บททั้งหมดของ พี่ชายสายรุก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 1 น้องสาวบุญธรรมมุกดารินทร์ เด็กสาววัยสิบหกปีที่ชีวิตของเธอต้องพลิกผันในชั่วข้ามคืน อุบัติเหตุครั้งใหญ่พรากพ่อกับแม่ไปจากเธอ ทำให้เด็กสาวชั้น ม.ปลาย ต้องกลายเป็นคนไร้ญาติขาดมิตรในทันที เพราะทั้งบิดาและมารดาของเธอต่างก็เป็นเด็กกำพร้ามาด้วยกันทั้งคู่ โลกทั้งใบที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นความว่างเปล่า หัวใจของเธอแตกสลายเป็นเสี่ยงๆโชคดีที่ยังมี คุณอิสรีย์ เพื่อนรักของมารดาที่เคยเป็นเด็กกำพร้ามาด้วยกันยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ หลังงานศพของบิดาและมารดาเสร็จสิ้นลง มุกดารินทร์จึงหอบหิ้วความทรงจำและหัวใจที่บอบช้ำจากบ้านเกิด มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่กรุงเทพฯ ภายใต้ชายคาคฤหาสน์หลังใหญ่ของครอบครัวคุณอิสรีย์รถตู้คันหรูแล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ มุกดารินทร์ลงจากรถพร้อมกับสมชายคนขับรถที่ช่วยเธอขนสัมภาระเข้ามา ก้าวแรกที่เท้าสัมผัสคฤหาสน์หลังงาม เด็กสาวก็พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกอ้างว้างนั้นเอาไว้“อ้าว!!! ถึงพอดีเลย ป้าว่าจะโทรถามอยู่เลย...ว่าถึงไหนกันแล้ว” เสียงของคุณอิสรีย์ดังขึ้นอย่างร่าเริง เด็กสาวรีบวางกระเป๋าแล้วยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม ภายใต้รอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า“สวัสดีค่ะคุณป้าคะ”“

ตอนที่ 3 การต้อนรับที่แสนอบอุ่นคุณอิสรีย์พาเธอเดินผ่านห้องต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นห้องอาหารขนาดใหญ่ที่สามารถรองรับแขกได้หลายสิบคน ห้องทำงานที่เต็มไปด้วยหนังสือและเอกสาร หรือแม้กระทั่งห้องออกกำลังกายที่เพียบพร้อมไปด้วยอุปกรณ์ทันสมัย ทุกย่างก้าวพาให้มุกดารินทร์ได้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างโลกใบเก่าของเธอกับโลกใบใหม่ที่กำลังจะก้าวเข้ามา สุดท้ายคุณอิสรีย์ก็พาเธอมาหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่งบนชั้นสองของคฤหาสน์“และนี่คือห้องของหนูมุกนะจ๊ะ ป้าให้แม่บ้านจัดเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกป้าได้เลยนะ”มุกดารินทร์ค่อยๆ ผลักประตูไม้บานใหญ่เข้าไป เผยให้เห็นห้องนอนที่กว้างขวางมากกว่าที่เธอคิด ถึงแม้จะไม่ได้หรูหราอลังการเหมือนส่วนอื่นๆ ของคฤหาสน์ แต่กลับตกแต่งอย่างเรียบง่าย ทว่าเปี่ยมไปด้วยรสนิยม ผนังห้องทาสีครีมอ่อนสบายตา เตียงเดี่ยวขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องปูด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา พร้อมผ้าห่มนวมเนื้อดีที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบ ข้างเตียงมีโต๊ะหัวเตียงขนาดเล็กวางโคมไฟดีไซน์สวยงาม ตู้เสื้อผ้าบิลท์อินขนาดใหญ่ที่ผนังอีกด้านดูทันสมัยเข้าชุดกันมุกดารินทร์เดินตรงไปยังหน้าต่างบานก่อนจะเลื่อ

ตอนที่ 5 น้ำไม่ไหลหลังอาหารมื้อค่ำที่เต็มไปด้วยความรู้สึกประหม่าสิ้นได้สุดลง ทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าห้องพักของตัวเอง มุกดารินทร์ถอนหายใจยาว พลางเดินเข้ามาในห้องนอนที่เป็นโลกส่วนตัวของเธอ เด็กสาวรีบจัดเตรียมชุดนักเรียนให้พร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ แต่มันก็ถูกรีดเอาไว้อย่างเป็นระเบียบแล้ว ไม่เหมือนเช่นทุกครั้งที่เธอต้องมารีดเองซักเอง ชุดนี้เป็นชุดของโรงเรียนใหม่ที่เธอยังไม่ค่อยชินตาสักเท่าไหร่ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาทาบลำตัวดูแล้วหมุนไปมา หน้าอกเสื้อปักชื่อของเธอเอาไว้อย่างเรียบร้อย มุกดารินทร์ สิงหบวร การเริ่มต้นชีวิตใหม่ในรั้วโรงเรียนมัธยมที่กรุงเทพฯ ของมุกดารินทร์กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในวันพรุ่งนี้ ก่อนหน้านี้คุณอิสรีย์เป็นคนจัดการเรื่องย้ายโรงเรียนและหาโรงเรียนที่ดีที่สุดให้กับเธอเมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสมุดปากกาตำราเรียนและชุดเสื้อผ้าสำหรับวันพรุ่งนี้ เด็กสาวก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินไปยังห้องน้ำทันที แต่ก๊อกน้ำที่นี่ดูหรูหราและแปลกไปจากที่เธอเคยใช้ มุกดารินทร์พยายามหมุนแล้วหมุนอีกแต่น้ำก็ยังไม่ไหลออกมา เด็กสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความไม่คุ้นชิน ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไ

ตอนที่ 7 หน้าที่...และความรู้สึก7.00 นระหว่างที่ทั้งสามคนรับประทานอาหารเช้าพร้อมหน้ากันบนโต๊ะอาหาร คุณอิสรีย์มองลูกชายสลับกับลูกสาวคนใหม่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอสังเกตเห็นสายตาของอาเธอร์เมื่อเขาชำเลืองมองมุกดารินทร์ และนั่นทำให้คุณอิสรีย์มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจ“อาเธอร์!!!” เสียงเรียกนั้นทำให้บุตรชายที่กำลังเพลิดเพลินกับการทานมื้อเช้าที่แสนอร่อยต้องเงยหน้าขึ้นมองมารดา ดวงตาคมกริบฉายแววฉงนเล็กน้อย“มีไร..ครับแม่” อาเธอร์ตอบรับด้วยรอยยิ้ม“ช่วงนี้แม่คงต้องรบกวนแกหน่อยนะ” คุณอิสรีย์ยิ้มบางๆ ให้กับบุตรชายหลังจากเอ่ยขึ้น แต่ในรอยยิ้มนั้นแฝงไว้ด้วยความตั้งใจอันแน่วแน่“เรื่องอะไรครับ” อาเธอร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย“คือช่วงนี้...แม่จะฝากให้แกช่วยดูแลหนูมุกแทนแม่หน่อย พอดีแม่ต้องไปประชุมแทนคุณพ่อที่สิงคโปร์หลายวันเลย” คุณอิสรีย์เอ่ยขึ้น ดวงตาจับจ้องบุตรชายด้วยแววตาจริงจัง แม้จะรู้ดีว่าภาระนี้อาจไม่ใช่สิ่งที่ลูกชายปรารถนา แต่เธอรู้ว่าอาเธอร์คือคนที่เธอพึ่งพาได้มากที่สุดในยามนี้คุณอิสรีย์ในฐานะซีอีโอของบริษัท เรเนซองส์ อินโนเวชั่น กรุ๊ป ซึ่งเป็นกลุ่มธ

ตอนที่ 9 อย่างแกล้งน้องมุกดารินทร์ปิดประตูรถสปอร์ตคันหรูอย่างช้าๆ พยายามซ่อนความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจทุกครั้งที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับอาเธอร์ในพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้ เธอกอดกระเป๋านักเรียนแน่น ก่อนจะแอบเหลือบมองใบหน้าคมของเขากำลังขับรถอยู่ อาเธอร์ยังคงนิ่งเฉย หลังขับรถออกมาจากบริเวณโรงเรียนได้สักระยะเขาก็เอ่ยขึ้น“วันนี้เป็นไงบ้าง…” เสียงทุ้มต่ำทำลายความเงียบในรถ มุกดารินทร์แปลกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าอาเธอร์จะเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน“ก็…ดีค่ะ เพื่อนใหม่ น่ารักทุกคนเลย” เธอตอบแผ่วเบา ก่อนจะพยายามหันหน้าไปมองวิวข้างทางเพื่อหลบสายตาที่รู้สึกเหมือนกำลังจ้องมองเธออยู่อาเธอร์ไม่ได้ถามอะไรต่อ รถสปอร์ตแล่นไปบนถนนที่การจราจรติดขัด มุกดารินทร์รู้สึกได้ถึงความร้อนจากแสงแดดยามเย็นที่สาดเข้ามาทางกระจกด้านข้าง เด็กสาวขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลบแดด แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักขณะรถจอดติดไฟแดง มือหนาของอาเธอร์ก็ยื่นเข้ามาใกล้ ก่อนจะเลื่อนม่านกระจกขึ้นเพื่อกันแสงแดดให้เธอ พร้อมกับเร่งพัดลมแอร์ให้แรงขึ้นอีกนิดโดยไม่ได้พูดอะไร สัมผัสแนบชิดของเขาเฉียดผ่านเรือนร่างของเธอเมื่อครู่ ก็ทำให้มุกดารินทร์รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง