All Chapters of หน่ายรักเจ็ดปี: พอกันทีนายหญิง: Chapter 1 - Chapter 8

ฉันหันมาพบกับดวงตาสีเขียวเข้มของลูเซียนที่เต็มไปด้วยความระแวงสงสัย แต่ฉันก็ยิ้มอ่อนโยนให้เขาเหมือนปกติ“อ๋อ ฉันคุยกับเพื่อนเรื่องคนในตระกูลเวสต์โคสต์น่ะค่ะ นายท่านคนนั้นเขานอกใจภรรยา ตอนนี้ภรรยาของเขากำลังฟ้องหย่าแล้วก็จัดการเรื่องแบ่งทรัพย์สิน”ถ้าเขาชอบเล่นละครนัก ฉันก็จะเล่นด้วยแล้วกันสายตาคมกริบของลูเซียนมองฉันราวกับมองหาพิรุธแม้เพียงเล็กน้อยหลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาก็ดูค่อย ๆ ผ่อนคลายลงฝ่ามือใหญ่ที่มีแต่รอยแผลลูบไล้ลงไปยังเอวบาง พลางบรรจงจูบลงบนขมับของฉัน“โง่จริง ๆ เลยนะ คิดคดทรยศภรรยาก็ไม่ต่างกับทรยศต่อศักดิ์ศรีตัวเอง”“ราชินีของผม เรื่องพรรค์นั้นจะไม่เกิดขึ้นกับแฟมิลี่ของเราแน่นอนครับ”ฉันจ้องมองลึกลงไปในดวงตาของเขาที่ยากจะหยั่งถึง และยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน“แล้วถ้ามันเกิดขึ้นล่ะคะ?”“อย่างเช่น…”“เอเลโอนอร่า ไม่มีคำว่า ‘ถ้า’ ทั้งนั้นครับ”ลูเซียนตัดบทฉันทันควัน “ผมลูเซียน มารีโน่ ขอสาบานด้วยศักดิ์ศรีและสายเลือดของมารีโน่แฟมิลี่ว่า ผมจะไม่มีวันทรยศต่อคุณ”“ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ ฉันก็แค่สมมติเฉย ๆ”ลูเซียนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะยื่นสันกร

สีหน้าของลูเซียนมืดมนลงทันที เขาคว้าข้อมือโซเฟียแล้วลากเธอไปยังสวนหลังบ้าน“นี่อยากตายมากนักหรือไง? ฉันเตือนแล้วว่าอย่าโผล่หน้ามาที่นี่เด็ดขาด! ถ้าพี่สาวเธอเกิดรู้เรื่องขึ้นมา รู้นะว่าจะต้องรับผลที่ตามมายังไง!”ฉันเดินไปยังบริเวณริมหน้าต่างขั้นสอง ซึ่งเป็นมุมที่สามารถเห็นทุกซอกทุกมุมของสวนหลังบ้านได้ดีลูเซียนผลักโซเฟียเต็มแรงราวกับสัตว์ร้ายบ้าคลั่ง“เสียสติไปแล้วเหรอ? อยากให้แฟมิลี่พังครืนลงหมดเลยหรือไง!?”โซเฟียตัวสั่นเทิ้มเพราะหวาดกลัวความโกรธเกรี้ยวของเขา เธอหยิบผลตรวจจากโรงพยาบาลจากในกระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทาแม้จากในระยะนี้ ฉันก็ยังพอจะได้ยินคำพูดของเธอ “ฉันรู้ค่ะว่าไม่ควรโผล่หน้ามา… แต่ฉันท้องค่ะ”“คุณหมอบอกว่าเมื่อคืนก่อนมันรุนแรงเกินไปค่ะ แล้วฉันก็ท้องได้เก้าสัปดาห์แล้วด้วย และตอนนี้เด็กในท้องค่อนข้างเสี่ยง”“ลูเซียนคะ ฉันรู้ดีว่าไม่ควรสร้างปัญหาให้คุณ แต่ฉันกลัวค่ะ ลูกในท้องจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ? เขาคือทายาทคนแรกของคุณ เป็นสายเลือดของคุณในอนาคตนะคะ”คำพูดเหล่านั้นเป็นดั่งสายฟ้าฟาด ทำให้ฉันแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆหน้าอกราวกับถูกคว้านเป็นรูใหญ่ เป็นแผลเลือดทะลักอันแสนเจ็บปวด

ฉันเพิ่งรู้ภายหลังว่าข้อความอวดดีนั้นเป็นคำตอบที่เพียงพอแล้ว พริบตาเดียวลูเซียนก็เข้าใจทุกสิ่งเขารู้แล้วว่า คำยั่วยุของโซเฟียทำให้ฉันหนีไปแบบนี้ความโกรธเกรี้ยวระเบิดออกจากอกของเขาสิ่งเดียวที่ฉันนึกเสียใจขึ้นมาก็คือ การที่ฉันไม่ได้อยู่ดูให้เห็นกับตาว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากนั้นฉันก็ค่อย ๆ ปะติดปะต่อเรื่องราวของเหตุการณ์เลวร้ายในคืนนั้นได้จากหลายช่องทางผู้คนเล่าว่า ลูเซียนขับรถราวกับคนเสียสติไปยังคฤหาสน์ลับ สถานที่ที่โซเฟียพักอยู่เมื่อโซเฟียเปิดประตูออกมาเจอเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดีใจเพราะคิดว่าเขาคงเขี่ยฉันทิ้งไปตลอดกาลแล้วเธอล่องลอยอยู่ในความฝันอันงดงามของการที่จะได้กลายเป็นนายหญิงคนต่อไปของมารีโน่แฟมิลี่“ลูเซียน คุณมาพาฉันกลับบ้านเหรอคะ? ฉันขอไปเก็บของแป๊บนึงแล้วเราค่อยออกไปกันนะคะ”“ฉันรู้ว่าคุณคงทนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉันกับลูก”คำพูดเพิ่งหลุดออกจากปากได้ไม่ทันไร ฝ่ามือก็ฟาดลงบนใบหน้าของเธอเสียงดังลั่น และลูเซียนก็คว้าแขนของเธอเอาไว้อย่างแรงใบหน้าของลูเซียนดูดุร้ายเกินจะบรรยาย ร่างกายแผ่โทสะราวกับจะฆ่าคนได้“โซเฟีย ไอ้เวรที่ไหนมันยุให้เธอกล้าบอกน

ผู้อำนวยการห้องแล็บเชิญลูเซียนนั่งบริเวณหัวโต๊ะ พร้อมแนะนำผู้ลงทุน “แสนใจบุญ” ให้ทุกคนรู้จักฉันเพิ่งรู้ในตอนนั้นว่า เจ้าพ่อมาเฟียคนนี้ฟอกเงินเกือบครึ่งหนึ่งของทรัพย์สินที่ผิดกฎหมายของตระกูล และทุ่มหมดหน้าตักให้กับโครงการวิจัยทางการแพทย์ของเราทั้งหมดก็เพื่อเป็นใบเบิกทางเข้าสู่โครงการลับแห่งนี้ฉันพยายามสงบสติอารมณ์เอาไว้ พลางจ้องมองไปยังหน้าจอด้วยความรู้สึกว่างเปล่า“คุณลูเซียนได้บริจาคเงินให้กับโครงการวิจัยของเราก้อนใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลย”เสียงปรบมืออันอบอุ่นดังขึ้นภายในห้องประชุม เพื่อนร่วมงานต่างพากันปลาบปลื้มเพราะเงินทุนมหาศาลที่ไหลเข้ามา“เงินสนับสนุนของคุณลูเซียนจะช่วยให้เราก้าวหน้าในการพัฒนาเทคโนโลยีรักษามะเร็งได้เร็วขึ้น”“ผมหวังว่าทุกคนจะไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับคืนนี้กันนะครับ”ค่ำวันนั้นเวลาสองทุ่ม ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไปเข้าร่วมงานเลี้ยงนั่นฉันสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบ ๆ กับกางเกงขายาวสีดำ พร้อมมัดรวบเป็นหางม้าง่าย ๆฉันดูแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่สวมใส่ชุดราตรีอย่างชัดเจนลูเซียนยืนอยู่กลางห้องอาหารแต่งกายด้วยชุดสูทสีน้ำเงินเข้มสั่งตัดพิเศษพอดีตัว