All Chapters of จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : Chapter 141 - Chapter 150

“ปล่อยข้านะ ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด เจ้าเด็กนั่นเป็นขโมยต่างหาก หาใช่ข้าไม่” เสียงหวีดร้องเข่อชิงดังลั่นห้องขังจนแสบแก้วหู ทหารที่เฝ้าห้องขังจึงเข้ามาข่มขู่“หากเจ้ายังไม่เงียบเสียง ข้าจะโบยให้ร้องไม่ออกเชียว”“ฮึก...ข้า...ข้าไม่ร้องแล้วก็ได้แต่ปล่อยข้าไปได้หรือไม่” เข่อชิงไม่คิดว่าความโลภเพียงอีแปะเล็กน้อยจะทำให้นางซวยถึงติดคุกติดตาราง ไม่น่ารับปากไปเลยด้วยซ้ำ นางอยากจะตายนัก“เจ้าจะออกไปได้ก็ต้องให้สามีมาประกันตัว หากไม่ประกันตัวก็นอนคุกไปเถอะ” ทหารสองคนที่รับปากจื่อเถาช่วยแก้แค้นให้กับเด็กน้อยหมี่หวงนั่นเขาย่อมทำได้เต็มที อีกอย่างเด็กตัวเล็กแค่นั้นยังจะมาเอาเปรียบทั้งไล่ให้อยู่บ้านเก่าพุ ๆ พัง ๆ เช่นนั้นได้อย่างไร ไร้ความเมตตายิ่งนัก จิตใจอำมหิตเสียยิ่งกว่าโจรป่า“ไม่...บ้านข้าไม่มีตำลึง” นางเอาเงินสามีรวมกับเงินของหมี่หวงไปซื้อปิ่นหมดแล้ว เหลือเพียงกินใช้ในบ้าน จะมีเงินที่ไหนมาประกันตัวอีกเล่ายิ่งคิดก็ยิ่งช้ำใจ ใครจะคิดว่าแค่ทวงเงินกับหลานนิดหน่อยจะเป็นเรื่องมากมายเพียงนี้ หากเป็นเช่นนี้เลือกจะไม่ยุ่งดีกว่าหมี่ฮุ่ยเข้าไปติดต่อเรื่องภรรยาติดคุก แต่ก็ตอนนี้เย็นแล้วจึงไม่ได้รับการประกัน

เสียงดาบปะทะกันจนเกิดประกายไฟ มีคนมารับดาบไว้ได้ทัน แล้วพวกเด็ก ๆ ก็วิ่งล้มลงไปกองที่เดียวกันหมด“พะ...พี่ไป๋...ท่านมาแล้ว” ลู่หลงเหลือบไปเห็นพี่ไป๋ที่ออกไปรับดาบแทนพวกเขาวินาทีนั้นเองไป๋อวิ๋นชักม้าเข้าขวางแล้วรับกระบี่ไว้ด้วยกระบี่ของตัวเอง เสียงคมกระบี่ปะทะกันจื่อเถายกมือขึ้นบังใบหน้าเมื่อตัวเองล้มลงหมายรับกระบี่จากคนร้าย แต่ทว่าเมื่อหลับตายอมรับความเจ็บปวดได้ครู่ใหญ่กระบี่ก็ไม่ฟาดฟันลงมา ทำให้นางลืมตามองดูเห็นพี่ไป๋เข้าต่อสู้อย่างกล้าหาญนางหันมองพวกน้อง ๆ พบว่าแต่ละคนหวาดกลัวกันจนตัวสั่น จนทำให้นางคลานไปหาพวกเขาแล้วกอดปลอบพวกเขาไว้อย่างรู้สึกสงสาร“ไม่เป็นนะ ปลอดภัยแล้ว พวกเราปลอดภัยแล้ว พี่ไป๋มาช่วยพวกเราแล้ว”ความมืดปกคลุมลงทุกที แต่การต่อสู้ก็ยังดุเดือด ไม่ได้มีแค่เพียงพี่ไป๋ ยังมีคนแต่งตัวคล้ายองครักษ์ชุดดำเหมือนกับที่มาอารักขาฉู่เพ่ยฉี ออกมาจัดการพวกคนร้ายด้วย แต่คนร้ายก็ออกมาเรื่อย ๆ จนทำให้พี่ไป๋รับมือได้ลำบากข้อมือที่สะบัดกวัดแก่งกระบี่อย่างคล่องแคล่ว บวกกับลมปราณที่ออกมาตามกระบี่ของไป๋อวิ๋นพร้อมกับหมอกที่ฟุ้งไปรอบ ๆ ตัวไป๋อวิ๋นบ่งบอกให้รู้ว่าวิชากระบี่เมฆาเคลื่อนรวดเร็

จื่อเถาแอบมาส่องท่านแม่กับพี่ไป๋อวิ๋นแล้วยืนพิงอยู่ข้างประตูเงียบ ๆ แล้วก็เอ่ยบางคำออกมา“ท่านจะเร่งร้อนเกินไปแล้วนะเจ้าคะ ท่านแม่ข้าไม่ได้ใกล้ชิดบุรุษมานาน แม้แต่ตอนที่ข้าอยู่กับบิดา ท่านแม่เล่าว่าเขาผู้นั้นแนบชิดท่านแม่เมื่อตอนจะมีข้าแค่ครั้งเดียว ท่านก็สงสารท่านแม่ข้าหน่อยเถิด” นางพูดคล้ายเห็นใจแต่ความหมายนั้นต้องการหยอกล้อพี่ไป๋ของตน ที่ตอนไม่รีบก็เรื่อยเจื้อย แต่พอรีบก็พุ่งราวกับลูกธนูพุ่งใส่ท่านแม่ของนางเชียว“เจ้าพูดจริงหรือ” ไป๋อวิ๋นยิ่งกว่าดีใจที่ชายผู้นั้นแนบชิดกับนางแค่ครั้งเดียว“ข้าจะโกหกท่านทำสิ่งใด ไม่ใช่ท่านก็รู้หรือว่าบิดาข้าใจเสาะเกาะชายกระโปรงมารดา อยู่ในโอวาทจนทำให้แม่ข้าเจ็บช้ำใจจนต้องออกมาอยู่ข้างนอกอย่างไรเล่า”จื่อเถาเล่าความขมขื่นของท่านแม่ให้เขารับรู้สักเล็กน้อย และไม่ได้หวังให้เขาเข้ามาเพื่อทำร้ายมารดาของนาง หากเป็นเช่นนั้นต่อให้เขาเป็นองค์ชายใหญ่ก็เถอะ นางจะจัดการเขาด้วยมือของนางเอง“ข้าไปอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวไปเจอที่ห้องโถงใช่หรือไม่” เพราะว่ามีเรื่องที่ต้องบอกกับทุกคนถึงสถานะของอี้หานแล้วก็พี่ไป๋อวิ๋นจื่อเถาจึงนัดทุกคนที่ห้องโถงจะเหมาะกว่าและจะได้พูดคุยด้วยกั

“ฝ่าบาท...จะทรงปลดหม่อมฉันหรือเพคะ หม่อมฉันผิดอะไร” นางรู้ดีว่ากฎที่มีมาแต่โบราณ แม่ของแผ่นดินจะปลดโดยพลการไม่ได้ ต้องมีเหตุอันควร ต่อให้ฝ่าบาทรู้แล้วอย่างไรหลักฐานเอาผิดนางไม่มีก็ได้เป็นแค่ข้อกล่าวหา“เจ้าคงลืมไปแล้วสินะว่าเจ้ากำลังเล่นกับผู้ใด ข้อหากบฏย่อมมีที่มาที่ไป ทั้งแอบอ้างราชโองการ สกุลชุนเจ้ามีคนละร้อยหัวก็มิอาจรักษาไว้ได้” เขาย่อมมีวิธีเอานางลงจนได้ นางนั่งนานไปแล้วบัลลังก์หงส์แห่งนี้“ไม่หม่อมฉันเป็นแม่ของแผ่นดิน เป็นแม่ขององค์รัชทายาท ฝ่าบาทกระทำเช่นนี้ไม่ได้” ชุนฉวี่ฮองเฮาส่ายหน้าไปมา ไม่คิดว่านางที่อำมหิตแล้ว เขาที่นั่งอยู่เบื้องหน้านางจะอำมหิตกว่า ขนาดเอาทั้งตระกูลชุนมาเป็นตัวประกันต่อรองนาง ดวงตาที่ฉ่ำน้ำจากการเสแสร้งเมื่อกี้บัดนี้หลั่งออกมาด้วยความเจ็บช้ำใจ“เจ้าว่าแอบซ่องสุมกำลัง ก่อตั้งกองโจรลับ ๆ เพื่อปลงพระชนม์องค์ชาย สกุลชุนไม่มีโทษฆ่าล้างตระกูลหรือ ต่อให้เจ้าปัดสวะ แต่คนของเจ้าสารภาพแล้วว่าผู้บงการเบื้องหลังคือผู้ใด เกี่ยวอันใดกับใต้เท้าชุนเสนาบดีฝ่ายขวา เจ้าคิดว่าสกุลชุนยังจะเหลือลมหายใจอีกรึ” เสียงคำรามเย็นเยือกค่อย ๆ พูดออกมาทีละคำอย่างช้า ๆ ขนาดจี้กงกงอยู่ข

จื่อเถาผัดอีกสองรอบเส้นก็หมดเป็นอันเก็บกลับบ้าน นางรู้สึกว่าช่วงนี้เงินในกระเป๋างอกเร็วขึ้น เพราะขายเท่าเดิมก็ยังงอกมาอีกตำลึงถึงสองตำลึง โดยวันพรุ่งนี้นางสั่งไก่ไปหมักเพื่อย่างอีกด้วย ในเมื่อมากันหลายคนเช่นนั้น ก็ขอใช้งานจนกว่าคำสั่งแต่งตั้งจะมาก็แล้วกันเมื่อจื่อเถากลับ สององค์ชายก็กลับด้วยเช่นกัน แต่มีหนึ่งคนที่ช่างประจบเอาใจพวกเขาดีนัก“พี่ชายองค์รัชทายาท ท่านมาอยู่นานหรือไม่” ลู่หลงเห็นเขาหน้าเศร้ารีบประจบทันที จะได้สดชื่อขึ้น“ข้าก็ไม่รู้ อาจจะอยู่ตลอดไปก็ได้”“เช่นนั้นท่านนอนห้องข้า” ลู่หลงอาสาอยากดูแลพี่ชายองค์รัชทายาทเอง แต่ประกายตาเจ้าเล่ห์โดนจื่อเถาจับได้เสียก่อน“เจ้าจะประจบเอาอะไรจากเขาอีก” จื่อเถากล่าวอย่างรู้ทัน“ปะ...ป่าวน้าพี่จื่อเถา ข้าเป็นคนมีน้ำใจต่างหากเล่า”นางไม่เชื่อหรอก ลู่หลงจอมกะล่อนเจ้าต้องหวังอย่างอื่น นางมั่นใจ“โธ่...พี่จื่อเถา” ลู่หลงพยายามแก้ตัว“เย็นนี้กินอะไรดี” แต่จื่อเถาเปลี่ยนเรื่องเสียก่อนไม่ให้เขาแก้ตัวได้ แล้วก็พูดหาเรื่องกิน“ไข่พะโล้เถิดพี่จื่อเถาข้าอยากกินนัก”“ได้ข้าจะทำน้ำแกงสงบใจให้เจ้าได้กินกันด้วย จะได้นอนหลับสบาย” นางสังเกตอีกคนที่ดูอ่