บททั้งหมดของ จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : บทที่ 101 - บทที่ 110

หลายวันผ่านไป จื่อเถายังมีอาการเหมือนสัญญาณทีวีไม่ชัดคือภาพในหัวคือ เห็นเหตุการณ์ประหลาดแล้วก็ดับไป เป็นซ้ำไปซ้ำมาจนนางเริ่มนอนไม่พอและมึนหัวยามลุกขึ้น แล้วก็ทรุดลงไปนอนเหมือนเคยชิงชิงที่เห็นลูกสาวตื่นสายกว่าปกติจึงเข้าไปเรียก วันนี้ต้องเอาของไปขายที่ร้าน และพรุ่งนี้ก็จะหยุด เหตุใดลูกสาวของนางยังไม่ตื่นกันหรือจะไม่สบาย จึงเดินเข้ามาดูด้านในห้อง“จื่อเถาลูก ไม่สบายหรือไม่” เสียงใสของมารดาทำให้จื่อเถาที่ทรุดลงไปนอนขยับตัวขึ้น พยายามเอาหัวหนัก ๆ ของตัวเองโงขึ้นมา แต่ก็ยากเย็นนัก หรือที่คืออาการโงหัวไม่ขึ้นที่เขาว่ากัน“ตายแล้วอาเถา...เจ้าไม่สบายหรือ” ชิงชิงเห็นสภาพลูกสาวขอบตาคล้ำราวกับคนอดหลับอดนอน นี่นางไม่ได้ใช้งานลูกสาวหนักเกินไปใช่หรือไม่“ท่านแม่...ข้า...ข้าเวียนหัว ท่านไปกับพี่เฟยเฟยเถิด” สุดท้ายนางก็พ่ายแพ้ให้สังขารของนาง“พักเถอะ เดี๋ยวพี่ไป๋อวิ๋นของเจ้าจะไปส่งแม่เอง” ชิงชิงเดินออกมาด้านนอกคุยกับไป๋อวิ๋นสองสามคำดวงตาไป๋อวิ๋น มองเข้าไปด้านในฉายความกังวลเล็กน้อย แต่ก็จำเป็นต้องไปจัดการธุระแทนนางก่อนเมื่อถึงร้านก็จัดการเตรียมขายเหมือนปกติ มีอาหารเหมือน ๆ เดิม ลูกค้าก็เป็นคนเก่าแก่

“ร้านเหลาจื่อเถาถูกไฟไหม้ด้วยขอรับ ตอนนี้นอกจากเหลาจื่อเถาแล้ว ยังมีโรงรับฝากเงินที่โดนไฟไหม้ไปเช่นเดียวกัน ทุกอย่างเสียหายหลายร้านเพลิงเพิ่งสงบ”เมื่อได้ฟังคนงานของตนเองบอก จากที่ทำใจไว้แล้วแต่ก็ยังรู้สึกว่านางกำลังจะเป็นลม ลูกสาวคนเก่งของนางก็ยังนอนไม่ฟื้น ร้านในเมืองก็เกิดเรื่อง แต่เรื่องนี้ไม่มีใครอยากให้เกิด เพียงแต่เกิดขึ้นแล้วก็ต้องเตรียมรับมือนางมีตำลึงอยู่ติดตัวอยู่เพียงร้อยตำลึง ร้านรับฝากเงินไฟไหม้เช่นนี้จะมีตำลึงให้เบิกมาซ่อมแซมร้านค้าหรือไม่ นางยังคิดไม่ตกเลยทีเดียวไป๋อวิ๋นที่เห็นสีหน้าของชิงชิงเครียดขรึม จึงเข้าไปจับมือนางไว้“เจ้าใจเย็น ๆ ก่อน ค่อย ๆ คิดค่อย ๆ แก้ปัญหาไป” ตอนนี้สิ่งเดียวที่สำคัญที่สุดคือรอจื่อเถาฟื้นขึ้นมาชิงชิงพยักหน้ารับแล้วให้บ่าวไพร่เอารถม้าไปส่งพวกเขาที่บ้าน เพราะพวกเขามาส่งข่าวก็ต้องเสียอีแปะมาแจ้ง หากให้พวกเขากลับเองจะลำบากเกินไปนักนางเข้าไปในห้องเปิดกล่องเก็บตำลึงของตัวเอง พบว่ามันมีเพียงหนึ่งร้อยตำลึงเงินจริง ๆ นางเพียงเอาออกมาเพื่อใช้จ่ายในร้านค้า ไม่ได้ถือตำลึงไว้มาก ด้วยกลัวจะโดนปล้น ทุกวันทำบัญชีเสร็จตรวจสอบจำนวนเงินกับจิ้นซื่อแล้ว นางจ

สองวันผ่านไป จื่อเถาเริ่มมีแรงมากขึ้น นางไม่มีน้ำพุวิเศษในห้วงมิติทำให้การฟื้นตัวนั้นยากเย็นนัก ท่านแม่ต้องเอายาบำรุงกับตุ๋นไก่กับโสมขาวให้นางกินอยู่สองวันเต็ม กว่าจะเดินออกมาด้านนอกได้ เมื่อมองไปยังสวนดอกไม้ของนางแล้วก็ชื่นใจอย่างน้อยมันก็เริ่มผลิก้านชูยอดอ่อนกันแล้ว สิ้นปีนี้คงจะมีดอกไม้ทำน้ำหอมเครื่องหอมบ้างแล้วกระมัง“อาเถาออกมาทำไมกันลูก ยังไม่แข็งแรง” ชิงชิงไปตามหาลูกสาวในเรือนแต่กลับไม่พบ เมื่อเดินหารอบบ้านจึงมาเจอตรงที่แคร่ใต้ต้นท้อที่มองไปยังสวนดอกไม้โน่น“ข้าเบื่อเจ้าค่ะ ออกมาสูดอากาศบ้างก็ดีนัก” นางยิ้มบางตอบท่านแม่ ที่จริงกำลังคิดว่าจะทำอันใดต่อไปดี เพราะร้านรับฝากเงินถึงกับโดนไฟไหม้ไปด้วย ต่อให้มีตั๋วแลกเงินไปแลก แต่ไม่มีเงินให้แลกก็กลับมามือเปล่าอยู่ดี“เช่นนั้นอย่าตากลมนานนักล่ะ”“เจ้าค่ะท่านแม่”ชิงชิงปล่อยให้บุตรสาวนั่งรับลมไปก่อน หากนานนักค่อยออกมาตามอีกที ตอนนี้นางต้องไปสั่งงานบ่าวไพร่ทั้งตรวจบัญชีร้านค้าว่านางติดค้างจ่ายค่าวัตถุดิบหรือไม่ ดีที่นางจัดการให้เสร็จวันต่อวัน จึงโล่งอกไปได้ไม่มีหนี้สินให้ต้องกังวลใจ เหลือเพียงตำลึงร้อยตำลึงเงินนางค่อยจะคิดกับลูกสาวคืนนี้

ไป๋อวิ๋นเสร็จธุระก็ไปรับเด็ก ๆ กลับจากโรงเรียน แต่วันนี้ดูพวกเขาแปลกไปไม่รู้กำลังมุงอันใดอยู่กันแน่ เขาจึงเดินไปสมทบ“พี่ไป๋มา...เร็ว” ลู่หลงรีบเอาซ่อนทันทีเพราะกลัวพี่ไป๋จะดุตนเองไป๋อวิ๋นขมวดคิ้วแล้วก็มองดูเจ้าก้อนกลม ๆ พวกนี้ที่กำลังวางแผนทำเรื่องอันใดกันอยู่แน่ ๆ เขาเห็นท่าทางพิรุธนั่นมันไม่เนียนเสียเหลือเกิน“ซ่อนสิ่งใดไว้ข้างหลัง”“ป่ะ...เปล่าขอรับ” ลู่หลงรีบส่ายหน้า พวกเขาเจอลูกหมาโดนรังแกจากหมาตัวใหญ่จึงช่วยไว้ แล้วแบ่งข้าวให้มันกินตอนกลางวัน แต่ว่ามันกลับตามเขาไปนั่งเรียนด้วย และก็นอนอย่างสงบไม่ดื้อดึง เขาตัดใจทิ้งมันไม่ได้ยิ่งเห็นแววตาน่าสงสารแล้วนั่น จึงตัดสินใจว่าจะแอบเอาลูกหมากลับบ้านและมันก็เป็นตัวผู้อีกด้วย“เจ้าโกหกไม่เก่งเสียเลยนะ อาหลง” แววตาไป๋อวิ๋นหรี่ลงจับผิดเจ้าพวกตัวแสบ ไม่รู้ว่าวันนี้ก่อเรื่องอะไร แล้วแอบซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง“ปะ...เปล่าสักหน่อย”“แบมือ” ไป๋อวิ๋นยกมือขึ้นชี้ไปที่ลู่หลงเขาจึงสะกิดน้องชายลู่จิ่นให้รับเจ้าเสี่ยวฮุยไว้แล้วก็ยกมือออกมาให้พี่ไป๋อวิ๋นดูไป๋อวิ๋นหรี่ตามองอีกครั้งแล้วก็เป็นลู่จิ่นที่สะดุ้ง เขาจึงส่งให้กับเสิ่นหนิวแล้วเสิ่นหนิวก็ส่งให้พี่

จื่อเถากลับถึงบ้านพบว่า วันนี้ชาวบ้านหมู่บ้านตระกูลจางดูใบหน้าแช่มชื่นกันมากผิดปกติ บางคนหิ้วเนื้อหมูเนื้อไก่พูดคุยกันอย่างเบิกบานชวนให้นางยิ้มตาม ไม่บ่อยครั้งนักที่เหล่าชาวบ้านจะได้มีสีหน้าแต้มไปด้วยความสุขเช่นนี้ หากให้คาดเดาคงจะขายไม้จากการไปตัดไม้บนเขากระมัง แต่ดีที่ชาวบ้านไม่ได้ตัดกันมากเกินไปยังถือฟังคำเตือนของผู้ใหญ่บ้านอยู่บ้าง และพรุ่งนี้แล้วที่ไม้จากทั่วสารทิศจะหลั่งไหลเข้าสู่เจียงซู เพราะมีคนกักตุนไม้จนขาดแคลน ทำให้ตลาดรับซื้อผันผวน เป็นผลให้เหล่าพ่อค้าที่มาค้าขายที่แห่งนี้ไปส่งข่าวส่วนเจ้าตัวการใหญ่นั้นคงยังไม่สะสกสะท้านคิดแค่ว่าจะต้องการเอาชนะนางอย่างไรเสียมากกว่า นางอยากจะขำนัก ดูทีรึหากเจ้าล่มจมข้าจะขำให้ฟันร่วง“อ้าวแม่หนูจื่อเถามาก็ดีแล้ว เพราะเจ้าเตือนพวกเราจึงได้ขายไม้ราคาดี วันนี้ไม้ของพวกเราทำตำลึงเข้ากระเป๋าได้มาก คงผ่านหน้าหนาวได้ไม่อยากแล้ว” ชาวบ้านผู้หนึ่งเชื่อฟังคำผู้ใหญ่บ้าน แล้วยังมีถั่วรสกระเทียมที่เชื่อฟังจื่อเถาจนทำให้พวกเขาขายถั่วดินได้ราคาแพง แล้วเรื่องอันใดจะไม่ฟังนางอีกเล่า“ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ ข้าเพียงแต่ได้ยินมาเท่านั้น หากช่วยให้พวกเราชาวบ้านกิน