All Chapters of อุบัติแค้น ลิขิตรัก: Chapter 1 - Chapter 10

แม้จะเป็นเวลาดึกดื่นค่อนคืนเข้าไปแล้ว แต่โรงพยาบาลใจกลางเมืองแห่งนี้กลับยังคับคั่งไปด้วยผู้ป่วยมากมายหลั่งไหลเข้ามาใช้บริการราวกับที่นี่เป็นสถานบันเทิง ไม่ใช่แหล่งรักษาคนเจ็บป่วยโดยเฉพาะด่านหน้าอย่างแผนกฉุกเฉิน เหล่าพยาบาลในชุดขาวต่างพากันวิ่งวุ่นจากเตียงโน้นไปเตียงนี้ นอกจากจะต้องรับมือกับเหล่าผู้ป่วยอาการสาหัสแล้ว ญาติผู้ป่วยเองก็อยู่ในขั้นวิกฤตไม่แพ้กันนานมากแล้วที่มัลลิกาไม่ได้อยู่ในสถานการณ์หัวหมุนเช่นนี้ โชคดีที่ก่อนออกจากบ้านเธอเชื่อคำพูดของพี่สาว เปลี่ยนจากกระโปรงเป็นกางเกงทันเวลา ตอนนี้ถึงได้รู้สึกเคลื่อนไหวคล่องตัวยิ่งนักบ่อยครั้งที่พี่มณฑิรา พี่สาวเพียงคนเดียวซึ่งอายุมากกว่าเธอสี่ปีจะคอยเข้ามาช่วยกำกับดูแลชีวิตประจำวันราวกับเป็นแม่บังเกิดเกล้า แต่มัลลิกาไม่ได้รู้สึกรังเกียจแต่อย่างใด จะว่าไปแล้วที่ชีวิตเธอเป็นอยู่สุขสบาย มีกินมีใช้ ทั้งหมดก็เพราะพี่สาวคนนี้ของเธอทั้งนั้น พอนึกไปถึงรอยยิ้มอบอุ่นของมณฑิรา มัลลิกาก็อดอมยิ้มด้วยความรักใคร่ไม่ได้“มิ้ง พี่ขอ DTX[1] เตียง 2 แล้วก็ชุดเลือดผู้ป่วยรับใหม่เตียง 5 กับเตียง 7”เสียงพูดที่ไม่เบานักตะโกนข้ามเคาน์เตอร์มายังจุดที่หญิงสา

นายเกริกพล อัศวเหม นายกรัฐมนตรีคนปัจจุบันยืนแน่นิ่งมองสภาพยับเยินของลูกสาวด้วยหัวใจบอบช้ำ เขาได้รับรายงานจากว่าที่ลูกเขยเรื่องพิมพ์ลดาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เพราะถูกคนวิ่งตัดหน้ารถในยามวิกาล ใบหน้าที่เคยสดใสงดงามเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ บนศีรษะด้านซ้ายถูกโกนเส้นผมออกไปกว่าครึ่งเพื่อผ่าตัดหยุดเลือดออกในสมอง หน้าท้องขาวเนียนมีผ้าก๊อซปิดแผลลากยาวจากใต้ลิ้นปี่ถึงล่างสะดือ หญิงสาวต้องใส่เครื่องช่วยหายใจเพื่อยื้อชีวิต ตอนนี้แทบไม่ต่างจากร่างไร้ลมหายใจ“ถ้าลูกสาวฉันเป็นอะไรไป ต้องมีคนรับผิดชอบ”เสียงเย็นเหยียบของท่านนายกทำให้คุณหมอเจ้าของไข้รู้สึกราวกับถูกมีดแทงเข้ากลางอกไปแล้วกว่าครึ่งด้าม“ผมรู้ตัวคู่กรณีแล้วครับ”คราวนี้จอมทัพเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็นไม่แพ้กัน ในแววตาปรากฏใบหน้าร่ำไห้ปานจะขาดใจของมัลลิกาคุณหมอเจ้าของไข้อยากหาโอกาสปลีกตัวออกจากห้อง แต่ก็ไม่กล้าพอ ใจไม่นึกอยากได้ยินบทสนทนาแฝงเร้นแรงอาฆาตเหล่านี้เลย“เป็นใคร” ท่านนายกปรายตามอง น้ำเสียงเฉียบขาด“เป็นญาติของเจ้าหน้าที่ในห้องฉุกเฉินครับ”มองเห็นท่านนายกออกคำสั่งผ่านสายตา จอมทัพก็พยักหน้ารับอย่างรู้กันภายในห้อง VIP ของแผนก

มัลลิกาไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้รับน้ำใจจากนายตำรวจคนเดียวกันกับที่เคยพาเธอมาส่งให้จอมทัพ หญิงสาวมองอาหารสดใหม่ที่พึ่งปรุงสุกในมือ ยังเหลือไอร้อนและกลิ่นหอมเรียกความอยากอาหาร เธอไม่ได้กินข้าวอิ่มมาเกินสัปดาห์ จนตอนนี้ชุดที่สวมใส่หลวมไปหมดแล้ว“รีบทานตอนยังร้อนๆเถอะ จะได้มีแรงดูแลคุณลดา”ธีรเมศฐ์ผลักกล่องอาหารให้หญิงสาวรีบรับไป ในใจนึกหวาดกลัวว่าเจ้านายหรือคนของบ้านอัศวเหมอาจมาพบเห็นเข้าเขารับหน้าที่อยู่เฝ้าหน้าห้องของพิมพ์ลดาในช่วงกะกลางคืนนับตั้งแต่วันที่พาหญิงสาวมาส่งให้เจ้านาย จนวันนี้ก็เข้าวันที่ 10 เข้าไปแล้ว ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้เข้มแข็งกว่าที่เห็นจากรูปลักษณ์ภายนอกมาก เขาไม่คิดว่าผู้หญิงบอบบางเช่นเธอจะยังทนอยู่ได้ในสภาวะกดดันทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ หากว่าคนที่พี่สาวเธอไม่บังเอิญวิ่งตัดหน้ารถเป็นคุณพิมพ์ลดา เธอก็คงไม่ต้องพบเจอกับเรื่องโหดร้ายเช่นนี้“ฉันมาเปลี่ยนเวรแล้วไอ้ธีร์”เสียงจากด้านหลังทำให้ธีรเมศฐ์และมัลลิกาตกใจรีบผละออกจากหน้าประตู เธอรีบคว้าถุงอาหารและหันหลังกลับเข้าห้อง ส่วนธีรเมศฐ์ก็หันกลับไปเผชิญหน้าเพื่อน ใบหน้าขาวซีด “ฉันเอาชุดมาให้แม่พยาบาลในห้องด้วย แล้วเป

รุ่งสาง มัลลิกาถูกปลุกด้วยแสงไฟสว่างจ้า พอลืมตาขึ้นก็เห็นกลุ่มคนจำนวนมากกำลังเคลื่อนย้ายเตียงของผู้ป่วย ไม่มีใครสนใจเธอ ไม่มีใครพูดคุยหรือบอกกล่าวอะไรเธอสักคำหญิงสาวกวาดสายตาไปรอบห้องจนพบกับใบหน้าคุ้นเคย หมอทรงยศยืนอยู่ด้านนอกประตู สีหน้าไม่ได้ดีไปกว่าเธอสักเท่าไหร่ นายแพทย์ทรงยศเห็นผู้ร่วมชะตายังนั่งจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่บนพื้นก็เอ่ยเรียก“เก็บของเร็ว จะไปกันแล้ว”ได้ยินดังนั้น มัลลิกาก็กุลีกุจอลุกขึ้นเก็บของ โชคดีที่เธอไม่ได้รื้อข้าวของออกมาจากกระเป๋า จึงไม่ต้องเก็บอะไรมาก เพียงแค่หยิบน้ำดื่มติดมือมาด้วยเพื่อประทังชีวิตเธอถูกผลักไสให้ขึ้นไปบนรถคันเดียวกันกับพิมพ์ลดาพร้อมคำสั่ง “คอยดูมอนิเตอร์ให้ดี อย่าให้คุณลดาเป็นอะไร” แล้วประตูรถ Ambulance[1] ก็ปิดลง มัลลิกาถอนหายใจ เธอไม่ใช่หมอเสียหน่อย แต่ก็นับว่าโชคดีที่เธอคุ้นเคยกับรถคันนี้เป็นอย่างดี“เตรียมเครื่องช็อคไฟฟ้าให้พร้อมใช้งาน แล้วก็เตรียมยา emergency [2] ให้พร้อม” แพทย์ทรงยศสั่งการ เขาเองก็รู้สึกดีใจไม่น้อยที่พยาบาลตรงหน้ามีประสบการณ์ในการดูแลผู้ป่วยวิกฤตโดยเฉพาะใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็มาถึงจุดหมาย ประตูรถเปิดออกพร้อมกับแพทย์ผู้เ

“คนอย่างฉันไม่ต้องการความเห็นใจจากเธอ”จอมทัพจ้องหน้านักโทษของเขาด้วยความโกรธแค้น เขาเห็นสายตาที่มัลลิกามองไปทางชุดแต่งงาน จับกระแสความสงสารได้ในน้ำเสียง เขาไม่ต้องการความสงสารหรือความเห็นใจ ไม่จำเป็นต้องแสดงสีหน้ารู้สึกผิด ต่อให้คนตรงหน้ารู้สึกผิดมากแค่ไหน ก็ไม่อาจทำให้คนรักของเขาฟื้นขึ้นมาเข้าพิธีวิวาห์กับเขาได้ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นวันที่เขากับพิมพ์ลดามีความสุขมากที่สุด เธอควรจะอยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดทั้งคืน ไม่ใช่อยู่ไกลกันในสภาพตายครึ่งรอดครึ่งแบบนี้!เสื้อผ้าถูกฉีกกระชากจนไม่เหลือชิ้นดี จอมทัพเคี่ยวกรำร่างกายของคนใต้ร่างอย่างหนักหน่วงครั้งแล้วครั้งเล่า ระบายทุกความโกรธแค้นและความผิดหวังเสียใจกับร่างกายของมัลลิกาตลอดทั้งคืน เมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าในอ้อมกอดมีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ เขาหวังให้เป็นใบหน้างดงามของพิมพ์ลดา แต่ย่อมรู้ดีว่าไม่ใช่จอมทัพผลักหญิงสาวออกจากตัว เหม่อมองคราบน้ำตาที่ยังแห้งไม่สนิท คงเพราะคนตรงหน้าร้องไห้ติดต่อกันเป็นเวลายาวนานตลอดทั้งคืน กระทั่งสลบไปก่อนรุ่งสางไม่นานแววตาเย็นชามองคราบเลือดบนผ้าปูที่นอน ก่อนจะสำรวจไปตามแนวกระดูกสันหลัง คล้ายจะจำได้ว่าเมื่อหนึ่งเดื