All Chapters of อุบัติแค้น ลิขิตรัก: Chapter 41 - Chapter 50

เธอตื่นขึ้นพร้อมเสียงเคาะประตู สิ่งแรกที่ทำคือหยิบโทรศัพท์ แล้วก็ต้องวางลงด้วยความผิดหวัง ยินเสียงเคาะดังถี่และรัวขึ้น จึงรีบเดินไปเปิดผู้มาเยือนเป็นคุณป้าคนเดิม นางยื่นผ้ามาให้พับหนึ่ง“เปลี่ยนเสร็จแล้วคุณก็ตามดิฉันมา”พอเดินตามมาถึงห้องอาหารจึงรู้ว่าภายในไม่ได้ว่างเปล่าดั่งเช่นเมื่อตอนกลางวันบนโต๊ะตัวยาวมีท่านไพฑูรย์นั่งอยู่ในตำแหน่งหัวโต๊ะ ทางด้านขวามือของท่านเป็นหญิงมีอายุ หญิงผู้นั้นสวมใส่เสื้อผ้าดูมีราคา พรั่งพร้อมด้วยเครื่องประดับระยิบระยับราวกับตู้เครื่องประดับเคลื่อนที่ ใบหน้าผลัดแป้งหนาเพื่อปกปิดริ้วรอยตามวัย ตรงข้ามนางเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบแปดสิบเก้า ลำดับถัดมาคือเด็กชายและหญิงวัยประมาณประถมต้นทุกคนปลายตามองมาทางมัลลิกาที่กำลังถูกเชิญให้นั่งห่างออกไปจนสุดปลายโต๊ะ“มาได้เสียทีนะแม่คุณ ถ้าไม่มีคนเชิญก็ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานแค่ไหน”สิ้นเสียงกระทบกระเทียบ มัลลิกาก็รับรู้ถึงสายตาคมกริบมองมาจากตำแหน่งหัวโต๊ะ เธอรีบก้มหน้า ตอบเสียงแผ่ว “ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ทราบว่าทุกคนรออยู่”เพียงประโยคนั้นของเธอไปถึงหูเจ้าบ้าน ชายชราก็รู้ได้ทันทีว่าภรรยาของตนละเลย ‘หน้าที่’ ที่ตนฝากฝั่งไว้ ดูจากเสื้

เป็นครั้งแรกที่จอมทัพโดนดุด่าอย่างไม่ไว้หน้า ประการแรกเพราะคุณหมอสูตินรีเวชคนนี้ไม่รู้จักชายตรงหน้า ประการที่สองเพราะชายหนุ่มอ้างตัวว่าเป็นบิดาของเด็กในครรภ์ เธอจึงวีนแตกลั่นแผนกฉุกเฉิน“คุณปล่อยให้ภรรยาตั้งท้องนานขนาดนี้โดยไม่พามาฝากครรภ์ได้ยังไงคะ รู้ไหมว่ามันเสี่ยงกับเด็กแค่ไหน!” เห็นใบหน้าคุณหมอเปลี่ยนเป็นสีแดง จอมทัพก็ไม่กล้าปริปาก “แล้วคุณดูแลภรรยายังไง ทำไมคนไข้ถึงอยู่ในสภาพนี้ คุณรู้ไหมว่าอีกนิดเดียว เด็กก็จะไม่อยู่กับคุณแล้วนะ”จอมทัพยังไม่ตระหนักถึงความร้ายแรงในทีแรก เขาฟังค่าเลือดและผลตรวจที่คุณหมอร่ายยาวไม่เข้าใจสักนิด แต่ประโยคสุดท้ายเขาย่อมเข้าใจเป็นอย่างดีประตูห้องผู้ป่วยถูกปิดลงอย่างเบามือ จอมทัพหยุดยืนเว้นระยะจากเตียงออกไปหนึ่งช่วงตัว มองใบหน้าหลับใหลด้วยความรู้สึกแบบเดียวกันกับที่เคยมองพิมพ์ลดา เป็นความรู้สึกผิดและบกพร่องในหน้าที่เพียงแต่ครั้งนี้ต่างออกไปเล็กน้อย…ยามเด็ก เขาคิดมาตลอดว่าครอบครัวของตนเองประกอบด้วยบิดานั่นคือท่านไพฑูรย์ และมีคุณหญิงประภาเป็นมารดาตั้งแต่จำความได้ บิดาไม่เคยว่างเว้นจากการพาหญิงอื่นเข้ามาอยู่ในบ้าน และเขามักจะเห็นผู้หญิงเหล่านั้นถูกมาร

บ้านของมัลลิกาเก่าและซอมซ่ออย่างที่หญิงสาวว่าไว้จริงๆ ตัวบ้านเป็นแบบทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสชั้นเดียว พอก้าวพ้นประตูก็พบกับพื้นที่ว่างขนาดหนึ่งเสื่อ มีโทรทัศน์แบบโบราณที่จอมทัพมั่นใจว่าคงใช้การไม่ได้แล้ว พัดลมตัวเล็กไม่มีแม้แต่ฝาหน้า พื้นถูกปูด้วยเสื่อน้ำมันลักษณะเรียบลื่นแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ตัวบ้านไม่สูงนัก แต่เพราะไม่มีฝ้าเพดาน จึงทำให้ดูโปร่งโล่ง ภายในไม่มีทั้งโต๊ะและเก้าอี้ เขาจึงทำได้เพียงยืนเก้ๆกังๆ ไม่รู้ว่าควรนั่งลงตรงไหนมัลลิกาเห็นสายตาของจอมทัพกวาดมองไปรอบด้านก็รู้สึกอับอาย เธอจึงหันไปกระซิบ“คุณจอมกลับไปพักในตัวเมืองเถอะค่ะ”เขาคิดว่ากำลังถูกขับไล่ จึงเค้นเสียงดุ“ฉันแค่มองหาเก้าอี้!”คนฟังชะงัก ยังไม่ทันตอบ สองตายายก็ประคองแก้วน้ำเดินเข้ามา แก้วถูกวางลงบนพื้นพร้อมกับผู้ถือทั้งสองคนจอมทัพมองตาค้าง เห็นหญิงสาวข้างกายย่อตัวลงนั่งบนพื้นเช่นเดียวกัน กลายเป็นเขาที่ยืนเก้อกระดากค้ำศีรษะคนทั้งสาม เขาจำต้องนั่งลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ท่าทางเงอะๆงะๆจนคนมองแอบยิ้ม“เป๋นจ่ะใด มาจ่ะใด แล่วเปิ้นเป๋นไผ ผัวอิหล้าก๊ะ”(“ไปยังไง มายังไง แล้วเขาเป็นใคร ผัวหนูเหรอ”) มัลลิกาหน้าแดงซ่าน คิดจะโ

“เอาตามที่พ่อแม่เธอต้องการเถอะ ฉันไม่ขัดข้อง”มัลลิกาเงยหน้าสบตาเขาอย่างไม่เชื่อ ทั้งโล่งใจและร้อนใจในเวลาเดียวกัน ด้วยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตอบตกลงโดยที่เข้าใจความหมายของพิธีผูกข้อไม้ข้อมือหรือไม่ พอสบโอกาสอยู่กันตามลำพัง เธอจึงลองหยั่งเชิงทันที“คือมันก็… เป็นเหมือน.. เหมือน”จอมทัพเฝ้ารออย่างอดทน นับได้ว่าเธอคือผู้ที่ฝึกฝนให้เขามีความอดทนเพิ่มมากขึ้นอย่างแท้จริง“…เหมือนการแต่งงานค่ะ”มัลลิกาลอบสังเกตปฏิกิริยา เห็นสีหน้าเขาคล้ายไม่ค่อยสบอารมณ์ จึงค่อยๆเก็บสายตากลับมาจอมทัพรู้สึกแปลกใจไม่น้อย เขานึกว่าการผูกข้อมือเป็นการรับพรจากผู้ใหญ่เสียอีก อืม… เหมือนการแต่งงานอย่างนั้นเหรอ ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง“เอาเถอะ พ่อแม่เธอจะได้สบายใจ”เขารีบซ่อนรอยแดงบนใบหน้าเพราะโกหกคำโต รู้ดีว่าไม่ใช่เพื่อความสบายใจของพ่อแม่หล่อนเลยสักนิดได้ยินดังนั้น มัลลิกาก็อดทราบซึ้งใจไม่ได้ เธอไม่คิดว่าเขาจะยังตอบตกลงเห็นหญิงสาวเอาแต่จ้องหน้าราวกับคนโง่งม ผู้หญิงคนนี้นี่ เขาบอกว่าแต่งก็คือแต่งสิ! “ยังมีอะไรไม่พอใจอีก!” เขาแสร้งดุเพื่อกลบเกลื่อนอาการดีใจของตนเองนานมากแล้วที่ไม่เห็นจอมทัพมีอารมณ์รุนแรงเช่นนี้ มัลลิการู้ส

เวลาพ้นผ่านไปราวกับติดปีก อีกแค่สามวันก็จะถึงกำหนดคลอด มัลลกาตัดสินใจแล้วว่าจะลองคลอดแบบธรรมชาติ และครั้งสุดท้ายที่ตรวจตามนัด ท้องของเธอก็เริ่มแข็งแล้ว คาดว่าคงคลอดได้ตามกำหนดแม้จะเคยผ่านการช่วยทำคลอดมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่พอเกิดกับตัว เธอก็ยังอดหวาดกลัวไม่ได้ แต่พอคิดว่าตนไม่ได้ผ่านเรื่องนี้ไปเพียงลำพัง ในใจก็รู้สึกหวานชื่นหญิงสาวนั่งคิดด้วยรอยยิ้มโดยมียายชื่นนั่งเป็นเพื่อน ตอนนั้นเอง เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันที่ชื่อ “แป้ง” ก็วิ่งเข้ามาในครัว“ยายจ๊ะ คุณมิ้ง คุณจอมกลับมาแล้วค่ะ”หญิงต่างวัยเหลียวมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย นี่เพิ่งจะเที่ยงวัน คงไม่ใช่มีเรื่องอะไรหรอกนะแป้งรีบเข้ามาช่วยประคองคุณมิ้งออกไป พอถึงห้องโถง จอมทัพก็กำลังจะออกไปพอดี“คุณหนูจะไปไหนคะ”เสียงของยายชื่นทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก เขาหันกลับมาเล็กน้อย เสี้ยววินาทีที่มัลลิกาเห็นอีกฝ่ายหันมา แต่เขาก็หลบสายตาไปแทบจะในทันที“ผมต้องไปธุระสองสามวัน” จอมทัพตอบคำถามแม่นม เขาทำราวกับจะหันกลับมา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำแบบนั้น “ดูแลลูกให้ดี”มัลลิกายังไม่ทันเอ่ยปาก เขาก็เดินออกไปแล้ว ริมฝีปากที่หยักโค้งค่อยๆกลายเป็นเส้นตรง มีบา