Se connecter
หน่ายรักเจ็ดปี: พอกันทีนายหญิง (The Seven-Year Itch: Erasing the Donna)
4
Share:
Report
ในวันครบรอบงานวิวาห์ปีที่เจ็ดของเรา ฉันกำลังนั่งตักลูเซียนสามีมาเฟียของฉัน และจูบเขาอย่างดูดดื่ม นิ้วมือควานหาผลตรวจการตั้งครรภ์ที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าชุดราตรีผ้าไหมแสนแพง ฉันอยากจะเก็บข่าวเรื่องการตั้งครรภ์ที่มาอย่างไม่คาดฝันนี้ไว้จนกว่าจะถึงช่วงท้ายของค่ำคืนนี้ มาร์โกลูกน้องมือขวาของลูเซียนเอ่ยถามเป็นภาษาอิตาลีพร้อมรอยยิ้มแฝงเลศนัย “นายท่าน โซเฟีย นกน้อยตัวใหม่ของท่าน เด็ดไหมครับ?” เสียงหัวเราะแกมเย้ยหยันของลูเซียนแล่นผ่านทรวงอก ทำให้ฉันรู้สึกเย็นยะเยือกถึงกระดูกดำ เขาตอบกลับเป็นภาษาอิตาลี “เหมือนลูกพีชดิบที่เพิ่งเด็ดจากต้น ทั้งสดทั้งนุ่มนวลดีนะ” มือคู่นั้นลูบไล้ไปตามเอวของฉัน แต่สายตาของลูเซียนกลับไร้ซึ่งอารมณ์ “ปิดปากเอาไว้ให้สนิท ถ้านายหญิงของฉันรู้เข้า ฉันตายแน่” บรรดาลูกน้องหัวเราะคิกคักอย่างรู้ทัน พร้อมยกแก้วขึ้นสาบานว่าจะเงียบปากเอาไว้ เลือดอุ่นในกายของฉันค่อย ๆ กลายเป็นน้ำแข็งทีละนิด สิ่งหนึ่งที่คนเหล่านี้ไม่รู้เลยคือ คุณย่าของฉันมาจากเกาะซิซิลี ดังนั้นฉันจึงเข้าใจทุกคำที่พวกเขาพูดกัน ฉันพยายามคุมสติตนเองให้สงบ พร้อมกับปั้นรอยยิ้มไร้ที่ติในฐานะนายหญิงไม่ให้คลาย แต่มือข้างที่ถือแก้วแชมเปญกลับสั่นเทาไม่หยุด แทนที่จะสร้างเรื่องราวอะไร แต่ฉันกลับกดเปิดโทรศัพท์มือถือและเลื่อนหาจดหมายเชิญเรื่องโครงการวิจัยทางการแพทย์ระหว่างประเทศแบบรายบุคคลที่ได้รับมาเมื่อสองสามวันก่อน และกด “ยอมรับ” ภายในสามวัน ฉันจะหายไปจากโลกของลูเซียนแบบไม่ให้เขาตามหาได้อีก
Voir plusChapitre 1
บทที่ 1
Latest chapter
หน่ายรักเจ็ดปี: พอกันทีนายหญิง บทที่ 8
ผู้อำนวยการห้องแล็บเชิญลูเซียนนั่งบริเวณหัวโต๊ะ พร้อมแนะนำผู้ลงทุน “แสนใจบุญ” ให้ทุกคนรู้จักฉันเพิ่งรู้ในตอนนั้นว่า เจ้าพ่อมาเฟียคนนี้ฟอกเงินเกือบครึ่งหนึ่งของทรัพย์สินที่ผิดกฎหมายของตระกูล และทุ่มหมดหน้าตักให้กับโครงการวิจัยทางการแพทย์ของเราทั้งหมดก็เพื่อเป็นใบเบิกทางเข้าสู่โครงการลับแห่งนี้ฉันพยายามสงบสติอารมณ์เอาไว้ พลางจ้องมองไปยังหน้าจอด้วยความรู้สึกว่างเปล่า“คุณลูเซียนได้บริจาคเงินให้กับโครงการวิจัยของเราก้อนใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลย”เสียงปรบมืออันอบอุ่นดังขึ้นภายในห้องประชุม เพื่อนร่วมงานต่างพากันปลาบปลื้มเพราะเงินทุนมหาศาลที่ไหลเข้ามา“เงินสนับสนุนของคุณลูเซียนจะช่วยให้เราก้าวหน้าในการพัฒนาเทคโนโลยีรักษามะเร็งได้เร็วขึ้น”“ผมหวังว่าทุกคนจะไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับคืนนี้กันนะครับ”ค่ำวันนั้นเวลาสองทุ่ม ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไปเข้าร่วมงานเลี้ยงนั่นฉันสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบ ๆ กับกางเกงขายาวสีดำ พร้อมมัดรวบเป็นหางม้าง่าย ๆฉันดูแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่สวมใส่ชุดราตรีอย่างชัดเจนลูเซียนยืนอยู่กลางห้องอาหารแต่งกายด้วยชุดสูทสีน้ำเงินเข้มสั่งตัดพิเศษพอดีตัว
หน่ายรักเจ็ดปี: พอกันทีนายหญิง บทที่ 7
โซเฟียไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าลูเซียนจะโหดเหี้ยมได้มากเพียงนี้ เสียงร้องขอชีวิตทวีความตื่นตระหนกและแหลมบาดหูขึ้นเรื่อย ๆแต่ลูเซียนกลับไม่เหลือบมองเธอแม้หางตาหลังจากกำจัดหญิงที่หลอกลวงแฟมิลี่ ลูเซียนก็กลับมาทุ่มกำลังทั้งหมดเพื่อออกตามหาฉันอีกครั้งแต่ไม่ว่าเขาจะใช้คนของเขาภายในสำนักงานสอบสวนกลาง หรือสืบหาจากเครือข่ายโลกใต้ดินของฝั่งทิศตะวันออกทั้งหมดแล้ว เขาก็ไม่เจอร่องรอยอะไรที่เกี่ยวกับฉันเลยแม้แต่คนที่เขาติดต่อได้ในรัฐบาลกลางก็ยังบอกว่าไม่มีเอกสารใด ๆ เกี่ยวกับฉันเลยอย่างกับว่าฉันได้ถูกลบออกจากโลกใบนี้ไปแล้ว“เป็นไปไม่ได้!”ลูเซียนทุบกำปั้นลงบนโต๊ะจนแก้วกาแฟหล่นแตกกระจาย“คนเป็น ๆ ทั้งคนจะหายไปโดยที่ไม่มีใครรู้ได้ยังไงวะ?”ในตอนนั้นเองที่ลูเซียนนึกถึงคำถามที่ฉันเคยถามเขาในคืนวันครบรอบของเรา ในตอนที่เขาสาบานว่า หากเขาทรยศฉัน ก็ขอให้เขาไม่มีวันได้เจอฉันอีกตอนนี้คำพูดของเขากลับมาทำร้ายตัวเขาเอง กลายเป็นคำทำนายอันโหดร้ายที่ทำให้ตนเองต้องพบเจอเข้าจริง ๆและแล้วเขาก็นึกถึงกล่องสุดประณีตที่ฉันให้เขาก่อนที่จะจากมา ฉันกำชับเอาไว้ว่าให้เปิดดูสองวันหลังจากนั้น และเป็นวันที่ฉันหา
หน่ายรักเจ็ดปี: พอกันทีนายหญิง บทที่ 6
ฉันเพิ่งรู้ภายหลังว่าข้อความอวดดีนั้นเป็นคำตอบที่เพียงพอแล้ว พริบตาเดียวลูเซียนก็เข้าใจทุกสิ่งเขารู้แล้วว่า คำยั่วยุของโซเฟียทำให้ฉันหนีไปแบบนี้ความโกรธเกรี้ยวระเบิดออกจากอกของเขาสิ่งเดียวที่ฉันนึกเสียใจขึ้นมาก็คือ การที่ฉันไม่ได้อยู่ดูให้เห็นกับตาว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากนั้นฉันก็ค่อย ๆ ปะติดปะต่อเรื่องราวของเหตุการณ์เลวร้ายในคืนนั้นได้จากหลายช่องทางผู้คนเล่าว่า ลูเซียนขับรถราวกับคนเสียสติไปยังคฤหาสน์ลับ สถานที่ที่โซเฟียพักอยู่เมื่อโซเฟียเปิดประตูออกมาเจอเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดีใจเพราะคิดว่าเขาคงเขี่ยฉันทิ้งไปตลอดกาลแล้วเธอล่องลอยอยู่ในความฝันอันงดงามของการที่จะได้กลายเป็นนายหญิงคนต่อไปของมารีโน่แฟมิลี่“ลูเซียน คุณมาพาฉันกลับบ้านเหรอคะ? ฉันขอไปเก็บของแป๊บนึงแล้วเราค่อยออกไปกันนะคะ”“ฉันรู้ว่าคุณคงทนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉันกับลูก”คำพูดเพิ่งหลุดออกจากปากได้ไม่ทันไร ฝ่ามือก็ฟาดลงบนใบหน้าของเธอเสียงดังลั่น และลูเซียนก็คว้าแขนของเธอเอาไว้อย่างแรงใบหน้าของลูเซียนดูดุร้ายเกินจะบรรยาย ร่างกายแผ่โทสะราวกับจะฆ่าคนได้“โซเฟีย ไอ้เวรที่ไหนมันยุให้เธอกล้าบอกน
หน่ายรักเจ็ดปี: พอกันทีนายหญิง บทที่ 5
วินาทีต่อมา โทรศัพท์ฉันเริ่มสั่นไม่หยุดหน้าจอแสดงรายชื่อผู้ติดต่อว่า “ลูเซียน”แต่ฉันกลับกดปิดโทรศัพท์มือถือไปเสียอย่างนั้นตั้งแต่ที่ฉันยอมรับกดข้อเสนอโครงการนั้น ฉันก็ได้ตัดสายสัมพันธ์ในอดีตทิ้งทั้งหมดอย่างเหลืออะไรให้ตัดได้อีกแล้วรถยนต์แล่นผ่านถนนหลายเส้นที่ฉันคุ้นเคยทุกตารางนิ้วของเมืองนี้เป็นอาณาเขตของมารีโน่ ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยความทรงจำทั้งหมดของฉันกับลูเซียนแต่ตอนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันอีกแล้วฉันถอดซิมการ์ดโยนออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่วินาทีเดียว“บัดซบเอ๊ย!”ในเวลาเดียวกันนั้นลูเซียนแหวกฝ่าผู้คนออกมาโดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกของโซเฟีย เขาพุ่งออกมาตรงที่รถจอดอยู่เมื่อครู่นี้แต่มันกลับหายไปท่สมกลางการจราจร ทิ้งไว้เพียงกลิ่นท่อไอเสียตามทางที่รถแล่นออกไป“ลูเซียนคะ เป็นอะไรไปคะ?” โซเฟียคว้าแขนเสื้อของเขาเอาไว้ “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”“ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”เขาข่มอารมณ์ให้สงบลงและกลับไปขึ้นรถแต่ปมความไม่สบายใจกลับยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆนอร่ามาทำอะไรแถวนี้? เธอรออยู่ที่คฤหาสน์ไม่ใช่เหรอ?แววจากดวงตาของเธอที่เขาเห็นตรงสี่แยกนั้น… ทำให้เขาตื่นกล
