บททั้งหมดของ จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : บทที่ 81 - บทที่ 90

วันถัดมาหน้าที่การมาส่งเจ้าสี่แสบของบ้านจื่อเถาก็เป็นหน้าที่ของใต้เท้าเจี้ยนและใต้เท้าเผิง เจ้าสี่จิ๋วทั้งไม่พูดไม่จาเอาแต่ทำหน้าสลดกับสะพายกระเป๋าที่เต็มไปด้วยอาหารที่นำมากินที่สำนักจากเหลาอาหารจื่อเถา และเขารู้มาว่าวันนี้หนูน้อยจื่อเถาทำอาหารให้น้อง ๆ เป็นขาหมูพะโล้ทำเอาเขาซึ่งอยากกินอยู่แล้วถึงกับน้ำลายสอแต่เมื่อท่านอาจารย์หลีหลิงเรียกเข้าไปพบด้วยสีหน้าเคร่งเครียดพร้อมกับอาจารย์อีกสองท่านคือ ท่านอาจารย์หลีเหยาเจ้าสำนัก ซึ่งเขาก็เป็นคนที่ศึกษากับท่านเจ้าสำนักมาโดยตรง กับกับท่านอาจารย์หลีรุ่ย ที่นั่งอยู่ด้านหน้าก้มหน้านิด ๆ และกำลังรอผู้ปกครองเด็กคนอื่นอีกสามคน ซึ่งเป็นตระกูลเซิ่ง ตระกูลเซ่อ ตระกูลเกาเขาสองคนมองหน้ากันด้วยความฉงนแต่ก็ไม่ได้แสดงความกังวลใจในใบหน้า จนเมื่อท่านอาจารย์เริ่มเข้าเรื่องหลังจากทุกคนมากันพร้อมเพรียงกัน“เอาล่ะ มากันก็ดีแล้ว วันนี้ข้าจะพูดเรื่องพฤติกรรมของเด็ก ๆ เมื่อวานเซิ่งเทียนหลัน เซ่อหวงจิน และเกาเย่าหยางได้เกิดมีปากเสียงกันถึงขั้นลงไม้ลงมือกับบัณฑิตผู้อื่นอีกสี่คน พวกท่านมีสิ่งใดจะพูดหรือไม่” ท่านอาจารย์หลีหลิงเป็นคนกล่าวออกมาก่อน เพื่อจะให้พวกเขาได้เป

จื่อเถารอเจ้าพวกสี่จิ๋วกลับมากินน้ำส้มของนาง จึงเอาน้ำส้มมานั่งคอยท่ารออยู่ที่ศาลาในสวนของนาง ท่ามกลางบรรยากาศที่ร่มรื่นในฤดูร้อน ดีที่บ้านนางอยู่กลางหุบเขาที่มีลำธารไหลเย็นผ่านกลางหมู่บ้านเช่นนี้นางก็ไม่ต้องทนร้อนมากแล้วแต่ในตลาดการค้าเจียงซูนั้นเป็นแหล่งชุมชนต้นไม้ไม่มากเท่าบ้านของนาง อากาศในฤดูร้อนจึงอบอ้าวสักหน่อย แม้จะอยู่ไม่ห่างจากแม่น้ำ และนั่นทำให้นางขายเครื่องดื่มเย็นได้แน่นอนเมื่อรถม้าแล่นมาจอดหน้าบ้าน พร้อมกับทุกคนที่ใบหน้าเบิกบานโดยเฉพาะที่ไป๋อวิ๋นที่ได้รับส่งท่านแม่สมใจ และเหล่าเด็ก ๆ ที่กำลังรอจะชิมของอร่อยจากนางรีบวิ่งกันมาหานางที่ศาลา“พี่จื่อเถาอาหลงของท่านกลับมาแล้ว”“อาจิ่นก็กลับมาแล้วขอรับ”“อาหนิวด้วยขอรับ”อี้หานรู้สึกเก้อเขินวันนี้ท่านน้าชิงชิงให้เขามาทานข้าวเย็นด้วย แต่เขาไม่เคยได้รับการต้อนรับอบอุ่นเช่นนี้เลย จึงเอ่ยอ้อมแอ้มเพียงในลำคอ“อาหานก็กลับมาแล้วขอ...ขอรับ” พูดจบเขาก็ยกมือเกาหัวแก้เขินเล็กน้อย“เอาล่ะมากันก็ดีแล้ว อี้หานก็ไม่ต้องเกรงใจคิดว่าบ้านข้าก็เหมือนบ้านเจ้าก็แล้วกัน” วันนี้นางทำเครื่องดื่มไว้ให้เด็ก ๆ และท่านแม่รวมทั้งทำไว้ขายด้วยเช่นกัน“นั่น

เสียงต่อสู้อย่างดุเดือด แต่กลับไม่ได้ยินเสียงร้องของผู้ใด แล้วก็เงียบไปราวกับสายลมทำให้จื่อเถาเป็นกังวล ทั้งที่นั่งกอดกับท่านแม่และน้อง ๆ อีกสามคนบนเตียงสองแฝดแซ่ลู่บิดาอยู่ในเมืองเฝ้าร้านให้นาง ทำให้ที่พึ่งพิงเดียวที่มีคือนางนั่นเอง ส่วนเสิ่นหนิวกลัวเกินกว่าจะวิ่งไปหามารดาที่หลับสนิทไปแล้ว เพราะฝั่งที่เขานอนหลับกับแฝดแซ่ลู่อยู่ในฟากติดกับเชิงเขา จึงได้ยินเสียงต่อสู้กันอย่างน่ากลัว“พี่จื่อเถาเราจะไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” เหล่าเด็ก ๆ เริ่มขวัญเสีย เพราะพวกเขาเคยผ่านเหตุการณ์ถูกจับไปครั้งหนึ่ง และกลัวว่าตัวเองจะเกิดอันตรายอีก เมื่อมีเหตุการณ์ไม่ดีอีกจึงทำให้พวกเขาสั่นไปทั้งตัว“ไปเป็นไรพี่สาวเจ้าอยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัว” จื่อเถามองหน้าท่านแม่ในความมืด แม้ว่าจะไร้แสงสว่าง แต่เมื่อสายตาปรับให้เห็นในที่มืด เงาราง ๆ ของพวกเราทั้งหมดก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรชิงชิงมองหน้าลูกสาวไม่พูดอันใดกลัวว่าคนร้ายจะล่วงรู้ว่าพวกเราอยู่ในห้อง ตอนนี้ทำได้เพียงเงียบเสียงและฝากความหวังไว้กับไป๋อวิ๋นเท่านั้นจื่อเถารับรู้แล้วว่าแม้ในหมู่บ้านที่เงียบสงบ ก็อาจจะมีเรื่องหรือโจรผู้ร้ายได้เหมือนกัน เห็นทีว่าบ้านนางค

“พวกเจ้าหยุดนะ...ใครให้เจ้าเดินเข้ามาที่นี่” หมอหลวงซุนที่ตามเสด็จมากับองค์รัชทายาท แต่คลาดกันตอนมีคนร้ายจึงเข้าไปพบใต้เท้าเจี้ยนจึงได้รู้ว่าองค์รัชทายาทอยู่ที่แห่งนี้ จึงรีบมารักษาอย่างรวดเร็วก่อนที่หัวตัวเองจะไม่มีบนบ่า“อะ...ฮึก” ลู่หลงสะดุ้ง นานแล้วที่ไม่มีใครดุเขาเช่นนี้ พาลให้นึกไปถึงมารดานิสัยอำมหิตของตัวเอง แล้วเสียงสั่น ๆ ก็เปล่งออกมา“พะ...พี่จื่อเถาให้เอามาให้พี่ชายข้างใน” พูดออกมาแล้วก็ปากสั่นแต่พยายามจับบังคับมือตัวเองไม่ให้สั่น เพราะกลัวว่าเม็ดบัวเชื่อมกับแปะก๊วยนี่จะตกพื้นเสียก่อนจื่อเถาเดินตามมาห่าง ๆ เพื่อจะดูว่าเจ้าน้องแสบพวกนี้ใช้งานได้เรื่องหรือไม่ แต่เมื่อเจอคนของเขาผู้นั้นตวาดลั่นไล่น้องชายของนางก็ไม่พอใจ“ท่านเป็นใคร” จื่อเถายืนเท้าเอว แล้วเจ้าสี่จิ๋วก็ถอยร้นมาอยู่ด้านหลังพี่สาว“เขา...เขาไม่ให้เข้าขอรับพี่จื่อเถา” ลู่หลงฟ้องเสียเลย อุตส่าห์มีน้ำใจเอาของอร่อยมาให้ คิดว่าพวกเขาอยากให้หรือ แล้วนี่ก็ของพี่อี้หานเก็บมาเชียวนะ“ข้าคือหมอหลวง”“ดี...ออกไป...ออกไปจากบ้านข้า ออกไปให้หมด” หน็อยยย อุตส่าห์ใจดีเอาของอร่อยมาบำรุงร่างกาย มีสิทธิ์อะไรมาตวาดคนของข้าฉู่เพ่ยฉี

กระต่ายขูดมะพร้าวมีสองตัว สองแฝดรับหน้าที่ขูดมะพร้าวเอง มะพร้าวที่แก่กำลังดีกลายเป็นกากที่มีน้ำกะทิเต็มเปี่ยมพร้อมสำหรับการคั้นแล้วจื่อเถาฝานข้าวโพดเสร็จพอดีแล้วก็ได้เวลาที่คั้นกะทิ นางใช้ไม้ไผ่ที่ทำเป็นสี่เหลี่ยมแล้ววางด้วยผ้าขาวบาง ผสมน้ำให้มะพร้าวที่ขูดแล้วคั้นเอาน้ำกะทิสีขาวออกมา ทุกคนมองดูการทำอาหารที่แปลกประหลาดนี้ด้วยกัน แต่ไม่ได้ทักให้นางชะงักหรือเสียอารมณ์ เพราะสิ่งเดียวที่อยากกินคือขนมเมื่อได้กะทิแล้วก็นำขึ้นตั้งไฟเคี่ยวกับข้าวโพดเมื่อเดือดแล้วก็ใส่น้ำตาลอ้อยลงไป“กลิ่นหอมมากขอรับ” ลู่หลงลู่จื่อยื่นหน้าเข้าไปดูให้กระทะทองเหลืองของพี่จื่อเถาแล้วก็พูดออกมา น้ำลายของเขาหยดแหมะ ๆ แล้ว“พี่ไป๋อวิ๋นเจ้าคะ รบกวนท่านหลังทานแล้วเอาไปให้อี้หานกับท่านยายด้วยได้หรือไม่” จื่อเถาทำอะไรมักคิดถึงน้อง ๆ ของนางเสมอ และทั้งสี่คนก็แสนน่ารักขนาดนี้ นางจะลืมได้อย่างไร“ได้เจ้าทำเถอะ ข้าจะขี่ม้าเอาไปให้พวกเขาได้ทานเอง” วันนี้นางไปตลาดได้ข้าวโพดหวานที่ชาวบ้านปลูกเก็บสด ๆ มารสชาติมันต้องหวานมากแน่ ๆ แล้วนางก็คิดเอามาทำเป็นของว่างตอนบ่ายให้กับทุกคนกลิ่นหอมหวานลอยโชยไปแตะจมูกของฉู่เพ่ยฉีเข้าแล้ว เข