All Chapters of อุบัติแค้น ลิขิตรัก: Chapter 31 - Chapter 40

“ผมยินดี ไม่ต้องเกรงใจหรอก มิ้งนอนพักเถอะ เพื่อเด็กในท้อง”มัลลิกาไม่รู้จะขอบคุณน้ำใจของคุณหมอคนนี้อย่างไรถึงจะเพียงพอ มือบางกอบกุมหน้าท้อง พอนึกถึงลูกก็มีแรงใจขึ้นมาธีรเมศฐ์ทราบข่าวจากคู่หูว่าท่านจอมยังรอการติดต่ออยู่ที่ร้านค้าอาวุธร่วมกับลูกน้องคนสนิท ส่วนหมวดนพอาการไม่สาหัสมาก เขาถูกยิงบริเวณหัวไหล่ ตอนนี้รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลประจำจังหวัดเห็นสีหน้าคร้ามเข้มไร้อารมณ์ใดเป็นพิเศษ ลูกน้องผู้ได้ชื่อว่าเป็นคนรู้ใจอันดับหนึ่งก็รู้ได้ทันที ว่าตอนนี้นับว่าอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติที่สุดแล้วเขารีบตรงเข้าไปรายงานเสียงดัง“กระผมร้อยเอกธีรเมศฐ์ น้อมรับผิดตามที่ท่านเห็นสมควรครับ”ผู้กองประวิทย์หมายจะยื่นมือเข้าช่วย แต่พอเห็นสายตาของเจ้านาย จึงทำได้แค่ข่มใจ“คุมขังผู้กองธีร์จนกว่าคำสั่งปลดออกจากราชการจะออกมา!”สั่งเพียงแค่นั้น ท่านพลโทก็หุนหันเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองเสี้ยวหน้าของลูกน้องที่เขาเคยให้ความรักและความไว้วางใจมากที่สุดล่วงเข้าสู่วันที่สามหลังจากพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล มัลลิกานึกเป็นห่วงผู้กองธีร์ขึ้นมาจับใจหลังจากคืนนั้น เขาก็เงียบหาย ขณะชั่งใจว่าจะหาทางติดต่อใครได้บ้าง เสีย

งานต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ส่วนเรื่องอื่นล้วนสำคัญรองลงมา นั่นเป็นหลักปฏิบัติที่เขายึดถือมาตลอดสามสิบสองปี แต่เพราะคำพูดคลุมเครือที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งไว้ก่อนจากไป ทำให้จอมทัพไม่เหลือสมาธิจดจ่ออยู่กับงาน ท่านพลโทหุนหันออกจากห้อง ขับรถตรงกลับบ้านเขาผลักบานประตูเข้าไปด้านใน เมื่อไม่เห็นเงาร่างคุ้นตา จึงตรงไปกระชากประตูห้องนอนของหล่อนด้วยใจรุ่มร้อน มัลลิกาตกใจจนข้าวของที่กำลังจับยัดกระเป๋าร่วงหล่น ไม่คาดฝันว่าเขาจะตามเธอมา“คุณจอม…” ทั้งที่เมื่อครู่ เขาไม่แม้แต่จะหันมองกันสักนิดเพียงสามก้าวจอมทัพก็เข้าประชิด แผ่นหลังแบบบางถอยชิดติดตู้เสื้อผ้า มัลลิกาเห็นใบหน้าดำคล้ำราวยักษ์มารก็รนรานทำอะไรไม่ถูก อยากผละหนีแต่ติดที่ถูกท่อนแขนของเขากักขังเอาไว้จอมทัพยื่นหน้าเข้าใกล้ มองหล่อนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ“เธอคิดยังไงกับไอ้ธีร์”คำถามไม่คาดฝันทำให้มัลลิกาแน่นิ่ง กระแสความหวาดกลัวในแววตาแปรเปลี่ยนเป็นไม่เข้าใจ สลับว้าวุ่นสับสน“ตอบฉันมา คืนนั้นเธอคุยอะไรกับมันบ้าง ทำอะไรกันบ้าง กอด? จูบ? หรือมากกว่านั้น?”จอมทัพคาดคั้น มันเป็นคำถามที่คอยก่อกวนจิตใจเขามาตลอดสามวันสามคืน เขาพยายามเลี่ยงการเผชิญหน้า ท

เมื่อทิ้งตัวแทนพร้อมกำจัดศัตรูหัวใจไปได้ในคราวเดียวกัน จอมทัพก็สามารถกลับบ้านได้อย่างสบายใจ นอกจากธีรเมศฐ์แล้ว ลูกน้องอีกสามนายที่เขาพาติดตามมาด้วยล้วนได้กลับพร้อมกันหมด“ยินดีด้วยนะครับผู้กอง ท่านจอมให้โอกาสผู้กองแล้วนะ แสดงความสามารถให้เต็มที่ ผมจะรอฟังข่าวดีที่บ้านเรานะครับ”หมวดนพยิ้มร่าแสดงความยินดีกับนายตำรวจรุ่นน้อง โชคดีที่แผลของเขาหายทันวันเดินทางกลับ“ใช่ครับ อย่าให้นานเกินไปนะผู้กอง กลับไปครั้งหน้า ผมว่าผู้กองต้องได้เลื่อนขั้นแน่” คราวนี้เป็นหมวดปืนแม้ใบหน้าของผู้กองธีร์จะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ภายในกลับขมขื่น ท่านจอมไม่เคยมองเขาด้วยแววตาเช่นนี้มาก่อน กระทั่งประวิทย์ยังจับสังเกตได้ เขารีบผลักไหล่คู่หู“เอ็งรีบไปลาท่านจอมสิวะ”ตั้งแต่ถูกปล่อยตัว ผู้กองธีร์ยังไม่มีโอกาสพบหน้าท่านจอมเลยสักครั้ง แม้แต่วันเดินทางกลับ ท่านยังไม่คิดเหลียวแลเขาสักนิดธีรเมศฐ์ทำใจกล้าเดินตรงไปหาเจ้านายซึ่งนั่งรอไฟล์ทบินอยู่อีกด้าน เมื่อเดินเข้าไปใกล้มากพอ จึงเห็นว่าท่านไม่ได้นั่งอยู่ตามลำพังมัลลิกาอยู่ในชุดเดรสสีขาวแปลกตา ยิ่งขับให้ผิวของเธอดูขาวผ่องเป็นยองใย เสี้ยววินาทีที่ทั้งคู่สบตากัน หัวใจของธี

เธอไม่เคยเข้าห้องนี้มาก่อน ยายชื่นสั่งว่าเฉพะห้องนี้เท่านั้นที่ให้เด็กคนอื่นเข้ามาทำความสะอาด มัลลิกายิ่งรู้สึกเกร็งเมื่อเหลือบไปเห็นกรอบรูปตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เมื่อเช้าตอนยกแจกันเข้ามาเธอไม่ทันมองอะไรก็ถูกจอมทัพตวาดไล่ ตอนนี้เพิ่งมีโอกาสมอง มันเป็นภาพถ่ายของคุณพิมพ์ลดา พอลองสังเกตอีกที คล้ายว่าภายในห้องจะมีกลิ่นอายของผู้หญิงอยู่มาก แตกต่างจากห้องชั้นบน“คุณจอมมีอะไรให้มิ้งรับใช้คะ” เธอเอ่ยทำลายความเงียบหลังจากยืนตัวเกร็งมาร่วมห้านาทีจอมทัพยังคงไม่ละสายตาจากเอกสารในมือขณะออกคำสั่ง “เตรียมน้ำในอ่าง พร้อมแล้วค่อยมาเรียก”ได้ยินเช่นนั้น ร่างบางจึงเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไปอย่างเงียบเชียบ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวังเธอเริ่มมั่นใจว่าเจ้าของห้องที่แท้จริงไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น แต่เป็นห้องของคุณพิมพ์ลดาอย่างแน่นอน เครื่องใช้ภายในห้องน้ำส่วนใหญ่ล้วนเป็นของผู้หญิง ส่วนของจอมทัพวางอยู่บนมุมเล็กๆ บนชั้นวาง เธอยิ่งระมัดระวังเป็นพิเศษไม่ไปแตะต้องข้าวของของคุณพิมพ์ลดาเมื่อรองน้ำจนเต็มอ่าง จึงเดินออกมารายงานเสียงเบา เห็นเขาพยักหน้ารับ จึงปลีกตัวออกมา แต่ยังไม่ทันเดินถึงประตู ร่างทั้งร่างก็ถูก

ทางด้านจอมทัพ เขานั่งอยู่ในห้องรับรองเพื่อรอพบท่านนายก เพราะความรีบร้อนจึงลืมปิดโทรศัพท์ส่วนตัวพอนึกได้ ก็เป็นจังหวะที่เลขาเดินออกมาเรียนเชิญให้เข้าพบ เขารีบกดปุ่มปิดเสียงเพื่อไม่ให้มีเรื่องใดรบกวนระหว่างหารือเรื่องสำคัญกับท่าน“มาแล้วเหรอ นั่งสิ” ท่านนายกมองประเมินว่าที่ลูกเขย ไม่พบหน้ากันเป็นเดือน ดูคนตรงหน้าจะตัวหนาขึ้นจอมทัพก้มศีรษะทำความเคารพ ก่อนนั่งลงตามคำเชิญ“ฉันได้อ่านรายงานแล้ว” แผ่นหลังคนฟังเหยียดตรง จอมทัพกำมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ทำดีมาก ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลยสักครั้ง”ทั้งที่ควรยินดี แต่ไม่รู้เหตุใดท่านพลโทจึงมีแต่ความว้าวุ่นใจในหัวมีแต่ภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง คนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘เมีย’ ของเขา“ลดาถอดเครื่องช่วยหายใจได้แล้วนะ ฟื้นตัวเร็วกว่าที่คิด” ประโยคนั้นถึงจะสามารถดึงความสนใจของจอมทัพได้ท่านเกริกพลหรี่ดวงตามองคนตรงหน้า แววตาของจอมทัพดูเปลี่ยนไปจากเมื่อครั้งสุดท้ายที่พบกัน“อย่างนั้นเหรอครับ เป็นข่าวดีจริงๆ” ตอบได้ไม่เต็มเสียงนัก ไม่รู้เพราะเหตุใด ในจิตใจจึงมีแต่ความรู้สึกผิดการสนทนาเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวจบลงเพียงเท่านั้น หลังจากนั้นท่านายกก็มอบหมายงานอื่นให้จอ