บทที่ 1

ในวันครบรอบงานวิวาห์ปีที่เจ็ดของเรา ฉันกำลังนั่งตักลูเซียนสามีมาเฟียของฉัน และจูบเขาอย่างดูดดื่ม

นิ้วมือควานหาผลตรวจการตั้งครรภ์ที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าชุดราตรีผ้าไหมแสนแพง

ฉันอยากจะเก็บข่าวเรื่องการตั้งครรภ์ที่มาอย่างไม่คาดฝันนี้ไว้จนกว่าจะถึงช่วงท้ายของค่ำคืนนี้

มาร์โกลูกน้องมือขวาของลูเซียนเอ่ยถามเป็นภาษาอิตาลีพร้อมรอยยิ้มแฝงเลศนัย

“นายท่าน โซเฟีย นกน้อยตัวใหม่ของท่าน เด็ดไหมครับ?”

เสียงหัวเราะแกมเย้ยหยันของลูเซียนแล่นผ่านทรวงอก ทำให้ฉันรู้สึกเย็นยะเยือกถึงกระดูกดำ

เขาตอบกลับเป็นภาษาอิตาลี

“เหมือนลูกพีชดิบที่เพิ่งเด็ดจากต้น ทั้งสดทั้งนุ่มนวลดีนะ”

มือคู่นั้นลูบไล้ไปตามเอวของฉัน แต่สายตาของลูเซียนกลับไร้ซึ่งอารมณ์

“ปิดปากเอาไว้ให้สนิท ถ้านายหญิงของฉันรู้เข้า ฉันตายแน่”

บรรดาลูกน้องหัวเราะคิกคักอย่างรู้ทัน พร้อมยกแก้วขึ้นสาบานว่าจะเงียบปากเอาไว้

เลือดอุ่นในกายของฉันค่อย ๆ กลายเป็นน้ำแข็งทีละนิด

สิ่งหนึ่งที่คนเหล่านี้ไม่รู้เลยคือ คุณย่าของฉันมาจากเกาะซิซิลี ดังนั้นฉันจึงเข้าใจทุกคำที่พวกเขาพูดกัน

ฉันพยายามคุมสติตนเองให้สงบ พร้อมกับปั้นรอยยิ้มไร้ที่ติในฐานะนายหญิงไม่ให้คลาย แต่มือข้างที่ถือแก้วแชมเปญกลับสั่นเทาไม่หยุด

แทนที่จะสร้างเรื่องราวอะไร แต่ฉันกลับกดเปิดโทรศัพท์มือถือและเลื่อนหาจดหมายเชิญเรื่องโครงการวิจัยทางการแพทย์ระหว่างประเทศแบบรายบุคคลที่ได้รับมาเมื่อสองสามวันก่อน และกด “ยอมรับ”

ภายในสามวัน ฉันจะหายไปจากโลกของลูเซียนแบบไม่ให้เขาตามหาได้อีก

…….

เมื่อสังเกตเห็นว่าฉันยังไม่แตะต้องส้มสีเลือดที่ลูเซียนปอกเปลือกเอาไว้ให้ฉัน เขาก็ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดคราบไวน์ตรงมุมปากของฉันออก

“ที่รัก เป็นอะไรไปครับ? รู้สึกไม่ค่อยดีเหรอ?”

ความรักแสนลุ่มลึกภายในดวงตาของเขายิ่งทำให้ฉันรู้สะอิดสะเอียน

ครู่หนึ่ง เขากำลังพูดถึงเรือนร่างของน้องสาวฉันกับบรรดาลูกน้อง เพียงพริบตาเดียวเขาก็กลายเป็นยอดสามีผู้รักภรรยาหมดหัวใจ

ฉันนึกสงสัยว่าเขาจะตีบทแตกขนาดนี้ไปได้สักกี่น้ำกันเชียว

“เปล่าค่ะ แค่นึกสงสัยขึ้นมาว่า เมื่อกี้พวกคุณพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่?”

ลูเซียนหยิกดวงแก้มฉันอย่างเบามือพร้อมหลุดหัวเราะเจือความเอ็นดูออกมา

“เรากำลังคุยกันเรื่องค้าขายอาวุธน่ะครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบฟังเรื่องธุรกิจด้านนี้ ก็เลยคุยกันเป็นภาษาอิตาลี”

ชายคนนี้คงมัวแต่หลงในความเสเพลของตนเองจนลืมไปเสียแล้วว่า คุณย่าของฉันเป็นชาวเกาะซิซิลี ซึ่งฉันเข้าใจภาษาอิตาลีมาตั้งแต่ยังเด็ก

ทั้งกลิ่นบุหรี่และกลิ่นเหล้าตลบอบอวลไปทั่วจนฉันหายใจไม่ออก ฉันจึงดันร่างหนาของเขาออก

“คุยกันต่อได้เลยนะคะ ฉันขอตัวออกไปสูดอากาศสดชื่นสักหน่อยก่อน”

ฉันรีบเดินปรี่ออกไปยังระเบียงคฤหาสน์ทันทีโดยไม่รอคำตอบรับของลูเซียนเลย

ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไป ภรรยาคนอื่น ๆ ของเขาก็ต่างพากันส่งสายตาริษยามาทางฉันตลอดทาง

“ดูนายหญิงของเราสิ โชคดีอะไรแบบนี้ นายท่านจัดงานเลี้ยงฉลองให้เธอทุกปีเลยเชียว”

“จริง ราชินีแห่งมาริโน่แฟมิลี่ ตำแหน่งที่ใคร ๆ ก็พากันอิจฉา”

เวลาที่ฉันได้ยินคำเยินยอพวกนี้ ฉันก็เคยรู้สึกทั้งสุขใจและภาคภูมิใจไปกับมันนะ

เคยเชื่อว่าตัวเองได้พบเจอสามีที่ดีที่สุดในโลกแล้ว

แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามันเหมือนตลกร้ายสิ้นดี หัวใจของฉันก็ด้านชาราวกับทะเลสาบน้ำแข็ง

ไม่มีใครรู้ว่า ลูเซียนผู้ชายที่รักฉันสุดหัวใจจนตายแทนได้นั้นกำลังเล่นเกมสกปรกอะไรอยู่ลับหลังฉัน

เมื่อวานนี้ ฉันแอบเข้าไปในห้องทำงานของลูเซียนเพื่อนำของขวัญวันครบรอบที่เตรียมให้เขาไปวางไว้

มันเป็นสถานที่คนนอกห้ามเข้า สถานที่ที่เก็บความลับของมาริโน่แฟมิลี่เก็บซ่อนไว้มากมาย สถานที่ที่แม้แต่ฉันยังแทบไม่มีโอกาสได้เข้ามาบ่อยนัก

แต่ตอนนี้ ฉันกลับได้กลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวของโซเฟียน้องสาวของฉันลอยอยู่ในห้องนี้

กลิ่นน้ำหอมราคาถูกสุดฉุนจมูกซึมเข้าไปในโซฟาหนัง อีกทั้งยังติดอยู่บนเสื้อสูทของเขาและฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง

วินาทีที่เดินเข้ามาในห้องทำงานนี้ฉันรู้เลยว่าชีวิตคู่ของเราสองคงจบลงแล้ว

โทรศัพท์มือถือสั่นขึ้นกะทันหัน ทำให้ฉันสะดุ้งออกจากห้วงความคิด

“เอเลนอร่า ฉันเห็นในระบบว่าเธอตอบรับข้อเสนอโครงการมาแล้ว จำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนเธอถึงกับยอมทิ้งเส้นทางสายงานนี้ไปเพื่อตระกูลมารีโน ฉันดีใจมากเลยนะที่เห็นเธอจะกลับมาแบบนี้”

“เดี๋ยวในสามวันนี้ฉันจะส่งคนไปรับนะ”

“สองสามวันนี้ก็บอกลาครอบครัวของเธอเสียล่ะ”

คำว่า “ครอบครัว” ทำให้ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่นจนนิ้วขาวซีด

นับตั้งแต่พ่อแม่ของฉันถูกฆ่าตายเพราะความบาดหมางในตระกูลเมื่อห้าปีก่อน ลูเซียนก็เป็นครอบครัวเดียวที่เหลืออยู่

แต่ตอนนี้ที่ลูเซียนแทงข้างหลังฉัน เขาก็ไม่ใช่ครอบครัวของฉันอีกต่อไปแล้ว

“อาจารย์คะ เรื่องนั้นไม่จำเป็นเลยค่ะ หนูรบกวนยื่นคำร้องขอสิทธิ์การเข้าถึงข้อมูลระดับสูงสุดทั้งหมดแทนหนู และลบข้อมูลสาธารณะที่เกี่ยวกับหนูทั้งหมดทิ้งได้เลยนะคะ”

น้ำเสียงตื่นตกใจของอาจารย์ดังลอดออกมาจากโทรศัพท์มือถือ

“ทำไมล่ะ? ถ้าข้อมูลของเธอถูกลบไปหมด เอเลโอนอร่า เวตโตรีจะหายจากโลกใบนี้ตลอดกาลนะ แล้วถ้าพ่อหนุ่มลูเซียนนั่นหาเธอไม่เจอ เขาต้องเป็นบ้าแน่”

ฉันหัวเราะอย่างขมขื่น “ไม่หรอกค่ะ เขานอกใจหนู”

ดวงตาของฉันเริ่มผ่าวร้อนราวน้ำตาจะไหล

หลังออกจากโรงเรียนแพทย์ สิ่งเดียวที่เกี่ยวข้องการแพทย์สำหรับฉันคือการปฐมพยาบาลให้ลูเซียนหลังจากที่เขาเข้าปะทะปืน

ฉันสูญเสียความเป็นตัวเองไป แต่กลับไม่ได้อะไรกลับมาเลย

อาจารย์ของฉันเงียบไป แล้วครู่หนึ่งเขาก็ถอนหายใจออกมา

“ฉันก็คิดอยู่ว่ามันแปลก ๆ ที่อยู่ดี ๆ เธอก็ตอบรับข้อเสนอโครงการเมื่อวานนี้ ไม่นึกเลยว่า…”

“เอาเถอะ ๆ เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องขอสิทธิ์เข้าถึงข้อมูลแทนให้แล้วกันนะ ส่วนเธอก็จัดการธุระปะปังของตัวเองให้เรียบร้อยในสามวันนี้ล่ะ”

พอได้ยินว่าอาจารย์ยอมจัดการให้ ฉันก็รู้สึกโล่งอกในที่สุด

เพราะโปรโตคอลด้านความปลอดภัย[footnoteRef:0]นี่แหละ ฉันถึงไม่ต้องมานั่งปวดหัวคิดเรื่องหาทางหนีจากลูเซียนแล้ว [0: โปรโตคอลด้านความปลอดภัยคือ ชุดกฎเกณฑ์ที่ใช้ในการรักษาความปลอดภัยของข้อมูลที่ส่งผ่านเครือข่าย เพื่อป้องกันการเข้าถึงโดยไม่ได้รับอนุญาต ]

“ขอบคุณนะคะ อาจารย์”

ในตอนที่ฉันพูดคำนั้นออกไป เสียงทุ้มอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลังจนฉันสะดุ้งตัวโยน

“ที่รักครับ เมื่อกี้คุณพูดว่าใครนอกใจนะ?”