บททั้งหมดของ ลุงคนนี้คือสามีของหนู: บทที่ 1 - บทที่ 10

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา…ฟลายด์เดินทางมาเชียงใหม่ด้วยกระเป๋าเป้เพียงใบเดียว เพราะว่ายังไงที่เธอมาเชียงใหม่ครั้งนี้ก็แค่มาเที่ยวเล่น ไม่ได้จะมาอยู่นาน เดี๋ยวเดียวก็กลับแล้ว เพราะฉะนั้นเอามาเท่าที่จำเป็น และอีกอย่างเพื่อน ๆ ของเธอจองโรงแรมที่มีพร้อมทุกอย่างเอาไว้ให้แล้วเธอก็ยังไม่รู้จุดหมายปลายทาง ว่าโรงแรมที่เพื่อนจองไว้ชื่ออะไร พอลงจากเครื่องเธอก็นั่งรอเดอะแก๊งมารับที่สนามบินพอไม่ได้เจอกันนานมันก็ตื่นเต้นเหมือนกันแฮะ ดีใจที่จะได้มาเจอกันในรอบหลายปี น่าจะเกือบ 5 ปีได้แล้วมั้ง จนเพื่อนแต่งงานมีลูกกันไปหมดแล้ว ทั้งแก๊งคงเหลือแค่เธอคนเดียวมั้งที่ยังไม่มีครอบครัวเหมือนคนอื่นเขาคิดแล้วก็เศร้าเหมือนกันนะ เพื่อน ๆ คงจะมีคนคอยให้สวีท ส่วนเธอนั้นคงเป็นเพียงแค่ส่วนเกิน ที่เพื่อนรักมากจนต้องหอบหิ้วไปด้วยทุกที่ จนบางทีอยากจะบอกเพื่อนมากว่าไม่ต้องหอบกูมาดูพวกมึงสวีทกันกับผัวก็ได้นะ กูเกรงใจ“ฟลายด์” มด เพื่อนสาวคนสวยที่ไม่ว่าจะแต่งตัวแบบไหน ก็สวยได้ทุกลุคแม้ว่าเสื้อผ้าพวกนั้นจะซื้อมือสองตามตลาดนัดคลองถมก็เถอะ เป็นคนที่เทสดีมาก“ภาณิภัค” หน่อย สาวเหนือหุ่นดี ผิวขาว สาวสวยประจำกลุ่ม ฮอตพอ ๆ กับมด“หมอ”

“ก็ได้ แค่สองนาที”แบงค์เดินผ่านโต๊ะของฟลายด์ เขาแอบปรายตามองเล็กน้อย เห็นหญิงสาวก้มหน้างุด เอามือปิดหน้าไม่วายแอบชำเลืองมองเขากับโบว์ ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มมุมปากทุกเหตุการณ์ที่ทั้งสองคนกระทำอยู่นั้น อยู่ในสายตาของฟลายด์ทั้งหมดทุกอย่าง ทันทีที่สองคนเดินออกไปด้านนอกร้าน ฟลายด์ก็เริ่มนินทาชายหนุ่มคนนั้น“ส้ม เห็นปะเมื่อกี้อ่ะ”“เห็นอะไร”“เอ้า! ก็ผู้ชายที่เดินผ่านโต๊ะเราที่กล้ามโต ๆ กับผู้หญิงหุ่นเช็กซี่เมื่อกี้นี้ไง เห็นไหม?”“อ๋อ! เออ! เห็น ๆ ผู้ชายก็หล่อเนาะ ผู้หญิงก็สวยเห็นแล้วอิจฉาหุ่นฉิบหายเลย” ส้มหันมากระซิบกระซาบกับฟลายด์ “แบน ๆ อย่างเรานี่จะต้องเสริมกี่ซีซีถึงจะได้เท่าเขา”“คงจะขนาดใหญ่ที่สุดละมั้ง เออมีอะไรจะเล่าให้ฟัง ผู้ชายคนเมื่อกี้นั่นน่ะก็คือ…คนที่ไปยืนเคาะประตูห้องตรงข้ามเค้าเมื่อตอนที่มาเชียงใหม่ตอนโน้นที่เคยเล่าให้ฟังอ่ะ จำได้ใช่ไหม?”ส้มเบิกตากว้างพลางพยักหน้า “จำได้ แล้วไงต่อ?”“สองคนนั้นอ่ะ ไม่ใช่แฟนกัน แต่อาจจะแอบไปทำอะไรกันลับหลังแฟนของผู้หญิงคนนั้นก็ได้” ฟลายด์ชี้ไปที่ผู้ชายที่กำลังเต้นไม่สนใจโลกอยู่หน้าเวที กำลังเต้นนัวเนียอยู่กับสาวอีกคน“เห็นคนที่สวมเสื้อสีฟ

เธอยกมือกุมขมับ ศีรษะที่หนักอึ้ง เส้นผมยุ่งเหยิงปรกแก้มเหมือนคนเพิ่งผ่านศึกหนัก ผิวหน้าที่เคยสดใสตอนนี้ซีดเซียวกว่าปกติ แววตาดูเลื่อนลอย คล้ายโลกทั้งใบกำลังหมุนซ้อนทับกัน“ปวดหัวเป็นบ้าเลย นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย” ฟลายด์พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะควานหาโทรศัพท์มาดูเวลาดวงตากลมโตขยายกว้างเมื่อเห็นเวลาปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ ฟลายด์รีบลุกพรวดพราดวิ่งเข้าห้องน้ำ แต่งตัวไปร้านน้ำหอมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอลืมตั้งนาฬิกาปลุกได้ยังไงเนี่ย ไม่ใช่ลูกค้าด่าโคตรเหง้าศักราชไปแล้วมั้งหลังจากเสร็จธุระไปดูคนงานที่มารับเหมาก่อสร้างบ้านของคุณอาเสร็จเรียบร้อยแล้ว แบงค์ก็ขับรถไปร้านน้ำหอมตามที่นัดหมายไว้กับเจ้าของร้านBF Bifern Galory“ใบเฟิร์นแกลอรี่ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานกล่าวต้อนรับลูกค้าอย่างสุภาพ“ผมมาพบเจ้าของร้านครับ นัดดูน้ำหอม”“คุณลูกค้ากรุณารอสักครู่นะคะ พอดีว่าคุณเฟิร์นออกไปทำธุระข้างนอก คุณเฟิร์นไม่ได้แจ้งเอาไว้ว่าจะมีลูกค้ามาดูของ”“ครับ”แบงค์นั่งรอเจ้าของร้านมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว เขาก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเจ้าของร้านคนสวยของดิวจะมาสักที เขาตัดสินไม่รออีกต่อไป ถ้าร้านอื่นจะไม่มี เขาก็จะหาของ

สองวันต่อมางานเลี้ยงจัดขึ้นในลานกว้างหน้าฟิตเนสแบงค์ยิมถูกประดับไว้ด้วยแสงไฟระยิบระยับ แขกเหรื่อทุกคนในงานแต่งตัวหรูหรายืนพูดคุยกันด้วยท่าทีผ่อนคลาย ทุกคนถือแก้วน้ำทรงสวยหลากสีขณะเดินชมบรรยากาศรอบ ๆ งานเลี้ยง แสงไฟจากโคมทำให้บรรยากาศดูอบอุ่น บริกรเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มอย่างราบรื่น เสียงดนตรีบรรเลงเบา ๆสาวน้อยหน้าใสสวมแว่นสายตาเข้ากับรูปหน้า ใส่กางเกงทรงกระบอกสีซีดบวกกับเสื้อลินินตัวบางใส่สบาย เดินเข้ามาในงานอย่างมั่นใจ พร้อมกับหยิบแก้วค็อกเทลมาถือไว้ในมือ ก่อนจะยกขึ้นมากระดกรวดเดียวจนหมดแก้ว“สีก็สวย น้ำก็อร่อยดี เพิ่งจะเคยกิน แต่รถชาติก็ไม่ต่างจากเหล้าถังที่เราทำสักเท่าไร สู้เหล้าถังที่เราผสมเองไม่ได้”แม้ในใจเธอจะบอกว่าเหล้าถังที่เธอผสมกินกับพี่ชาย กับคนงานที่ไร่จะอร่อยกว่า แต่เธอก็ยอมรับว่าค็อกเทลก็อร่อยไม่แพ้กัน จนอดที่จะเอาค็อกเทลแก้วที่สอง แก้วที่สามมาจิบรอลูกค้าที่สั่งน้ำหอมเอาไว้ไม่ได้ เบอร์โทรก็ไม่ทิ้งเอาไว้ให้ ชื่อแซ่ก็ไม่ยอมบอก เธอทำได้แต่เดินเตร็ดเตร่พลางจิบค็อกเทลไปด้วย จนมาโผล่ที่ห้องออกกำลังกายตั้งแต่เล็กจนโตเธอก็ยังไม่เคยลองเครื่องออกกำลังกายสักทีเลย ประจวบเหมาะกับวั

หลังจากงานเลี้ยงจบลง แบงค์หยิบถุงของขวัญที่ทางร้านส่งมาให้ เพื่อเช็กดูอีกทีเผื่อว่าน้องสาวเขาจะแกล้งหลอกว่าไม่มีของขวัญในนั้น หลอกเขาให้ตกใจเล่น ๆ เหมือนทุกครั้งที่เธอชอบแกล้งเขา ทว่ามันก็ไม่ของขวัญอยู่ในนี้จริง ๆ เขาครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่อยู่ในกระดาษแผ่นเล็ก ๆเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่ฟลายด์กำลังจัดของอยู่หลังร้าน เบอร์โทรไม่ปรากฏชื่อ และยังไม่ขึ้นว่าเบอร์ก่อกวนหรือมิจฉาชีพ มือเรียวบางเลยเลื่อนหน้าจอรับสายนั้นทันที“น้ำหอมที่ผมสั่งให้ร้านคุณไปส่งในงานวันเกิดวันนี้…มันหาย ไป ทางร้านจะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาโดยไม่อ้อมค้อม เขาพุ่งประเด็นที่เขาครุ่นคิดยังไงก็คิดไม่ตก ทางร้านก็ใหญ่โตไม่น่าจะคิดทำเรื่องอะไรที่ให้เสียหายต่อภาพลักษณ์ขนาดนี้(“เอ๊ะ? ก่อนที่ทางร้านจะส่งมอบของให้ลูกค้า หรือนำไปส่งให้ลูกค้า ทางร้านจะต้องตรวจสอบทุกอย่างเรียบร้อยก่อนส่งอยู่แล้วนะคะ และอีกอย่างฉันเป็นคนจัดเตรียมของเองกับมือและนำไปส่งเองโดยที่ไม่มีใครได้แตะต้องกล่องของขวัญเลยสักคนเดียว”)“ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้นคุณมีหลักฐานมายืนยันไหมว่าคุณไม่ได้