All Chapters of ของขวัญที่ด้อยค่า: Chapter 121 - Chapter 130

สองพ่อลูกโอบกอดกันอยู่นานหลายนาที อชิรวัฒน์หันหน้าไปมองแม่ของลูกด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะรุ้ง ขอบคุณที่ทำให้ฉันมีวันนี้ ขอบคุณจริง ๆ” อชิรวัฒน์ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินลูกสาวเรียกว่าพ่อ เพราะเขาขอแค่ได้เป็นลุงชินของลูกน้อยชีวิตเขาก็มีความสุขมากพอแล้ว แต่วันนี้วันใหม่เรียกเขาเต็มปากเต็มคำกับคำว่าพ่อ เป็นความสุขที่เขาจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต สองพ่อลูกยังคงนั่งกอดกันไม่สนใจคนที่นั่งอยู่รายรอบ “ขอบคุณมากนะหนูรุ้ง ขอบคุณที่ทำให้ตาชินมันยิ้มได้อย่างมีความสุขสักที” “รุ้งสงสารลูกค่ะ รุ้งไม่อยากโกหกวันใหม่อีกแล้วค่ะคุณแม่ รุ้งคิดว่ารุ้งทำถูกที่สุดแล้ว” คุณจันทร์กระจ่างกอบกุมมือของรุ่งทิวาเอาไว้ จ้องมองหน้าหญิงสาวพร้อมกับถามคำถามที่นางอยากจะรู้มากที่สุด “หนูรุ้งพอจะให้โอกาสตาชินกลับเข้ามาอยู่ในชีวิตไหม?” รุ่งทิวามองหน้า ไม่คิดว่าจะถูกถามคำถามนี้ในเวลาเช่นนี้ด้วยซ้ำ “หนูรุ้งคิดจะรับลูกชายแม่ไปเป็นครอบครัวด้วยหรือเปล่า?” “รุ้งยังไม่รู้ค่ะ รุ้งแค่ทำในสิ่งที่รุ้งควรจะทำ เรื่องของรุ้งกับพี่ชินรุ้งยังไม่ได้คิด ตอนนี้ขอแค่ทำหน้าที่แม่และพ่อของลูกก่อน เรื่องของอนาคตรุ้งตอบ

“คนที่เขาแต่งงานกันเขาต้องรักกันมากนะคะลูก” “คุณแม่กับคุณพ่อก็รักกันไม่ใช่เหรอคะ?” ใบหน้าจิ้มลิ้มถามกลับเพราะไม่เข้าใจกับคำตอบ “เอ่อ... ก็รักค่ะ แม่ก็รักคุณพ่อ” ทำเอาคนที่ยืนแอบฟังอยู่ถึงกับยิ้มกว้าง ไม่ว่ารุ่งทิวาจะพูดเพื่อเอาใจลูกสาวหรืออะไร แต่เขาก็ดีใจที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้น ชายหนุ่มจึงถือโอกาสนี้เดินเข้าไปภายในห้องรับแขกของบ้าน พร้อมด้วยถุงชอปปิงเต็มไม้เต็มมือ “พ่อก็รักแม่เหมือนกันนะลูก” เพราะไม่กล้าบอกรุ่งทิวาต่อหน้าตรง ๆ จึงถือโอกาสนี้บอกรักหญิงสาวแบบเนียน ๆ เสียเลย รุ่งทิวานิ่งอึ้ง เธอจับจ้องมองหน้าเขา พร้อมกับหัวใจที่มันกำลังเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ แม้จะรู้ว่าเขาพูดเอาใจลูกสาวแต่ทำไมนะเธอถึงรู้สึกดีใจแปลก ๆ “คุณพ่อมาแล้ว คุณพ่อขาพาคุณแม่ไปถ่ายรูปแต่งงานสวย ๆ มาติดบ้านได้ไหมคะ ที่บ้านพลอยรูปสวยมาก ๆ หนูอยากให้คุณแม่มีแบบนั้น” อชิรวัฒน์หันไปมองจ้องหน้าแม่ของลูก รุ่งทิวาส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่อยากให้เขาทำตามใจลูกสาวด้วยความฝืนทน “ได้สิครับ พ่อจะพาแม่ไปถ่ายพรีเวดดิ้ง มีวันใหม่อยู่ในรูปด้วยดีไหมครับ?” “ดีมากเลยค่ะ ดีที่สุด” แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือดังขึ้น

อชิรวัฒน์กำลังนั่งมองสองแม่ลูกหยอกล้อเล่นกันอยู่ในสระว่ายน้ำ ความสุขในชีวิตของเขาคงจะมีแค่นี้จริง ๆ โอกาสครั้งใหม่ที่ได้รับช่างมีคุณค่า ช่างมีความหมายกับชีวิต เป็นเหมือนความฝันที่ไม่เคยคิดว่าจะได้รับโอกาสดี ๆ แบบนี้อีกครั้งเลย ทุกครั้งที่มองใบหน้าลูก ได้ยินแต่เสียงหัวเราะ ได้เห็นแต่รอยยิ้มที่สดใส ได้เห็นความสุขที่ไม่ว่าจะมีเงินสักกี่ล้านก็หาซื้อความสุขตรงหน้าแบบนี้ไม่ได้เลย เขารู้ตัวเองแล้วว่าเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก เงินทองมากมายที่มีอยู่ในตอนนี้ก็ยังไม่เท่าคำว่าครอบครัวที่อบอุ่นในเวลานี้เลยด้วยซ้ำ หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วที่เขาเองยิ้มได้เต็มแก้ม รู้ว่าชีวิตต้องมีวันพรุ่งนี้เพื่อใคร 2 คนตรงหน้าคือคำตอบ คือคนสำคัญที่ทำให้ชีวิตมีความหมายมากยิ่งขึ้น เขาได้เป็นคนสำคัญของลูกสาว เป็นผู้ชายที่ลูกสาวเรียกว่าพ่อได้เต็มปากเต็มคำ คำว่าพ่อเป็นคำเดียวที่ทำให้หัวใจรู้สึกอิ่มเอมจนหาคำบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ผู้ชายที่เคยเลวมากอย่างเขายังมีโอกาสได้เป็นพ่อ ได้มีโอกาสเป็นผู้ชายที่แม่ของลูกรักอีกครั้ง “คุณพ่อขา ลงมาเล่นน้ำกับหนูกับคุณแม่หน่อยสิคะ” เสียงเรียกของลูกน้อยทำให้คนที่กำลังยิ้มอยู่ต

ตกดึกของคืนวันเดียวกัน หลังจากรุ่งทิวาพาลูกน้อยเข้านอนแล้วเสร็จ หญิงสาวกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง เพราะหนูน้อยวันใหม่แยกห้องนอนกับมารดามานานร่วมเดือนแล้ว ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนเข้าไป ห้องที่เคยว่างกลับถูกบุกรุกโดยพ่อของลูกที่กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงกว้างอย่างถือวิสาสะ เจ้าของห้องตัวจริงถึงกับรีบเดินเข้าไปหยุดยืนที่ข้างเตียงนอน “ใครอนุญาตให้พี่ชินเข้ามาในห้องนี้คะ?” “ไม่มีครับ ทำไมต้องมีคนอนุญาต พี่จะมานอนกับเมียไม่ได้หรือไงล่ะ” “ใครเป็นเมียกันคะ รุ้งเป็นแค่แม่ของลูก” หญิงสาวยืนกอดอกจ้องมองหน้าอชิรวัฒน์ซึ่งดูทีท่าว่าจะไม่ยอมออกจากห้องของเธอไปอย่างง่ายแน่ ร่างสูงดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แขนแข็งแรงโอบรัดรอบกายของรุ่งทิวาเข้าหา จนร่างบอบบางล้มลงไปนั่งบนเตียงนอนภายใต้อ้อมแขนแข็งแกร่งของคนเจ้าเล่ห์ “ขอนอนด้วยไม่ได้เหรอครับ นอนคนเดียวมันเหงา อยากมีหมอนข้างให้นอนกอดบ้าง” “แน่ใจเหรอคะว่าจะนอน ไม่ใช่จะมาวุ่นวายกับรุ้งหรอกเหรอคะ?” “ไม่ใช่ซะหน่อย ถ้ารุ้งไม่อนุญาตพี่จะไม่ทำ พี่จะให้เกียรติรุ้งที่สุดเลยพี่สัญญา แต่ขอพี่นอนที่ห้องนี้กับรุ้งด้วยคนจะได้ไหม?” สายตาคมที่ส่งอ้อนวอนร้องขอ

อชิรวัฒน์เดินลากกระเป๋าตามหลังสองแม่ลูกเข้ามา เขาเป็นคนนัดพ่อกับแม่ให้มาเจอกันที่นี่ โดยไม่ได้บอกสองแม่ลูกให้รับรู้กันล่วงหน้ามาก่อน ในทริปนี้จะเป็นทริปพิเศษที่อยากสร้างความทรงจำให้กับทุกคนในครอบครัว “พ่อกับแม่มาถึงนานแล้วเหรอครับ?” “มาถึงตั้งแต่เช้า เรื่องที่ตกลงกันเรียบร้อยแล้วนะตาชิน” “เรื่องอะไรเหรอคะคุณแม่?” รุ่งทิวาถามขึ้น รู้สึกเหมือนกับว่าทุกคนมีลับลมคมในอะไรกับเธออยู่ “เปล่าหรอก พี่แค่อยากพารุ้งกับลูกสาวและก็พ่อแม่ไปทานดินเนอร์ด้วยกัน พี่ให้พ่อกับแม่ไปจองร้านอาหารขึ้นชื่อของที่นี่ไว้ เดี๋ยวพี่เอากระเป๋าขึ้นไปไว้บนห้องก่อนนะ รุ้งกับพ่อแม่นั่งคุยกันไปก่อน เดี๋ยวพี่มา” อชิรวัฒน์เดินจากไป ปล่อยให้รุ่งทิวาได้อยู่กับพ่อแม่ของเขาอีกครั้ง ลูกสาวตัวน้อยกำลังคุยสนุกสนานอยู่กับคุณปู่ไม่ได้สนใจพ่อแม่อย่างก่อนหน้านี้เลย “เป็นยังไงบ้างหนูรุ้ง ตาชินมันทำอะไรให้หนูวุ่นวายใจบ้างหรือเปล่า?” คุณจันทร์กระจ่างถามแม่ของหลานที่ในอีกไม่นานจะกลายมาเป็นลูกสะใภ้ของนางอย่างเต็มตัวแล้ว “ก็ไม่นี่คะ ส่วนมากพี่ชินจะวุ่นวายกับวันใหม่มากกว่า เข้าขากันดีนักล่ะ ทุกวันนี้รุ้งพูดอะไรไม่ได้แล้วค่ะเพร