All Chapters of จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : Chapter 121 - Chapter 130

จางหุยต้องอยู่เฝ้าลูกชายที่โรงหมอหลวนซานถึงสองวันกว่าจะกลับ เขามีตำลึงอยู่เพียงไม่มาก แต่การรักษาขาให้บุตรชายใช้เงินมากถึงสิบตำลึง แต่แม่หนูน้อยจื่อเถาก็จัดการให้เขา ทั้งยังครอบครัวเขาให้อยู่ในบ้านด้วยจนกว่าจะสิ้นสุดฤดูหนาวค่อยว่ากันเขาถึงขั้นคุกเข่าเมื่อกลับจากโรงหมอพร้อมกับภรรยาและลูก“ท่านลุงเจ้าค่ะ ท่านคุกเข่าให้ข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าไม่อยากอายุสั้นนะเจ้าคะ” จื่อเถารีบไปพยุงท่านลุงทันที แล้วท่านป้าฟางภรรยาท่านลุงหุยถึงกับโขกศีรษะให้นางอีกนางจะปวดหัวตายกับคนพวกนี้“เจ้าอย่าถือเป็นน้ำใจเล็กน้อย หากไม่ได้พวกเจ้า ข้าไม่รู้จะซุกหัวนอนที่ไหน แล้วยังลูกชายข้าอีกไม่รู้เขาจะรักษาอย่างไรตำลึงข้าก็มีไม่มากนัก”“ต่อให้ข้าไม่ช่วยเหลือยังมีลุงผู้ใหญ่อยู่นะเจ้าคะ เขาไม่ปล่อยให้คนในหมู่บ้านตระกูลจางต้องลำบาก ท่านวางใจอยู่ที่นี่ให้สบายไม่ต้องเกรงใจเจ้าค่ะ” จื่อเถาพูดอย่างเป็นกันเอง หันไปอีกทีก็เห็นเจ้าพวกสี่แสบของนางไปมุงดูจางจินลูกชายของท่านลุงหุย“นั่นพวกเจ้าไปมุงเขาทำไมเดี๋ยวเขาก็หายใจไม่ออกกันพอดี” จื่อเถาเอ็ดเหล่าน้อง ๆ พวกชอบสอดรู้สอดเห็นไปทุกเรื่อง“เขาจะเดินอย่างไรขอรับ”จื่อเถาฟังคำถ

วันถัดมาทุกคนตื่นกันแต่เช้าเพื่อเซ่นไหว้บรรพบุรุษ เสียงปะทัดดังระงมพร้อมกับเหล่าเด็ก ๆ ออกมาวิ่งเล่นกันลานบ้าน หลังจากจื่อเถากราบไหว้บรรพบุรุษที่บ้านท่านตาท่านยายแล้ว ท่านยายก็แจกหงเปาเด็ก ๆ คนละซองส่วนนางก็มีให้น้อง ๆ อีกเช่นเคย แม้ว่ามันไม่มากนัก แต่เหล่าเด็ก ๆ ก็ดีใจพวกเขารีบเอาไปใส่ห่อตำลึงของตนเองทันทีจางจินเองก็ได้เหมือนกัน เขายิ้มดีใจมาก นี่เป็นหงเปาปีแรกของเขาเชียวนะ ทุกปีเขาไม่ได้รับหงเปาเพราะว่าท่านพ่อกับท่านแม่ก็ลำบากมากแล้ว และเขาไม่เคยเรียกร้อง มาวันนี้ได้ครั้งแรกก็ตื่นเต้นเช่นเดียวกัน อดเอาไปอวดท่านพ่อท่านแม่ไม่ได้จริง“ท่านพ่อท่านแม่ หงเปาครั้งแรกของข้า ดีใจมากเลยขอรับ” จางหุยกับซูฟางยิ้มให้กับลูกชาย พวกเขาสองคนไม่มีอะไรให้กับบุตรชายก็จริง เมื่อคืนซูฟางเย็บถุงตำลึงปักชื่อเขาไว้ ใส่เงินอีแปะไว้เก้าอีแปะเพื่อความเป็นสิริมงคล ไม่คิดว่าวันนี้ก็ได้หงเปาเป็นอีแปะจำนวนมาก ขนาดที่เขาทำงานหลายวันกว่าจะได้มันมา พวกเราจึงลงความเห็นกันว่าให้บุตรชายเก็บไว้ใช้ตอนเติบใหญ่ดีกว่า เขาจะรักษาไว้ให้เอง“แม่เก็บให้เจ้าเอง เอาไว้โตแล้วเจ้าอยากได้อะไรก็มาเอาไปซื้อ หรือหากเจ้าหาเงินได้แม่ก็จะ

จื่อเถาแม้ไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงต้องไปพักบ้านใต้เท้าเจี้ยน แต่นางย่อมต้องเชื่อฟังพี่ไป๋คนดีของนาง“ได้อย่างไรเล่า นางก็เป็นแขกตำหนักบูรพาของข้า”ไป๋อวิ๋นต้องขัดขวางถึงที่สุด เขาหันไปขยิบตาให้กับจื่อเถาแล้วจื่อเถาจึงพยักหน้ารับ“เอาเป็นว่าข้าพักบ้านใต้เท้าเจี้ยนก็แล้วกัน” จื่อเถาสรุปเองในที่สุด เรียกสีหน้าไม่พอใจขององค์รัชทายาทและเผิงเหยียนออกมา เพราะทั้งคู่ก็อยากให้นางไปอยู่ใกล้ ๆ“ทำไมเล่าบ้านข้าเจ้าเคยไปพักแล้ว” เผิงเหยียนรู้สึกไม่ยอม เมื่อก่อนนางยอมรับไมตรีอย่างดี แต่เมื่อเวลาผ่านไปนางโตขึ้นแล้วทำตัวห่างเหินกับเขางั้นหรือ เขาไม่ยอมหรอกนะ“ก็ข้าเคยพักบ้านท่านแล้ว แต่ใต้เท้าเจี้ยนยังไม่เคยย่อมไปพักบ้านใต้เท้าเจี้ยนสิ” เจี้ยนกั๋วได้หน้าที่สุด เขาคิดเพียงให้นางอยู่อย่างปลอดภัยในบ้านของเขาเท่านั้นไม่ได้คิดเป็นอื่น และที่สำคัญนางย่อมต้องทำอาหารให้เขากิน เขาคิดถึงฝีมือการทำอาหารของจื่อเถามากด้วย“องค์รัชทายาทเพคะ ขออภัยด้วยข้าไม่อาจให้น้อง ๆ ไปพักที่ตำหนักบูรพาได้ พวกข้ายังอยากมีหัวบนบ่าเพคะ”ตำหนักบูรพาใครบ้างไม่รู้ว่าคนนอกห้ามเข้า เพราะเป็นเขตของทายาทของฝ่าบาทองค์ต่อไปอาศัยอยู่ หากเกิดเ

ทานข้าวกลางวันเสร็จก็ลาท่านน้ากลับกันจะได้ไม่รบกวนท่านน้าสะใภ้พักผ่อน เหล่าเด็ก ๆ น่ารักกันมาก ทั้งทำตัวมีมารยาทจนท่านน้าสะใภ้หลงรักเหล่าเด็ก ๆ อยากให้มาพักเสียที่นี่ แต่ติดอยู่ที่ว่านางตกลงใจพักบ้านใต้เท้าเจี้ยนไปแล้ว อีกอย่างเพื่อความปลอดภัยของพวกนางเองด้วยระหว่างทางกำลังคุยเล่นกันอยู่นั่นไป๋อวิ๋นเปิดม่านที่ปิดหน้าต่างออก ตรงบ้านตระกูลอี้พอดิบพอดี เขาสังเกตอี้ฮูหยินกับนายท่านอี้หน้าบ้านที่เดินมาส่งกัน คาดว่าสามีคงไปทำงาน เดิมเขาสืบไปถึงที่ลูกสาวคนที่สามของนายท่านอี้ นามว่าอี้เจียวซือได้ถวายตัวเป็นสนมขั้นฉางจ้าย และหลังจากนั้นก็ไม่ได้ยินข่าวคราวอีกเลยนายท่านอี้ก็ดูจะไม่อยากพูดถึง และทำการค้าผ้าและเส้นไหมเงียบ ๆ มันเป็นเรื่องน่าแปลกใจที่ลูกสาวพ่อค้าวาณิชคนหนึ่งจะไม่มีความสำคัญใดเลยหรือ อยากรู้นักว่าแท้ที่จริงเหตุผลใดกันที่นายท่านอี้ไม่สนใจลูกสาวคนที่สามว่าจะเป็นตายร้ายดีเช่นไร และที่สำคัญฝ่าบาทเคยพลิกป้าย และได้สนมขั้นฉางจ้ายนามว่าอี้เจียวซือด้วย หากไม่ผิดจากที่คาดอี้หานอาจจะมีเชื้อสายของฮ่องเต้ในปัจจุบัน“ท่านคิดสิ่งใดอยู่หรือ” จื่อเถาเห็นว่าเขาเหม่อตั้งแต่เลยบ้านตระกูลอี้มาแล้ว นา

จื่อเถาเอาแต่ยิ้มแกน สักครู่ก็ขอตัวไปต้มน้ำเต้าหู้เพื่อให้ทุกได้ทานกันอย่างเอร็ดอร่อยกับบรรยากาศการโม้ของทุกคน โดยเฉพาะฝ่าบาทผู้ผ่านโลกมายาวนาน ดูจะเล่าแบบเอาเป็นเอาตาย แต่ก็สร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคน จนเมื่อน้ำเต้าหู้นนั้นพร้อมทานแล้วทุกคนจึงหยุดเล่าชั่วขณะ“อื้อ...น้ำเต้าหู้เจ้าหอมหวานนัก”นี่ไม่ใช่น้ำเต้าหู้ถ้วยแรก แต่ทำไมรู้สึกลืมที่กินมาหมดเลยก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาเป็นจักรพรรดิอาหารเลิศรสเพียงใดทำไมจะไม่เคยได้ชิมกันล่ะ แต่นี้รสชาติกลมกล่อมทั้งมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ด้วย“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันเพียงทำได้แต่ไม่อาจบอกว่าอร่อยที่สุด” แน่นอนว่าคนมากมายในแคว้นฝ่าบาทพบกี่คนกัน มีคนทำอร่อยกว่านางมากอยู่แล้ว นางเพียงเพิ่มใบเตยกับอำพันดอกท้อไปทำให้รสสัมผัสดีเท่านั้น ถ้าอร่อยจริง ๆ ใส่น้ำพุวิเศษ คนแทบฝันเชียวล่ะ“ได้ยินว่ามารดาเจ้าหย่าร้างหรือ” นางมองหน้าคนอื่นทันที ฝ่าบาทจะรู้ได้อย่างไรหากพวกเขาไม่เอ่ยปาก“ข้าเป็นคนถามเองเจ้าอย่าเอาแต่มองพวกเขา ว่ามาเถอะเจ้าคับข้องอันใดหรือไม่ ข้าจะช่วย” เขาเป็นจักรพรรดิ์ผู้ยิ่งใหญ่ เพียงเรื่องช่วยเด็กสาวคนหนึ่งทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ กับตระกูลบิดาที่ร้ายกาจ เพี