All Chapters of จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : Chapter 91 - Chapter 100

ไอ้ลูกหมาตระกูลเซิ่งอีกแล้ว...“มันทำไมอีก” จื่อเถาหากอายุเท่ากันแม่จะไปกระชากหน้าสักที ตอนนี้ตัวก็เล็ก ยืนบนโต๊ะถึงจะเทียบความสูงของเจ้านั่นได้ เห็นหายเงียบไปนาน ทั้งไม่มาข้องเกี่ยวนานแล้ว วันนี้ทำอันใดให้พ่อครัวมือหนึ่งของข้าขัดใจอีกเล่า“เขาไล่โจวเจิ้นพ่อครัวที่เคยเป็นอันดับหนึ่งแห่งเจียงซูออกไปแล้ว และยื่นข้อเสนอให้ข้าไปทำงานกับเขา กับค่าตอบแทนมากกว่าเจ้าห้าเท่า” จางฉวนหยุดนิดหนึ่งดูท่าทีจื่อเถาว่าจะคิดอย่างอย่างไรกับคนผู้นี้ดี“แล้วอย่างไรอีก”“กับสูตรอาหารบ้านเจ้าทั้งหมด ต้องทำขายที่ร้านของเขาด้วย” จางฉวนไม่ใช่คนร้อยเล่ห์ นางรู้ดีว่าเขาเตือนนางเช่นนี้คืออะไร ให้นางระวังตัวสินะ“หัวใจของอาหารข้าไม่ใช่สูตรอาหาร เพียงแต่วัตถุดิบต้องมาจากบ้านข้าเท่านั้น เจ้าวางใจเรื่องนี้ไม่มีทางหลุดแน่นอน ต่อให้ผู้ใดอยากลอกสูตรอาหารของข้า ย่อมไม่มีทางเหมือนเป็นแน่” แน่นอนว่าวัตถุดิบลับคือน้ำพุวิเศษนั่นเอง มันยิ่งกว่าเครื่องปรุงรสใด ๆ ในใต้หล้านี้ด้วยซ้ำ“เจ้าไม่ระแวงข้ารึ” จางฉวนแปลกใจนิด ๆ ที่นางไม่พูดถึงเรื่องซื้อตัว แต่กลับพูดอย่างมั่นใจว่าต่อให้เขาทรยศนางก็ไม่มีวันทำอร่อยกว่าเขาได้หรอก“หากเจ้

วันนี้ขันทีต่างแจ้งเรื่องไปยังจวนขุนนางต่าง ๆ จากรับสั่งฝ่าบาททำให้เหล่าขุนนางสวมเครื่องแบบกันอย่างเร็วรี่ โดยชุดขุนนางแต่ละชุดนั้นจะใช้ลายปักแบ่งแยกลำดับขั้นขุนนาง โดยสัตว์ปีกจะเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น และสัตว์สี่เท้าจะเป็นขุนนางฝ่ายบู๊โดยที่ขุนนางลำดับที่หนึ่งนั้น เป็นตระกูลเฟินและตระกูลชุน โดยผู้สนับสนุนฮองเฮาชุนฉวี่ตำหนักอี้คุณคือใต้เท้าชุนเสนาบดีฝ่ายขวา คุมขุนนางฝ่ายบุ๋นลายปักษ์ของชุดที่บ่งบอกได้ชัดเจนคือนกกระเรียนมงกุฎแดง แสดงถึงอำนาจในราชสำนักที่สนับสนุนองค์รัชทายาทฉู่เพ่ยฉี่ ซึ่งเป็นหลานแท้ ๆ ของตนเองส่วนเสนาบดีฝ่ายซ้ายคุมขุนนางฝ่ายบู๊คือใต้เท้าเฟิน ซึ่งเป็นบิดาแท้ ๆ ของเฟินกุ้ยเฟย โดยลายปักษ์ที่แสดงถึงอำนาจคือสิงโต ยามใดที่เหล่าขุนนางได้เห็นก็ย่อมเกรงขามในอำนาจ ทั้งยังสนับสนุนองค์ชายรองฉู่เพ่ยเจวียน และเป็นไม้เบื่อไม้เมากับใต้เท้าชุนเหล่าขุนนางยืนด้วยท่าที่สงบเสงี่ยม รอคอยการตัดสินของคนมีอำนาจสูงสุดบนบัลลังก์มังกร ที่กำลังเคาะนิ้วอยู่ด้านบน บรรยากาศเป็นไปอย่างเงียบเชียบและน่าอึดอัด เหล่าขุนสองฝ่ายที่แบ่งแยกชัดเจนว่าสนับสนุนฝ่ายใด จนฮ่องเต้ ‘ฉู่เพ่ยจวิน’ ขยับตัวเอนฝ่ายไหนก็ไม่ได้

เสียงควบม้าอย่างรวดเร็วเข้ามายังเมืองเจียงซู ทหารที่อยู่บนป้อมต่างวิ่งเข้าไปรายงานใต้เจี้ยนที่มาประจำเมืองเจียงซูอยู่ขณะนี้“มีม้าไม่ทราบผู้ใดกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ขอรับ” เหล่าทหารที่ได้รับให้จับตาความเคลื่อนไหวการเข้าออกของทุกคนในเมืองเจียงซูเมื่อเห็นสิ่งไม่ชอบมาพากลก็รีบรายงานทันที เขาได้รับหน้าที่ในการตรวจคน ส่วนใต้เท้าเผิงได้รับหน้าที่ถวายความปลอดภัยแก่องค์รัชทายาทเจี้ยกั๋วเดินออกมาดูด้วยตนเอง แล้วสั่งให้นายด่านกักคนผู้นี้ไว้แล้วเขาจะลงไปตรวจสอบเอง สองเท้าของเขาเดินราวกับจะบินก็ไม่ปานเพื่อให้ทันต่อการตรวจสอบของชายผู้นี้“เป็นใครมาจากไหน มีป้ายประจำตัวหรือไม่”ฉู่เพ่ยเจวียนคิดไว้แล้วว่าการลอบสังหารองค์รัชทายาทต้องทำให้เจียงซูวุ่นวาย ดีที่เอาป้ายหยกประจำตัวมาด้วย ไม่เช่นนั้นคงเป็นคนไร้หัวนอนปลายเท้าป้ายหยกแกะสลักนามของตนเองแล้วมีสัญลักษณ์ลูกมังกรที่ด้านหลังทำให้นายหน้าด่านไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าผู้นี้แอบอ้างหรือไม่จึงส่งให้กับใต้เท้าเจี้ยน แต่เมื่อใต้เจี้ยนเห็นป้ายเข้าแล้วก็กลืนน้ำลายลงคอ‘องค์ชายรอง’ เขารีบเดินมายังม้าของคนผู้นั้นแล้วก็คุกเข่าคารวะทันที“ใต้เท้าเจี้ยน

วันแข่งขันสุดยอดพ่อครัวแห่งเจียงซูเริ่มขึ้น จื่อเถานั่งชมอยู่ด้านนอกและไม่ได้เข้าร่วมแข่งขันด้วย ทั้งที่ฉู่เพ่ยฉีอยากให้นางลงแข่งจะได้เข้าไปอยู่ในเมืองหลวงด้วยกัน แต่เขาคิดผิด“เจ้าทำสีหน้าไม่ค่อยเบิกบานใจเช่นนี้มีเรื่องอันใดรึ”“แค่เบื่อ”“ไม่ใช่การแข่งวันนี้เจ้าเป็นคนอยากให้เกิดขึ้นหรอกหรือ” เมื่อเขามาถึงเจียงซูได้หนึ่งวัน ก็ได้รู้อะไรหลายอย่างเกี่ยวกับน้องชายและความสัมพันธ์ของเด็กหญิงใกล้สิบหนาวผู้นั้น หรือแท้ที่จริงน้องชายเขาวาดหวังให้นางเข้าไปในตำหนักบูรพา เขาไม่รู้ฤทธิ์เดชของเสด็จแม่งั้นหรือ“ก็จริงอยู่แต่คนที่ควรแข่งดันไม่ลง” นั่นปะไรเขาคาดเดาอะไรไว้ผิดเสียที่ไหน เพราะว่าต้องการให้หนูน้อยนั้นเข้าวังนั่นเอง แต่ว่าความสัมพันธ์ที่มาของเจ้าหนูน้อยจื่อเถานั่นเกี่ยวข้องกับคนคิดกบฏอ๋องห้าไม่ใช่หรือ แต่ก็มีท่านน้าของเขาที่ยังพอดึงรั้งตระกูลชุยไว้ได้ แต่นั่นพวกนางกลับไม่ใช้ชื่อแซ่ตระกูลชุย แต่กลับใช้แซ่ตระกูลท่านยายของนาง ความซับซ้อนนี้น่าปวดหัวนัก ไหนจะมารดานางถูกหย่าร้างกับตระกูลฟู่เฉียนอีกต่างหาก เรียกได้ว่าฐานะของนางแค่จะเข้าวังถือว่าคุณสมบัติไม่เพียงพอด้วยซ้ำ“ท่านพี่ท่านจะรู้อะไร

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา พบก็ต้องมีจากสุดท้ายแล้วจางฉซนก็ตกลงกับบิดาว่าจะเข้าไปทำงานกับองค์รัชทายาทเพื่อปูทางสู่พ่อครัวหลวง และวันนี้เขาต้องเตรียมตัวกลับพร้อมกับองค์รัชทายาทเวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เมื่อปีก่อนนางมาอยู่ที่นี่ยังเป็นหนูน้อยจื่อเถาของท่านแม่ บัดนี้นางโตขึ้นอีกปี กับพวกน้อง ๆ ที่ก็โตขึ้นอีกเช่นเดียวกันองค์รัชทายาทอีดออดโอ้เอ้อีกเจ็ดวัน เพื่ออยากใช้ชีวิตนอกวังอย่างแสนสนุก จนวันนี้เขามาพบนางเป็นวันสุดท้าย“เจ้าไม่อยากเป็นห้องเครื่องของข้าหรือไง” เขาอยากถามนางอีกสักคำ เพราะว่านี่เป็นโอกาสที่นางจะเจริญก้าวหน้า แต่จื่อเถาเพียงยิ้มปฏิเสธโดยไม่ต้องพูดก็รับรู้ได้“เจ้าไม่ชอบวังหลวงสินะ ข้าก็เหมือนกัน” ฉู่เพ่ยฉีอยากมีอิสระที่สุด การที่ได้เป็นลูกเสด็จแม่ทำให้เขาต้องรับหน้าที่อันหนักอึ้ง พร้อมกับเหล่าขุนนางที่อยากสนับสนุนเขาเพื่ออำนาจในวันข้างหน้า เขาเหมือนเครื่องมือในการมั่งมีของคนกลุ่มหนึ่งเท่านั้น“เชื่อเถอะว่าวังหลวงไม่ใช่ที่วิ่งเล่นของข้า” จื่อเถาพูดเพียงสั้น ๆ แต่ความหมายมันลึกซึ้งนัก นางรับรู้ว่าฉู่เพ่ยฉีคิดอย่างไร เขาเพียงแค่เห็นสิ่งแปลกใหม่และชมชอบไปเท่านั้น เมื่อเข