บททั้งหมดของ จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : บทที่ 111 - บทที่ 120

จื่อเถากลับถึงบ้านก็นำเงินส่วนหนึ่งให้ท่านแม่เก็บไว้ และนางเก็บไว้เพียงหนึ่งตำลึงเงิน แต่ท่านแม่ของนางกลับให้นางไม่ยอมรับ“เก็บไว้เถิดลูกเงินนี้เจ้าหามาได้ แม่ยังมีติดตัวอยู่ถึงร้อยตำลึง” ตอนนี้สถานการณ์ของโรงรับฝากเงินยังเปิดให้ถอนเงินออกมาไม่ได้ นางก็ค่อนข้างเห็นใจเช่นเดียวกันจึงคิดว่าจะเอาเงินส่วนตัวนี้เก็บไว้ใช้จ่ายในบ้านก่อน“ท่านแม่ ท่านเป็นนายหญิงของบ้านจะมีน้อยได้อย่างไร”“แม่ยังมีอยู่ลูกเก็บไว้เถิด”เมื่อนางทนเสียงรบเร้าท่านแม่ไม่ได้ จึงเอาตำลึงเข้าไปเก็บในกล่องเก็บตำลึงก่อนใส่นางเก็บใส่ถุงตำลึงติดตัวไว้ก่อนและแบ่งส่วนค่าขนมให้เด็ก ๆ คนละพวงแล้วเจ็ดวันนางให้พวกเขาร้อยอีแปะ ส่วนใหญ่พวกเขาจะเก็บกันเอง คราวก่อนถึงได้มีเงินมาให้นางเช่นนั้น“วันนี้แม่จับกุ้งให้มากกว่าเมื่อวานแล้วให้สาวใช้เตรียมเครื่องให้เจ้าแล้ว เหลือเพียงน้ำผัดก๋วยเตี๋ยวเจ้าคงต้องปรุงเองแล้ว” เพราะนี่คือเคล็ดลับและลูกสาวของนางไม่บอกใคร ดังนั้นวัตถุดิบอื่นนางจะเตรียมให้พร้อม กระทั่งใบบัวก็เก็บมาแล้วเช่นกัน“ท่านแม่พักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าค่อยตื่นขึ้นมาทำน้ำผัดก๋วยเตี๋ยว” แค่น้ำผัดทำไม่ยากนักนางทำพรุ่งนี้ก็ทั

เมื่อได้น้ำผึ้งสิ่งที่ต้องหาก็คือเครื่องหมักไก่ เนื้อไก่นางสั่งร้านที่เคยส่งไก่มาทำข้าวมันไก่ก็ได้แล้ว เหลือแต่เครื่องหมักที่ต้องไปซื้อ“พวกเจ้าอยู่เฝ้าของกับพี่ไป๋ก่อน ข้าต้องไปซื้อเครื่องเทศ” ก่อนขายย่อมต้องลงทำ และนางคิดว่าซื้อไปเผื่อขายด้วยเลยย่อมดี นางกลับเข้าไปในตลาดซื้อผักชีที่ติดรากมากำใหญ่ แล้วแวะที่ร้านขายเครื่องเทศซื้อพริกไทยขาวหนึ่งจิน ซื้อกระเทียมหนึ่งจิน แล้วก็กลับบ้าน อื่น ๆ ล้วนมีของจนหมดแล้ว นางย่อมไม่ต้องซื้อหาเพียงแต่ขาดนมจืด แต่นางคิดว่าใส่กะทิแทนนมก็แล้วกัน เมื่อกลับบ้านจะให้คนไปขึ้นมะพร้าวให้นางสักสองสามลูก ดีที่กระต่ายขูดมะพร้าวเอาออกมาใช้ในครัวครั้งทำขนมบัวลอยยังอยู่ ไม่ได้กลับไปเก็บทำให้นางมีของที่ใช้ขูดมะพร้าวได้เมื่อได้ของครบตามที่ต้องการนางจึงกลับบ้าน ระหว่างทางไป๋อวิ๋นได้รับจดหมายเขาเพียงรับและเก็บในเสื้อ หันมาสนใจบังคับรถม้าต่อไปจื่อเถาเลิกผ้าม่านมาดู เห็นพี่ไป๋ไม่ได้ใส่ใจเรื่องคนส่งจดหมายนางก็คิดได้ว่าคงไม่มีเรื่องสำคัญอันใด เพราะหากมีเรื่องสำคัญพี่ไป๋คงหยุดอ่านแล้ว คงเป็นสหายในยุทธภพของเขากระมังคิดได้ดังนั้นก็หันมาชวนเหล่าน้อง ๆ คุยกันต่อแล้วคนที่โม้

ม้าเร็วของไป๋อวิ๋นไปหยุดพักที่หมู่บ้านเฉินเชียง ที่จื่อเถาเคยเข้าไปช่วยสตรีคลอดบุตรไว้ นางเคยเล่าให้ฟังนี่ก็ผ่านมาปีกว่าแล้วเขาคิดว่าควรจะแวะเยี่ยมท่านผู้ใหญ่กับภรรยาเสียหน่อย“คารวะท่านผู้ใหญ่เฉินขอรับ” หลังจากที่เดินสอบถามบ้านผู้ใหญ่หลังไหน ไป๋อวิ๋นก็มายืนอยู่หน้าบ้าน ประจวบเหมาะกับที่ผู้ใหญ่บ้านเอาหญ้าให้วัวตรงลานบ้านพอดี เขาจึงเข้าไปทักทาย“อ่าวเป็นไงมาไงล่ะพ่อหนุ่ม” เฉินหนานหรี่ตามองในความมืด เขามั่นใจว่าไม่เคยรู้จักพ่อหนุ่มผู้นี้แต่แปลกใจที่มาทักทายเขา“ข้าเป็นคนรู้จักของหนูน้อยจื่อเถาที่เคยมาแวะพักที่หมู่บ้านผู้ใหญ่ แล้วช่วยทำคลอด เดิมข้าอยู่กับนางตอนนี้มาทำธุระเมืองหลวง จึงแวะมาเยี่ยมพวกท่านเสียหน่อยว่าสบายดีหรือไม่”เฉินหนานได้ฟังดังนั้นก็ยินดียิ่ง จำได้ว่าเจ้าหนูน้อยนั้นช่วยเขาไว้หลายอย่างทีเดียว“เชิญพักในบ้านวันนี้ท่านพักที่นี่เถิดอย่าเพิ่งเดินทาง แล้วเจ้าหนูน้อยผู้นั้นเป็นอย่างไรบ้าง” เฉินหนานไม่เคยลืมบุญคุณนาง เพราะมีนางเขาจึงมีลูกและภรรยายังอยู่พร้อมหน้า“นางเริ่มโตเป็นสาวแล้ว ตอนนี้อยู่หมู่บ้านตระกูลจางใกล้อำเภอเมืองเจียงซู”“ดียิ่ง เอาไว้ข้ามีโอกาสจะไปเยี่ยมนาง” วันนี

ฉี!!! ฉี!!! ฉี!!!เสียงไก่กระทบกับกระทะทรงแบนของจื่อเถาที่เพิ่งได้มาเมื่อวานหลังจากไปสั่งทำมาเพิ่ม นางทำให้ดูตัวอย่างว่าย่างไก่ทำอย่างไรแล้วแบบไหนเรียกว่าสุก โดยให้พี่เฟยเฟยมาช่วยย่างไก่ ส่วนร้านนางเปิดให้ล่าช้าลงนิดเพื่อรอเจ้าสี่แสบมาช่วยขาย เพราะว่าของบ้านนางขายหมดเร็วทุกวัน ดังนั้นต่อให้ตั้งร้านช้านิดก็ไม่เป็นไรวันนี้มีไก่ย่างน้ำผึ้งมาอีกเมนูส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งตลาด ชวนให้อยากเข้ามาเลือกซื้อหา ไม่นานเท่าไหร่นักก็มีคนยืนรอกันหน้าร้านนางมากขึ้น จื่อเถาจึงไปผัดก๋วยเตี๋ยว“แม่หนูวันนี้มีอะไรมาขายเพิ่มด้วยรึ” ท่านป้าวัยกลางคนที่เป็นลูกค้าประจำถามนางขึ้น นางยิ้มก่อนตอบท่านป้าอย่างอารมณ์ดี“ไก่ย่างน้ำผึ้งกินคู่กับข้าวเหนียวอร่อยยิ่งนักเจ้าค่ะ เพียงห่อละเจ็ดอีกแปะเท่านั้น ได้ไก่ย่างถึงสองไม้เชียวเจ้าค่ะ” อาหารร้านนางยังคงเหมือนเดิม เน้นขายคนทั่วไป ไม่เน้นขายเฉพาะคนมีเงินอย่างเดียว ดังนั้นคนที่อยากลิ้มรสเหนียวไก่ย่างน้ำผึ้งย่อมเลือกซื้อหาได้“โอ้โห...เจ้าทำของน่ากินแต่ขายไม่แพงอีกแล้ว” ก๋วยเตี๋ยวผัดก็ไม่แพง มาตอนนี้มีไก่ย่างน้ำผึ้งอีก ช่างเป็นแม่ค้าที่จิตใจดียิ่ง“เช่นนั้นข้าเอาด้วย เอาข้

การกระทำทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาคนคิดไม่ซื่ออย่างยายเฒ่าเหิงเจี๋ย สายตาอำมหิตอย่างคนชอบริษยาส่งไปให้นังหนูผู้นั้น นับวันยิ่งได้หัวใจชาวบ้านหมู่บ้านตระกูลจางมากขึ้นทำให้นางเป็นเพียงแค่มดแมลงเพียงในหมู่บ้านนี้หาได้มีความสำคัญไม่ นางจึงเดินเข้ามาหมายใจอยากกระแซะเสียหน่อย“เหอะ...ทำเป็นคนใจดีมีเมตตา ที่แท้ก็ตกอับไฟไหม้ร้านเหมือนคนอื่นแหละว้า”เสียงยายเฒ่าปากกล้านี่ไม่ได้ยินมานานแล้วจนจื่อเถาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีคนเช่นนี้อยู่ในหมู่บ้านนี้ คนที่คอยดูแต่ความล่มจมของนาง“ท่านยายเหิงปากไม่ดี” ลู่หลงไม่ยอมให้ยายเฒ่าปากเน่านี่เอาแต่ด่าพี่จื่อเถาหรอก จึงชี้นิ้วป้อม ๆ ต่อว่ากลับไป“ไอ้เด็กไม่มีมารดาสั่งสอน”เมื่อขึ้นเสียงมาเช่นนี้มีหรือสี่สหายจะยินยอมให้ยายเฒ่าผู้นี้ด่าพี่น้องของพวกเขา“ท่านแก่แล้วแก่เลย แก่จนเลอะเลือน ช่วยคนเดือดร้อนก็ยังมาหาเรื่อง เอาไว้เมื่อไหร่ท่านเดือดร้อนบ้างพวกเราจะไม่ไยดี” ลู่จิ่นยืนเท้าเอวสองข้างแล้วต่อว่า“เหอะ...ทำพูดดีไปเถอะ” เหิงเจี๋ยเมื่อได้รับริมฝีปากแล้วก็สบายใจ เดินกลับบ้านตัวเองไป ไม่สนใจเจ้าพวกเด็กเหลือขอพวกนั้นจื่อเถามองท่านยายผู้นี้แล้วก็จนใจ ไม้แก่ไม่ต้องดัดแ