All Chapters of จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : Chapter 161 - Chapter 170

“ให้ข้าช่วยหรือไม่ เรื่องขายร้าน” เผิงเหยียนอยากยื่นมือเข้าช่วยนางทุกอย่าง หรือที่จริงแล้วเขาอยากมีส่วนร่วมในชีวิตนางทุกเหตุการณ์นั่นเอง“ไม่นึกว่าซ่างซูอย่างท่านจะว่างงานขนาดมายุ่งเรื่องของข้าได้...เอาตัวเองให้รอดเถอะ” นางพูดประชดเขา ไม่รู้ทำไมชอบยุ่งเรื่องของนางนัก“สำหรับเจ้าข้าว่างเสมอ เพียงเจ้าเอ่ยปาก”เขาปากหวานเสียจริง จนนางเริ่มเลี่ยนกับคำพูดของเขาเสียแล้ว จึงเดินสำรวจบ้านอีกเล็กน้อยพบว่าไม่ใช่แต่เครื่องเรือน ความสะอาดยังเหมือนคนอยู่ทุกวัน ช่างดีจริง ๆ“เอาล่ะข้ากลับแล้ว ท่านไม่ต้องไปส่งบ้านท่านอยู่นี่ให้รถม้าไปส่งอย่างเดียวก็พอ” จื่อเถาบอกแล้วก็ชวนน้อง ๆ ขึ้นรถม้ากลับหลายวันผ่านไปจื่อเถาเข้าออกตำหนักของไป๋อ๋องทุกวัน ตื่นเช้าออกไปในเมืองหลวง ตกเย็นก็กลับมาราวกับไปรบทัพจับศึกจนคนเป็นมารดาอดสงสารไม่ได้“จื่อเถากลับมาแล้วหรือลูก” ชิงชิงที่โดนกำชับว่าห้ามออกไปที่ใด จนกว่าจะถึงพิธีแต่งงานแล้วเสร็จได้แต่มองลูกสาวอย่างปวดใจ นางอยากช่วยเหมือนเมื่อก่อนแต่ลูกสาวก็ไม่อนุญาต“เหนื่อยเจ้าค่ะท่านแม่ ยังดีที่มีเขาสามคนช่วย” จื่อเถาไม่อยากให้พวกเขาช่วยนัก ที่จริงก็อยากให้เขาหมั่นท่องตำราเพรา

กลับถึงตำหนักไป๋อ๋อง จื่อเถาเดินมุ่งหน้าเข้าไปยังห้องหนังสือที่มีท่านแม่กับไป๋อ๋องอยู่ด้วยกัน ท่านแม่เป็นคนเขียนหนังสือสวยจึงอาสาเขียนเทียบเชิญเอง นางจึงต้องไปคารวะพร้อมกับบอกข่าวดีร่างเล็กเดินเข้ามารีบรั้งจางฉวนให้เข้าไปด้านใน ท่าทางนั้นอยู่ในสายตาชิงชิงคล้ายตำหนิบุตรสาวเล็กน้อย ‘โตแล้วยังจับมือถือแขนบุรุษอีก’ แม้ว่าจางฉวนจะไม่ใช่ใครก็เถอะ“สำรวมกิริยาหน่อยเจ้าน่ะ” ชิงชิงเอ็ดไปหนึ่งคำ นั่นทำถึงให้จื่อเถายิ้มแกน ๆ ส่งกลับให้ท่านแม่ส่วนไป๋อวิ๋นเห็นท่าทางเจ้าเด็กนี่เขินแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ตอนเด็กก็ทำอะไรห้าวหาญเหมือนบุรุษ พอโตมาก็ติดนิสัยของเหล่าน้อง ๆ มาด้วยสินะ“ท่านแม่อย่าดุข้า ข้าเพียงแต่ดีใจมากไปหน่อย วันนี้ข้าทวงคนคืนจากองค์รัชทายาทได้แล้ว” จื่อเถายิ้มเบิกบานบอกข่าวดีนี้กับทั้งสองคน“ทวงคน?” ไป๋อวิ๋นไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอันใด“ใช่แล้วไป๋อ๋อง ข้าน่ะทวงพ่อครัวมือหนึ่งของข้ากลับคืนมาได้แล้ว และเขากำลังจะไปลาออก”เมื่อนางไขความกระจ่างให้ไป๋อวิ๋นจึงรับรู้ได้ทันทีว่าจางฉวนคงตกลงปลงใจอยากออกมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกแล้วสินะข้าก็บอกแล้วในวังไม่มีเรื่องให้น่าบันเทิงใจนักหรอก ดีที่ตำหนักอ๋อ

ก่อนวันแต่งงานหนึ่งวันเป็นพิธีหมั้นระหว่างไป๋อ๋องกับชิงชิง ไป๋อ๋องส่งเพชรพลอย ไข่มุก และหยกน้ำดีรวมทั้งเครื่องเงินและทองถึงร้อยหีบมายังบ้านเดิมของเจ้าสาว ซึ่งในครั้งนี้ชิงชิงใช้บ้านหลังของน้องชายชุยฉางเฉินมีตำแหน่งเป็นถึงเจ้ากรมโยธาขั้นสี่ เพราะได้รับการปูนบำเหน็จนอกจากสินสอดในส่วนที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ตั้งแต่รับตำแหน่งอ๋อง ฝ่าบาทยังจัดสินสอดเพิ่มเติมให้กับบุตรชายคนโตของตนเองอีกหลายหีบ ทำให้คนที่มาแบกหีบของหมั้นเจ้าสาวต้องใช้ถึงเกือบสองร้อยคนภายในห้องทำพิธีหมั้น บ่าวชายถือกล่องสีแดงบรรจุ แปดคุณลักษณะ วันเดือนปีเกิดและเวลาตกฟากของฝ่ายชายที่เขียนด้วยหมึกสีทองบนผ้าไหมสีแดงไปมอบตัวแทนบิดาฝ่ายหญิงบัดนี้ทำได้คือ ให้กับท่านตาเล็กเป็นตัวแทน เพราะนางสิ้นบิดาไปแล้วส่วนท่านตาเล็กต้องถวายแปดคุณลักษณ์ของฝ่าหญิงให้กับฝ่าบาท เป็นญาติเพียงหนึ่งเดียวและเป็นบิดาของไป๋อ๋อง ทั้งวันนี้ยังเสด็จมาร่วมงานหมั้นเป็นการส่วนพระองค์อีกด้วยในงานหมั้นมีแต่แขกคนสนิทที่สำคัญไม่ใช่ใครอื่นจึงมาร่วมงานแบบเงียบ ๆ ได้ โดยในงานทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสพึมพำแสดงความยินดีกับฝ่ายชายและหญิง แต่ฝ่ายหญิงยังไม่ปรากฏตัวยังเก็บตัวอยู่

เหลาจื่อเถาเร่งสร้างรุดหน้าไปมาก แต่สามแสบก็ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยงาน เพราะเขาต้องสอบให้ผ่าน ทั้งวันเขาจึงต้องท่องตำราอยู่บ้าน และรอเผิงเหยียนมาทดสอบตอนเย็น“อาฉวนเจ้าว่าพ่อครัวฝึกหัดมีฝีมือเข้าขั้นได้หรือยัง” จื่อเถาให้เขาเป็นคนคุมเกี่ยวกับการฝึกฝนพ่อครัว ส่วนนางจัดการเรื่องการสั่งซื้อวัตถุดิบ แบ่งงานกันทำอย่างชัดเจนและอีกไม่นานก็จะเปิดอย่างเป็นทางการแล้ว“ฝีมือดีแล้ว เจ้าไม่ต้องห่วง” จางฉวนใช้ทักษะที่ศึกษาจากพ่อครัวหลวงมาสอนด้วย ทำให้พ่อครัวเหล่านี้ทำงานเป็นเร็วมาก นางเองก็วางใจ“วันนี้ข้ากลับบ้านเร็วหน่อยรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน” แม้ว่าจะกินน้ำพุวิเศษที่ช่วยให้ร่างกายสดชื่นก็จริง แต่นางรู้สึกอยากนอนอย่างไรก็ไม่รู้“เจ้ากลับไปก่อนเถอะทางนี้ข้าดูแลเอง”จื่อเถาออกจากเหลาของตัวเอง ขึ้นรถม้ากลับเรือนเมื่อถึงเรือนแล้ว เห็นองค์รัชทายาทกับอี้หานก็อยู่ด้วย“พวกท่านมาทำอะไรกัน”“หิวข้าว” องค์รัชทายาทบอก แล้วจื่อเถาก็ส่ายหน้าพร้อมทั้งหันหาใครอีกคน“เขายังไม่มาหรือ” จื่อเถาถามเหล่าน้อง ๆ ที่ตั้งหน้าตั้งตากันท่องตำรา“ผู้ใดหรือขอรับ” ลู่หลงส่งสายตายิ้มล้อมา ทำให้จื่อเถาต้องขึงตาใส่เจ้าเด็กพวกนี

จื่อเถานั่งนิ่งฟังคนเล่าข่าวในวังในร้านจื่อเถาของตัวเองอย่างออกรส บ้างใส่สี บ้างประโคมข่าวพูดจนไม่รู้ว่ามีความจริงอยู่เท่าไหร่ จนนางส่ายหน้า แต่คนที่นางคิดว่าจะโกรธเคืองผู้คนเหล่านั้นแทนมารดาตน กลับกินข้าวอร่อยได้อย่างหน้าตาเฉย ราวกับในวังไม่มีอาหารกิน“นี่ท่านจะกินอีกนานไหมฉู่เพ่ยเจวียน” เพราะสนิทสนมกัน นางจึงเรียกเพียงชื่อขององค์ชายรอง“ก็อาหารร้านเจ้าอร่อยกว่าบ้านข้าเป็นไหน ๆ” เขาจับตะเกียบพุ้ยข้าวแล้วก็คีบขาหมูกินอย่างมูมมาม นี่ถ้าแข่งกินกับเจ้าลู่หลงเห็นทีว่าน้องชายข้าจะแพ้เขาราบคาบ“ท่านไม่รู้สึกอะไรเลยหรือที่ท่านแม่ของท่านไม่ได้นั่งบัลลังก์หงส์”“ไม่ได้นั่งน่ะดีแล้ว นั่งสิข้าต้องปวดหัว เดี๋ยวท่านแม่ก็หาเรื่องปลดองค์รัชทายาทให้ข้าขึ้นแทน คราวนี้วังหลวงก็ไม่สงบ” เขาพูดตามในสิ่งที่คิดไว้ และคิดว่าเสด็จแม่ของเขาต้องทำแน่นอน“ท่านไม่ชอบอยู่เป็นขั้วอำนาจใครสินะ แล้วท่านตาของท่านเล่า”“ท่านตาข้าตอนนี้โดนจำกัดอำนาจเป็นผู้คุมขุนนางฝ่ายบู๊ก็จริง แท้ที่จริงก็ไร้อำนาจ เพราะเสด็จพ่อกังวลว่าจะซ้ำรอยอดีตฮองเฮา” เรื่องนี้เขาต้องกระซิบกระซาบเพราะเป็นเรื่องภายในครอบครัว เดี๋ยวคนนอกจะได้ยิน“เช่น