ตอนที่ 5 หัวอกคนเป็นแม่

ตอนที่ 5 หัวอกคนเป็นแม่

หลังจากติณภัทรอาบน้ำทานข้าวเสร็จเรียบร้อยมารดาของเขาก็ตามมาที่ห้องนอน ชุดซีทรูหวาบหวิวถึงแม้เขาจะไม่คิดอะไรแต่มันก็รู้สึกถึงความไม่เหมาะสม บางครั้งเขาก็อยากพาเมญารินทร์มาค้างที่นี่บ้าง แต่พอมาทีไร มารดาก็ขอนอนด้วยทุกครั้งไป และตอนที่ติณห์ภัทรอาบน้ำอยู่เขาเดาว่ามารดาจะต้องแอบฟังตอนที่เขาวิดีโอคลอคุยกับภรรยาเป็นแน่ ถึงได้พรวดพราดเข้ามาแบบนั้น

“แม่ครับ ผมโตแล้วนะครับ ผมนอนคนเดียวได้” พัชรรินทร์ยิ้มกว้างและเดินเข้าไปกอดลูกชายด้วยความรักใคร่

“โตแค่ไหนติณห์ก็ยังเป็นลูกของแม่เสมอนั่นแหละ” เธอเดินจูงมือลูกชายไปในเตียงนอนอย่างรวดเร็ว ติณห์ภัทรไม่รู้จะปฏิเสธมารดาได้อย่างไร จึงยอมทำตามโดยดี เขายอมขึ้นไปนอนบนเตียง ก่อนที่มารดาจะตามมานอนข้าง ๆ แล้วเอาผ้าห่ม ๆ ให้กับเขา ติณห์ภัทรเคยพาพัชรินทร์ไปรักษาอาการโรคจิตอ่อน ๆ ของเธอเมื่อหลายปีที่แล้วแต่พอหลังจากมีโรคซึมเศร้าตามมาก็หยุดการรักษาไป พัชรินทร์นอนกอดบุตรชายจากด้านหลัง ผิวกายเนียนนุ่มของเธอแนบชิดแผ่นหลังของเขา

“แม่ลืมทาครีมเลยติณห์ อย่าเพิ่งหลับนะลูกรอแม่แป๊บ” เธอรีบกลับไปที่ห้องของตนเองก่อนจะหยิบกระปุกครีมแล้วตรงเข้ามาที่ห้องของลูกชาย

“ตินห์!!..ทาครีมที่หลังให้แม่หน่อยสิลูก แม่เอื้อมไม่ถึง” ระหว่างที่ติณห์ภัทรแกล้งหลับอยู่เสียงของมารดาก็ดังขึ้น ชุดนอนซีทรูแนบเนื้อถูกถอดออกไป เผยให้เห็นบราลายลูกสีขาวพร้อมชุดชั้นในสีเดียวกันลายคล้าย ๆ กัน ตินห์ภัทรเหลือบมองเห็นสองเต้าอวบใหญ่ ก่อนที่มารดาจะนอนคว่ำหน้าแล้วให้เขาทาครีมที่หลังให้

“อากาศหนาว ผิวแม่แตกหมดเลย” เสียงอู้อี้ของคนที่นอนคว่ำหน้าเอ่ยขึ้นระหว่างที่มือหนากำลังลูบไล้เนื้อครีมลงบนแผ่นหลังอย่างช้า ๆ

พอทาครีมเสร็จเรียบร้อยหม้ายสูงวัยก็คืบคลานมานอนซบอกลูกชาย ทำให้เขาสัมผัสกับเนื้อเต้านมอันนุ่มเนียนของมารดาได้อย่างเต็มที่ กลิ่นตัวของพัชรินทร์หอมกรุ่นเหมือนกับพึ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ ความใกล้ชิดของมารดาทำเอาติณห์ภัทรแทบนอนไม่หลับ

ไม่นานนักก็มีเสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้น พัชรินทร์หลับปุ๋ยไปแล้วทำให้ลูกชายค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย จากนั้นเขาก็เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเมญารินทร์ที่ส่งข้อความมากู๊ดไนท์

ติณห์ภัทร์ที่ยังไม่ง่วงจึงส่งข้อความตอบกลับไป พอรุ่งเช้าทั้งสองก็ได้คุยกันถึงเรื่องลูกค้าคนเมื่อวานที่ให้เมญารินทร์ไปพบเขาแทน

“พี่ติณห์ ดูแลคุณกษิดิศต่อได้เลยค่ะ” เมญารินทร์เอ่ยขึ้นระหว่างนั่งทานมื้อเช้าด้วยกัน

“ขอบใจมากนะ พี่ไม่ได้ไปช่วยเมญ่าเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีพี่ขจรแกว่างก็เลยไปช่วย”

“เหรอ...แล้วพี่ขจรเค้าไปได้ไงอะ” ติณห์ภัทรรู้สึกว่าเจ้านายคนนี้ใจดีกับภรรยาของเขาแบบแปลก ๆ คอยช่วยเหลือทุกอย่าง แต่มีหลายคนบอกว่าเขาเป็นเกย์และยังไม่มีภรรยา ก็ทำให้ติณห์ภัทรเลิกคิดไปได้ในบางครั้ง แต่พอมีกรณีแบบนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็ทำให้โบรกเกอร์หนุ่มอดคิดไม่ได้

“ก็แกโทรถามไง..ว่าพี่ติณห์ไปหาลูกค้าหรือยังไง เมญ่าก็เลยบอกว่าพี่ติดธุระ พี่ขจรก็เลยขอไปด้วย เขากลัวจะมีอะไรผิดพลาดไง”

“อ๋อ!!!” 

สองเดือนต่อมา

เมญารินทร์ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการพอร์ตการลงทุนคนใหม่ประจำสาขา ติณห์ภัทรก็ได้เลื่อนเป็นหัวหน้าทีมไปพร้อม ๆ กับครองขวัญ ขจรเกียรติรับหน้าที่ประกาศเรื่องนี้ในที่ประชุมโดยเขาจะยังคุมสาขานี้ต่อไป ส่วนครองครัว ติณภัทร และเมญารินทร์จะย้ายไปประจำยังสาขาใหม่

“พี่นึกว่าเราจะได้เลื่อนตำแหน่งกันตอนปีใหม่ซะอีก แต่นี่ดันเลยมาเกือบจะสงกรานต์” ติณห์ภัทรเอ่ยขึ้นกับภรรยาสาว

“ผลงานดีขนาดนี้ ยังไงก็ต้องได้ก่อนสงกรานต์อยู่แล้วค่ะ”

“พี่ว่าหยุดช่วงสงกรานต์..เราไปเที่ยวกันมั้ย”

“เราจะมีโอกาสไปเที่ยวกันสองต่อสองอีกเหรอคะ” คำของเธอคล้ายประชดเล็กน้อย แต่ติณห์ภัทรก็รู้ดีว่าภรรยาสาวหมายถึงอะไร

“ก็เอาแกไปด้วยสิ ไม่เห็นจะยากไรเลย” 

“งั้นเมญ่าขอตัวเอาเวลามานั่งศึกษาหุ้นดีกว่าค่ะ” เมญารินทร์ถอนหายใจออกมาตรง ๆ

“ก็พี่อยากให้เมญ่าไปด้วยไง” สามีหนุ่มออดอ้อน

“แต่ถ้าให้เมญ่าไปพร้อมพี่กับแม่เมญ่าขอบายค่ะ ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะคะ แต่เมญ่าก็แค่อยากส่วนตัวบ้าง" 

"เดี๋ยวพี่จะหาโอกาสพาเมญ่าไปกันสองคนก็ได้ แต่อาจจะต้องไปเช้าเย็นกลับนะ เพราะพี่ไม่กล้าทิ้งแม่เอาไว้”

“แล้วแม่พี่ไม่มีญาติที่ไหนเหรอคะ” หญิงสาวถอนหายใจพร้อมกับพูดออกมา

“แม่มีพี่ชายคนหนึ่งแต่อยู่ต่างจังหวัด แกชื่อว่าลุงจำเนียร เอ่อเมญ่า!!..พี่คิดออกล่ะ” ติณห์ภัทรกำลังจะเล่าเรื่องครอบครัวแต่ก็คิดอะไรออกมาได้เสียก่อน จึงรีบโพล่งออกมา

“อะไรเหรอคะ!!”

“ก็บ้านลุงจำเนียรอยู่เชียงใหม่ไง งั้นสงกรานต์นี้เราไปเที่ยวเชียงใหม่กันดีมั้ย” ติณห์ภัทรเอ่ยช่วยด้วยความดีใจ

“พี่กะจะเอาแม่ไปทิ้งไว้กับคุณลุงเหรอคะ” เธอพูดเหมือนรู้ใจสามี

“ก็ไม่เชิงแต่แม่พี่ไม่ได้เจอลุงจำเนียรมานานแล้วล่ะ จำได้ตั้งแต่พี่จบ ป.ตรี แล้วมั่ง”

“งั้นก็ได้ค่ะ ไปก็ไป”