Lahat ng Kabanata ng ของขวัญที่ด้อยค่า: Kabanata 81 - Kabanata 90

“อาการของคนตั้งครรภ์ จิตใจมันอ่อนไหวง่าย ผมเข้าใจ คิดถึงลูกในท้องรุ้งไว้สิ เขาจะเป็นกำลังใจที่ดีให้รุ้งในอนาคต” “รุ้งยังไม่รู้เลยว่ารุ้งจะมีปัญญาเลี้ยงเขาให้ดีได้หรือเปล่า แต่รุ้งก็อยากเก็บเขาเอาไว้ เพราะชีวิตของรุ้งไม่เหลือใครให้รักได้อีกแล้ว อย่างน้อยในวันข้างหน้าก็มีลูกที่จะมาเติมเต็มชีวิตให้กับรุ้ง” น้ำเสียงสะอื้นไห้ยังคงพูดโต้ตอบเหมือนคนเก็บกด เพราะหลายวันมาแล้วที่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีคนให้พูดคุยด้วยเท่าไหร่นัก แม้จะมีป้าสำรวยให้เสวนาด้วยแต่ก็ใช่ว่าเธอจะพูดกับป้าแกได้ทุกเรื่องในชีวิต อย่างน้อยก็มีเพื่อนคลายเหงาไว้พูดคุยด้วยก่อนนอน คุณากรได้แต่มองอากัปกิริยานั้นด้วยความรู้สึกสงสาร เสียงถอนหายใจดังออกมาเฮือกใหญ่เหมือนเหนื่อยแทนหญิงสาวมากมายนัก เขาได้แต่นั่งมองเธอร้องไห้อยู่นานสองนาน จะมีทางไหนบ้างที่เขาจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง “รุ้งเคยได้ยินหรือเปล่า ที่เขาบอกว่าเวลาฝนตกให้มองหาสายรุ้ง แต่ถ้าเวลามืดก็ให้มองหาดวงดาว ผมว่าชีวิตของรุ้งมันคงจะเป็นแบบนั้น ฟ้าหลังฝนมันก็ต้องเจอกับสิ่งที่สวยงาม แม้ตอนนี้มันจะมืดมนแต่สักวันมันจะต้องพบเจอแสงที่สว่างไสว รุ้งจะต้องผ่านมัน

ชายหนุ่มคนที่นอนอยู่จับจ้องมองหญิงสาวตลอดเวลา รุ่งทิวาเป็นคนสวย หน้าตาดีและหุ่นกำลังสวยได้ที่ พอมีของสวย ๆ งาม ๆ มาอยู่ตรงหน้า ความต้องการบางอย่างก็เริ่มปะทุขึ้นไม่อาจห้ามอารมณ์ที่มีได้ ฝ่ามือหนาจับหมับเข้าที่ข้อมือเรียวเล็ก “น้อง ทำตรงนี้ให้พี่หน่อย” ชายคนที่นอนอยู่พยายามจะจับมือหญิงสาวมาสัมผัสกลางกายที่มันกำลังลุกชันขึ้นอย่างน่าเกลียด “คุณทำบ้าอะไร ฉันแค่มานวดค่ะ ไม่ได้ทำงานแอบแฝงด้วยซะหน่อย” “เท่าไหร่บอกมาเลย พี่ยอมจ่าย ทำให้หน่อย” “พูดไม่เข้าใจหรือไง บอกว่าฉันไม่ได้ทำ ถ้าจะนวดก็นอนนิ่ง ๆ ค่ะ ฉันจะได้นวดต่อให้เสร็จ” ชายหนุ่มที่นอนอยู่รีบลุกขึ้นนั่ง ฝ่ามือหนายังคงจับข้อมือเรียวเล็กเอาไว้แน่น พร้อมกับอีกข้างที่ว่างตวัดรัดรอบเอวที่บอบบางเข้ามาประชิดตัว “ไม่ทำด้วยมือ แต่อยากให้พี่ทำให้เสร็จในตัวหรือไง หืม...” “คุณ ปล่อยฉันเดียวนี้นะ คุณจะทำบ้าอะไรกัน ฉันบอกว่าไม่ทำไงล่ะ ปล่อย!” รุ่งทิวากำลังดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการที่น่ารังเกียจนั้นไป แต่ทว่าลูกค้าก็ไม่ยอมปล่อยเธอเช่นกัน “หยุดดิ้นได้ไหมวะ ผู้หญิงทำงานแบบนี้ที่นี่เขาก็ทำกันทั้งนั้น ทำไมน้องถึงปฏิเสธล่ะ เท่าไหร่พี่

“ผมมาหาคนชื่อรุ่งทิวาครับ เห็นบอกว่าทำงานอยู่ที่นี่” ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าถึงกับมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก จะบอกว่าอย่างไรหรือต้องบอกตามความเป็นจริงกันแน่นะ ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะส่งยิ้มหวานให้อีกครั้ง “พอดีรุ้งเขากลับไปตั้งนานแล้วค่ะ เห็นบ่นว่าปวดหัว คุณไม่ไปตามหาที่บ้านเธอล่ะคะ” “ผมไปมาแล้วครับ เขาไม่ได้อยู่ที่ห้อง คนข้างห้องเขาบอกว่ารุ้งทำงานที่นี่ผมก็เลยมาหา” “เอ่อ... คือ แต่รุ้งเขาขอตัวกลับตั้งนานแล้วนะคะ ถ้าไม่ได้อยู่ที่ห้องพักก็คงจะไปเดินเล่นที่อื่นมั้ง ถ้าคุณไม่ได้มานวด คุณก็อย่าเกะกะตรงนี้ค่ะ” คุณากรมองจ้องหน้า เขารู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย หรือว่าเกิดเหตุบางอย่างขึ้นกับรุ่งทิวาหรือเปล่า สีหน้าและแววตาของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาดูไม่ค่อยพูดความจริงกับเขาเลย ก่อนจะมีผู้หญิงสองคนที่กำลังเดินพูดคุยกันออกมาจากภายในห้องซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “หัวใจจะวายตาย ดีแค่ไหนนะที่ยายรุ้งไม่ตายคาเตียง ใครจะไปรู้ล่ะป้าว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันจะอยากมาทำเรื่องอย่างว่าในร้านนวดแบบนี้” “อย่าพูดเสียงดังไป มันก็มีทุกที่นั่นล่ะวะ แกเพิ่งจะเข้ามาแกก็เลยไม่รู้ไง ถึงส่งยายรุ้งไปที่ห้องนั้นได้

5 เดือนผ่านไป วันเวลาผันผ่าน หน้าท้องที่เคยแบนราบดูนูนเด่นจนเห็นได้ชัด ตอนนี้อายุครรภ์เข้าสู่เดือนที่ 7 เข้าไปแล้ว สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ กำลังโตวันโตคืน รุ่งทิวายังคงขยันทำงานไม่เคยได้หยุดพัก ทั้งงานโรงแรมและงานทำครัว กว่าจะกลับถึงห้องพักในแต่ละวันก็ดึกดื่นเที่ยงคืนตลอด เหนื่อยกายไม่ว่าแต่ต้องรีบทำงานหาเงินไว้มาก ๆ ยิ่งใกล้คลอดชีวิตจะยิ่งลำบากขึ้นอีกเท่าตัว รุ่งทิวาอ่านหนังสือคู่มือสำหรับเตรียมเลี้ยงเด็กอ่อน ทำแบบนี้ทุกวันจนเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันไปเสียแล้ว คุณหมอบอกว่าลูกน้อยในครรภ์ของเธอเป็นผู้หญิง ร่างกายสมบูรณ์ตามเกณฑ์ดีทุกอย่าง แม้เธอจะทำงานแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อน แต่อาหารการกินเธอต้องบำรุงลูกน้อยให้ดีที่สุด เธอจะอดไม่ว่าแต่ลูกในท้องจะต้องอิ่มและได้รับสารอาหารครบทุกหมู่ วันนี้เป็นวันหยุดหญิงสาวจึงใช้โอกาสที่มีนอนพักอยู่ห้องไม่ไปไหน ฝ่ามือเรียวสัมผัสกับลูกน้อย รับรู้ถึงความสั่นไหวที่เกิดขึ้นอยู่ภายใน แม้จะเป็นเพียงแค่แรงกระตุกถี่ ๆ ก็ทำให้คนเป็นแม่ต้องยิ้มกว้างออกมาเสมอ แรงใจรายวันสำหรับชีวิตก็คงมีแค่นี้ ทุกวันที่หายใจอยู่ก็เพื่ออีกคนที่กำลังจะเกิดมา ไม่เคยโทษลูกที่ทำให้ชีวิ

“หมายความว่ายังไงตาชิน ที่บอกว่าหนูรุ้งท้องและหอบลูกหนีมันคือเรื่องอะไร” “มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกครับแม่ ผมกับเขาทะเลาะกันเรื่องอื่น มันไม่ได้เกี่ยวกับรุ้ง” “แต่ฉันอยากรู้เรื่องหนูรุ้งมากกว่า ที่ฉันมาที่นี่ทุกเดือนฉันไม่เคยเจอหนูรุ้งเลย เพราะหนูรุ้งหนีออกจากบ้านหรือว่าแกเอาหนูรุ้งไปไว้ที่ไหนกันแน่?” “ชินเป็นคนไล่เขาออกไปเองค่ะคุณแม่ น้องรุ้งท้องกับชิน ชินรู้ก่อนที่จะมาแต่งงานกับฟ้าซะอีก” “หุบปากเน่า ๆ ของเธอซะฟ้ารดา ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน” น้ำเสียงและสรรพนามเรียกขานที่แปรเปลี่ยนไป ดวงตาคมที่จ้องมองผู้หญิงตรงหน้ารู้สึกโกรธเกลียดจนอยากฆ่าให้ตายคามือเสียตอนนี้เลย “อะไรนะ แกไล่หนูรุ้งทั้งที่รู้ว่าเขาท้องอยู่นี่นะ จิตใจแกมันยังเป็นคนอยู่อีกหรือเปล่าชิน! แล้วแกไม่เคยบอกเรื่องนี้กับฉันเลยนี่นะ แกยังเห็นฉันเป็นแม่แกอยู่หรือเปล่า แกไม่อยากรับผิดชอบ แกไม่อยากส่งเสียเลี้ยงดูพวกเขา แล้วทำไมแกไม่บอกพ่อกับแม่ ทำไมแกไม่บอกฉันที่เป็นย่า ฉันจะรับผิดชอบหลานฉันเอง! ฉันไม่เคยสอนให้ลูกฉันไร้ความรับผิดชอบขนาดนี้ แกมันชิงหมามาเกิดหรือว่ายังไงนะชิน แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า!” น้ำเสียง