All Chapters of อุบัติแค้น ลิขิตรัก: Chapter 11 - Chapter 20

อารมณ์คุกรุ่นของจอมทัพนับวันก็ยิ่งทวีความรุนแรงชายหนุ่มมองอะไรก็ดูขัดหูขัดตาไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องในบ้าน หรือเรื่องในที่ทำงาน“ไอ้วิทย์ ไอ้ประวิทย์!!!”เจ้าของชื่อวิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มเฟี้ยงกระดาษไปทางประตู“ทำไมยังไม่รู้แม้กระทั่งแหล่งกบดานของพวกมัน ไอ้ธีร์มันมัวทำอะไรของมันอยู่ มึงรีบไสหัวลงไปดูมันเดี๋ยวนี้!” ประวิทย์รีบร้อนก้มศีรษะรับคำสั่ง สามสี่วันมานี้เจ้านายของเขาอารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าหญิงมีประจำเดือน ปกติเวลาท่านจอมอยู่ในอารมณ์เช่นนี้ เขามักจะเตะโด่งคู่หูให้มารองรับอารมณ์ผู้เป็นนายเสมอ ตอนนี้จึงเริ่มรับรู้ถึงความยากลำบากของเพื่อนบ้างแล้วจอมทัพไม่เคยกลับบ้านเวลานี้มาก่อนเห็นคลื่นลมเลวร้ายเดินตรงปรี่เข้ามาแบบผิดที่ผิดเวลา เหล่าแม่บ้านก็สลายตัวเป็นผึ้งแตกรังเขาปิดประตูห้องดังลั่นจนยายแก่กับเด็กสาวรุ่นหลานสะดุ้งสะเทือนไปตามๆกัน “เฮ้อ ช่างกินรังแตนเป็นอาหารหลักเสียจริง คุณจอมหนอคุณจอม” มัลลิกานั่งนิ่ง ไม่กล้าออกความเห็น เมื่อไม่อาจระงับโทสะลงได้ จอมทัพจึงตรงเข้าห้องอาบน้ำแช่ร่างกายในน้ำเย็นจัด เขาบอกกับตัวเองว่าตนว่างงา

มัลลิกาโผล่เพียงศีรษะเข้าไปดู ท่ามกลางความมืดสลัว เธอมองเห็นปลายเท้าโผล่พ้นโซฟาออกมาในสภาพรองเท้ายังไม่ถูกถอด หญิงสาวเหลียวกลับไปด้านหลัง สาวใช้คนอื่นพากันส่ายหน้าไม่กล้าเข้าไป แล้วเธอจะมีปัญญาทำอะไรได้!หญิงสาวมองนาฬิกา ห้าทุ่มแล้ว หากปลุกคุณยายตอนนี้ นรกจะกินกระบาลหรือเปล่านะเธออยากหนีกลับห้อง ติดที่คนอื่นไม่ยอมปล่อยตัวเธอไป คนสติดีที่ไหนจะอยากเข้าใกล้จอมทัพในอาการผีเข้าผีออกเช่นนี้มัลลิกาจำต้องเดินเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอกลั้นหายใจตอนที่ชะโงกหน้าข้ามไปดูบนโซฟา สภาพที่เห็นต้องเรียกว่าหมดสภาพ คล้ายว่าชายหนุ่มเดินผ่านห้องนี้แล้วจู่ๆก็วูบล้มคว่ำลงไปทันที เธอได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอพระเจ้า! เขานอนหลับในสภาพคว่ำหน้ากับโซฟามัลลิกากลั้นใจแตะปลายนิ้วลงบนแผ่นหลังของเขาอย่างเบามือที่สุด “คุณจอม ขึ้นไปนอนบนห้องเถอะค่ะ” อีกฝ่ายยังไม่ไหวติง จึงออกแรงเพิ่มขึ้นอีกนิด “คุณจอม…”“หืออ” เธอได้ยินเขาพูดอะไรบางอย่าง จึงโน้มหน้าเข้าไปใกล้อีกหน่อย “ว่าอะไรนะคะ”“หิว...” เขาละเมอทั้งที่ยังคว่ำหน้าอยู่ “หิวจะตายอยู่แล้ว”เตาไฟถูกจุดขึ้นอีกครั้งในเวลาเกือบเที่ยงคืนเมื่อเห็นว่าเจ้านายเพียงแค่หิวมากเท

มัลลิกามองบ้านสีขาวขนาดย่อมด้วยความรู้สึกหลากหลาย เป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งว่าเธอต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับจอมทัพตามลำพัง เธอมากับเขาในฐานะนักโทษและผู้ดูแลในเวลาเดียวกัน หญิงสาวรู้สถานะของตนเองดี เพียงแต่สัมผัสใกล้ชิดที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทำให้เธอเข้าหน้าเขาไม่ติด และจอมทัพเองก็คล้ายจะหนีหน้าเธอเช่นเดียวกัน มาตอนนี้กลับต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตามลำพัง เธอรู้สึกลำบากใจเหลือเกิน บ้านหลังนี้มีเพียงชั้นเดียว ประกอบด้วยสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว สภาพภายนอกดูมอซอพอสมควร แต่ภายในกลับสะอ้านสะอาดดี แต่ก็แค่ในความคิดของหญิงสาว เธอใช้ชีวิตความเป็นอยู่เรียบง่ายตามอัตถภาพมาตลอด 26 ปี แตกต่างจากผู้ชายอีกคนจอมทัพปลงตกกับสภาพความเป็นอยู่ นับเป็นครั้งแรกที่ต้องใช้ชีวิตอนาถาเช่นนี้ แต่เพราะเหตุผลเรื่องอำพรางฐานะและการปลอมตัวกลืนไปกับคนท้องถิ่น เขาจำต้องยอมเพื่อภารกิจสำคัญ“ไม่ทราบว่าท่านจอมพอใจบ้านหลังนี้หรือไม่ครับ” เขาอยากทักท้วง แต่ประโยคต่อมาของลูกน้องก็ทำให้เขายอมกลืนถ้อยคำเหล่านั้นลงคอ “แต่หลังนี้ดูดีที่สุดในบรรดาบ้านสามหลังที่ว่างอยู่แล้ว”“อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน! รีบรายงานสถานการณ์ดีกว่า”

“คุณมิ้งอยากได้ใบตองใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมตัดให้ เอาเยอะไหมครับ”เดิมใช้แค่ใบเดียวก็เพียงพอแล้ว แต่คิดอีกที จึงบอกไปว่าต้องการสองใบ“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ จะไปวิ่งออกกำลังกายสักหน่อย” เขาไม่เคยละเลยเรื่องการดูแลตนเอง จะปล่อยให้ร่างกายเอื่อยเฉื่อยเกียจคร้านไม่ได้“คุณธีร์วิ่งเป็นประจำทุกเช้าเลยเหรอคะ”“ครับ เว้นแต่วันไหนไม่ได้กลับ” เห็นชายหนุ่มยังไม่ยอมจากไป มัลลิกาจึงยังไม่เข้าบ้าน“ไม่ทราบว่าตอน 8 โมงคุณธีร์จะออกไปทำงานหรือยังคะ” แต่พอนึกได้ว่าเผลอถามเรื่องส่วนตัว เธอจึงก้มหน้าหลบสายตา“ผมต้องออกไปก่อนท่านจอม ปกติผมออกจากบ้าน 7 โมงครึ่งครับ”เห็นใบหน้าที่มักจะหมองเศร้าปรากฎรอยยิ้มบาง ผู้กองธีร์ก็คิดว่าหล่อนเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าจริงๆ“มิ้งทราบแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นมิ้งขอตัวก่อนนะคะ”เธอคร่อมศีรษะ ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน เช้านี้ธีรเมศฐ์ออกจากบ้านก่อนเวลาเล็กน้อย เขาแปลกใจที่เห็นหญิงสาวยืนรออยู่“อาหารเช้าค่ะ มิ้งทำเผื่อคุณวิทย์ด้วย ขอบคุณที่ช่วยมิ้งเอาไว้นะคะ” มัลลิกาลังเล เธอก้มหน้าลง กล่าวด้วยเสียงเบากว่าเดิม “คุณธีร์ก็ระวังตัวด้วยนะคะ” แล้วหญิงสาวก็หมุนตัวกลับเข้าบ้านอย่างรวดเร

ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นเดินตามหลังเข้ามา จอมทัพจึงหันกลับไปมอง เห็นใบหน้าไร้ความรู้สึกของหล่อนกำลังมีรอยยิ้ม แววตาก็หวานล้ำ ทีตอนนั่งรถมากับเขาทำหน้าเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้“เฮ้ยไอ้ธีร์ ไหนๆก็ตัดหญ้าแล้ว ช่วยเอาเครือกล้วยลงมาด้วยสี๊ มันสุกงอมกำลังกินเชียว”เป็นเสียงของประวิทย์นั่นเอง เห็นนายตำรวจอีกคนเดินเข้ามา มัลลิกาจึงก้มศีรษะเป็นเชิงทักทาย ก่อนจะใช้โอกาสนี้ปลีกตัวเข้าบ้าน เธอยังไม่คุ้นชินกับผู้กองคนนี้เท่าไหร่นัก แว่วเสียงเพื่อนรักพูดคุยกันไล่หลัง “ถ้าเอ็งทำกล้วยบวชชีให้กิน ข้าจะเอาลงมาให้”“อุบ๊ะไอ้นี่ ข้าทำเป็นที่ไหนละวะ เอาลงมาเร็ว จะได้มีเสบียงไว้กินรองท้องตอนออกไปกลางค่ำกลางคืน”ยังไม่ทันก้าวพ้นประตูบ้าน มัลลิกาก็พบกับกำแพงแผ่นอกของมนุษย์ จอมทัพจ้องหน้าหญิงสาวไม่วางตาจนเธอทำอะไรไม่ถูก จึงก้มหน้าหนีสายตากรุ่นอารมณ์“เอ่อ… คุณจอมจะให้มิ้งตั้งโต๊ะเลยไหมคะ”เรื่องเดียวที่พอจะคุยกับเขาได้คงมีแค่เรื่องนี้เห็นท่าทางหวาดกลัวของอีกฝ่าย จอมทัพก็หมดอารมณ์ “ฉันจะออกไปกินข้างนอก”พายุร้ายพัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว แม้แต่ลูกน้องทั้งสองที่ขวางทางเดินยังถูกยันโครมให้พ้นทาง มัลลิกามองตามกระทั่งรถ