Semua Bab ของขวัญที่ด้อยค่า: Bab 1 - Bab 10

วาสิตาคิดตามที่ผู้เป็นป้าพูด สิ่งที่ป้าพูดมามันคือความจริงทุกอย่าง เพราะชีวิตที่ลำบากลำบนมาตั้งแต่เล็กจนโต ครอบครัวยากจนแทบจะไม่มีข้าวให้ประทังชีวิต แม่เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องอุ้มท้องเธอทั้งที่ไม่มีสามี ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ รู้แค่ว่ามีพ่อแต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ตั้งแต่เกิดก็อยู่กับแม่เพียงสองคน มีเพียงแม่ที่สู้ทำงานหาเงินเพื่อมาเลี้ยงดูลูกสาว แค่คิดถึงชีวิตที่ผ่านมาวาสิตาก็ร้องไห้ปล่อยโฮขึ้นมาอีกครั้ง เธอเองเห็นแม่ลำบากมาทั้งชีวิต เพื่อที่จะเลี้ยงดูเธอให้เติบใหญ่ได้อย่างทุกวันนี้ บางวันที่ไม่มีข้าวจะกินแม่ยังอุตส่าห์พาไปขอตามเพื่อนบ้านคนอื่นที่เขามีเมตตา แม้แต่ขอข้าววัดมากินก็เคยทำมาแล้ว เพียงแค่ให้ชีวิตมีลมหายใจได้อยู่ต่อเพื่อวันพรุ่งนี้ เธอรับรู้ดีว่ามันลำบากและต้องอดทนมากมายแค่ไหน "จ้ะ ป้ามา วาจะทำตามอย่างที่ป้ามาบอก วาจะต้องเรียนให้จบ วาจะได้มีงานที่ดีทำมีเงินส่งให้แม่ใช้ แม่จะได้ไม่ต้องลำบากลำบนเหมือนเมื่อก่อนอีก" นางมาลานั่งลงเคียงข้างหลานสาว กอดปลอบประโลมและเข้าใจเด็กสาวที่อ่อนต่อโลก ยิ่งชีวิตไม่เคยเผชิญโลกกว้างแบบนี้ กรุงเทพมหานครเหมือนสังคมชีวิตใหม่ที่ไม่ได้สวยหรูอย่างบ

“เป็นอะไร ทำไมวันนี้ถึงซุ่มซ่ามนักล่ะ?” เสียงทุ้มถาม เป็นครั้งแรกในรอบสองชั่วโมงที่เขาเพิ่งจะพูดคุยด้วย เหมือนไม่ใช่คำถามที่ห่วงใย แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการต่อว่าต่อขานเสียมากกว่า “ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ เลยรู้สึกเบลอ ๆ ขอตัวก่อนนะคะ” “ปวดหัวก็ไปกินยานอนพัก ไม่ใช่มาทำงานแล้วสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นเขาแบบนี้ ถ้าจานพวกนี้หล่นใส่รสาล่ะ เธอจะรับผิดชอบยังไง?” อ๋อ... เขาเป็นห่วงหล่อนคนนั้นสินะ ถ้าเธอทำร่วงใส่ผู้หญิงของเขา เขาคงจะเอาเรื่องเธอถึงตายเลยสิใช่หรือเปล่า? วาสิตายิ้มให้ทั้งที่ดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะลุกยืนขึ้นหันหลังเดินออกจากตรงนั้นไปทันที เกิดมาต่ำเตี้ยเรี่ยดินทำอะไรก็คงจะผิดไปหมด เธอไม่ได้อยากให้อุบัติเหตุแบบนี้เกิดขึ้นเสียหน่อย นอกจากจะโดนลูกชายเจ้าของบ้านต่อว่า คงจะตามมาด้วยคุณผู้หญิงของบ้านเรียกตัวให้ไปพบอีกเป็นแน่ ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจว่าอย่าให้ถึงกับต้องโดนไล่ออกเลยเถอะนะ ถ้าจะมีอะไรที่ร้ายแรงขอแค่ตัดเงินเดือนเพียงน้อยนิดที่มีอยู่ก็ได้ “วา ถ้าแกไม่ไหวก็ไปพักเถอะ ฉันกลัวว่าแกจะทำขนมพวกนี้หกใส่คุณ ๆ เขาอีก” นางมาลาต้องถอนหายใจออกมาเมื่อมองหน้าหลานสาว ดวงตาที่แดงก่ำเหมื

ระหว่างที่รอคอยเวลาที่ลุ้นระทึก ฝ่ามือของวาสิตาเย็นเฉียบจนเธอสัมผัสได้ เหงื่อที่เริ่มแตกพลั่กทำให้ความหวาดกลัววิ่งเข้าสู่หัวใจดวงน้อยอีกครั้ง ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับพยาบาลที่เรียกให้เดินตามหลัง ทุกย่างก้าวที่หญิงสาวก้าวเดินตามไป หัวใจของเธอยิ่งเต้นแรงจนไม่อาจจับจังหวะนั้นได้ วาสิตาขึ้นไปนอนบนขาหยั่งที่ตั้งอยู่กลางห้อง นายแพทย์หนุ่มหน้าตาดีพร้อมกับพยาบาลอีกคนที่อยู่ภายในนั้น ทำให้วาสิตาต้องหลับตาลงข่มความกลัวที่กำลังกัดกินหัวใจในเวลานี้ ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านขึ้นจนคนภายนอกรับรู้ถึงความไม่ปกติ คุณหมอต้องรีบเอ่ยปากบอกด้วยความเป็นห่วง “คุณพยาบาลตรวจดูความดันของเธอหน่อยสิ ผมคิดว่าเธอไม่โอเคเท่าไหร่นะ” จนพยาบาลต้องรีบไปเอาเครื่องวัดชีพจรมาตรวจวัดกับต้นแขนเรียวเล็กนั้นอีกครั้ง “ความดันขึ้นสูงมากเลยค่ะ สงสัยว่าจะตื่นเต้นและกลัวหนัก” “ให้เธอไปพักอยู่ที่ห้องเหมือนเดิม พร้อมแล้วค่อยเข้ามาใหม่ ไปเรียกคิวต่อไปเข้ามาเลย” “แต่หนูไม่เป็นไรค่ะคุณหมอ หนูแค่ตื่นเต้นมากไปหน่อย หนูอยากทำให้มันจบสักที” วาสิตาบอกกับคุณหมอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ หยดน้ำใสที่ไหลออกตามหางตา ทำให้

“กลับมาเที่ยงคืนกว่าครับพ่อ พอดีเมื่อคืนรสานัดเพื่อน ๆ สมัยเรียนปาร์ตี้กัน ผมก็เลยต้องอยู่ด้วยจนปาร์ตี้เลิก” “เมื่อไหร่ลูกจะขอหนูรสาแต่งงานสักทีล่ะ คบกันเป็นแฟนมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไง เราก็ไม่ใช่อายุน้อย ๆ แล้วนะตากร เพื่อนรุ่นเดียวกันก็แต่งงานมีลูกกันเป็นโหลแล้ว เหลือแต่แกนี่แหละที่ยังไม่มีเมียเลย” “ผมก็คุยกับรสาอยู่นะครับแม่ รสาขอเวลาอีกไม่นาน เขาบอกโปรเจกต์ใหม่ที่ทำอยู่มันยังไม่เข้าที่เข้าทาง ไม่มีเวลาที่จะมาจัดงานแต่งหรือพิธีการอะไรในเวลานี้” “แสดงว่าหนูรสาก็ไม่มีปัญหางั้นสิ แล้วนี่ไม่คิดจะขอเขาแต่งงานให้เขามีโมเมนต์ที่น่าประทับใจไม่รู้ลืมหน่อยหรือไง” คุณเอกอนันต์ถามขึ้นอีกครั้ง ทำให้คุณชิดชนกต้องยกนิ้วโป้งส่งให้อย่างเห็นดีเห็นงามด้วยทันที “ผมเซอร์ไพรส์ใครไม่เป็นหรอกครับพ่อ ขนาดตอนขอเป็นแฟนรสายังเป็นคนขอผมก่อนเลยนะ” “แกนี่นะ ไม่ได้ความเจ้าชู้ของพ่อแกมาเลย จีบสาวเก่งที่สุด จีบทีละหลาย ๆ คนพร้อมกันด้วย ถ้าแม่ไม่เก่งและปราบพ่อแกได้นะ แกกับน้องแกไม่ได้มาเกิดกับพวกเราหรอก” คุณชิดชนกเล่าให้ลูกชายฟังถึงเรื่องที่ตลกขบขันในอดีตสมัยที่ยังอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกสาวคนเล็ก ท

วาสิตารับเงินเดือนเป็นเดือนสุดท้าย ก่อนที่เธอจะเก็บของใส่กระเป๋าสะพายหลังเพื่อที่จะได้เดินทางออกจากบ้านหลังนี้ตามความคิดที่มีก่อนหน้า เธอตัดสินใจดีแล้วที่จะจากไปอย่างเงียบ ๆ แบบนี้ “จะไปหาหมอตรวจภายใน ทำไมต้องเอากระเป๋าใบใหญ่แบบนี้ติดตัวไปด้วยน่ะวา แกไม่หนักหรือไงเดี๋ยวค่อยกลับมาเอาก็ได้ แกจะกลับรถเที่ยวเย็นโน่นไม่ใช่หรือ?” นางมาลาถามขึ้น นางแอบสงสัยและรู้สึกแปลกใจกับท่าทีที่วาสิตาแสดงออกยิ่งนัก “วาขี้เกียจกลับมาเอาจ้ะป้า วาจะไปหมอชิตเลย คงจะขึ้นรถกลับเที่ยวสี่ห้าโมงเย็นนั่นแหละ ถึงบ้านเช้าพอดี” “แกลาคุณผู้หญิงไปแค่อาทิตย์เดียว แต่แกเก็บเสื้อผ้าเหมือนแกจะไปแล้วไปลับเลยนะยายวา” “เสื้อผ้าไม่ได้ใช้น่ะป้ามา วาจะเอาไปแจกเด็กที่บ้านใส่เลยต้องเก็บกลับเยอะ” “เออ ๆ ถ้าอย่างนั้นตามใจแกเถอะ ไปหาหมอเขาว่ายังไงแกอย่าลืมโทรศัพท์มาเล่าให้ฉันฟังบ้างนะ” “รู้แล้วจ้ะป้า งั้นวาไปก่อนนะจ๊ะ ป้ามาดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยนะ” สองป้าหลานยืนร่ำลากันอยู่ข้างรถแท็กซี่ที่มาจอดรอ วาสิตาโผเข้ากอดคนเป็นป้าอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะกลับขึ้นไปนั่งบนรถและรถคันดังกล่าวค่อย ๆ ขับห่างจากบ้านหลังนั้นไป หนึ่งปีที่เข้าม