บททั้งหมดของ จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : บทที่ 151 - บทที่ 160

จื่อเถารีบวิ่งมายังห้องโถง เมื่อเห็นอาการตัวซีดปากสั่น มือของเขามีสีม่วงบวมช้ำ ปลายนิ้วนางมีเลือดหยดอยู่“เขาเป็นอะไร” จื่อเถาถามอย่างร้อนใจ ไม่คิดว่าห่างกันเพียงชั่วครู่เขาถึงขนาดเจ็บป่วยเพียงนี้แล้วไป๋อวิ๋นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เดินมากดจุดสกัดพิษเอาไว้ตรงหน้าอกทำให้เขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด“เฮือก!!...พี่จื่อเถา” อี้หานครวญครางออกมา ทำเอาจื่อเถาร้อนใจและฉู่เพ่ยจวินที่มองดูอยู่เองก็ร้อนใจเช่นกัน เพิ่งได้นั่งกินข้าวพร้อมหน้ากับลูก ๆ ดันมาเกิดเหตุการณ์อะไรน่าหวาดกลัวเช่นนี้อีก“พิษเจ็ดก้าวมรณะ” เสียงเครียดของไป๋อวิ๋นเปล่งออกมา ทำเอาทุกคนหันหน้ามองกันด้วยความอึ้ง เพราะแต่ละคนคงไม่รู้จักพิษชนิดนี้แต่จื่อเถาเคยได้ยินเพราะเคยดูซีรีส์จีนกำลังภายใน จากโลกที่จากมา ใครจะคิดว่าย้อนอดีตมาก็ยังเจอของพวกนี้อีกงั้นเหรอ‘มารดามันเถอะ!’“เจ็ดก้าวมรณะคืออะไร” เสียงของผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินกล่าวขึ้น เขามีหมอหลวงตามมาด้วย ย่อมต้องหาทางรักษาได้แน่ และยกมือขึ้นให้จี้กงกงตามหมอมาด่วน“พี่ไป๋ท่านรีบพูดมาสิ พิษเจ็ดก้าวมรณะคืออะไร” จื่อเถาร้อนใจนัก กำลังทดลองฟังก์ชันใหม่ของห้วงมิติ เหล่าน้อง ๆ ของนางก็เกิดเรื่องเสี

เหลาจื่อเถาเร่งสร้างทั้งวันทั้งคืน คราวนี้เซิ้งฉู่มู่ก็ไม่อาจทัดทานด้วย และได้รับเกียรติเป็นเหลาหลวงคือเหลาพระราชทานป้ายมงคลจากฝ่าบาท ยิ่งทำให้คนในเมืองเจียงซูตื่นเต้น ทั้งเหลานี้ยังสร้างให้ใหญ่กว่าเดิมจื่อเถาเช่าตึกแถวเปิดรับสมัครพ่อครัว และนางสอนเองกับมือเหมือนโรงเรียนสอนทำอาหาร นางจะคัดเลือกนักเรียนด้วยตัวเอง เพราะจะดูแววแต่ละคน ให้สมัครได้ตั้งแต่ 15 หนาวเป็นต้นไป นางจะไม่หวงวิชา แน่นอนว่าต่อให้วัตถุดิบดี ย่อมมีหนึ่งอย่างที่แตกต่าง และชูรสอาหารของนางให้เป็นที่ถูกปากของเหล่าชาวเมือง และคนผ่านทางสัญจรไปมาเสียงเคาะกระทะแข่งกับลิ่มตอกประสานไม้ฝั่งตรงข้ามที่เป็นเหล่าจื่อเถาที่กำลังสร้าง ทำให้ผู้คนต่างหยุดมองและวิจารณ์เรื่องเหล่าจื่อเถาจนโด่งดัง ถึงขั้นกล่าวกันขึ้นมาว่า หากเมื่อไหร่ที่เหลาจื่อเถาเปิด โรงเตี้ยมเซิ่งก็เตรียมปิดร้านอาหารเหลือแต่ห้องพักอย่างเดียวแม้นั่นจะเป็นเรื่องดีสำหรับจื่อเถา แต่ทว่ามันก็สร้างศัตรูตัวฉกาจได้เหมือนกัน และนางก็รู้มาว่าเซิ่งฉู่มู่ก็หาทางให้ร้ายนางเช่นกัน“นั่นแหละกระดกกระทะแบบนั้น ผัดข้าวให้เม็ดร่วนจนดีดขึ้น” เสียงอาจารย์จื่อเถาเดินสอนลูกศิษย์อย่างดี ทำใ

การเตรียมกลับเมืองหลวงครั้งนี้แน่นอนว่าเป็นขบวนที่ใหญ่ ราชสำนักส่งทหารม้ารับถึงสามพันนายเพื่ออารักขา ที่สำคัญใครจะคาดคิดว่าเผิงเหยียนและบิดาจะได้รับหน้าที่ให้พาพวกนางกลับ“คารวะเจ้าค่ะท่านลุงเผิง” จื่อเถาประสานมือย่อคารวะอย่างงดงามตามแบบกุลสตรีจนเผิงหยวนลืมเจ้าหนูน้อยที่วาจาฉะฉานเจ้าคิดเจ้าแค้น เจ้าแผนการคนนั้นไปสิ้น เหลือแค่เพียงสตรีแรกแย้มวัยใกล้ปักปิ่นผู้นี้แทน“ไม่ต้องมากพิธีหรอก แม่เจ้าเล่า” เผิงหยวนที่รับรู้จากเจี้ยนกั๋วแล้วว่าชิงชิงนางตัดสินใจคบหากับไป๋อวิ๋น หรือเรียกให้ถูกตอนนี้คือเขามีตำแหน่งเป็นถึงองค์ชายใหญ่แห่งแคว้นจิงฉู่ แน่นอนว่าไม่ว่าฐานะ หน้าตา ล้วนเหนือกว่าเขามาก เขาจึงยอมถอยแต่โดยดี แม้ก่อนหน้าคิดเกี้ยวนางให้มาเป็นภรรยาของเขาก็ตาม เพราะคิดว่านางเหมาะกับเขาแต่ตอนนี้เห็นทีว่ารักแท้ของเขาจะแพ้คนใกล้ชิดอย่างไป๋อวิ๋นเสียแล้ว“อยู่ด้านในเจ้าค่ะ ท่านลุง” จื่อเถาบอกด้วยท่าทียิ้มแย้ม นางผายมือเชิญท่านลุงเผิงเข้าไปที่ห้องรับแขก แต่แล้วนางกลับถูกเผิงเหยียนจับมือไว้หมับ!!จื่อเถาหันมาขึงตาใส่เขา ยามนี้นางและเขาต่างโตกันเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว จะมาจับมือถือแขนได้เช่นไร“อาเหยียนเจ

มีงานเลี้ยงรับรองยิ่งใหญ่ถูกจัดขึ้นหลังจากเข้ามาในเมืองหลวงหนึ่งวัน บ้านจื่อเถาถูกรับเชิญเป็นแขกพิเศษในงานเลี้ยงนี้ด้วย การจัดโต๊ะรับแขกเชิญตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวงเข้ามาร่วมงานในส่วนหน้าของวังหลวง ส่วนจื่อเถาและน้อง ๆ ได้มาพักอาศัยอยู่กับตำหนักท่านไป๋อ๋องเป็นการชั่วคราวก่อน“ท่านแม่ ข้าแต่งชุดนี้งามหรือไม่” นี่เป็นงานเลี้ยงแรกของนาง และที่สำคัญยังเป็นงานเลี้ยงสำคัญของพี่ไป๋และอี้หานด้วย นางจะน้อยหน้าผู้ใดไม่ได้“งดงามแล้วลูก”หลังจากเข้ามาในตำหนักไป๋อ๋องทุกคนมีเรือนพักเป็นของตัวเอง จื่อเถาและมารดาอยู่เรือนฝั่งตรงข้ามกัน จะได้ไปมาหาสู่สะดวก ส่วน ลู่หลง ลู่จิ่นและเสิ่นหนิวอยู่เรือนแยกไปอีกฝั่ง เพื่อแยกชายหญิงออกจากกัน ไป๋อวิ๋นคิดมาดีแล้วว่าแบบนี้น่าจะดีสำหรับจื่อเถา ต่อให้สนิทสนมกลมเกลียวเพียงใด แต่ก็ควรแยกกันเพราะเหล่าน้อง ๆ ของนางเติบโตขึ้นทุกวันชุดที่ได้รับนั้นเป็นชุดที่ได้รับการตัดเย็บอย่างประณีตจากช่างในวังหลวง ทั้งนางเหล่าน้อง ๆ และแม่ของนางต่างมีชุดจากผ้าไหมเนื้อดีและไม่น้อยหน้าผู้ใดในงานนี้แน่นอน“รีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ” จื่อเถาบอกท่านแม่ นางและท่านแม่แต่งตัวโดยมีสาวใช้ช่วยแต่ง

จื่อเถามองสบตาของเผิงเหยียนพลันภาพในหัวก็ปรากฎขึ้น‘ฉึก!’ เสียงกระบี่ในมือเสียบเข้ากลางกาย โลหิตสีแดงชาดของนางหลั่งไหล ทำให้นางถึงกับปวดศีรษะจนทนไม่ไหว“โอ๊ย!” จื่อเถาเอามือกุมขมับแล้วร้องออกมา ทำให้เผิงเหยียนเป็นกังวล“เจ้าไม่สบายใช่หรือไม่” เผิงเหยียนยกฝ่ามือสาก ขึ้นอังหน้าผากคนตัวเล็ก แต่นางกลับหลบมือของเขาแล้วพึมพำบางอย่าง“ข้าเห็น...” นางอ้าปากเล็ก ๆ แล้วก็กลืนเรื่องที่จะพูดไปพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ“ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าถอยไปเถิด วันนี้มีคนมากรักษาระยะห่างของเราด้วยก็ดี ข้าไม่อยากให้เรื่องเสื่อมเสียถึงมารดา” จื่อเถาพูดเสียงเรียบ ๆ ยกถุงหอมของตัวเองขึ้นสูดดม มันผสมการบูรทำให้นางสดชื่นและคลายอาการปวดศีรษะได้อย่างดี และนางจะเปิดร้านขายเครื่องหอมในเมืองหลวงอีกด้วย“ข้าขออภัย เพียงเป็นห่วงเจ้ามากเท่านั้น” เขาพูดด้วยสีหน้าบ่งบอกชัดเจนถึงความห่วงใย และนางก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น แต่ว่าตอนนี้ในหัวของนางตีกันรวนไปหมด ชาตินี้อย่างไรนางก็มั่นใจว่าไม่มีจุดจบแบบเดิมแน่ นางต้องไม่ตายในวันแต่งงาน เพราะไม่ได้ฆ่าคนตาย รวมทั้งไม่ได้หลอกใช้เขาอีกด้วยแล้วภาพพวกนี้คืออะไร ความเจ็บปวดในก้นบึ้งของหัวใ