บททั้งหมดของ ลุงคนนี้คือสามีของหนู: บทที่ 11 - บทที่ 20

ฟลายด์เอาแต่หมกตัวอยู่ที่ร้านทั้งวัน ดีที่วันนี้ไม่เจอกับลูกค้าคนนั้น ไม่ต้องมีใครมากวน ทำให้เธอขายของได้อย่างสบายใจ แม้ว่าการเดินทางมาเชียงใหม่ในครั้งนี้ เธอจะไม่ได้ตั้งใจมาขายของแทนพี่สาวก็ตาม แต่เธอก็ทำหน้าที่เป็นเจ้าของร้านชั่วคราวอย่างเต็มที่ จนกระทั่งถึงวันนี้เธอยังไม่ได้สัมผัสบรรยากาศสดชื่นของธรรมชาติอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ เธอหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ ใช้สองมือทุบหน้าขาของตัวเองเพื่อไล่ความเมื่อยล้าถอนหายใจเบา ๆ พลางมองไปด้านนอก เจอแต่มลพิษจากควันรถ ฝุ่นละอองจากทั่วสารทิศ มองไปทางไหนก็เจอแต่ตึกรามบ้านช่อง สายไฟระโยงระยางทอดยาวไปทั่วถนน “มาเที่ยวเชียงใหม่ทั้งที จะหมกตัวอยู่แต่ในร้านได้ยังไงกัน…” เธอบ่นงึมงำกับตัวเองเสียงเบาพลางเก็บข้าวของให้เรียบร้อย ก่อนจะสะพายกระเป๋าคู่ใจขึ้นมาสะพายบนบ่า ประตูร้านถูกปิดลงอย่างช้า ๆ ฟลายด์ก้าวออกมาจากร้านอุณหภูมิแตกต่างจากด้านในร้านราวฟ้ากับเหว แสงแดดจ้าที่สาดส่องลงมาโดนผิวบอบบางเล่นเอาเธอรู้สึกแสบแขน จนต้องรีบกลับเข้าไปในร้านเอาร่มออกมากลางป้องกันแสงแดดและแสงยูวีไม่ให้มาโดนผิวของเธอโดยตรง อากาศร้อนขนาดนี้ คงทำได้แค่หาคาเฟ่ตากแอร์เย็น ๆ ไปก่อนแล้

อีกไม่กี่วันเธอก็จะได้กลับบ้านแล้ว ฟลายด์ตัดสินฝากร้านไว้กับพี่ ๆ พนักงานที่ร้าน จึงเดินทางมาพักผ่อนด้วยการมาแคมปิงคนเดียว ตอนแรกกะว่าจะชวนเพื่อน ๆ มาแคมปิงด้วยกัน แต่พวกเขาก็กลับต่างจังหวัดกันหมดแล้ว คนที่อยู่ที่นี่ก็ติดงานจนไม่มีใครสามารถที่จะมากับเธอได้ เธอเลยแบกเป้มาคนเดียว อยากเที่ยวอย่ารอให้พร้อม แม้ว่าเพื่อนไม่พร้อมที่จะมากับเราเธอเลือกจุดกางเต็นท์บนดอยเล็ก ๆ ที่สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ มองเห็นวิวทะเลหมอกในตอนเช้าได้ แม้แต่ตอนที่เธออยู่ในเต็นท์ก็สามารถดูวิวนี้ได้ บรรยากาศเงียบสงบ อากาศกำลังเย็นสบาย ช่างเป็นวันหยุดที่แสนจะคุ้มค่าแต่ระหว่างที่เธอกำลังง่วนอยู่กับการกางเต็นท์อย่างทุลักทุเล เสียงทุ้มคุ้นหูก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง“ผมเชื่อแล้วว่าโลกนี้นอกจากมันจะกลมแล้ว บางทีมันอาจจะมาพร้อมกับพรหมลิขิตนะคุณว่าไหม...” แบงค์ยืนฉีกยิ้มกว้างแบงค์ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมได้ถึงขนาดนี้ เมื่อไม่กี่วันก่อนเขายังแหย่เธอเล่น จนเธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่เลย เขาชอบมาแคมปิงในทุก ๆ วันหยุดเหมือนทุกครั้ง ทว่าครั้งนี้เขากลับได้พบกับคนคนหนึ่งในสถานที่เดียวกันอีก คนที่สามารถทำให้ใจเขาเต้นแรงได้อีกครั้งอย่า

หลังจากฟลายด์กลับถึงบ้านต่างจังหวัดได้แค่วันเดียว เธอก็หยิบโทรศัพท์มาเช็กตามแอปพลิเคชันต่าง ๆ ในโชเชียล ก็เห็นการแจ้งเตือนแชตไลน์เด้งเข้ามารัว ๆ เหมือนรู้เวลาว่าเธอจะต้องจับโทรศัพท์ในเวลานี้ ชื่อที่โชว์ในไลน์เธอก็ไม่ได้คุ้นเคย และจำได้ว่าไม่ได้ให้ไลน์กับใครเอาไว้ เธอลังเลอยู่สักพักจึงตัดสินใจเข้าไปเปิดดูPipatchakorn : ถึงบ้านหรือยัง?Pipatchakorn : มีใครมารับหรือเปล่าPipatchakorn : ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วยนะครับ เป็นห่วงPanipak : ถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะPipatchakorn : ทำไมไม่บอกพี่ ปล่อยให้พี่เป็นห่วงอยู่Panipak : ต้องคอยรายงานพี่ด้วยเหรอคะ? ว่าทำอะไรอยู่ กินข้าวกับอะไร ไปไหน กับใคร แบบนี้เหรอคะPipatchakorn : ถ้าฟลายด์ไม่โอเค พี่ก็จะไปทักไปรบกวนฟลายด์อ่านข้อความแล้วกลอกตามองบน เขาจะมาน้อยใจอะไร ไม่ได้เป็นอะไรกัน เอาเวลาไปดูแลลูกเมียไม่ดีกว่าเหรอ จ้างให้เธอก็ไม่ตอบข้อความหรอก เดี๋ยวจะหาว่าเธอแคร์เขาอีก เดี๋ยวจะได้ใจเอาไม่กี่นาทีต่อมา เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นมาอีกครั้งPipatchakorn : ไม่เห็นตอบข้อความพี่เลย ไม่อยากคุยกับพี่เหรอครับ พี่ขอโทษนะครับที่รบกวน ฟลายด์กินข้าวหรือยัง

เหมียวรู้สึกว่าทั้งสองคนมีอะไรที่พิเศษเกินกว่าคนรู้จักกันธรรมดาแล้ว แล้วดูสายตาที่มองเพื่อนเธอช่างอ่อนโยน ละมุน แค่สายตาที่เขามองเพื่อนเธอก็ไม่สามารถปิดบังได้แล้ว“พี่เขาก็ห่วงใยตามมารยาท คนมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี เผื่อเป็นอะไรที่ฟิตเนสเขาจะยุ่งเอาก็ได้นะ”“พี่ห่วงจริง ๆ” แบงค์ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตามั่นคงฟลายด์เงยหน้ามองชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อยคลายมีคลื่นอารมณ์กระเพื่อมปั่นป่วนขึ้นระลอกหนึ่ง ความสับสนตีรวนอยู่ในหัว ความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่ควรเกิดมันตีปะทะกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจ เธอได้แต่บอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่า เขามีครอบครัวแล้ว“อู้ววว ออกตัวแรง” เธอหันไปยิ้มแซวฟลายด์ “แล้วตกลงจะไปปาร์ตี้ด้วยกันไหมเนี่ย?”“รอบนี้ขอบายดีกว่า” ฟลายด์ส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่ไปคนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไร”“เอ้า! มาทั้งทีต้องไปสนุกด้วยกันสิ”“ขอพักก่อน” ฟลายด์ยืนยันเสียงเรียบ“งั้นก็ตามใจ” เหมียวทำปากยื่นใส่เพื่อน ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมาย อยู่ ๆ เหมียวก็หันไปอ้อนแบงค์เสียงหวาน จนว่าที่สามีเกิดอาการหึงหวง ใบหน้าบึ้งตึงที่ว่าที่ภรรยาไปทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับผู้ชายคนอื่น ถึงแม้ว่าจะเป็นรุ่นพี่ที่รู้จักก็ช่างเถอะ“พี่แบงค

“จา ปาย หน่าย” เหมียวกลัวว่าฟลายด์จะแอบหนีกลับก่อนเหมือนทุกครั้ง เธอจึงต้องคอยติดตามเป็นเงาตามตัว ถึงแม้ว่าตัวเองจะเมามากมายแค่ไหนก็ตาม“ทักหายุ”สองสาวหันหน้ามามองกัน ดวงตาหวานเยิ้ม นัยน์ตาแดงก่ำ ทั้งคู่หัวเราะคิกคัก โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรมากก็เข้าใจความหมาย พลางชี้ไม้ชี้มือไปทั่วอย่างคนเมาที่ไม่อาจควบคุมท่าทางได้ กอดคอกันเดินกลับโต๊ะอย่างทุลักทุเลPanipak : ยุทำไม? ไม่มาปาร์ตี้สละโสดเพื่อนวะ ทุกคนมากันครบขาดแกคนเดียวเนี่ย!! มาด่วน!! เพื่อนต้องการเจอตัวPanipak : รูปภาพPipatchakorn : อยู่ไหน?Readหลังจากส่งข้อความเสร็จฟลายด์ก็เอาโทรศัพท์ยัดใส่ในกระเป๋า โดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับมา วันที่เธอขอสนุกสุดเหวี่ยงไปเลยแล้วกัน ถึงอย่างไรวันนี้ก็เมาแล้ว ขอลืมคำพูดของตาแก่สักวันเขาคงไม่รู้หรอกว่าเธอก็มางานนี้ด้วยเหมือนกันอีกด้านแบงค์กำลังเช็ดเหงื่อจากการออกกำลังกายมาเมื่อครู่ กำลังจะไปอาบน้ำ กินข้าวแล้วรอปิดร้านไปพักผ่อน แต่เขาก็ไม่ลืมเช็กโทรศัพท์เผื่อว่าคนที่เขาเฝ้ารอคอยเมื่อตอนเย็นจะตอบกลับข้อความเขาเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นกระเบื้อง ทำให้แบงค์ละสายตาจากหน้าจอ เงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นดวงตาแดงก่