Semua Bab ของขวัญที่ด้อยค่า: Bab 101 - Bab 110

ย้อนกลับไปเมื่อ 3 อาทิตย์ก่อนหน้า หลังจากฟ้ารดาถูกไล่ตะเพิดออกจากบ้านจิตติพัฒน์ สองวันหลังจากนั้นสามีชาวต่างชาติที่เธอแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับเขาอยู่ที่ฝรั่งเศส เดินทางมาตามหาภรรยาถึงประเทศไทย เพราะฟ้ารดาบอกว่าบิดามารดาของเธอป่วยหนักจำต้องเดินทางกลับบ้านอย่างเร่งด่วนและกะทันหัน ไม่ได้พบหน้ากันมาจะครึ่งปีแล้ว ด้วยความคิดถึงจึงทำให้เดวิดต้องบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาหญิงสาวถึงที่ประเทศไทย ชีวิตในเวลานั้นเหมือนกำลังจะปกติสุข แต่ด้วยอาการที่หญิงสาวแสดงออกทำให้สามีที่ไม่ได้อยู่กับภรรยานานเกิดอาการสงสัย สุดท้ายแล้วฟ้ารดาถูกลากตัวไปยังโรงพยาบาลเพื่อตรวจความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับร่างกาย เพราะอาการที่หญิงสาวแสดงออกเหมือนกับคนที่กำลังตั้งครรภ์ ซึ่งสามีไม่ได้อยู่กับภรรยามานานแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อหมอยืนยันว่าหญิงสาวตั้งครรภ์ได้ 2 เดือนแล้ว พ่อเด็กคนนี้เป็นใครทั้งที่ตัวเขาเองก็อยู่ฝรั่งเศส จนเดวิดคาดคั้นซักถามเอาความจริงกับหญิงสาว ฟ้ารดาที่อ้อนวอนร้องขอเธอแทบจะก้มลงกราบเท้าของเดวิดเพื่อให้ไว้ชีวิต ชายหนุ่มตบตีทำร้ายร่างกายจนสะบักสะบอมแทบจะเอาชีวิตตัวเองไม่รอด แถมลูกในท้องก็เกือบจะแท้งแล้วด้วยซ้ำ คิดว่

เมื่อคืนหลังจากที่ดื่มเหล้าเมามาย ทำให้เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดท้องอย่างรุนแรง เลือดที่กำลังไหลอาบลงตามหว่างขาทำให้หญิงสาวตกอกตกใจกับสภาพของตัวเอง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันหน่อย” เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่เหนื่อยอ่อน เหมือนคนหายใจแทบไม่ออกในเวลานี้ ทั้งที่ภายในห้องมีเธอเพียงแค่คนเดียว ไม่มีใครมาช่วยเธอได้ทันตามคำร้องขอ หญิงสาวตะเกียกตะกายพาร่างของตัวเองที่เปื้อนด้วยโลหิตสีแดงสด เปิดประตูห้องพักออกไปร้องขอความช่วยเหลือจากบุคคลภายนอก สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็ดับมืดลงโดยไม่รู้เลยว่าเธอจะมีชีวิตรอดไปจนถึงวันพรุ่งนี้ได้อีกหรือเปล่า... คนเป็นแม่ที่รับรู้ข่าวของลูกสาว แม้จะถูกสามีห้ามปรามไม่ให้มาเยี่ยม แต่หัวอกนางก็ยังอยากมาดูลูกในวันที่ต้องเจ็บปวดเจียนตายเช่นนี้ คำบอกเล่าของหมอเจ้าของไข้ทำให้มารดาของฟ้ารดาต้องร้องไห้ปล่อยโฮออกมาเสียงดัง ชีวิตของฟ้ารดานับจากนี้คงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เพราะอาการตกเลือดจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป ทำให้เกิดผลข้างเคียงมากมายหลังจากที่หัวใจหยุดเต้นมานานหลายนาที แม้ตอนนี้จะช่วยชีวิตของฟ้ารดาให้กลับคืนมาได้ แต่หญิงสาวก็จะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทร

“คนนี้ชื่ออชิรวัฒน์ หรือจะเรียกว่าคุณชินก็ได้นะรุ้ง เขาเป็นเจ้าของบริษัทรถหรูนำเข้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย” หญิงสาวรีบพนมมือยกขึ้นไหว้ตามมารยาทที่เธอควรจะทำ อชิรวัฒน์ยกมือรับไหว้อย่างไม่รู้จะทำอะไรได้เช่นกัน “เดี๋ยวรุ้งขอพาลูกไปหาหนูนิดก่อนนะคะคุณกร” รุ่งทิวาอยากเดินออกไปจากความอึดอัดที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ หญิงสาวจึงหาเรื่องที่จะไปให้พ้นหน้าของผู้ชายที่กำลังยืนจ้องหน้าเธอกับลูกอยู่ไม่วางตา “รุ้งจะไปก็ไปเถอะ เดี๋ยววันใหม่ผมจะดูแลให้เอง” “แต่รุ้งไม่...” “ไว้ใจผมเถอะ ผมดูแลวันใหม่ได้ รุ้งไปสนุกกับหนูนิดและเพื่อน ๆ เถอะ ไม่ได้เจอกันนานไปเซอร์ไพรส์เขาหน่อยเป็นไร” “งั้นรุ้งฝากวันใหม่ด้วยนะคะ” ก่อนที่หญิงสาวจะกระซิบกระซาบให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน “คุณกรอย่าให้เขาอุ้มลูกรุ้งนะคะ รุ้งขอแค่นั้น” “ไว้ใจผมเถอะรุ้ง” รุ่งทิวาก้มลงหอมแก้มลูกสาวอีกครั้งก่อนเดินออกไป เธอเดินผละออกจากคนทั้งคู่ไปยังวง สังสรรค์ของกลุ่มเพื่อนที่กำลังสนุกสนานอยู่อีกฝั่งของห้องแกรนด์บอลรูม คุณากรหันมามองหน้าอชิรวัฒน์อีกครั้ง เขาเห็นสายตาที่อีกคนจ้องมองเด็กในอ้อมกอดของตนอย่างนึกสมเพช ในตอนนี้เขาไม่รู้หรอกว

อชิรวัฒน์ยังแอบซุ่มดูอยู่ จนกระทั่งรถของคุณากรขับออกไปจากบริเวณบ้านหลังนั้น ร่างสูงจึงปรากฏตัวออกมาจากมุมมืด เป็นจังหวะเดียวกันที่พ่อและแม่กำลังจะเดินเข้าบ้านไป “พ่อครับ แม่ครับ” คนทั้งคู่หันหน้ากลับมามองเสียงที่คุ้นหู รู้สึกแปลกใจอยู่มากไม่คิดว่าลูกชายจะมาอยู่ที่นี่ด้วยอีกคน ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ใกล้ ๆ คุณจันทร์กระจ่างจับจ้องมองดูใบหน้าของลูกชาย ดวงตาที่ยังคงแดงก่ำทำให้คิ้วโก่งขมวดเข้าหากัน “แกมาได้ยังไง ใครใช้ให้แกมาที่นี่” คุณจันทร์กระจ่างเอ่ยถามลูกชาย น้ำเสียงยังคงไม่พอใจและไม่ได้อยากเห็นหน้าลูกชายเลย “ผมควรจะถามพ่อกับแม่มากกว่าว่าพ่อกับแม่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พ่อกับแม่รู้ว่ารุ้งเขาอยู่ที่นี่นานแล้วใช่ไหมครับ?” “ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแก หนูรุ้งเป็นลูกสาวของฉัน ฉันจะมาเยี่ยมลูกเยี่ยมหลานของฉัน ไม่จำเป็นต้องรายงานแก” คุณจันทร์กระจ่างที่ไม่ว่าจะเห็นหน้าลูกชายกี่ครั้งกี่หน นางก็ยังไม่อยากจะพูดดีด้วย นางยังรู้สึกโกรธและไม่อยากให้อภัยกับความผิดที่ลูกชายคนเดียวได้ทำเอาไว้ “แม่... ผมขอเข้าไปในบ้านด้วยคนได้ไหม ผมอยากไปเห็นหน้าลูก” “แกอยากเข้าไปเห็นทำไม แกไม่ได้อยากมี

2วันต่อมา อชิรวัฒน์ลืมตาตื่นขึ้นภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว สายน้ำเกลือระโยงลงมาที่แขน อาการปวดหัวยังคงรุนแรงมาก ทำให้ชายหนุ่มถึงกับกุมขมับตัวเอง “คุณชินฟื้นแล้วเหรอครับ” คนที่ทักทายเป็นคนแรกคือลุงคนขับรถที่พาเขามาจากกรุงเทพฯ เมื่อสองวันก่อน “ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ล่ะลุง” “ก็คุณชินนั่งตากฝนเล่นทั้งคืนนี่ครับ ตื่นเช้ามาก็เลยเป็นไข้ หมอบอกว่าเป็นปอดบวมและมีไข้สูง คุณชินหลับไปตั้ง 2 วันเลยนะครับ” “ใครพาผมมาส่งที่นี่ครับลุง” “ผมพามาเองครับ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายบอกว่าคุณชินโง่ที่นั่งตากฝนทั้งคืนแบบนั้น ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเลย ให้ผมรีบพามาโรงพยาบาลก่อนจะตายอยู่หน้าบ้านครับ” “แม่พูดขนาดนั้นเลยเหรอครับลุง” “ครับ พูดแบบนี้เลย ผมไม่เข้าใจคุณผู้หญิงจริง ๆ ทำไมถึงไม่เห็นใจคุณชินบ้างเลยนะ” “ช่างเถอะครับลุง ผมจะเป็นจะตายเขาก็ไม่สนใจกันหรอก ผมมันชั่วนี่ครับ ผมมันเป็นคนเลว ใครจะอยากมาอยู่ใกล้ ใครจะอยากมาพูดคุยเสวนากับผมล่ะ” ชายหนุ่มนอนข่มตาลงอีกครั้ง รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ แม้เขาจะเกือบตายอยู่ใต้สายฝนก็ยังไม่มีใครเห็นใจเลย “เดี๋ยวเรียกหมอให้นะครับคุณชิน หมอสั่งไว้ว่าถ้าคุณชินฟื้นรีบแจ้งทัน