่ตามที่ขจรเกียรติหัวหน้าของแฟนสาวแนะนำ ซึ่งอันที่จริงแล้วขจรเกียรติได้บอกให้เมญารินทร์เป็นคนไปพบลูกค้าด้วยตนเอง แต่เมญารินทร์ขอร้องกับขจรเกียรติเพราะอยากให้สามีของเธอมีผลงานบ้างจึงให้เขาไปแทน ติณห์ภัทรที่เป็นหวงแฟนสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงไม่ปฏิเสธ และอยากออกไปพบลูกค้าด้วยตนเอง ซึ่งเย็นนี้ลูกค้าคนสำคัญก็นัดที่จะเปิดพอร์ตกับติณภัทรเรียบร้อยแล้ว ขจรเกียรติย้ำว่าอยากให้เมญารินทร์ไปช่วยติณห์ภัทร์ด้วยอีกแรงเพื่อป้องกันข้อผิดพลาด เธอจึงยอมทำตามเพราะสามีของเธอประสบการณ์น้อยและก็ยังเป็นลูกทีมของเธออีกด้วยติณห์ภัทรส่งข้อความมาคุยกับแฟนสาว ระหว่างที่ออกมานั่งทานอาหารกลางวันพี่ติณห์ : ทำไมเป็นมาร์มันช่างยากเย็นนักนะ เมญ่า : ใจเย็น ๆ สิพี่ เดี๋ยวเมญ่าจะช่วยเจรจาให้พี่ติณห์ : ลูกค้ามันเรื่องมากกับพี่เองเมญ่า : เอาน่าพี่..คุณกฺษิดิศเค้าจะเปิดพอร์ตเยอะเลยนะ เค้าก็ต้องเรื่องมากนิดหนึ่งแหละ แต่คนนี้พี่ขจรเกียรติคอนเฟิร์มมาแล้วว่ายังไงเค้าก็เปิดพ

ตอนที่ 5 หัวอกคนเป็นแม่หลังจากติณภัทรอาบน้ำทานข้าวเสร็จเรียบร้อยมารดาของเขาก็ตามมาที่ห้องนอน ชุดซีทรูหวาบหวิวถึงแม้เขาจะไม่คิดอะไรแต่มันก็รู้สึกถึงความไม่เหมาะสม บางครั้งเขาก็อยากพาเมญารินทร์มาค้างที่นี่บ้าง แต่พอมาทีไร มารดาก็ขอนอนด้วยทุกครั้งไป และตอนที่ติณห์ภัทรอาบน้ำอยู่เขาเดาว่ามารดาจะต้องแอบฟังตอนที่เขาวิดีโอคลอคุยกับภรรยาเป็นแน่ ถึงได้พรวดพราดเข้ามาแบบนั้น“แม่ครับ ผมโตแล้วนะครับ ผมนอนคนเดียวได้” พัชรรินทร์ยิ้มกว้างและเดินเข้าไปกอดลูกชายด้วยความรักใคร่“โตแค่ไหนติณห์ก็ยังเป็นลูกของแม่เสมอนั่นแหละ” เธอเดินจูงมือลูกชายไปในเตียงนอนอย่างรวดเร็ว ติณห์ภัทรไม่รู้จะปฏิเสธมารดาได้อย่างไร จึงยอมทำตามโดยดี เขายอมขึ้นไปนอนบนเตียง ก่อนที่มารดาจะตามมานอนข้าง ๆ แล้วเอาผ้าห่ม ๆ ให้กับเขา ติณห์ภัทรเคยพาพัชรินทร์ไปรักษาอาการโรคจิตอ่อน ๆ ของเธอเมื่อหลายปีที่แล้วแต่พอหลังจากมีโรคซึมเศร้าตามมาก็หยุดการรักษาไป พัชรินทร์นอนกอดบุตรชายจากด้านหลัง ผิวกายเนียนนุ่มของเธอแนบชิดแผ่นหลังของเขา“แม่ลืมทาครีมเลยติณห์ อย่าเพิ่งหลับนะลูกรอแม่แป๊บ” เธอรีบกลับไปที่ห้องของตนเองก่อนจะหยิบกระปุกครีมแล้วตรงเข้ามาที่ห

ตอนที่ 7 อารมณ์เปลี่ยวอยากเคี้ยวหญ้าอ่อนหลังจากนั้นก็เหลือเพียงเมญารินทร์ที่นั่งคุยกับคุณลุงจำเนียร และคอยเป็นพี่เลี้ยงให้ปันปัน ก่อนเธอจะชวนคุณลุงคุยไปเรื่อย ๆ“คนใช้คุณลุงไปไหนซะแล้วคะ เมื่อตอนเย็นนี้..หนูยังเห็นอยู่เลย”“อ่อ ยัยมะหน่อน่ะรึ เค้ามาขอลุงกลับบ้านนะสิ มันเป็นแรงงานพม่านะ ขอกลับประเทศช่วงนี้ทุกปีแหละ”“เค้าชื่ออะไรเหรอคะ..คุณลุง”“ตามบัตรมันชื่อว่า..มีเต๊ด เรียกให้ถูกล่ะ ฮ่า ๆ ” คุณลุงหัวเราะแล้วก็อมยิ้มหลังจากบอกชื่อจริงของสาวใช้พม่าที่คนระแวกบ้านคุณลุงไม่มีใครกล้าเรียก “ห๊า!!..ใช่เหรอคะคุณลุง” เธอถามแล้วก็ยิ้ม ๆ “อื้อ!!.. ก็ใช่สิ..ในใบแรงงานต่างด้าวมันเขียน Me Thet ตัวภาษาอังกฤษมันสะกดและออกเสียงอย่างนั้นจริง ๆ จะให้ลุงออกเสียงยังไงล่ะ”“แต่เห็นคุณลุงกับพี่ติณห์เรียกเค้าว่ามะหน่อ”“อ๋อ..มะหน่อมันก็แปลว่าสาวพม่านั่นแหละ ไม่มีใครกล้าเรียกชื่อนั้นหรอก กลัวเรียกผิดฮ่า ๆ ๆ”เมญารินทร์เห็นว่าคุณลุงจำเนียรคุยสนุกและเป็นกันเองเธอจึงไม่กล้าเสียมารยาทที่จะขอตัวกลับห้องในตอนนี้ ถึงแม้เธอจะไม่ดื่มแต่ก็นั่งคุยเป็นเพื่อนกับคุณลุงได้ส่วนปันปันเด็กน้อยวัยห้าขวบที่ยังไม่ง่วงนอนก็คุ

ตอนที่ 9 ยอมใจคุณลุง“หนูช่วยลุงหน่อยนะ”“คุณลุงจะให้ช่วยยังไงคะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาหลังพูดจบ ทำไมชีวิตเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย! ที่เมญารินทร์ตัดสินถามตรง ๆ ก็เพราะรู้ว่าสู้ไปก็ไม่มีประโยชน์“หนูช่วยลุงได้อยู่แล้ว นะนะ” เมญารินทร์ลังเล แต่เธอก็รู้ว่าคุณลุงหมายถึงอะไร“ถ้าลุงหมายถึงเรื่องอย่างว่า...หนูคงทำไม่ได้หรอกค่ะ” หญิงสาวบอกตรง ๆ สักพักมือสากของคุณลุงจำเนียรก็เอื้อมกุมมือของเธอไปจับแท่งเอ็นร้อนอันแข็งกร้าว เมญารินทร์ไม่รู้ว่าคุณลุงจำเนียรถอดกางเกงของตัวเองออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่“หนูช่วยลุงแค่นี้เอง ทำได้มั้ย”“ให้ช่วยแค่นี้ใช่มั้ยคะ” เธอย้ำ“จ้ะ แค่นี้เอง.. เมียลุงตายไปตั้งหลายปีแล้ว ลุงเหงาน่ะ” ชายสูงวัยอารมณ์เปลี่ยวเอ่ยขึ้นด้วยเสียงกระเส่าหลังจากที่มือเรียวบางนุ่มนิ่มสัมผัสกับแท่งรักของตนเองสัมผัสแรกในความรู้สึกของเมญารินทร์นั้น เธอแทบอยากชักมือกลับเพราะมันใหญ่โตมาก แต่คุณลุงจำเนียรก็ยังจับข้อมือของเธอเอาไว้ ความอุ่นร้อนของท่อนเอ็นลำใหญ่นั้นทำให้เธอไม่กล้าแทบจะหันกลับมามอง“ช่วยลุงเถอะนะ..หนู!! ลุงอยากปลดปล่อยเหลือเกิน” เมญารินทร์รูดแท่งรักเข้าออกเบาๆ จนทั่วลำ แต่ก็แปล