All Chapters of จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : Chapter 1 - Chapter 10

ลีลี่คนไทยเชื่อสายจีน ซื้อหนังสือนิยายจีนโบราณมาอ่าน เมื่อถึงตอนที่พระเอกฆ่านางเอกอย่างเลือดเย็น เธอถึงกลับสลดกับภาพจินตนาการในหัวตามตัวอักษรที่ผู้ประพันธ์ถ่ายทอดออกมาได้อย่างสยดสยอง จนต้องวางนิยายลงกับหัวเตียงเพื่อตั้งสติ และแม่ก็เรียกให้ไปช่วยทำเต้าหู้ แต่ห้วงความคิดของลีลี่มีแต่ฉากสยองขวัญในนิยายเรื่องนั้น เมื่อทำเต้าหู้เสร็จแล้ว จึงรีบเข้านอนหวังให้ลืมความน่ากลัวนั้นเสีย แต่ความฝันของลีลี่ยังไม่พ้นชะตาของนางเอกในเรื่องที่เป็น ‘สตรีตัวร้าย’สุดโหดที่ฆ่าบิดาบังเกิดเกล้า และมารดาเลี้ยงอย่างเลือดเย็นด้วยความแค้นสะสมครั้งโดนข่มเหงรังแกตั้งแต่เล็ก กับมารดาที่น่าสงสารต้องจบชีวิตลงเพราะบิดาไม่ไยดี ปล่อยสตรีชั่วช้าผู้นั้นทำร้ายท่านแม่ของนางให้ทุกข์ทรมานทั้งกายใจ ดวงตาของฟู่เฉียนจื่อเถาแดงก่ำ เด็กหญิงวัยหกหนาวที่สั่งสมความอาฆาต ลบความสดใสที่เคยมีจนสิ้น หลงเหลือเพียงความน่ากลัว สุดท้ายนางแอบไปฝึกวิชาและกลับมาฆ่าตระกูลฟู่เฉียนทั้งตระกูล ไม่เว้นแม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่า แต่ทว่าจื่อเถานั้นรักบุรุษที่เป็นศัตรูกับนางและหมายเอาชีวิต แต่นางกลับลวงเขาเพื่อต้องการแต่งงานหวังใช้ความรักดับค

ชุยชิงชิงไม่รู้ว่าสามีของนางแอบฟังอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เมื่อมาถึงก็เข้ามาตบตีนางต่อหน้าลูกสาว ทั้งที่นางไม่รู้ว่าตนเองผิดอันใด “ท่านพี่!” เสียงสั่นเครือเจือด้วยความเสียใจเอ่ยขึ้น ดวงตาพร่าด้วยน้ำตามองไปยังสามีที่ตนแสนรักที่เคยดีกับนาง แต่สุดท้ายเขาก็ทัดทานแรงกดดันจากมารดาแสนร้ายกาจผู้นั้นไม่ได้ และลงมือตบตีนางในที่สุดมือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมแก้มที่กำลังชาหนึบด้วยแรงตบสุดแรงแบบไม่ยั้งมือ ดวงตาตัดพ้อนี้ไม่ทำให้ฟู่เฉียนอี้รู้สึกสำนึกผิด ทั้งคิดว่าที่กระทำมาถูกแล้ว“ยังมีหน้ามาเรียกข้าท่านพี่อีกหรือ” น้ำเสียงกรุ่นโกรธเปล่งออกมา มองสองแม่ลูกที่ตนเคยเอ็นดูอย่างไม่เหลือความเมตตาอีกต่อไป“ท่านพ่อท่านตีท่านแม่ทำไม” จื่อเถาโกรธแทนท่านแม่ จึงลุกขึ้นจากเตียงนอนผลักท่านพ่อให้ออกห่างจากพวกนาง บุรุษผู้นี้ไร้เหตุผลไม่สมควรเป็นบิดาของนาง“หากเจ้าเห็นว่าข้ายังเป็นพ่อ ก็ไปคุกเข่าขอโทษแม่ใหญ่เจ้าเสีย นางทุ่มเทสั่งสอนเจ้า ให้เจ้ามานินทาว่าร้ายเช่นนี้ได้หรือ”เพราะเหยาเอินไปรายงานตนตั้งแต่หน้าประตูจวน ว่าสองแม่ลูกคิดเหิมเกริมไม่เคารพนาง ทั้งท่านแม่ก็ถือหางเหยาเอินจึงสั่งให้เขาไปจัดการ เดิมก็แค่อย

“ท่านพ่อช่วยพวกเราด้วยท่านแม่จะตีพวกเราอีกแล้ว” ฝาแฝดลู่หลงกับลู่จิ่นตะโกนพร้อมกับวิ่งไปหลบหลังท่านพ่อ ที่กำลังปั้นซาลาเปากับขายซาลาเปาในร้าน โดยที่มีลูกค้ายืนรอสองสามคน ส่วนที่เหลือมามุงดูเรื่องชาวบ้าน เพราะเจินหนิงภรรยาลู่จื้อมักอาละวาดเหมือนคนบ้าทุบตีบุตรชายฝาแฝดเกือบทุกวัน “เจ้าลูกไม่ได้เรื่องให้ล้างจานทำถ้วยแตก ออกมาให้ข้าลงโทษเดี๋ยวนี้นะ” เจินหนิงเป็นภรรยาของลู่จื้อที่ขี้เกียจสันหลังยาว วัน ๆ นอกจากจะใช้งานบุตรชายสองคนอย่างหนัก ตนเองก็เอาแต่นอนสบายไม่ช่วยงานสามี เรื่องเช่นนี้ต่อให้ชาวบ้านเห็นจนชินตา แต่ว่าเด็กน้อยสองคนผู้น่าสงสารนั้นก็ไม่ควรถูกตี ชุยชิงชิงวางของในร้านของตัวเองแล้วก็เข้าไปสมทบกับคนที่มุง ได้ความเรื่องแม่ใจร้ายทุบตีลูกชายจื่อเถาก็รู้สึกไม่ชอบใจ จึงเดินเข้าไปเบื้องหน้าหวังห้ามปรามสตรีร้ายกาจผู้นั้น “ฮื้อ...ฮื้อ...ท่านพ่อช่วยด้วย พวกเราไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย ถ้วยมันหนักข้าแค่พลั้งมือทำแตก แต่...ฮึก...แต่ท่านแม่...ฮึก” ลู่จิ่นที่เป็นคนทำแตกร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างอัดอั้นพาลให้จื่อเถารู้สึกสงสารยิ่งนัก นางกวาดสายตามองรอบทิศ พบว่าเป็นร

นางสามารถเอามือล้วงเข้าไปในห้วงมิติ แล้วสามารถเคลื่อนย้ายห้วงมิติเอาไว้ที่ใดก็ได้ จื่อเถาจึงเอาใส่ไว้ในแขนเสื้อ เพื่อเวลาล้วงเข้าไปหยิบของคนจะได้ไม่สงสัย สองแม่ลูกเดินเข้าไปในร้านเครื่องนอน สั่งเครื่องนอนสองชุด พร้อมทั้งให้ไปส่งที่ร้านของนางไม่ต้องขนไปเองให้เหนื่อย แล้วทั้งคู่ก็เดินสำรวจตลาด เพราะไม่ได้ออกมากันตั้งนานอยากเดินดูให้ทั่วก่อน “ท่านแม่เจ้าคะ ร้านนี้ทำเครื่องเรือนสวยนักเจ้าค่ะ เอาไว้พวกเรามาสั่งต่อโต๊ะกับเก้าอี้นะเจ้าคะ” จื่อเถามองดูเครื่องเรือนที่ในร้านพบว่าฝีมือประณีตนัก หากสั่งต่อโต๊ะในร้านสักสามสี่โต๊ะ กับให้ช่างที่ทำเตาไปทำให้ในร้าน ก็คงดีไม่น้อย “ได้สิลูก” ทั้งสองเดินดูตลาดจนทั่วแล้วก็กลับไปที่ร้านของตัวเอง จื่อเถารู้แล้วว่าร้านขายพวกถั่วต่าง ๆ อยู่ตรงไหน นางค่อยไปซื้อได้ โม่บดถั่วโม่แป้งนางก็สั่งมาเช่นกัน อีกสองถึงสามวันจะมาส่งพร้อมกับทำเตาในร้านให้นาง นางพบว่าที่นี่มีการใช้น้ำมันบัวแล้ว เป็นส่วนผสมที่ลงตัวของน้ำมันมะพร้าวกับน้ำมันอย่างอื่นเอาไว้สำหรับทอดอาหาร อย่างน้อยนางก็ไม่ต้องใช้น้ำมันหมูที่มันเหม็นหืนง่ายในการทอดเต้

“เจ้าข้าเอ้ย...มาเร็วมาดูหญิงม่ายไร้ยางอาย เพิ่งหย่าสามีกลับแย่งผัวข้าไป” เจินหนิงที่ถูกสามีหย่าร้างไม่ได้กลับบ้านเดิมไปทันที แต่ทว่าลอบแอบดูสามีกับบุตรชายทุกวัน พบว่าบ้านสองแม่ลูกนั้นเพิ่งจะเข้ามาอยู่ กลับสนิทสนมกลมเกลียวเร็วนัก พาให้สงสัยจนนางไปสืบทราบมาว่าชุยชิงชิงเดิมแต่งเป็นฮูหยินตระกูลฟู่เฉียน แล้วถูกสามีหย่าเพราะไม่มีคุณสมบัติภรรยา แต่ลึก ๆ แล้วนางก็คิดว่าต้องเป็นเพราะแอบลอบคบกับสามีนางเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นพอหย่าขาดกับสามีออกมาก็มีที่อยู่เลย จะเป็นไปได้อย่างไร หรือสามีตนแอบช่วยเรื่องร้านค้าด้านข้าง นางจึงใช้โอกาสนี้ลอบไปขวางรถของนายท่านฟู่เฉียน บอกเล่าทุกอย่างและป้ายสีนางไปอีกด้วย คนในตลาดชอบอยู่แล้วเรื่องเหม็นโฉ่แบบนี้ ดูสินางจะมีหน้าอยู่ในตลาดได้เยี่ยงไร “นี่เจ้าพูดบ้าอะไร...แม่ข้าไปแย่งสามีเจ้าเมื่อใด”จื่อเถาถึงกับทนไม่ได้ กระทั่งท่านพ่อของนางก็ยังยืนข้างสตรีชั่วผู้นี้ ไม่รู้ไปเป่าหูท่าไหนถึงได้หูเบานัก “เหอะ...เจ้าร้ายนักนะลู่จื้อ ทำทีหลอกข้าว่าสนิทสนมกับแม่ม่ายโม่เฉียว ที่แท้ก็สับขาหลอกข้า แท้ที่จริงเป็นนางใช่หรือไม่” เจินหนิงยังไม่ยอม ตะโกนเรื่