บททั้งหมดของ จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : บทที่ 131 - บทที่ 140

“อาเถาเจ้ามาถึงที่นี่ มีเรื่องอันใดหรือ” เมื่อใต้เผิงกล่าว นางมองซ้ายมองขวาท่าทางเหมือนเป็นความลับเล็กน้อย เผิงหยวนจึงให้นางเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวของเขา“ว่ามาเถอะที่นี่ไม่มีคนได้ยินแล้ว”“ขอบคุณเจ้าค่ะใต้เผิง”“เจ้ารีบว่ามาเถอะ” คนที่ใจร้อนไม่ใช่ใต้เท้าเผิงแต่เป็นใต้เท้าเจี้ยนรีบถามนางทันที เพราะอยากรู้เหมือนกันว่านางกำลังทำอะไรกันอยู่ เห็นแต่ไป๋อวิ๋นที่ทำลับ ๆ ล่อ ๆ กับนางสองคนในบ้านของเขา เพียงแต่เขาคร้านจะเค้นสอบ เพราะเจ้านั่นเก็บความลับเก่งมาก“เกี่ยวกับตระกูลอี้ ข้าอยากรู้ว่าตระกูลนี้ส่งบุตรีเข้าวังบ้างหรือไม่ ถ้ามีแล้วสตรีผู้นั้นเป็นอย่างไรบ้าง มีบางเรื่องเกี่ยวกับตัวตนอี้หาน ข้าไม่มั่นใจนัก ตอนนี้พี่ไป๋กำลังสืบและคิดว่าอันตรายถึงชีวิต ข้าจึงต้องรีบพาเขาหลบกลับเจียงซูก่อน”ตอนแรกก็ไม่คิดว่าความคืบหน้าเกี่ยวกับคนที่มาลอบสังหารอี้หานจะอยู่เมืองหลวง จนพี่ไป๋อวิ๋นมาบอกนาง เช่นนั้นให้ใต้เท้าทั้งสองแอบสืบด้านนอกจะช่วยทุ่นแรงพี่ไป๋อีกด้วย“นี่ใช่หรือไม่ที่เขาต้องการเข้าวัง”“ก็ไม่เชิงหรอก เพียงแต่พี่ไป๋อยากสืบบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขาเพิ่ม แล้วดันพัวพันกับหงส์เพลิง”“หงส์เพลิง” เมื่อท

ที่ว่าการเมืองเจียงซูจื่อเถาเข้าที่ว่าการมากับลู่หลงคนเดียว คนอื่นนางให้รอที่รถ เพราะจะทำให้แกะกะเกินไปเดี๋ยวจะทำให้เจ้าหน้าที่เขาทำงานไม่สะดวกนางหยิบเอาโฉนดที่ดินทั้งหมด โฉนดร้านที่มีในเจียงซูขึ้นมาพร้อมกับขอชำระภาษีของปีที่ผ่านมา เจ้าหน้าที่อำเภอเข้าไปด้านในครู่ใหญ่แล้วก็ออกมาพร้อมกับการคำนวณภาษีอัตราที่นางคิดไว้แล้วว่าไม่เกินเท่านี้ แล้วมันก็จริงตามคาด เพราะนางมีที่ดินมาก“สองร้อยตำลึง” เจ้าหน้าที่บอก ทำเอานางถึงกับจะเป็นลมแม้ว่าจะทำใจมาแล้วก็ตาม แต่ว่าเงินเยอะขนาดนี้นางต้องขายผัดไทหลายวันเชียว“ร้านค้าข้าโดนไฟไหม้ มีส่วนลดให้บ้างหรือไม่เจ้าคะ” จื่อเถาถามอย่างประนีประนอม เพราะนางไม่อยากเสียภาษีจำนวนมากเกินความจำเป็น“เจ้าลองยื่นเรื่องไว้ก็แล้วกัน เผื่อบางที่ท่านเจ้าเมืองจะลดหย่อนภาษีเจ้าลงได้บ้าง”แม้จะขอร้องแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล นางจึงหน้าเศร้าเล็กน้อย แต่คนที่มาจ่ายภาษีพร้อมกันก็คือเซิ่งฉู่มู่ แม้ว่าไม่มาระรานนางแต่ก็ยังมีวาจาทำร้ายจิตใจนางอยู่ร่ำไป“อับจนขนาดไม่มีตำลึงจ่ายภาษี น่าสมเพชจริง”“เจ้าต่อว่าผู้ใด” ลู่หลงชี้หน้าเจ้าอันธพาล เขาจำได้ว่าเจ้านี่เคยพาอันธพาลมาข่มขู่พี่จื่อเถ

ดึกสงัดจี้กงกงนำความขององค์จักรพรรดิกราบทูลเร่งด่วนให้องค์รัชทายาท สร้างความตกใจให้กับฉู่เพ่ยฉีเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่รู้ว่าเหตุใดเสด็จพ่อถึงต้องยืมตัวพี่ชายไป๋ไปด้วย เพราะในตำหนักคุนหนิงกงก็เต็มไปด้วยองครักษ์ หรือว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้น“ข้าจะไปตำหนักเสด็จพ่อ” ฉู่เพ่ยฉีรับรู้ว่าพี่ไป๋อวิ๋นนั้นวรยุทธเก่งกาจอาจจะไปช่วยเสด็จพ่อก็เป็นได้ หรือจะมีคนปองร้ายเล็ดลอดเข้ามาถึงวังหลวง“เอ่อ...คือว่าองค์รัชทายาทอยู่ตำหนักดีกว่า ประเดี๋ยวฮองเฮาคงให้คนมาตรวจค้นหาคนร้าย” จี้กงกงรีบขัด หากไปกันหมดจะถูกสงสัยเอาได้กระมัง ตอนนี้องค์ชายรองเองก็อยู่ที่ตำหนักคุนหนิงกงคนหนึ่งแล้ว หากองค์รัชทายาทไปอีกคน ฮองเฮาเพ่งเล็งแน่นอน“คนร้ายหรือ เสด็จพ่อเป็นอันตรายหรือไม่”“ฝ่าบาทปลอดภัยดีพ่ะย่ะค่ะ” จี้กงกงบอกให้องค์รัชทายาทเบาพระทัยแล้วก็รีบกลับตำหนักคุนหนิงกงทันทีระหว่างทางเห็นทหารวังเข้าตรวจค้นทุกตำหนักให้วุ่นวาย แต่เขาคือจี้กงกงไม่มีใครคิดตรวจสอบ แล้วก็ไม่กล้าด้วยอำนาจในวังหลัง กระทั่งฮองเฮายังต้องเกรงใจอยู่สามส่วน เนื่องจากเป็นคนสนิทของฝ่าบาท“พวกเจ้าค้นสิ่งใดกัน” จี้กงกงไม่ลืมสอบถามหาที่มาที่ไป จะได้ไปทูลฝ่าบาทได้

จื่อเถาสะดุ้งตื่นพร้อมกับใบหน้าที่ชุ่มด้วยเหงื่อ และแรงหอบหายใจด้วยความหวาดกลัว สองมือยกขึ้นปิดใบหน้าเพื่อตั้งสติ หัวเล็ก ๆ ของจื่อเถาส่ายไปมา แต่เมื่ออากาศที่ภายนอกเย็นฉ่ำ แต่ภายในห้องนางกลับรู้สึกร้อนระอุจื่อเถาปลดชุดตัวนอนออกหนึ่งชั้น เพราะคิดว่าอากาศจะเย็นนางจึงใส่เสื้อผ้าหนาหน่อย แต่เมื่อฝันร้ายเช่นนี้กลับรู้สึกว่ามันหนาเกินความจำเป็น ทำให้ร่างกายนอนไม่สบายจึงฝันร้ายขึ้นมาได้เมื่อปลดชุดเสร็จแล้วนางจึงทิ้งกายอันอ่อนเพลียเพราะยืนขายของตั้งแต่เย็น พร้อมกับดวงตาที่ใกล้จะปิด ใบหน้าขยับเกยกับหมอนพร้อมดึงผ้าห่มมาคุมกับร่างกายแล้วหลับไปอีกครั้งเช้าวันรุ่งขึ้น จื่อเถาเตรียมของไปขายที่ตลาดการค้าเสรีอีกครั้งหลังจากหยุดไปเสียนาน ทั้งวันนี้ยังมีเด็กน้อยนามว่าหมี่หวงที่จะมาช่วยงานในร้านของนางอีกด้วย“ตื่นนานแล้วหรือลูก” ชิงชิงเมื่อยขบตั้งแต่เมื่อคืน ทำให้วันนี้ตื่นสายอับอายลูกสาวนักที่ตื่นเร็วว่านาง ทั้งยังเห็นลูกสาวทำน้ำผัดก๋วยเตี๋ยวหม้อใหญ่ เนื่องจากเมื่อวานก่อนไปขายขนมบัวลอย ชิงชิงสั่งให้บ่าวในเรือนช่วยกันเตรียมของเตรียมขายในวันถัดไปทันที และของก็มีมากพออีกด้วย“วันนี้ต้องเตรียมของไวหน่อ

หมี่หวงที่เพิ่งกลับมาถึงตนตั้งใจจะอาบน้ำ แต่ก็ได้ยินเสียงผู้เป็นป้าเข้ามาแล้วก็โวยวายหาค่าจ้างของเขา เขาจึงเอาไปฝังเดินไว้ที่ต้นไม้ด้านหลังแอบไว้ พร้อมกับเอาก๋วยเตี๋ยวสองห่อที่ได้มาใส่หม้อปีนเอาไปวางไว้บนกิ่งไม้ด้านบนให้เหนือลม“หมี่หวง...ไอ้เด็กอกตัญญูออกมานะ” จื่อเถาให้พี่อาเต๋อ หยุดม้าแล้วแอบดูอยู่ไกล ๆ“เจ้าหยุดได้แล้วนะ จะมาหาเรื่องอะไรกับเด็กตัวแค่นี้”“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”เข่อชิงเป็นป้าสะใภ้ของหมี่หวงมักคอยสอดส่องว่าเจ้าเด็กนั่นไปรับจ้างทำอะไรมา แล้วจะมายึดเอาอีแปะไปจนหมดจนทำให้เขาไม่ค่อยได้มีอะไรกินนักจื่อเถากับคนทั้งหมดแอบดู ก็พบว่าหมี่หวงลำบากจริง ๆ นางต้องหาวิธีดัดหลังสตรีชั่วช้าที่หาประโยชน์กับเด็กแต่ไม่คิดเลี้ยงดูเขา การได้อยู่อย่างหวาดระแวงเช่นนี้มีหรือจะมีความสุข“เข่อชิง เจ้าทำอะไรให้มันน้อย ๆ หน่อยนะ” ชาวบ้านที่ได้ทั้งขนม และได้ทั้งอีแปะก็ออกหน้าปกป้องเด็กตัวน้อยเต็มที่“ร้อยวันพันปีเจ้าไม่เห็นมายุ่งเรื่องครอบครัวอื่น เหตุใดวันนี้เจ้าถึงมายุ่งเล่า หรือว่าพวกเจ้าขูดรีดอีแปะของเขาไปแล้ว” เข่อชิงผู้กระหายเงินนางทำแบบนี้สามีไม่เคยล่วงรู้ มักจะให้ร้ายหมี่หวงว่าเป็นเด็กขี