All Chapters of จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : Chapter 61 - Chapter 70

ช่วงสายของวัน ณ ที่ว่าการ หลังจากฝ่าฝูงชนที่มุงดูคนผิดนำไปลงโทษ รถม้าของจื่อเถาก็จอดที่ว่าการในส่วนของที่จัดการเกี่ยวกับแรงงานของเขตการค้าเจียงซูผู้คนที่เป็นวัยทำงานมาลงทะเบียนขึ้นเป็นแรงงานกันมากทำให้คนที่ผ่านไปผ่านมาขึ้นลงที่ว่าการไม่ขาดสาย ดีกว่าไปซื้อทางในโรงทาสเป็นไหน ๆ นางว่าทำแบบนี้เป็นระบบระเบียบดี พูดได้ว่าเจียงซูมีการจัดการดีกว่าเมืองหลวงมากนัก คาดว่าท่านนายอำเภอฉือชงกับท่านเจ้าเมืองสวีชิงเจียคงทำงานกันอย่างหนัก กว่าจะจัดระเบียบได้เห็นอย่างที่มีคนจับเด็กไปค้าทาสโดยที่น้องชายของนางโดนนั้นเป็นการค้าทาสต่างเมือง ซึ่งผิดกฎหมายของเจียงซูไม่แปลกที่คนเกี่ยวข้องจะโดนลงโทษสถานหนักจื่อเถาเดินลงจากรถม้าหยุดมองไปรอบ ๆ ที่ยิ้มดีใจที่ได้งานบ้างก็มี บางคนก็ใบหน้าเศร้าที่ไม่สมหวังเพราะเถ้าแก่ไม่เลือก แต่สายตาของนางไปเห็นเข้ากับชายผู้หนึ่งวัยห่างจากพี่ชายไป๋ของนางไม่มากนัก ดวงตาของเขาเศร้ามอง แต่ใบหน้าของเขามีกลิ่นอายความเป็นบัณฑิตนางจึงอยากรู้จักเขาสักเล็กน้อย“พี่ชายไม่ทราบว่าท่านมีเรื่องทุกข์ร้อนอันใดหรือถึงมีสีหน้าเช่นนี้” จื่อเถาถามอย่างใส่ใจ ใช่แล้วคนไทยเป็นคนใส่ใจแม้ว่ามันจะไม่ใช

ยาที่ได้จากการต้มด้วยพุวิเศษทำให้ประสิทธิภาพของตัวยาดีขึ้นอีกหลายเท่า สียาน้ำตาลออกดำพร้อมทั้งกลิ่นสมุนไพรทำเอาสามแสบที่คอยให้กำลังใจนาง เอานิ้วหนีบจมูกทันที“อี้เหา...นั่นยายท่านยายอี้จวนหรือขอรับ” อาหลงเปล่งเสียงอู้อี้ออกมาเพราะตัวเองบีบจมูกอยู่ทำให้พูดไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำนักจื่อเถาหันมามองเจ้าน้องชายตัวแสบส่งยิ้มสดใสให้อย่างเอ็นดู “ใช่แล้วนี่ยาของท่ายายอี้ เจ้าก็นั่งรอพี่สักครู่เถิด”นางต้องจัดการให้ท่านยายอาการดีขึ้นก่อน แล้วค่อยกลับบ้าน พี่ชายไป๋อวิ๋นกลับไปเอายาอีกรอบคราวนี้เอารถม้าของร้านจื่อเถามาด้วย ทำให้ขากลับนางพี่น้องไม่ต้องเดินให้ลำบากแล้ว“ท่านยายเจ้าคะดื่มยาก่อนเจ้าค่ะ” จื่อเถาป้อนยาแทนอี้หานที่เขานั่งหน้าเศร้าน้ำตาซึม ห่วงกลัวท่านยายจะจากเขาไปอีกคน เขาคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เกิดมาไม่นานนักพ่อแม่ก็ถูกฆ่าตาย หากท่านยายป่วยจากเขาไปอีกคนเขาคงเหงาจนอยากตายตามทุกคนไปไป๋อวิ๋นไปซื้อมุ้งและที่นอนใหม่ ทั้งจัดการขาเตียงที่มันผุพังให้อยู่ในสภาพดี เพื่อให้สองยายหลานนอนได้ไม่ลำบาก พรุ่งนี้เห็นทีว่าเขาจะเข้ามาช่วยสองยายหลานปรับปรุงบ้านเสียหน่อย แล้วถือโอกาสฝึกเจ้าสามก้อนของจื่อเถาอ

“เจ้า!” จื่อเถาอยากจะบ้าตาย เมื่อเผิงเหยียนมาไม่ให้สุ่มให้เสียง จนนางที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ตกใจจนทำเครื่องปรุงที่จะห่อในผ้าขาวบางร่วงลงพื้น“เจ้ากำลังทำอันใดอยู่รึ” เขาถามทั้งขมวดคิ้วเมื่อเห็นนางมองมาด้วยความกรุ่นโกรธ ทำให้เขายิ่งไม่เข้าใจ วันนี้เขาเรียนหนังอยากมาพบหน้านางให้หายเหนื่อยเสียหน่อย“ข้าก็กำลังตวงส่วนผสมลับอยู่นะสิ” นางยืมเครื่องชั่งจากบ้านของผู้ใหญ่ ที่มีเครื่องชั่งตกทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ นางลองถ่วงน้ำหนักแล้วเห็นว่ามันค่อนข้างเที่ยงตรง จึงนำมาช่างเครื่องตุ๋น เครื่องต้ม และเครื่องหมักอาหารในร้านของนาง แต่ทำไปได้ยังไม่เท่าไหร่เจ้าเผิงเหยียนนี่ก็มาก่อกวนนางเสียก่อนนางก้มหน้าก้มตากวาดสมุนไพรที่ร่วงตกพื้นทิ้งไป เพราะเดี๋ยวจะมีเชื้อโรค ดีที่นางซื้อมาเยอะยังเหลืออีกมาก หากเป็นช่วงที่นางใกล้หมดรับรองว่าไม่ใช่แค่ขึงตาใส่เขาแล้ว อย่างน้อยต้องอาละวาดให้หายโมโห“ข้ามารบกวนเจ้าหรือไม่”นั่นเจ้านี่ถามคำถามเรียกกำปั้นแล้ว ก็เห็นอยู่รบกวนไม่มาช่วยยังมาสร้างงานให้นาง“ข้าก็บอกอยู่ว่าส่วนผสมลับ เจ้าก็ยังหน้าทนมานั่งใกล้อีกนะ” คราวนี้นางต่อว่าเขาตรง ๆ กลับได้รับรอยยิ้มฉีกกลับมาแทบจะถึงใบ

ไป๋อวิ๋นได้ยินก็หยุดรถม้าหันกลับไปดูคนที่มุงเมื่อครู่ทันที เขาไม่ได้สนใจคิดว่าคนคงห้อมล้อมซื้อของที่ไหนได้ กลับเป็นคนของบ้านจื่อเถาโดนรุม“ปล่อยสิ...ปล่อยแน่จริงก็อย่ารุม” จางฉวนออกมาสั่งของให้ท่านน้าชิงชิง แต่ไม่นึกว่าเธออันธพาลมาหาเรื่องไม่พอยังมารุมทำร้ายเขาอีกไป๋อวิ๋นกระโดดสองทีก็ไปอยู่กลางวง เขาจับคนชั่วไปเป็นหลักแล้วก็จัดการวาดเท้าหมุนไปรอบ ๆ จัดการพวกคนแล้วกระเด็นออกจากวงล้อมจางฉวนที่โดนพวกเขาต่อยปากจนเลือดออกยืนเช็ดปากแล้วอยากไปเอาคืนบ้างแต่พี่ชายไป๋ห้ามไว้“ใจเย็นไอ้หนูแขนขาเจ้ามีค่าเกินกว่าจะไปแปดเปื้อน เก็บไว้ยืนทำอาหารเป็นพ่อครัวมือหนึ่งเถอะ ส่วนเจ้าพวกนี้เป็นหน้าที่ข้าเอง” ไป๋อวิ๋นยืนคอยท่ารอเจ้าพวกนั้นลุกขึ้นมาต่อสู้ พวกมันหันมองกันแล้วก็รุมทีเดียวหลาย ๆ คน แต่ทว่ากลับโดนซัดกระเด็ดออกมาเฮื้อ...งื้อ...ฮึก!!!เสียงร้องจนจุกของคนอันธพาลดังขึ้น พร้อมกับเลือดที่ไหลกบปากท่าทางจะต่อสู้ไม่ไหว “เจ้า...เจ้าหาเรื่องข้าทำไม...ข้าไม่ได้มีความแค้นกับเจ้า”ชายคนที่เป็นหัวหน้าต่อว่าเขา เพราะเรื่องบาดหมางของตระกูลเซิ่งนั้นมีเพียงพ่อครัวหน้าอ่อนผู้นั้นที่ไม่ยอมรับเงื่อนไข เขาก็เพียงจัด

ท่านลุงลู่จื้ออาสาจัดการถอนขนไก่ที่พวกเด็ก ๆ จับมาได้แล้วนำมาให้นางแยกชิ้นส่วนเนื่องจากไก่ตัวใหญ่มากทำได้เยอะทีเดียว จื่อเถาเอาแป้งสาลีที่มีอยู่ในครัวผสมกับน้ำแข็งที่เอาไปเก็บไว้ในห้วงมิติตั้งแต่ฤดูหนาว ยังไม่ได้ออกมาใช้งาน แต่อีกไม่นานหรอกนางต้องได้ใช้แน่นางเอาไข่ไก่สองฟองตีให้เนื้อไข่ขาวและไข่แดงรวมกันเป็นเนื้อเดียววางไว้รอ ส่วนเนื้อไก่นางเอาแช่น้ำพุวิเศษผสมเกลือไว้สักครู่ แล้วเตรียมแป้งคลุกอีกหนึ่งอ่าง โดยเอาแป้งสาลีโรย ตามด้วยเกลือพริกไทย แล้วก็ปรุงรสด้วยผงปรุงรสสูตรพิเศษของนาง เอาไว้นางว่าง ๆ จะทำเอาไว้ใช้เพียงแต่ต้องมีเวลาทำให้ทุกอย่างมันแห้งเท่านั้นเมื่อจัดเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว นางก็เอาไก่ออกสะเด็ดน้ำแล้วคลุกไข่ ตามด้วยแป้งผสมน้ำแข็งหนึ่งรอบ แล้วก็เอามาคลุกแป้งกับผงปรุงรส สะบัดให้แป้งส่วนเกินออกจะเหลือแป้งที่ติดกับเนื้อไก่ ทำอย่างนี้ทุกชิ้นแล้ววางเตรียมไว้รอทอด นางจะเอาผ้าขาวบางปิดไก่ที่รอทอดไว้ด้วยกันแมลงวันลงไปตอมตั้งกระทะด้วยน้ำมันที่นางได้จากการเจียวกากหมูในร้านใส่น้ำมันให้ท่วมโดยไม่ต้องหวงน้ำมัน ไก่จะได้อร่อย เด็ก ๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จจากใบหน้ามอมแมมก็กลายเป็นก้อนซาลาเ