All Chapters of ของขวัญที่ด้อยค่า: Chapter 111 - Chapter 120

หลายวันผ่านไป อชิรวัฒน์ออกจากโรงพยาบาลสิ่งแรกที่เขาทำคือเดินทางไปยังบ้านที่รุ่งทิวาพักอาศัยอยู่ หญิงสาวกำลังอุ้มลูกเดินเล่นอยู่ที่หน้าบ้าน อชิรวัฒน์ก้าวขาลงจากรถ ทันทีที่หญิงสาวมองเห็นเธอถึงกลับจะรีบพาลูกเดินเข้าไปภายในตัวบ้านเลย “เดี๋ยวก่อนสิรุ้ง ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” อชิรวัฒน์รีบวิ่งไปขวางทางเอาไว้ไม่ให้สองแม่ลูกต้องเดินหนีจากเขาไปในตอนนี้ “รุ้งไม่มีอะไรจะพูดกับพี่ชินค่ะ” หญิงสาวจ้องมองหน้า มองสบตาดวงตาคู่เศร้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่อยู่ร่วมบ้านด้วยกันมา “แต่ฉันมี ขอเวลาไม่นานหรอกรุ้ง ขอแค่ 5 นาทีก็พอ” “รีบพูดมาสิคะ อยากพูดอะไร รุ้งจะฟังให้” สายตาอชิรวัฒน์จับจ้องมองใบหน้าลูกสาวที่มองหน้าเขากลับเช่นเดียวกัน ก่อนจะส่งยิ้มน้อย ๆ ทักทายอย่างไร้เดียงสา อชิรวัฒน์แทบจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาเมื่อได้เห็นรอยยิ้มน่ารักที่ทัชใจ “จะพูดไหมคะ ถ้าไม่มีอะไรจะพูด รุ้งจะได้เข้าบ้านสักที” “ฉันขอตกลงอะไรด้วยหน่อยได้ไหม” “เรื่องอะไรคะ?” “เรื่องลูก ฉันขอมีสิทธิ์มาหา มาดูแลลูกบ้างจะได้ไหม?” “จะอยากมามีสิทธิ์ จะอยากมาหา จะอยากมาดูแลให้เสียเวลาชีวิตของพี่ชินทำไมกันคะ เราไม่ได้เรียกร้อ

“คุณแม่คะ พอดีคืนนี้รุ้งต้องไปงานเลี้ยงกับคุณกร รุ้งขอฝากวันใหม่ให้นอนกับคุณแม่ได้ไหมคะ?” อชิรวัฒน์มองหน้าแม่ของลูก ทุกครั้งที่ได้มาพบเจอกันรุ่งทิวาสวยวันสวยคืนจนแอบเผลอมองเธออยู่บ่อยครั้ง เหมือนกับว่าในเวลานี้หญิงสาวเป็นผู้หญิงเต็มตัว ไม่ใช่เด็กที่เขาเคยอุปการะเลี้ยงดูมาก่อน “หนูก็อยากไปกับคุณแม่ ทำไมพ่อกรไม่ชวนหนูด้วยนะ?” หนูน้อยวันใหม่รีบวิ่งเข้าไปกอดมารดา ออดอ้อนอยากจะขอออกไปข้างนอกกับคนเป็นแม่ด้วย “เป็นงานเลี้ยงของผู้ใหญ่ค่ะลูก เด็กไปไม่ได้ค่ะ คืนนี้วันใหม่ต้องนอนกับคุณย่านะคะ เป็นเด็กดีด้วย ห้ามนอนดึกเข้าใจไหมคะ?” “แต่หนูอยากไป” “เดี๋ยวแม่ซื้อขนมมาฝาก ได้ไหมคะ?” “ก็ได้ค่ะ แต่หนูขอไปนอนกับลุงชินได้ไหมคะ หนูอยากฟังลุงชินเล่านิทานอีก” “อย่าไปรบกวนลุงชินเลยลูก ลุงชินเขาจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้ลุงชินก็จะกลับกรุงเทพฯ ไปทำงานแล้วนะคะ” หนูน้อยถึงกับเบะปาก เหมือนกับเสียใจที่จะไม่ได้ไปนอนกับอชิรวัฒน์อย่างที่ตั้งใจเอาไว้ “ไม่เป็นไรหรอก ให้วันใหม่ไปนอนกับลุงก็ได้ เดี๋ยวคืนนี้ลุงจะเล่านิทานให้ฟัง 3 เรื่องเลยดีไหมครับ” “ดีค่ะ ดีมากเลย วันใหม่อยากฟังเจ้าหญิงเอลซ่า หนูน้อยหมวกแ

เช้าวันนี้อชิรวัฒน์พร้อมด้วยพ่อและแม่ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ ไปพร้อมกัน ใบหน้าจิ้มลิ้มที่มายืนรอส่งทุกคนขึ้นรถเหมือนทุกครั้ง อชิรวัฒน์ต้องเดินลงจากรถอีกครั้งเพื่อไปโอบกอดร่างเล็กที่น่าหวงแหน ถ้าหากว่าเลือกได้ก็คงอยากจะอยู่กับลูกทุก ๆ วินาที “ลุงชินร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้ทำไมคะ” แม้จะเป็นแบบนี้ทุกครั้งในเวลาที่จะต้องจากลา หนูน้อยวันใหม่ก็ไม่เคยเข้าใจเลยสักนิด เพราะคนที่พูดอะไรไม่ได้เหมือนน้ำท่วมปาก อยากพูดอย่างที่ใจอยากจะบอกแต่ก็ทำไม่ได้ อชิรวัฒน์ยังคงโอบกอดวันใหม่ร้องไห้อยู่นาน ภาพแบบนี้เกิดขึ้นทุกเดือน รุ่งทิวาที่กำลังยืนจ้องมองจากภายในบ้านเธอได้แต่หลับตาลงข่มน้ำตาไม่ให้รินไหลไปกับสิ่งที่เห็น คุณจันทร์กระจ่างและสามีหันมองจ้องหน้ากัน ด้วยความรู้สึกสงสาร รู้สึกเห็นใจ แต่ทั้งสองคนคงทำได้เพียงเท่านี้ “สงสารตาชินนะคะคุณ รู้สึกยังไงไม่มีใครรู้กับมันหรอก ร้องไห้บ่อยครั้งฉันกลัวมันจะคิดเรื่องฆ่าตัวตายสักวัน” “ลูกไม่ทำแบบนั้นหรอกคุณจันทร์ คนมันพูดอะไรไม่ได้มันก็แสดงออกด้วยการร้องไห้เป็นเรื่องปกติ มันเป็นพ่อของวันใหม่นะ แต่วันใหม่ก็ยังเรียกลุงชินอยู่แบบนี้ ลูกคุณมันก็คงเสียใจนั่น

เดือนที่แล้วอชิรวัฒน์ไม่ได้เดินทางมาหาลูกสาวที่พัทยาเลย เพราะเขาต้องเดินทางไปต่างประเทศในวันที่พ่อกับแม่ต้องเดินทางมาเยี่ยมหลานสาวและรุ่งทิวา เขาจึงถือโอกาสในวันนี้เดินทางมาหาสองแม่ลูกตามลำพัง แต่พอไปถึงที่บ้านแม่บ้านกลับบอกว่ารุ่งทิวานั่งวินมอเตอร์ไซค์ออกไปรับลูกสาวที่โรงเรียนยังไม่กลับ เขาจึงถือโอกาสนี้ขับรถไปหาเธอและลูก เพราะรู้ดีว่ารุ่งทิวาต้องพาลูกสาวนั่งวินมอเตอร์ไซค์กลับเข้ามาบ้านพัก ด้วยความที่หญิงสาวขับรถไม่เป็นและไม่อยากมีคนขับรถให้ เธอแจ้งความประสงค์กับพ่อและแม่ของเขาว่าอยากอยู่แบบคนธรรมดาไม่ต้องมีคนรับใช้มากมายติดตามตัว แค่แม่บ้านคนเดียวก็มากเกินพอสำหรับชีวิตแล้ว อชิรวัฒน์จอดรถไว้ไม่ไกลจากหน้าประตูทางเข้าของโรงเรียนอนุบาล ร่างสูงเดินลงจากรถก็พบเข้ากับสองแม่ลูกที่กำลังจะพากันเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อขึ้นรถกลับบ้าน แต่ทางม้าลายที่ทั้งสองกำลังจะเดินผ่านกลับมีรถคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว อชิรวัฒน์ที่มองเห็นมาแต่ไกล เขารีบวิ่งเข้าไปหาคนทั้งคู่อย่างไม่คิดชีวิต “รุ้ง ระวัง!” ทั้งรุ่งทิวาและลูกสาวหันกลับมามองพร้อมเพรียงกัน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อชิรวัฒน์พุ่งทะยานผลักร่างขอ

หลังจากอุบัติเหตุในวันนั้นอชิรวัฒน์ต้องนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลถึง 6 อาทิตย์ วันนี้หมออนุญาตให้กลับบ้านได้ คุณจันทร์กระจ่างจึงพาลูกชายกลับมาบ้านที่รุ่งทิวาและลูกสาวพักอาศัยอยู่ “ทำไมแม่ไม่พาผมไปกรุงเทพฯ ล่ะ?” อชิรวัฒน์หันหน้ากลับมาถามมารดา คนเป็นแม่ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปนอกรถ และให้คนขับรถช่วยพาตัวลูกชายเข้าไปในบ้าน ทันทีที่หนูน้อยวันใหม่มองมาเห็น เด็กน้อยรีบวิ่งออกมาต้อนรับด้วยความดีอกดีใจ “ลุงชินกลับมาแล้ว ลุงชินเจ็บมากหรือเปล่าคะ?” แค่เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มที่วิ่งมาต้อนรับ ความเจ็บที่เคยพบเจอมามันก็คุ้มค่าแล้วสินะ วันใหม่เดินเข้ามาช่วยจับมือจูงแขนอชิรวัฒน์อีกข้างที่ว่าง “เดินไม่ได้เลยเหรอคะ หนูอยากช่วยเข็นรถลุงชินแบบนั้นเหมือนกัน” ทำเอาทั้งสามคนถึงกับต้องหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันเมื่อได้ยินคำพูดไร้เดียงสา “ลุงชินเขาตัวโตกว่าวันใหม่เยอะเลย วันใหม่ช่วยทำอย่างอื่นดีกว่านะคะ อย่างเช่นช่วยดูแลลุงชินไง” คุณจันทร์กระจ่างบอกกับหลานสาว นึกเอ็นดูกับใบหน้าไร้เดียงสาที่ไม่ว่าจะมองสักกี่ครั้งก็ชื่นใจคนเป็นย่าเหลือเกิน “หนูจะช่วยดูแลลุงชิน ลุงชินอยากได้อะไรคะ บอกวันใหม่ได้ทุกอย่างเลย”